Γιατί έχει ρεύμα ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αναδημοσίευση από το antapoCRISIS

Του Χρίστου Κατσούλα

Ας συνεννοηθούμε καταρχήν ότι καλά κάνει. Καλώς ο Σύριζα έχει ρεύμα. Κι ας αναρωτηθούν οι υπόλοιποι γιατί δεν έχουν. Αλλά αυτό σε δεύτερη φάση.

Προς το παρόν ας χαρούμε για το φόβο, την αβεβαιότητα ή και τον πανικό των ΜΜΕ και των αστικών επιτελείων. Ας χαιρετίσουμε την πιθανότητα να μην φτάνουν να συγκροτήσουν μνημονιακή συγκυβέρνηση στις 7 Μάη, κι ας έχουν το προηγούμενο βράδυ ξεσκίσει καλπονοθευτικά τη λαϊκή ετυμηγορία. Ας χαμογελάσουμε για το ότι η αριστερά τις τελευταίες μέρες αντί να αιμορραγήσει προς το ΠΑΣΟΚ (ως είθισται και ως έχουν μάθει οι ιμπρεσάριοι των καναλιών), αντέχει. Ας απολαύσουμε το γεγονός ότι οι συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ είναι κατά πολύ μικρότερες από αυτές της αριστεράς (Σύριζα ή ΚΚΕ). Κι ας δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε την Κυριακή να μην μπορέσει η τρόικα να σχηματίσει κυβέρνηση.

Το ενδεχόμενο να είναι ο Σύριζα δεύτερο κόμμα, και η αντιμνημονιακή αριστερά να ξεπεράσει το 25% (πλην της μνημονιακής αριστεράς), αποτελεί μια πρωτόγνωρη επιτάχυνση ύστερα από τριάντα χρόνια μεταπολιτευτικού δικομματισμού. Δεν είναι δεδομένο ότι αυτή η επιτάχυνση θα καταλήξει σε επιτυχία. Ότι θα φέρει μια θετική και μόνιμη πολιτική ανατροπή. Αξίζει ωστόσο να επιμείνουμε.

Το ρεύμα υπέρ Σύριζα θα αναλυθεί εξαντλητικά από την Κυριακή το βράδυ. Υπάρχουν όμως κάποιες προεκλογικές επισημάνσεις. Στο ψηφοδέλτιο του Σύριζα επιβραβεύονται κάποια χαρακτηριστικά:

Πρώτον, η ενωτική πολιτική και η μετωπική αναφορά του Σύριζα, ακόμη κι αν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν.

Δεύτερον, η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση με μαζικό, κατανοητό, λαϊκό λόγο. Η φιλικότερη στο χρήστη φυσιογνωμία. Πιο ανθρώπινη, πιο φυσιολογική, λιγότερο εξωπραγματική και εξωγήινη.

Φωνάζουν οι επικριτές: Ναι, αλλά ο Σύριζα αποδέχεται ένα ορισμένο πλαίσιο για τη χώρα, και αυτό κάνει την επιλογή Σύριζα πιο ανώδυνη και προσεγγίσιμη στον αποσκιρτίσαντα του ΠΑΣΟΚ.

Φωνάζουν οι κατήγοροι: Ναι, αλλά καλλιεργούνται αυταπάτες για την αριστερή κυβέρνηση. Μα να λέει ότι θα συγκροτήσει κυβέρνηση υπό την ανοχή του Καμμένου;

Σύντροφος υπεράνω πάσης υποψίας για φιλο-Σύριζα αισθήματα γράφει:

“Η αντιμνημονιακή Αριστερά ετοιμάζεται για τη μεγαλύτερη εκλογική νίκη στην ελληνική ιστορία. Σταματήστε να κλαψουρίζετε και διαχειριστείτε το.

Η ενεργοποίηση της γερμανόφιλης, εγκληματικής Χρυσής Αυγής από τις πολιτικές ελίτ είναι απόδειξη του πανικού τους. Χαρείτε το.

