Τον ξέρουμε τον δρόμο σύντροφε Σκουρλέτη!

Αναδημοσίευση από το "antapocrisis"

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Ο σύντροφος εκπρόσωπος πρωί πρωί αιφνιδίασε αρνητικά. Σε εμφάνισή του στο Mega υποστηρίζει ευθέως ότι κάτι βρώμικο υπήρχε στην εισβολή των εργαζόμενων στο Πεντάγωνο:

“Πολύ εύκολα δεν μπήκανε χτες; Δεν ήταν λίγο περίεργη αυτή η υπόθεση; Στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, είναι παρατεταγμένα τα ΜΑΤ, τα οποία έχουμε δει πως λειτουργούνε εδώ και δύο χρόνια, απέναντι στους εργαζόμενους, απέναντι σε νεολαίους που πάνε να πιούνε την μπύρα τους στα Εξάρχεια. Χτες λοιπόν κατά έναν περίεργο τρόπο αυτά όλα εξαφανιστήκανε”.

Ο Οικονομέας μάλλον έκπληκτος ρωτάει: “Καλά τι εννοείτε τώρα, ότι τους κάνανε πλάτες να μπούνε μέσα”;

Η απάντηση είναι όλα τα λεφτά:

“Αυτό δεν το ξέρω, βάζω ένα ερωτηματικό. Θέλετε να το ψάξουμε όλοι μαζί; ...Υπαινίσσομαι ότι πρέπει να ψάξουμε γιατί ήταν τόσο χαλαρή, η πολύ σκληρή σε άλλες περιπτώσεις στάση της Αστυνομίας”.

Ο Καμπουράκης επεμβαίνει: “Όταν χτυπάει η Αστυνομία καταγγέλλετε καταστολή και όταν δεν χτυπάει καταγγέλλετε σχέδιο”;

Και χα χα χα τα γέλια στο στούντιο.

Ας εξαιρέσουμε τα προφανή ολισθήματα του εκπροσώπου τύπου. Ας καταπιούμε το ότι η “χαλαρή” στάση της αστυνομίας -κατά Σκουρλέτη- διαψεύδεται από την δίπλα εικόνα. Ας ξεχάσουμε επίσης ότι όταν χτυπιούνται απεγνωσμένοι και απλήρωτοι εργαζόμενοι, είναι διπλά απαράδεκτο η αριστερά να μην στέκεται αταλάντευτα δίπλα τους, να τους αδειάζει, ή να εγκαλεί την αστυνομία για χαλαρότητα. Κι ας ξεπεράσουμε ότι ακόμη μια φορά ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ καθορίζεται από την πίεση του Μπόμπολα και του Αλαφούζου και όχι από την απόγνωση του λαού, των ίδιων των μελών του και των φίλων του. Επί 24 ώρες τα ΜΜΕ κρώζουν “αν είναι δυνατόν” για την εισβολή στο Πεντάγωνο. Και αντί η αριστερά να απαντήσει με ένα στεντόρειο “άμετε στο διάολο”, κάθεται και προβληματίζεται για το πώς έγινε δυνατόν κάτι τέτοιο και παραδέχεται ότι οι αντιδράσεις των απλήρωτων εργατών είναι ...υπερβολικές.

Ας πάμε στο ψητό.

Η ουσία δεν είναι ότι ο Σκουρλέτης είναι πολύ λίγος, όπως επαναλαμβάνουν διάφοροι σύντροφοι, εννοώντας εμμέσως ότι “δεν κάνει” ή “δεν μπορεί”. Ούτε φυσικά ότι ο Σκουρλέτης δεν κατανοεί ότι άλλη είναι η μαχητικότητα ενός αριστεριστή, εξαρχειώτη ή φοιτητή που σνιφάρει κάθε τρεις και λίγο χημικό και έχει συνηθίσει την εικονική σύγκρουση στα λουλουδάδικα, και άλλη ενός απεγνωσμένου πατέρα, απλήρωτου επί τρεισήμισι χρόνια, που κατεβαίνει στο δρόμο επειδή το παιδί του πεινάει. Ας με συγχωρήσουν οι καλοί μου σύντροφοι, αριστεριστές, εξαρχειώτες και φοιτητές, αλλά ένας τέτοιος πατέρας είναι πολύ πιο επικίνδυνος και αποφασισμένος.

Η ουσία επίσης δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύφθηκε, ότι έγινε ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή και κάτι χειρότερο, ότι καλεί τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τους απεργούς, ότι επιτέλους αποκάλυψε το πραγματικό αντιδραστικό του πρόσωπο, ότι έπεσαν οι μάσκες του ρεφορμισμού, ότι αποκαλύφθηκε το στυγνό προσωπείο του κυβερνητισμού, ότι τέρμα πια οι αυταπάτες και τα γνωστά.

Η ουσία είναι χειρότερη από την πρώτη περίπτωση και σοβαρότερη από τη δεύτερη.

