ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Για την ανασύνθεση της μαρξιστικής Αριστεράς




....το αντί­δο­το στη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι η δραχ­μι­κή με­τάλ­λα­ξη του προ­γράμ­μα­τος κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού με βάση το οποίο οι­κο­δο­μή­θη­κε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ούτε η υπο­κα­τά­στα­ση των τα­ξι­κών αγώ­νων με έναν νέο κυ­βερ­νη­τι­σμό, της «νο­μι­σμα­τι­κής πο­λι­τι­κής» αυτήν τη φορά


Αναδημοσίευση από το "RProject.gr"
του Γιάννη Μηλιού

1. Το «Όχι» ως στιγμή ανοικτής ταξικής σύγκρουσης

Η πο­λι­τι­κή δεν είναι η τέχνη του εφι­κτού, είναι η συ­νε­χής ανα­διά­τα­ξη ενός συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης με­τα­ξύ των δρώ­ντων πο­λι­τι­κών υπο­κει­μέ­νων (κομ­μά­των, κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών, κι­νη­μά­των κ.λπ.). Πρό­κει­ται για έναν συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης που σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση αντα­να­κλά τα αντι­τι­θέ­με­να τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που δια­περ­νούν την (ελ­λη­νι­κή) κοι­νω­νία.

Σπα­νί­ως τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα (και ιδίως τα αντι­τι­θέ­με­να συμ­φέ­ρο­ντα των δύο κύ­ριων τά­ξε­ων της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, της άρ­χου­σας κα­πι­τα­λι­στι­κής και της ερ­γα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της) εμ­φα­νί­ζο­νται με κα­θα­ρή μορφή, ως σύ­γκρου­ση δύο κα­θα­ρών πο­λι­τι­κών θέ­σε­ων, ως πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση ανά­με­σα σε «δύο Ελ­λά­δες», σύ­γκρου­ση του «έθνους των πλη­βεί­ων» με το «έθνος των πα­τρι­κί­ων». Διότι το θε­σμι­κό πλαί­σιο του κα­πι­τα­λι­στι­κού κρά­τους, φιλ­τρά­ρο­ντας και «κοι­νο­βου­λευ­τι­κο­ποιώ­ντας» τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και αι­τή­μα­τα των υπο­τε­λών τά­ξε­ων, κατά κα­νό­να τα με­τα­σχη­μα­τί­ζει σε εκ­δο­χές του κοι­νού-«εθνι­κού» συμ­φέ­ρο­ντος, δη­λα­δή τα υπά­γει στη μα­κρο­πρό­θε­σμη στρα­τη­γι­κή του κε­φα­λαί­ου για συσ­σώ­ρευ­ση («οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη») και κοι­νω­νι­κή ει­ρή­νη υπό την ηγε­μο­νία του κε­φα­λαί­ου («οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή στα­θε­ρό­τη­τα»).


Μία από τις σπά­νιες φορές που η τα­ξι­κή σύ­γκρου­ση πήρε τη μορφή με­τω­πι­κής πο­λι­τι­κής σύ­γκρου­σης ήταν το δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου 2015. Το «έθνος των πλη­βεί­ων» με το 61,3% υπέρ του «Όχι» υπε­ρί­σχυ­σε ένα­ντι του «έθνους των πα­τρι­κί­ων», που απαι­τού­σε τη συ­νέ­χι­ση των μνη­μο­νί­ων, δη­λα­δή των οι­κο­νο­μι­κών και κοι­νω­νι­κών πο­λι­τι­κών που ανα­δια­νέ­μουν ισχύ, πλού­το και ει­σό­δη­μα υπέρ της άρ­χου­σας κε­φα­λαιο­κρα­τι­κής τάξης. Το απο­τέ­λε­σμα αυτό ήταν πέρα από κάθε πρό­βλε­ψη αυτών που σχε­δί­α­σαν το δη­μο­ψή­φι­σμα.