Για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν τολμούν να στήσουν προεκλογικά περίπτερα φοβούμενοι τους πολίτες. Γιορτάστε το.

Τα κυρίαρχα media έχουν χάσει κάθε αξία χρήσης για τα αφεντικά τους. Σας αξίζουν συγχαρητήρια για αυτό”.

Ίσως παρεσύρθη κι αυτός από το Συριζικό ρεύμα, αλλά τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.

Ο ελληνικός λαός ψάχνει απεγνωσμένα την ελπίδα εδώ και δύο χρόνια. Στις πορείες και στις πλατείες, στα γραπτά και στα ντοκιμαντέρ, στα κόμματα και στις εκλογές, όπως ακριβώς ψάχνουν οι νεόφτωχοι την τροφή τους στα σάπια υπόλοιπα της λαϊκής αγοράς.

Η ελπίδα είναι είδος υπό εξαφάνιση. Κι όποιος εμφανιστεί να την προσφέρει θα αμειφθεί πλουσιοπάροχα. Κι εμφανίσθηκε ο Τσίπρας.

Όχι επειδή είπε “αναδιαπραγμάτευση”. “Μορατόριουμ”. “Αναδιανομή”.

Τίποτα καινούριο δεν υπάρχει σε αυτά από αυτά που αφειδώς λέγονται εδώ και μήνες.

Το καινούριο ήταν: “Δώστε μας την εντολή να φτιάξουμε κυβέρνηση”.

Κι από εδώ ξετυλίγονται όλα: Ρε μπας και γίνεται;

Είναι δυνατόν η δικομματική μοναρχία να σταματήσει; Είναι δυνατόν να μην υπάρξει κυβέρνηση μνημονίου την επόμενη των εκλογών; Είναι δυνατόν να γίνει το θαύμα;

Οι πέντε προτάσεις του Σύριζα δεν είχαν τίποτα το καινοφανές. Ευχολόγιο για πολλούς, συστημικά αυταπατώμενες για άλλους. Είχαν όμως μια μεγάλη διαφορά στον τίτλο: “Δεν είναι πρόγραμμα διαμαρτυρίας, είναι πρόγραμμα εξουσίας”. Άσχετα αν δεν είναι.

Ο λαός ψάχνει απεγνωσμένα την πιθανότητα να μην υπάρχει συγκυβέρνηση μνημονίου την επομένη των εκλογών. Ο Σύριζα δίνει αυτή την πιθανότητα εξ αριστερών, όπως και ο Καμμένος εκ δεξιών. Από κει προκύπτει και το πρωτοφανές για τα μεταπολιτευτικά χρονικά αντιδικομματικό ρεύμα.

Ειδικά η εκτίναξη του Σύριζα οφείλεται κατεξοχήν στο ΚΚΕ και στην Ανταρσύα. Εξαφανίσθηκε η πολιτική, περίσσεψε η ψυχολογία και ο αυτισμός. Κάθε φορά που η Αλέκα άνοιγε το στόμα της, ο Τσίπρας ανέβαινε και μια μονάδα. Και η Ανταρσύα επέλεξε για ακόμα μια φορά τον υπερήφανο δρόμο του σεχταρισμού.

Τόσα χρόνια η αριστερά ξέχασε τι είναι η εξουσία και για ποιο λόγο τη θέλει. Η μια της εκδοχή αντιλαμβανόταν την εξουσία ως συμπληρωματική τσόντα στην σοσιαλδημοκρατία. Και η άλλη της εκδοχή ταύτισε την εξουσία με την επιχείρηση εσωτερικής της άλωσης από τους αναθεωρητές. Για αυτό και όταν ρωτάς την Αλέκα για το 2012 σου απαντά για το 1991. Με ψυχικά τραύματα όμως δεν χτίζεται μέτωπο διεξόδου από την κρίση.