Και βρίσκεται σε αυτό που επαναλαμβάνεται εδώ και μέρες από κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ:

Εξελίσσεται σχέδιο αντιδημοκρατικής εκτροπής. Κυοφορούνται ραγδαίες εξελίξεις. Διάφορα σκοτεινά κέντρα δεν θέλουν ομαλές εξελίξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει “όλες οι αντιδράσεις να πάρουν μορφή δημοκρατικής ανατροπής της κυβέρνησης”. Οι λίστες και η ονοματολογία παίζουν ρόλο αποσταθεροποίησης. Επεμβαίνουν ξένα και ντόπια κέντρα, η κατάσταση είναι περίπλοκη, θέλει προσοχή, πολύ προσοχή, πάρα πολύ προσοχή κοκ.

Περιέργως, αντίστοιχους φόβους έχει και το αστικό επιτελείο: Ο Σαμαράς καταγγέλλει σχέδιο αποσταθεροποίησης και μιλά για το λόμπι της δραχμής. Ότι βρίσκεται στο επίκεντρο μιας συντονισμένης επίθεσης. Ο Βενιζέλος αποκάλυψε επίσης σχέδιο συντονισμένης επίθεσης ενάντια στον εαυτό του, δηλαδή ενάντια στη χώρα, στην πατρίδα, στους θεσμούς, στη δημοκρατία και στο πολιτικό σύστημα (διότι όλα αυτά αποτυπώνονται στο πρόσωπό του).

Στοιχεία αλήθειας υπάρχουν σε όλα τα παραπάνω: Υπάρχει αποσταθεροποίηση (με ή χωρίς σχέδιο), υπάρχει επιχείρηση πολιτικής αναμόρφωσης (με ή χωρίς λίστες), χρειάζεται και προσοχή.

Ποιο είναι όμως το δια ταύτα;

Αναμένουμε προσεχτικά να ξετυλιχτεί το κουβάρι;

Δεν κάνουμε σπασμωδικές και εξοργισμένες κινήσεις;

Οι λίστες, η βρωμιά και η δυσωδία είναι παραπλανητικοί ελιγμοί και η αριστερά δεν πρέπει να δίνει σημασία διότι είναι “αποπροσανατολιστικά”;

Προφυλασσόμαστε από το -προς το παρόν- αόρατο λόμπι της δραχμής, αρματώνοντας τη συμμορία του ευρώ;

Φοβόμαστε και φοβίζουμε, επισείοντας τον μπαμπούλα πραξικοπήματος; (Γεια σου Ψυχάρη αρχηγέ!)

Στην ανευθυνότητα του εξοργισμένου απεργού, αντιπαραβάλλουμε την υπευθυνότητα της αριστεράς;

Δεν κουνιόμαστε για να μην αποσταθεροποιηθεί το σύστημα περισσότερο;

Δεν μπουκάρουμε στο Πεντάγωνο για να μην γίνει στρατιωτικό κίνημα;

Συνιστούμε ψυχραιμία στον άνεργο και στον πεινασμένο, για να μην προκύψουν ανεξέλεγκτες εξελίξεις;

Το πρόβλημα με τις δηλώσεις Σκουρλέτη είναι τα παραπάνω. Είναι δηλαδή η συλλογικά αποφασισμένη εμμονή στην αντιπολιτευτική τακτική του ώριμου φρούτου, των ομαλών πολιτικών εξελίξεων, της μακροημέρευσης Σαμαρά, της αναβολής της ενδεχόμενης (και ζητούμενης) πολιτικής ανατροπής.

Για αυτά εγκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι για το αν έπεσε το προσωπείο του και καλεί τα ΜΑΤ να ματοκυλάνε τους εργαζόμενους.

Αλλά για την “αυθορμήτως” πολλαπλασιαζόμενη αφήγηση της “εκτροπής” και της “αποσταθεροποίησης”.

Αν όμως εκτιμάς ότι υπάρχει σχέδιο αντιδραστικής εκτροπής, δεν καλείς το λαό να κάτσει ήσυχα μην εξαγριώνει τους αντιδραστικούς. Δεν του ζητάς να μην δίνει αφορμές.

Το εντελώς ανάποδο: Βγαίνεις στο δρόμο μαζί με το λαό και μπουκάρεις εσύ στα υπουργεία (λέμε τώρα), για να υπάρξει προοδευτική, λαϊκή, αντισυστημική ανατροπή. Δεν περιμένεις τις ευρωεκλογές του 2014 ελπίζοντας σε κλίμα εθνικής ενότητας, πολιτικού πολιτισμού και δημοκρατικής ομοψυχίας. Διότι έτσι ούτε καν στο 2013 δεν θα φτάσουμε, κι αν φτάσουμε, ο λαός θα είναι εξοντωμένος και η αριστερά στη γωνία.

Δόξα το θεό, στη χώρα μας και χούντες είχαμε, και με τις πιτζάμες μας πιάσανε, και λάθος εκτιμήσεις κάναμε, και μαλακίες λέγαμε. Άμα είναι να χάσουμε, τον δρόμο τον ξέρουμε και μόνοι μας σύντροφε Σκουρλέτη.