Η αστρα­πιαία με­τα­τρο­πή του «Όχι» του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος σε «Ναι» στο εσω­τε­ρι­κό του κρά­τους και των μη­χα­νι­σμών του (Κυ­βέρ­νη­ση, Συμ­βού­λιο Πο­λι­τι­κών Αρ­χη­γών υπό τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, Κοι­νο­βού­λιο), απο­τέ­λε­σε την πλέον κα­θα­ρή εκ­δή­λω­ση της με­τε­ξέ­λι­ξης του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από κόμμα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς σε κόμ­μα-δια­χει­ρι­στή του κα­πι­τα­λι­στι­κού κρά­τους, δη­λα­δή σε κόμμα που (στα­δια­κά) ανα­λαμ­βά­νει τη δια­χεί­ρι­ση και εκ­προ­σώ­πη­ση των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου, επο­μέ­νως σε φορέα της κυ­ρί­αρ­χης νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής.


2. Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τε­ξέ­λι­ξη του ηγε­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Μετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2014, όταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­δεί­χθη­κε σε πρώτο κόμμα (και ήταν πλέον προ­φα­νές ότι θα ανα­λάμ­βα­νε τον κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο στη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας όποτε κι αν λάμ­βα­ναν χώρα εθνι­κές εκλο­γές), άρ­χι­σε μια γρή­γο­ρη διο­λί­σθη­ση της πο­λι­τι­κής του ηγε­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς μια λο­γι­κή «ιστο­ρι­κού συμ­βι­βα­σμού», δη­λα­δή την αντί­λη­ψη πως η Ελ­λά­δα μετά την κρίση του 2008 μπο­ρεί να κυ­βερ­νη­θεί με βάση τις κοι­νω­νι­κές ισορ­ρο­πί­ες της πε­ριό­δου πριν από την κρίση. Στο πλαί­σιο αυτό, προ­τε­ραιό­τη­τα στον κομ­μα­τι­κό λόγο απέ­κτη­σε η ρη­το­ρεία περί «πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης» (συ­νώ­νυ­μο της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης, εφό­σον δεν πε­ρι­γρά­φο­νταν μορ­φές και δομές «κοι­νω­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας», δη­λα­δή οι­κο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων που πε­ριο­ρί­ζουν την επι­χει­ρη­μα­τι­κή οι­κο­νο­μία και την αγορά). Η επαγ­γε­λία του «να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι», δη­λα­δή της ανα­δια­νο­μής ισχύ­ος και ει­σο­δή­μα­τος υπέρ των λαϊ­κών τά­ξε­ων, πε­ρι­θω­ριο­ποι­ή­θη­κε, η «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» έδινε στα­δια­κά τη θέση της στην «κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής σω­τη­ρί­ας».

Το κρί­σι­μο ζή­τη­μα της πρώ­της πε­ριό­δου μετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, που ση­μα­το­δο­τού­σε τη στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τον «ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό», δη­λα­δή επι­τά­χυ­νε τη συ­στη­μι­κή με­τάλ­λα­ξη της πο­λι­τι­κής του, ήταν η προ­σέγ­γι­ση με τις δυ­νά­μεις της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και ιδιαί­τε­ρα με τη «μνη­μο­νια­κή» ΔΗΜΑΡ. Μια συμ­μα­χία με τη ΔΗΜΑΡ θα λει­τουρ­γού­σε ως άλ­λο­θι για την απε­μπό­λη­ση του ρι­ζο­σπα­στι­κού προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο όνομα μιας «συμ­φω­νί­ας εθνι­κού χα­ρα­κτή­ρα με ευ­ρω­παϊ­κό προ­σα­να­το­λι­σμό» (Δ. Βί­τσας, γραμ­μα­τέ­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, 3/10/2014, Χαι­ρε­τι­σμός στο Συ­νέ­δριο της ΔΗΜΑΡ).

