Ουρλιάζοντας με τους σκύλους...

Με αφορμή την τελευταία ταινία «Το λιµάνι της Χάβρης» το «Βήµα» πήρε μια µίνι συνέντευξη µέσω e-mail από τον Ακι Καουρισµάκι, την οποία και αναδημοσιεύουμε:

-Γιατί επιλέξατε τη Χάβρη ως δραματουργικό χώρο της ιστορίας;

«∆εν µπορούσα να αποφασίσω το πού θα τη γυρίσω γιατί είναι µια ιστορία που θα µπορούσε να συµβεί οπουδήποτε στην Ευρώπη, εκτός ίσως από το Βατικανό (αν και τώρα που το σκέφτοµαι...). Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία φαντάζουν ιδανικές περιπτώσεις, αλλά αυτό που τελικά έκανα ήταν να επισκεφτώ όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές από τη Γένοβα ως και την Ολλανδία. Στη Χάβρη, την ευρωπαϊκή πόλη των µπλουζ, της σόουλ και του ροκ-εν-ρολ, βρήκα αυτό ακριβώς που αναζητούσα».

- Εχετε φανταστεί ποτέ τον εαυτό σας σε μια παρόμοια θέση με αυτή του πρωταγωνιστή της ταινίας σας; Αν ήσασταν εσείς ο Μαρσέλ Μαρξ, πώς θα αντιδρούσατε με έναν λαθρομετανάστη στα χέρια σας;

«Εχω βρεθεί σε παρόµοια θέση και έχω αντιδράσει µε τον ίδιο τρόπο».

- Είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι ως χαρακτήρας έχετε κάποιες ομοιότητες με τον τρόπο σκέψης του Μαρσέλ Μαρξ;

«Πολύ πιθανόν, αφού η συνείδηση του κυρίου Μαρξ είναι δηµιούργηµα του δικού µου υποσυνείδητου».

- Το «Λιμάνι της Χάβρης» είναι μια βαθιά ουμανιστική ταινία που σχεδόν σε κάνει να θέλεις να αλλάξεις, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Πιστεύετε ότι ο κινηματογράφος και γενικότερα η Τέχνη μπορεί σε μια εποχή όπως η σημερινή να αλλάξει τον κόσμο μας;

«Το σινεµά δεν µπορεί να αλλάξει τίποτε, όµως ορισµένες φορές µπορεί να δώσει την πρώτη κλωτσιά για µια διαδικασία που θα µπορούσε να καταλήξει σε κάποιου είδους αποτέλεσµα το οποίο θα µπορούσε να είναι µια ελαφρά αλλαγή στον τρόπο σκέψης ή συµπεριφοράς. Στο µακρινό µέλλον, βέβαια, όταν θα είναι πια πολύ αργά».

- Αληθεύει αυτό που έχει ειπωθεί για εσάς, ότι δεν εμπιστεύεστε τους ανθρώπους αλλά τα σκυλιά, επειδή αυτά δεν λένε ποτέ ψέματα;

«Εχω ακούσει αυτή τη φήµη. Σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι αλήθεια. Παλιότερα γελούσα πολύ µε αυτή την παρεξήγηση, µαζί µε τους σκύλους µου, τα απογεύµατα, προτού πέσει η νύχτα και αρχίσουµε τα ουρλιαχτά».

- Εχετε πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ. Στη ζωή σας γελάτε;

«Είµαι λιγάκι σαν τον “Πεινασµένο καλλιτέχνη” του Φραντς Κάφκα που δεν έτρωγε γιατί ποτέ δεν έβρισκε το φαγητό που του άρεσε».