πως να μείνουμε … πλατείες αλληλεγγύης

Αναδημοσίευση από την "Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα"

του ΜΠΑΜΠΗ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μετά από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην απεργιακή κινητοποίηση της 5ης Οχτωβρίου, αλλά συνολικά στο νέο δόγμα των δυνάμεων καταστολής και του νέου τους επιχειρησιακού σχεδιασμού, είναι πλέον σαφές ότι η ύπαρξη και μόνο των πλατειών δεν είναι ευχάριστη αντιπολίτευση για το σύστημα και τις δομές του, ακόμα και στις μη παραγωγικές, πολιτικά, περιόδους τους.

Είναι εμφανές ακόμα και στους πιο δύσπιστους ότι αυτό που αντιπροσωπεύουν οι πλατείες, δεν είναι μόνο η εκ των πραγμάτων ανατρεπτική λογική τους, αλλά η ανησυχία για το πέρασμα στην επόμενη φάση του αγώνα που είναι η λαϊκή αυτό-οργάνωση. Είναι ο φόβος που προκαλεί η ανάληψη της ευθύνης επιβίωσης και ελέγχου από την ίδια την κοινωνία. Είναι η αμηχανία που προκαλεί η ομοσπονδοποίηση των πλατειών που σιγά σιγά αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά.

Είναι αλήθεια ότι η μαζική συμμετοχή με αφορμή την πίεση των εισοδημάτων και η αναγνώριση της όποιας “κακοδιαχείρισης”, απέχουν σημαντικά από την πραγματική αιτία του προβλήματος που είναι οι εξουσιαστικές σχέσεις των διεθνών και εγχώριων οικονομικών κέντρων και η προσπάθεια τους να κερδίζουν περισσότερα. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας, απέχει σημαντικά από την ανάληψη δράσης σε μία ανατρεπτική κατεύθυνση Το πέρασμα από την απόφαση στη δράση, μπορεί να είναι η λογική συνέχεια αλλά δεν παύει να είναι ένα μεγάλο βήμα εμπρός.

Οι περισσότερες εκτιμήσεις κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση ΣΟΚ. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Δεν θα πρέπει ωστόσο να μένουμε μόνο στην πρώτη ανάγνωση και στο εύκολο συμπέρασμα. Σε τέτοια κομβικά σημεία στην ιστορία των κινημάτων, οφείλουμε να απαντάμε τόσο για την κατεύθυνση που θέλουμε να κινηθούμε και για τον κρίκο της αλυσίδας που προκρίνουμε σαν τον πιο δυνατό, όσο και για τα πραγματικά ζητήματα που κληθούμε να απαντήσουμε.

Είναι βέβαιο λοιπόν, ότι η εξαθλίωση και η ανέχεια που έχει αρχίσει να χτυπά όλο και περισσότερες οικογένειες, θα είναι ο μοχλός κίνησης για την επόμενη ημέρα.

Με τους μισθούς των 600€ που επιχειρούν να μας επιβάλουν δια της “έννομης” βίας και η πρωθυπουργική εξαγγελία – στοχοθέτηση για το νέο στοίχημα: σε κάθε σπίτι ένας εργαζόμενος, μας δίνει μια πρώτη αλλά και συνάμα σαφή εικόνα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει :

Πείνα – Ανέχεια – Εξαθλίωση!

Πρέπει άμεσα να κάνουμε το επόμενο βήμα. Να δείξουμε έμπρακτα ότι δεν είμαστε μόνο ονειροπόλοι ή πολυλογάδες πολιτικοί κακέκτυπο του σημερινού συστήματος,, αλλά έχουμε μια σταθερή στόχευση και ένα σχέδιο που το δουλεύουμε συστηματικά. Μια στόχευση που δεν εξαντλείται στην ανατροπή του συστήματος και ένα σχέδιο που δεν περιορίζεται από ιδεοληπτικές αγκυλώσεις με ταμπέλες παλαιάς κοπής. Οφείλουμε να βάλουμε τον επόμενο στόχο στο κάδρο. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ίσως θα έπρεπε να δουλέψουμε και σε “μικρά” σχέδια, υλοποιήσιμα, που θα μας γεμίσουν με το απαραίτητο αίσθημα προόδου και επιτυχίας μιας και αυτό μας είναι απαραίτητο στους μακρύς δρόμους αγώνων αλλά και θα προσφέρουν χειροπιαστά αποτελέσματα για την επιβίωση της κοινωνίας και κυρίως των ανθρώπων που την αποτελούν τις επόμενες ημέρες. Οι μικρές νίκες χτίζουν τους μεγάλους στρατούς. Είναι αντιληπτό ότι στη παρούσα φάση είναι δύσκολο να μπούμε σε μία διαδικασία πλήρους και ολοκληρωτικής εφαρμογής ενός μοντέλου αντιδομών. Οι συνθήκες που έρχονται όμως και στις οποίες πρέπει να απαντήσουμε, επιβάλουν την άμεση ανταπόκρισή μας.

Ένα σημείο συνάντησης των παραγωγών και των “καταναλωτών”, θα απαντούσε στη κερδοσκοπία των μεσαζόντων και των πολυεθνικών. Θα επανατοποθετούσε την “αξία” των προϊόντων, όχι στη βάση της προσφοράς και της ζήτησης σε συνθήκες μαύρης αγοράς που μας επιβάλουν, αλλά στη βάση της ανάγκης αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους.

Η κοινωνικοποίηση εγκαταλειμμένων χώρων παραγωγής, θα απαντούσε στην αυξανόμενη ανεργία και θα αναδείκνυε την αναγκαιότητα του εργατικού ελέγχου, της οργάνωσης της παραγωγής και της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών σε είδη ανάγκης.

Η αξιοποίηση του ανενεργού εργατικού δυναμικού και η κάλυψη των αυξημένων, κατά περιόδους, εργατικών αναγκών από την περιφέρεια, μπορούν να απαντήσουν στην ανεργία των αστικών κέντρων από την μια, και στην απαξίωση των παραγωγικών μέσων και της αγροτικής γης από την άλλη. Παράλληλα, θα έδινε και μια πρώτη ώθηση στην αγροτική παραγωγή που είναι το κλειδί της επιβίωσης και της ανάπτυξης για τις επόμενες μέρες.

Είναι κρίσιμο να διαχωρίσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη και την προσπάθεια να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας από τον ανθρωπισμό και την φιλανθρωπία. Είναι όμως ακόμα πιο κρίσιμο, προτού “συγκρουστούμε” με τα μεγάλα συμφέροντα των πολυεθνικών και των οικονομικών κέντρων να αναδείξουμε την δική μας ρεαλιστική πρόταση εξουσίας και λαϊκής οργάνωσης.

Γιατί “πρόταση εξουσίας” στη δική μας περίπτωση δεν είναι πρόταση εξουσιασμού κάποιων άλλων, αλλά πρόταση κατάλυσης των εξουσιαστικών δομών που μας επιβάλουν.