Καί­τοι η προ­σέγ­γι­ση με τη ΔΗΜΑΡ δεν προ­χώ­ρη­σε, λόγω αφε­νός της εκλο­γι­κής εξα­φά­νι­σης του κόμ­μα­τος αυτού στις ευ­ρω­ε­κλο­γές και αφε­τέ­ρου, ιδίως, λόγω των αντι­στά­σε­ων εκ μέ­ρους της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας των στε­λε­χών και μελών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εντού­τοις η στρα­τη­γι­κή του «ιστο­ρι­κού συμ­βι­βα­σμού» πα­ρέ­μει­νε και εκ­φρά­στη­κε ποι­κι­λο­τρό­πως, με­τα­ξύ άλλων με τα πρό­σω­πα που επι­λέ­χθη­καν για να στε­λε­χώ­σουν κρί­σι­μες υπουρ­γι­κές και άλλες θέ­σεις στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Εντού­τοις, και αυτό είναι το ση­μα­ντι­κό, η επι­λο­γή των προ­σώ­πων δεν έπαι­ξε τον κύριο ρόλο, καθώς δεν ήταν η αιτία αλλά το απο­τέ­λε­σμα και το σύμ­πτω­μα της με­τα­στρο­φής προς τον συ­στη­μι­κό «ρε­α­λι­σμό». Η πα­ρα­γκώ­νι­ση των ομά­δων ερ­γα­σί­ας του κόμ­μα­τος και της δου­λειάς τους, η αγνό­η­ση των επε­ξερ­γα­σιών και προ­τά­σε­ων του Τμή­μα­τος Οι­κο­νο­μι­κής Πο­λι­τι­κής κ.λπ., δεν συ­νι­στούν παρά υλο­ποί­η­ση της στρα­τη­γι­κής του «ιστο­ρι­κού συμ­βι­βα­σμού» προς την οποία είχε προ­σα­να­το­λι­στεί το επι­τε­λείο του προ­έ­δρου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και προ­πά­ντων ο αντι­πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης, ως επι­κε­φα­λής τότε του «κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πολύ καιρό πριν από την 25η Ια­νουα­ρί­ου.

Έτσι φτά­σα­με γρή­γο­ρα, μετά τα επι­κοι­νω­νια­κά πυ­ρο­τε­χνή­μα­τα των πρώ­των ημε­ρών της νέας κυ­βέρ­νη­σης, στη Συμ­φω­νία της 20/2 και από εκεί στη Συμ­φω­νία της 13/7 και την τε­λε­σί­δι­κη απο­δο­χή του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου πλαι­σί­ου δια­κυ­βέρ­νη­σης.

Εμ­βλη­μα­τι­κή στιγ­μή σ’ αυτή την πο­ρεία ήταν η εξύ­μνη­ση των επι­τευγ­μά­των (για το κε­φά­λαιο) της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής από την ίδια την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Στο Εθνι­κό Πρό­γραμ­μα Με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων (Απρί­λιος 2015) που συ­ντο­νί­στη­κε από το «Συμ­βού­λιο Οι­κο­νο­μι­κών Εμπει­ρο­γνω­μό­νων» του υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών σε συ­νερ­γα­σία με τα βα­σι­κά «πα­ρα­γω­γι­κά» υπουρ­γεία δια­πι­στώ­νε­ται:

«Τα τε­λευ­ταία χρό­νια η Ελ­λά­δα προ­χώ­ρη­σε σε πρω­το­φα­νή οι­κο­νο­μι­κή προ­σαρ­μο­γή με στόχο αφε­νός τη βελ­τί­ω­ση των δη­μο­σιο­νο­μι­κών με­γε­θών, αφε­τέ­ρου την ενί­σχυ­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας της οι­κο­νο­μί­ας». Μά­λι­στα αυτό χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ως «πρό­ο­δος» που «αντι­κα­το­πτρί­ζε­ται εύ­γλωτ­τα στα θε­με­λιώ­δη μα­κρο­οι­κο­νο­μι­κά με­γέ­θη και είναι απο­τέ­λε­σμα των ση­μα­ντι­κών διαρ­θρω­τι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων». Επι­πλέ­ον εξαί­ρο­νται οι «διαρ­θρω­τι­κές αλ­λα­γές [...] όπως η συ­γκρά­τη­ση του κό­στους της συ­ντα­ξιο­δο­τι­κής ασφά­λι­σης και ο εξορ­θο­λο­γι­σμός του συ­στή­μα­τος υγεί­ας, η ανα­μόρ­φω­ση του θε­σμι­κού πλαι­σί­ου της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας, η απε­λευ­θέ­ρω­ση των κλει­στών επαγ­γελ­μά­των και η εξυ­γί­αν­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος».

Η ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή προ­σχώ­ρη­ση στο στρα­τό­πε­δο του αντι­πά­λου είχε προ­α­ναγ­γελ­θεί. Μόνο όσοι δεν την έβλε­παν εξε­πλά­γη­σαν με τη συμ­φω­νία της 13/7/15.



