Οταν οι αριστερούληδες μασκαρεύουν την αστική διαχείριση σε φιλολαϊκή

Πριν λίγες μέρες σημειώθηκε σύγκρουση ανάμεσα στην ΚΝΕ και τα ΕΑΑΚ, με αφορμή την ανάρτηση από την ΚΝΕ μιας πλακέτας στην μνήμη της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου σε δημόσιο χώρο του οποίου την νομή είχαν τα ΕΑΑΚ και  την αποκαθήλωσή της στην συνέχεια  από τα ΕΑΑΚ.  Ο Π. Μαυροειδής, σε άρθρο του ΠΡΙΝ με αφορμή κείμενα που γράφτηκαν στο ριζοσπάστη για αυτήν την σύγκρουση,  με τον τίτλο “Ποιόν συμφέρει ο πόλεμος στην επαναστατική Αριστερά;” διατυπώνει την παρακάτω άποψη:  Βεβαίως, στο εδώλιο μπαίνει πλέον αποκλειστικά σχεδόν ο «αριστερός» οπορτουνισμός, δηλαδή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο άρθρο. Με απόλυτη ειλικρίνεια ο αρθρογράφος, επισημαίνει ότι «ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και δεν πρέπει να υποτιμηθεί», επιβεβαιώνοντας αυτό που αναφέρει η ανακοίνωση του ΝΑΡ, ότι «η ηγεσία του ΚΚΕ είναι θορυβημένη από την άνοδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος στο εργατικό κίνημα».

Όμως, πριν περάσει μια βδομάδα, έρχεται ο ίδιος ο “ριζοσπάστης” να τον διαψεύσει – χωρίς καν να υπάρχει ανάλογη αφορμή - με ολοσέλιδο άρθρο με τον τίτλο: “Οταν οι αριστερούληδες μασκαρεύουν την αστική διαχείριση σε φιλολαϊκή”. Το άρθρο αυτό αποτελεί άλλο ένα στοιχείο με ο οποίο φαίνεται ότι ο Περισσός έχει θορυβηθεί και με άλλους.  Ο κύριος λόγος που θορυβείται  βρίσκεται στους κινδύνους που εγκυμονούνται  στο εσωτερικό του και όχι στους εξωτερικούς εχθρούς στους οποίους απευθύνονται τα βέλη του. Αυτό εξάλλου φαίνεται από το σύνολο της αρθρογραφίας αλλά το το στυλ της γραφής. Ο συντάκτης λοιπόν αυτού του άρθρου  επιτίθεται σε αρθρογράφο της εφημερίδας  “δρόμος”  προσπαθώντας να απαντήσει σε μια κριτική που είχε γραφτεί για ένα σχόλιο  του ριζοσπάστη. Εμείς δεν θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε, όπως έκανε ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ. Θεωρούμε ότι αρκεί να αναδημοσιεύουμε το κείμενο του ριζοσπάστη και οι αναγνώστες μας θα βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους. Δεν χρειάζεται να τους τα υποδείξουμε:

Οταν οι αριστερούληδες μασκαρεύουν την αστική διαχείριση σε φιλολαϊκή

Η εφημερίδα «Ο Δρόμος» και ένας βαθυστόχαστος δημοσιολόγος του, ο Ρ. Ρινάλντι, νομίζουν πως ανακάλυψαν ρεφορμισμό στο ΚΚΕ, στον «Ριζοσπάστη», στο ΠΑΜΕ και επιμένουν να μας κάνουν κριτική ότι τάχα η δράση τους δεν πολιτικοποιεί τον αγώνα, σε αντίθεση με τις προτάσεις του «επαναστάτη» δημοσιολόγου. Δε θα τον πούμε επαναστάτη του γλυκού νερού, αλλά πάει πολύ ένας του ΣΥΡΙΖΑ που μας κάνει κριτική από τη σκοπιά της αντίληψης του ΠΑΣΟΚ, αυτό και ο Γ. Παπανδρέου είπαν πως παλεύουν με την πολιτική τους για να επανακτήσουμε την εθνική κυριαρχία, να μας εγκαλεί για έλλειψη ταχτικής πολιτικοποίησης του κινήματος. Τι λέει ο δημοσιολόγος; «Η σημερινή πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη επίθεση και κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας». Τι θέλουν να πουν μ' αυτό; Οτι η κυβέρνηση καταπιέζεται από τους «ξένους». Οτι οι αστοί, τα μονοπώλια, όπως και ο λαός, καταπιέζονται από τους ξένους. Εξαφάνισαν, λοιπόν, την ταξική αντίθεση και τη μετέτρεψαν σε εθνική, ή, καλύτερα, αστικοεθνική. Αστοί και κεφάλαιο υπό κατοχή. Μόνο που αυτή η αντίληψη στέλνει τους εργαζόμενους, το λαό αγκαλιά με τους εκμεταλλευτές τους να παλεύουν ενάντια στους «καταχτητές», βγάζοντας λάδι την αιτία των δεινών τους, δηλαδή τον καπιταλισμό και τους καπιταλιστές.

