Αναρτήσεις
(ένα σύντομο σχόλιο για το κείμενο: « Έριξαν το άγαλμα του Λένιν…» που δημοσιεύτηκε στον «ένοικο»)
Ο Ν. Μπογιόπουλος, εκτός των άλλων, είναι ανιστόρητος. Δεν έχει αντιληφθεί τίποτα, τόσο από την κατάρρευση του υπαρκτού όσο και από τις σημερινές εξελίξεις στην Ουκρανία. Γράφει λοιπόν, ταυτίζοντας την δική του «εικόνα» για τον Λένιν και αυτή που έχουν στη συνείδησή τους εκατομμύρια που βίωσαν τον υπαρκτό: Ότι το άγαλμα του Λένιν παρέμενε στη θέση του δείχνει πως όσα συμβολίζει είναι πολύ ανθεκτικά στο χρόνο. Και στις συνειδήσεις αρκετών εκατομμυρίων από εκείνους που τα έζησαν. Και τούτο παρά την κατακλυσμιαία προπαγάνδα περί του «Τέλους της Ιστορίας»…
Στην συνείδηση όλων αυτών των εκατομμύριων, η εικόνα του Λένιν δεν αφορά στον «Μαρξισμό – Λενινισμό» αλλά ταυτίζεται με το «ισχυρό κράτος», δηλαδή, με αυτό που ο Λένιν ήθελε να καταργήσει! Είναι η εικόνα του ηγέτη/ιδρυτή ενός ισχυρού κράτους με ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Αποκαλυπτική για αυτή την πραγματική εικόνα του Λένιν που κυριαρχεί σήμερα ακόμα και μέσα στην ίδια του την χώρα, την Ρωσία, είναι μια δημοσκόπηση που είχε γίνει για την 143η επετείου των γενεθλίων του (περισσότερα για αυτό το θέμα εδώ:“τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών...” ). Το μεγαλύτερο ποσοστό στην ερώτηση «πώς θα θυμούνται τον Λένιν οι άνθρωποι μετά από 50 χρόνια» δηλώνει ως «ιδρυτή του Σοβιετικού Κράτους». Επίσης στην ερώτηση ως προς τα πιο «εξέχοντα άτομα όλων των ηλικιών και των εθνών», ο Στάλιν παίρνει την πρώτη θέση με 42%, ενώ ο Λένιν μοιράζεται την δεύτερη θέση με τον Πέτρο τον Α' (τον Μέγα) με 37%. Αυτή η εικόνα σχετίζεται λοιπόν πολύ περισσότερο με τον "εθνικισμό" των Ρώσων, και πολύ λιγότερο με τον "κομμουνισμό" του Μπογιόπουλου…
Κάτω λοιπόν απ’ αυτό το πρίσμα θα πρέπει να αντιληφθούμε την σημασία της πρόσφατης «πτώσης» του αγάλματος του Λένιν στο Κίεβο και στο πως αυτή εντάσσεται στις σημερινές εξελίξεις στην Ουκρανία: Δεν είναι το «εικόνισμα» του «μαρξισμού – λενινισμού» που καταρρίφτηκε. Αυτό εξάλλου έχει καταπέσει προ πολλού και δεν είναι παρόν στα δρώμενα. Τζάμπα λοιπόν ο κόπος για την υπεράσπιση των «εικονισμάτων»!...
Λάθος όμως είναι και η «εικόνα» που προβάλει για τις εξελίξεις στην σημερινή Ουκρανία, στη συνέχεια του κειμένου του: «Στην Ουκρανία, λοιπόν, έχουμε μερίδες της άρχουσας τάξης της χώρας που συγκρούονται μεταξύ τους. Η μια βλέπει τα συμφέροντά της να ταυτίζονται με την ΕΕ.Η άλλη βλέπει να συμφέροντά της να ταυτίζονται με την καπιταλιστική Ρωσία. Σε αυτή τη σύγκρουση λαϊκά στρώματα βγαίνουν στο δρόμο χωρίς δική τους σημαία.»
Στην Ουκρανία η αστική τάξη είναι ισχυρή και ενωμένη. Διχασμένος είναι εθνικά ο λαός ανάμεσα σε Ρώσους και Ουκρανούς. Ακριβώς αυτή την «σύγκρουση» των εθνοτήτων χρησιμοποιεί ως εργαλείο η αστική τάξη της Ουκρανίας για διπλή διαπραγμάτευση, τόσο με την Ε.Ε. όσο και με την Ρωσία. Οι συγκρούσεις και οι διαδηλώσεις είναι σε ένα μεγάλο μέρος καθοδηγούμενες από το κράτος για να χρησιμοποιηθούν ως μέσο πίεσης και προς τις δυο κατευθύνσεις σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Αυτή η εκδοχή βέβαια δεν κολλάει με τις απλοϊκές και σχηματικές αντιλήψεις του – που είναι και αντιλήψεις ενός σημαντικού τμήματος της Αριστεράς - για τον ιμπεριαλισμό. Γιαυτό απορρίπτεται προκαταβολικά...