Με τούτα και με κείνα, η αριστερά ξέχασε ότι υπάρχει για να αλλάξει τον κόσμο καταλαμβάνοντας (και) την εξουσία. Σε κάθε πρόσφορη ευκαιρία και πολύ περισσότερο στην εποχή της ολοκληρωτικής κρίσης και χρεοκοπίας. Όπου η εξουσία (από μια άποψη) περπατάει στο δρόμο, καθώς οι αστικές εναλλακτικές καίγονται η μία μετά την άλλη και η λαϊκή απόγνωση κοιτά αριστερά.

Είναι πρόταση εξουσίας η εκ του Κοτζιά αναβίωση της δημοκρατικής παράταξης της μεταπολίτευσης; Το τελευταίο προεκλογικό σποτ του Σύριζα δείχνει επικοινωνιακά αντανακλαστικά σε αυτό που τσιμπάει: Κυβέρνηση αριστεράς.

Φυσικά η ψευδαίσθηση επανάληψης του ανδρεοπαπανδρεϊκού φαινομένου δεν λειτουργεί αντικειμενικά θετικά για την αριστερά. Χρειάζονται λιγότερες αυταπάτες, μεγαλύτερη ειλικρίνεια, πολιτικά προχωρήματα, μαζικό κίνημα. Διαφορετικά το φαινόμενο Σύριζα είναι δυνατόν να καταλήξει σε ότι περιγράφει ο Πέτρος Τατσόπουλος, προερχόμενος από την εκσυγχρονιστική μεταρρυθμιστική αριστερά, και νυν υποψήφιος του Σύριζα:

Την επομένη των εκλογών... θα διδαχτούμε όλοι κάτι πρωτόγνωρο: να συνεργαζόμαστε. Όχι υποκριτικά, όχι με πισώπλατα υπουργικά αλληλομαχαιρώματα, όπως στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά ουσιαστικά, ντόμπρα, καθώς τα περιθώρια για οποιεσδήποτε υστεροβουλίες θα έχουν πια εξαντληθεί. Την 7η Μαΐου θα έχουμε μπροστά μας δύο επιλογές. Ή τον σχηματισμό μιας κεντροδεξιάς κυβέρνησης... ή τον σχηματισμό μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης που θα επιχειρήσει να ξαναμοιράσει την τράπουλα. Στη δεύτερη περίπτωση ελπίζουμε ότι θα στείλουμε διαπραγματευτές αποφασισμένους να κάνουν απλώς τη δουλειά τους με επάρκεια, να διαπραγματευτούν και όχι να περιοριστούν στο ρόλο πειθήνιων ωτακουστών. ...Ή θα αναλάβουμε το ρίσκο ή θα παραδοθούμε αμαχητί.

Είναι όμως δυνατόν να καταλήξει σε μια ανοικτή πορεία όπου ο κυβερνητισμός θα αντιπαρατίθεται με τον αντισυστημισμό, ο ευρωπαϊσμός με τον αντιευρωπαϊσμό, η επικοινωνιακή τακτική με το πολιτικό σχέδιο. Σε κάθε περίπτωση τα ενδιαφέροντα είναι μπροστά μας. Ανεξαρτήτως του αν ψηφίζεις Σύριζα γιατί είναι ενωτικότερο, ΚΚΕ γιατί είναι κλασσικότερο, Ανταρσύα γιατί είναι αντιευρωπαϊκότερο.

Αν τα κυριακάτικα αποτελέσματα διευκολύνουν την οριζόντια κίνηση ανακατάταξης στο αριστερό κίνημα, τα μελλούμενα θα είναι θετικά. Αν αντίθετα γεννήσουν δικαιώσεις ή πανηγυρισμούς, περιχαρακώσεις στα υπάρχοντα, ζητωκραυγές γιατί αντέξαμε ή ζητωκραυγές γιατί νικήσαμε, τα χειρότερα έρχονται (όπως αυστηρά τονίζει ο Περισσός).