Ας δούμε όμως την ουσία της κριτικής των δημοσιολόγων, εκπροσώπων δήθεν φιλολαϊκών δυνάμεων που πασχίζουν για τον εξωραϊσμό του συστήματος.

Λέει ο δημοσιολόγος: «Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν πολιτικοποιούν τον αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο και την ειδική καθεστωτική φάση που μας έχει επιβληθεί. Δεν προβάλλει συγκεκριμένα αιτήματα, συνθήματα, στόχους πάλης που να ανεβάζουν την υπαρκτή δυσαρέσκεια και οργή σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικοποίησης συνδέοντάς τη με τη γενικότερη προοπτική του λαϊκού κινήματος σε όφελός του». Γιατί όμως ο συγκεκριμένος δημοσιολόγος κάνει κριτική αποσιωπώντας όλο το πλαίσιο πάλης του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, δεμένο με την άποψη του ΚΚΕ ότι φιλολαϊκή λύση στην κρίση στα πλαίσια του συστήματος δεν υπάρχει, επομένως η πάλη με αυτούς τους στόχους συνδέεται με την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και στην εξουσία τους, άρα με την πάλη για την ανατροπή τους, για τη λαϊκή εξουσία; Γιατί, αυτή η πάλη δεν πολιτικοποιεί το κίνημα και μάλιστα γι' αυτό που πρέπει να τείνει το συνεπές εργατικό κίνημα, την πάλη για την εξουσία; Αυτό το κρύβει ο δημοσιολόγος γιατί του καταρρίπτει μια σειρά δοξασίες, όχι δικές του αλλά αυτών που εκπροσωπεί. Ποιες;

Πρώτο, ότι συνδέει την πολιτική της κυβέρνησης με το χρέος, ενώ αυτή δεν έχει σχέση με το χρέος, αλλά με την πολιτική διεξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Θα αποκαλυφθεί ότι με την πολιτική που προβάλλει δουλεύει για το σύστημα. Δεύτερο, γιατί δε συμφωνεί ότι η φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση απαιτεί κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Και αυτό ο δημοσιολόγος το αποφεύγει «σαν ο διάολος το λιβάνι» γιατί δε συμφωνεί, αντίθετα οι δυνάμεις που εκπροσωπεί, ΚΟΕ, ΣΥΡΙΖΑ και συναφή, πασχίζουν για έναν καλό και φιλολαϊκό καπιταλισμό.

Τρίτο, θα αποκαλυφθεί ότι η πρότασή τους καλλιεργεί αυταπάτες και ότι η κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι αυτή που απαιτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι οι «ξένοι».

Να πώς συνεχίζει: «Η κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας, η μετατροπή της Βουλής σε ένα μηχανισμό μετάφρασης και πρωτοκόλλησης αποφάσεων της τρόικας, εκχώρησης και κυριαρχικών δικαιωμάτων στους δανειστές της χώρας, δείχνει ποιο πρέπει να είναι το πλαίσιο κάποιων άμεσων αιτημάτων, κάποιων αιχμών στην πολιτική των αριστερών κομμάτων».

Τι λέει εδώ; Οτι πριν το μνημόνιο είχαμε λαϊκή κυριαρχία. Μήπως είχαμε και σοσιαλισμό και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι; Οτι η Βουλή επικυρώνει θέσεις της τρόικας. Δηλαδή, αθωώνει το κεφάλαιο στην Ελλάδα, κριτικάρει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι δεν παίρνει αυτή αποφάσεις και δεν ασκεί πολιτική σε όφελος του κεφαλαίου αλλά της τρόικας, εν κατακλείδι, μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκό αστικό κοινοβούλιο. Να, λοιπόν, που όλη η πολιτικοποίηση των «μεγάλων επαναστατών του ρεφορμισμού» φτάνει ως την ανάδειξη ενός αστικού κοινοβουλίου κόντρα στους ξένους, που θα υπηρετεί εξίσου τα συμφέροντα των αστών και των εργαζομένων. Τέτοια αριστερή πολιτική... «Του ποντικού το γλάκι (σ.σ. τρέξιμο) είναι ίσαμε τ' άχερο», λέει μια κρητική παροιμία. Ε, και αυτοί μέχρι το αστικό κοινοβούλιο φτάνουν, μέχρι που θα το κάνουν φιλολαϊκό! Αυταπάτες για χειραγώγηση των μαζών. Ασε που η υπεράσπιση του έθνους στον καπιταλισμό σημαίνει υπεράσπιση του κεφαλαίου, αλλά ιδιαίτερα στην εποχή του ιμπεριαλισμού, της ανισόμετρης ανάπτυξης και της έντασης της διεθνοποίησης, εκτός από ουτοπία, αυτή η πολιτική υποτάσσει το λαό στο κεφάλαιο.