Αυτές οι αντιλήψεις θεωρούν ότι σήμερα την εποχή της παγκοσμιοποίησης οι αστικές τάξεις δεν ακολουθούν τους δικούς τους «εθνικούς» δρόμους, αλλά είναι ξενόδουλες και υποταγμένες. Μόνον οι λαοί, αφού απαλλαγούν απ’ αυτές τις τάξεις μπορούν να κατακτήσουν την εθνική κυριαρχία και την ανεξαρτησία. Το υπόδειγμα της «Ουκρανίας» διαψεύδει έμπρακτα αυτές τις αντιλήψεις…
Ο Μπογιόπουλος δεν κάνει τίποτα άλλο απο το αναμασάει τις τετριμένες ιδοληψίες του ΚΚΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια στην υπηρεσία του σταλινισμού,δεν είναι εύκολο να κατανοήσει ούτε τις σημερινές καταστάσεις και εξελίξεις,ούτε να αποβάλει τις εμμονές τού παρελθόντος,μπερδεύοντας εθνικισμούς με συμφέροντα.
Οι λαοί της πρώην Σ.Ε δεν έζησαν κανένα μαρξισμό-λενινισμό.Εζησαν την καταπίεση του ολοκληρωτικού κράτους σε έναν κρατικό καπιταλισμό,πιό βάρβαρο απο αυτόν στην δύση.
Ο Μπογιόπουλος και το ΚΚΕ,είναι ακόμα στην κοσμάρα τους.
O Λένιν είναι αθάνατος. Ναι ,είναι ο ιδρυτής της πρώτης-μετά την Κομμούνα-Eργατικής Εξουσίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ξαναεπανέλθει δριμύτερος.
markos
Marko,
ΔιαγραφήΠότε με το καλό θα γίνει η β" παρουσία του; Έχει πει τίποτα γι αυτήν κανένας προφήτης του;
Δεν συμφωνώ με την ανάλυσή σου.Για τους εξής λόγους:
ΑπάντησηΔιαγραφή1)Όσοι έριξαν το άγαλμα, δεν το έκαναν επειδή θυμήθηκαν ότι είχαν πριν από 1/4 του αιώνα υπαρκτό σοσιαλισμό, αλλά ως απέχθεια προς οτιδήποτε το ρωσικό, στην θεμιτή κατά τα άλλα προσπάθεια για απαλλαγή τους από το ρωσικό μεγαλοκρατισμό. Άρα, δεν ήταν κοινωνικά τα αίτια, αλλά εθνικά ή και εθνικιστικά.
2)Το άγαλμα, όπως του Σαντάμ, είναι σε θέση να το ρίξουν και 20 νοματαίοι. Όμως, σαν κίνηση έχει ισχυρό συμβολισμό, καθως τα ΜΜΕ μπορεί να δείξουν ότι "το έριξε ο λαός". Απορώ γιατί τη λαμβάνεις υπόψη. Ακόμα όμως και όλη η διαδήλωση να το έκανε, σίγουρα δεν είναι περισσότεροι από τους 2.700.000 ψηφοφόρους του ΚΚ Ουκρανίας, που, με ποσοστό 13% ψηφίζουν "δαγκωτό, υπαρκτό".
3) Ανάλυση που θεωρεί ενιαία την αστική τάξη σε οποιαδήποτε χώρα είναι μεταφυσική. Ειδικά στην Ουκρανία, η αστική τάξη διαιρείται, έτσι στα γρήγορα σε: α) προσανατολισμός προς Ρωσία ή Δύση β) προσανατολισμό προς ΕΕ ή ΗΠΑ, γ) σχέση με το κράτος (φιλελεύθεροι ή περισσότερο κρατικοδίαιτοι).
Συμπέρασματικά, η όλη συζήτηση αφορά το αιώνιο κόμπλεξ των παλαιών μελών του ΚΚΕ εσωτερικού έναντι του ΚΚΕ, πράγμα όμως που αφορά εσάς τους δύο και κανέναν άλλο.
Για το (1) και το (2), μάλλον δεν πρόσεξες τι γράφει το κείμενο γιατί λέει περίπου τα ίδια.