3. Οι εκλο­γές στις 20/9 ως αφε­τη­ρία αρι­στε­ρής ανα­σύν­θε­σης

Οι βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που επέ­μει­ναν στην υπε­ρά­σπι­ση του τα­ξι­κού «Όχι» της 5/7 και δεν απο­δέ­χθη­καν την υπερ­ψή­φι­ση του 3ου μνη­μο­νί­ου δη­μιούρ­γη­σαν την ανα­γκαία συν­θή­κη για την ανα­σύν­θε­ση της αρι­στε­ρής στρα­τη­γι­κής που θα εκ­φρά­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας απέ­να­ντι σε αυτά του κε­φα­λαί­ου. Οι επερ­χό­με­νες εκλο­γές, που προ­κλή­θη­καν από τη στάση τους αυτή, απο­τε­λούν την αφε­τη­ρια­κή στιγ­μή της εν­δε­χό­με­νης αυτής ανα­γκαί­ας δια­δι­κα­σί­ας, που, εφό­σον υπάρ­ξει, ανα­γκα­στι­κά θα έχει μακρά διάρ­κεια.

Υπο­γραμ­μί­ζω τη φράση εφό­σον υπάρ­ξει, διότι ακόμα λεί­πει η ικανή συν­θή­κη της δια­δι­κα­σί­ας: Η ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή οι­κο­δό­μη­ση μιας μαρ­ξι­στι­κής Αρι­στε­ράς που θα ανι­χνεύ­ει την ασυμ­φι­λί­ω­τη αντί­θε­ση των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­σί­ας ένα­ντι αυτών του κε­φα­λαί­ου και θα αγω­νί­ζε­ται για να συν­δε­θεί μαζί τους, να γειω­θεί σ’ αυτά και να τα φέρει στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο.

Προ­ϋ­πό­θε­ση για κάτι τέ­τοιο είναι να γίνει αντι­λη­πτό πως το αντί­δο­το στη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι η δραχ­μι­κή με­τάλ­λα­ξη του προ­γράμ­μα­τος κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού με βάση το οποίο οι­κο­δο­μή­θη­κε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ούτε η υπο­κα­τά­στα­ση των τα­ξι­κών αγώ­νων με έναν νέο κυ­βερ­νη­τι­σμό, της «νο­μι­σμα­τι­κής πο­λι­τι­κής» αυτήν τη φορά.

1 σχόλιο :

  1. Μάλιστα. Και αυτή λοιπόν η ικανή συνθήκη της οικοδόμησης της Μαρξιστικής Αριστεράς, θα γίνει σε κάποια υπόγεια μπλογκ ή σε κάποια περιοδικά; Θα φτιαχτεί πρώτα στο εργαστήριο και μετά θα βγει στο καμίνι της ταξικής πάλης;
    Είναι δυνατόν μωρέ, να γίνει τέτοια αν-οικοδόμηση ανεξάρτητα από την κυρίαρχη αντίθεση και ανεξάρτητα από τα διλήματα που επιβάλουν οι κυρίαρχοι; δηλαδή αν δεν απαντά εδώ και τώρα σε αυτά που κρίσιμα που παίζονται εδώ και τώρα; Τι είναι δλδ η ταξική πάλη; αλά καρτ αυτά που μας αρέσουν;
    Εν προκειμένω, επειδή οι εκλογές ¨δεν είναι του γούστου μας", δεν σημαίνει πως μπορούμε να διαλέγουμε εμείς τις μάχες που θα απαντήσουμε. Και πως θα απαντήσεις πολιτικά στην εδώ και τώρα άρνηση του μνημονίου αν δεν έχεις άμεση την δυνατότητα επιλογών, και εν προκειμένω την δυνατότητα εθνικού νομίσματος, αν δεν γίνεται αλλιώς;

    Κάτι τέτοια αναχωρητικά της μάχης κόλπα τα έκανε μόνο ο Μάο, ή ο Στάλιν, δλδ η Κίνα και η Ρωσία που είχαν τεράστιο χώρο να κρυφτουν και τεράστιο κόσμο για χάσιμο.
    Σε τούτα δω τα χώματα, το στρίβειν από τις μάχες δια του αρραβώνος, δεν πιάνει.
    Εμείς, σε αυτόν εδώ τον κοινωνικό σχηματισμό (sic), ξέρουμε από ΟΧΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