ΔιαγραφήΓια το (3), το κείμενο δεν αναφέρεται σε "ενιαία αστική" τάξη αλλά " ισχυρή και ενωμένη". Αν είχες παρακολουθήσει συστηματικά αυτά που γράφουμε, θα γνώριζες την θέση μας ότι μέσω τους "κράτους" ενοποιείται η αστική τάξη. Αν δεν υπήρχε το "κράτος",ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους καπιταλιστές θα ήταν καταστροφικός πρώτα απ' όλα για το ίδιο το κεφάλαιο.
Όμως μερίδες της αστικής τάξης δεν συγκροτούνται με βάση τους "εξωτερικούς" προσανατολισμούς, αλλά από το πως διαμορφώνονται οι ταξικές σχέσεις στο εσωτερικό της χώρας. Η Ουκρανία δεν είναι χώρα που δεν έχει δική της αστική. Επίσης οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες της Ουκρανίας, το τελευταίο πράγμα που τους καθορίζει είναι αν είναι εθνοτικά "Ρώσοι" ή "Ουκρανοί".
Όσο για το "κόμπλεξ των παλαιών μελών του ΚΚΕ εσωτερικού έναντι του ΚΚΕ", μήπως έχεις αναρωτηθεί αν υπάρχει ακριβώς το ανάποδο, το οποίο σήμερα έχει απογειωθεί;
ΔιαγραφήΓια βάλε το μυαλουδάκι σου λίγο και σκέψου: Ποιοί θα είχαν σήμερα λόγους να αισθάνονται πολιτικά "κομπλεξικοί";
επειδη η ασχετοσυνη σας σπαει κοκκαλα
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.902.gr/eidisi/diethni/33382/kekr-gia-tis-exelixeis-stin-oykrania
Σωστά,
Διαγραφήαυτές είναι οι "πηγές" του Μπογιόπουλου, γιαυτό γράφει αυτές τις παπάρες!
εδώ να δεις τι κόκαλα σπάνε από την "ενημέρωση" του "ριζοσπάστη" για άλλο ανάλογο θέμα "πολιτικής ανάλυσης":
ΔιαγραφήΕκτελέστηκε ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής Εθνικής Αμυνας
Τρέμουμε στην ιδέα να είχαμε ενημέρωση μόνον αυτή την ενημέρωση!...
Μα τι λες τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αστοί δεν ενώνονται μέσω του κράτους (τελεία), αλλά αξιοποιούν το κράτος συνολικά ως τάξη μόνο αναφορικά με τον πόλεμό τους έναντι της εργατικής τάξης. Αλλά και πάλι, τον αξιοποιούν σε αυτό τον πόλεμο με διαφορετικό βαθμό. Άλλο με ιδεολογικά μέσα κυρίως, άλλο τμήμα με τα κατασταλτικά μέσα.
Εγώ, όμως, δεν αναφερόμουν σε αυτή τους την "ένωση". Αναφερόμουν στην αντίθεση που έχουν οι αστοί αναφορικά με το αν η ίδια τους η ύπαρξη, θα πραγματοποιείται μέσω του κράτους ή εκτός αυτού, δηλαδή, αν είναι κυρίως μέσω του κράτους, ή όχι.Από αυτή την άποψη, υπάρχει αστική τάξη μέσα στο κράτος, χωρίς να έχει ατομικές επιχειρήσεις "ιδιωτικού δικαίου". Είναι αυτό που έλεγαν κάποτε οι σταλινικοί "γραφειοκρατική αστική τάξη". Ειδικά σε χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και τριτοκοσμικές χώρες αυτή η τάξη ήταν ισχυρή. Και δεν μιλώ απλώς για την "κρατικοδίαιτη" αστική τάξη της Ελλάδας που περιμένει κανένα "αναπτυξιακό" πρόγραμμα για να πάρει ηλ.υπολογιστές..
Όσον αφορά το 1 και το 2, αν συμφωνούσες, δεν θα άνοιγες καν θέμα με αφορμή το άγαλμα του Λένιν.
Τέλος, για το ζήτημα του ΚΚΕ-ΚΚΕ εσωτερικού, είναι αιώνιο το κόμπλεξ του ηττημένου. Σε εμάς τους τρίτους, το κόμπλεξ σας είναι εμφανές ότι παραμένει. Και όσον αφορά τη σημερινή επίθεση του ΚΚΕ στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με το σκυλοκαυγά σας του '68..
Εκτός κι αν την ερμηνεύεις έτσι επειδή είσαι από τους ανόητους που σε εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ λένε πως η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν "δικαίωση του ΚΚΕ εσωτερικού"! Πράγμα που δεν πιστεύω για σένα..
Τέλος, διαβάζουμε κι εμείς "Νευροσπάστη" και καταλαβαίνουμε το copy-paste που κάνεις... Η αναφορά σου, όμως, στη Β.Κορέα και η συσχέτισή του με το ΚΚΕ, τη στιγμή που ο Κύρκος έβγαζε βιβλία του Κιμ όταν ήταν ο ηγέτης σου, δείχνει όχι απλώς το κόμπλεξ σας, αλλά και την υποκρισία σας.
Μου φαίνεται ότι μιλάμε άλλη γλώσσα!
ΔιαγραφήΓια το κράτος, αυτό που σου λέω είναι ότι δεν είναι απλά ένα εργαλείο. Επίσης αυτό που ονομάζεις "γραφειοκρατική αστική τάξη" είναι αποτέλεσμα του "κράτους - κόμματος", που δεν είναι φαινόμενο μόνον στον κρατικό καπιταλισμό του "υπαρκτού", αλλά και του ναζισμού, όπου και εκεί υπάρχει η ταύτιση του κράτους με το κόμμα.
Στην Ουκρανία η αστική τάξη είναι άμεσα συνδεδεμένη οργανικά με την Ρωσία. Δυο λέξεις σου λέω μόνον Τσέρνομπιλ - Κριμαία. Σήμερα η διαπραγμάτευση με την ΕΕ αποβλέπει στο για να κερδίσει και ανάλογα οφέλη από την Ρωσία.
Υ.Γ. Ο Κύρκος τα βιβλία του Κιμ τα τύπωσε για τα "φράγκα" όταν η μητέρα πατρίδα έκοψε τα ρούβλια. Τουλάχιστον είχε συνείδηση αυτού που έκανε και δεν έκανε προπαγάνδα για τον Κιμ! Έβαλε μερικά στα ράφια των γραφείων, μήπως περάσει κανένας της πρεσβείας για να τα δει και αυτό ήταν όλο το ζήτημα...
Tο ΚΚΕ εσωτερικού εξαρχής δεν είχε την εύνοια του ΚΚΣΕ. Αντιθέτως, είχε την εύνοια του "Κ"ΚΡουμανίας του Τσαουσέσκου, που ήταν αντισοβιετικό. Επομένως, δεν τίθεται θέμα "κοπής ρουβλίων".
ΔιαγραφήΗ έκδοση βιβλίων του Κιμ έγινε και επί δικτατορίας και στο εξωτερικό μάλιστα. Ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή στα πλαίσια της προώθησης οποιουδήποτε πράγματος δεν ήταν φιλοσοβιετικό ή φιλοσταλινικό. Ο Κιμ, άλλωστε, ήταν με το Κίνημα των Αδεσμεύτων, και την περίοδο της έκδοσης, άλλαζε την ιδεολογία του, από το μαρξισμό-λενινισμό στην Juche. Ακόμα και τώρα, ο ΣΥΝ αυτό κάνει, προωθεί αντίστοιχες περιπτώσεις.
Για τη δε Ουκρανία δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει το Τσερνομπίλ με την οργανική σύνδεση της ουκρανικής αστικής τάξης με τη Ρωσία.
Μία υπερτιμημένη περίπτωση είναι ο Μπογιόπουλος στον χώρο της Αριστεράς. Κάποιος που γράφει ένα βιβλίο χωρίς να χρησιμοποιεί βιβλιογραφικές αναφορές! Ένα μέτριο μυαλό, όπως και ο άλλος ένοικος του Ενικού(Στάθης) ολίγον πιο εγγράμματος ο πρώτος, που αναμασούν τα ίδια και τα ίδια. Προτιμώ χίλιες φορές τον Δελαστίκ !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές οι αντιλήψεις θεωρούν ότι σήμερα την εποχή της παγκοσμιοποίησης οι αστικές τάξεις δεν ακολουθούν τους δικούς τους «εθνικούς» δρόμους, αλλά είναι ξενόδουλες και υποταγμένες. Μόνον οι λαοί, αφού απαλλαγούν απ’ αυτές τις τάξεις μπορούν να κατακτήσουν την εθνική κυριαρχία και την ανεξαρτησία. Το υπόδειγμα της «Ουκρανίας» διαψεύδει έμπρακτα αυτές τις αντιλήψεις…
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αυτά δε λέει και το ΚΚΕ; Για διαβάστε τις αποφάσεις του τελευταίου του συνεδρίου, θα εκπλαγείται με την ομοιότητα!
Μια ματιά και εδώ στο άρθρο του
ΑπάντησηΔιαγραφήДмитрия Т.
Όταν οι αστικές τάξεις αγωνίζονται για την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία και οι λαοί αναζητούν την εξάρτηση: Το υπόδειγμα της Ουκρανίας