Και συνεχίζει στην ίδια λογική: «Οταν οι μάζες με τον αυθόρμητο, έστω, τρόπο καταδεικνύουν ότι βλέπουν ως αντίπαλο το πολιτικό σύστημα που έχει επιβληθεί και κινούνται προς το Σύνταγμα και τη Βουλή και ζητούν να φύγουν οι ψεύτες και να τιμωρηθούν οι κλέφτες, ποια πρέπει να είναι η στάση ενός κομμουνιστικού κόμματος απέναντι σε αυτήν τη διάθεση; Πώς ανεβάζει τους τόνους, πώς πολιτικοποιεί, πώς "ακούει" αυτήν την αγανάκτηση και σε τι κίνηση και δράση τη μετατρέπει; (...) Αιτήματα όπως "να φύγει τώρα η τρόικα", "να αρνηθούμε την πληρωμή του χρέους και να φύγουμε από την Ευρωζώνη", "να αγωνιστούμε για μια νέα μεταπολίτευση σε όφελος του λαού" κλπ., λείπουν εντελώς από τη γραμμή, τον τόνο, τη συνθηματολογία του ΚΚΕ».

Τι λέει με απλά λόγια; Η πρόταση αυτών που κατηγορούν το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, τον «Ριζοσπάστη» για μη πολιτικοποίηση των αγώνων, είναι να φύγουν οι ψεύτες και οι κλέφτες και όχι τα μονοπώλια, τα κόμματά τους (αυτοί είναι οι ψεύτες και οι κλέφτες), πρόταση υποταγής του κινήματος σε άλλη αστική διακυβέρνηση, που θα διώξει την τρόικα, θα αρνηθεί την πληρωμή του χρέους, θα φύγει από την Ευρωζώνη. Γιατί δε λένε τι θα γίνει μετά απ' αυτό και πώς θα γίνει αυτό; Γιατί πράγματι αυτή η πολιτική δεν απαντά στο γεγονός ότι η αντικατάσταση του ευρώ με νέο νόμισμα, π.χ., τη δραχμή θα συνοδευτεί με υποτίμησή της, ως μέσο εξόδου του καπιταλισμού από την κρίση. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει. Γιατί δεν το λένε; Μήπως γιατί αυτό αποκαλύπτει ότι οι πολιτικές τους προτάσεις στο κίνημα ωφελούν τους καπιταλιστές με άλλον τρόπο; Αλλωστε και άλλες καπιταλιστικές οικονομίες έξω από καπιταλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, τις ίδιες αναδιαρθρώσεις μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης εφαρμόζουν. Το είπε ο Ντ. Στρος - Καν του ΔΝΤ, και είναι κοινά παραδεχτό ως μορφή αστικής διαχείρισης. Ουσιαστικά αυτό προτείνουν ως πολιτικοποίηση από τη στιγμή που δεν αρθρώνουν κουβέντα στη δήθεν διέξοδο «για μια νέα μεταπολίτευση σε όφελος του λαού»: Με τους καπιταλιστές τι θα γίνει; Με την υποτίμηση του νομίσματος έξω από την Ευρωζώνη ποιος θα ωφεληθεί; Ο λαός ή το κεφάλαιο; Το κεφάλαιο.

Πράγματι, η πολιτική λύση τους όχι μόνο λείπει από το ΚΚΕ, αλλά τη θεωρεί εχθρική για το εργατικό κίνημα, αφού είναι λύση για έναν καπιταλισμό με άλλη διαχείριση, αφού υποτάσσει το κίνημα σ' αυτόν τον καπιταλισμό. Το ζήτημα είναι σ' αυτές τις συνθήκες να ωριμάζουμε την πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στρατηγική την οποία υπονομεύουν οι δυνάμεις της πολιτικοποίησης για έναν καπιταλισμό χωρίς τρόικα.

Οσο για την κριτική που μας ασκούν ότι «το ΚΚΕ δεν κάνει έναν άμεσο πολιτικό αγώνα ενάντια σε όλα αυτά, αλλά περιορίζεται σε μια ζύμωση για την ανάγκη ενός άλλου κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος στο οποίο αυτά θα επιλυθούν», πράγματι από δυνάμεις που υπονομεύουν την πάλη του εργατικού κινήματος για το βασικό ζήτημα της πολιτικής πάλης, το ζήτημα της εξουσίας, δε θα περίμενε κανείς άλλη κριτική. Γιατί ακριβώς παίζουν το ρόλο του δούρειου ίππου του κεφαλαίου στο εργατικό κίνημα προκειμένου να το βοηθήσουν να απομακρύνει από τη συνείδηση των μαζών αυτή την αναγκαιότητα (αυτό έχει μπει στην ημερήσια διάταξη από τις αρχές του 20ού αιώνα, την έναρξη της εποχής του ιμπεριαλισμού, ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης). Και συνεπείς στο ρόλο που έχουν αναλάβει, τους έχουν αναθέσει, δεν έχει και μεγάλη διαφορά, πασχίζουν να τον εκπληρώσουν. Στο ζήτημα αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος των μονοπωλίων ή σε όφελος του λαού βρίσκονται στη μέση, δηλαδή με την Ελλάδα ενάντια στους ξένους. Που σημαίνει ανάπτυξη για την Ελλάδα, δηλαδή για τα μονοπώλια και όχι για το λαό, δηλαδή την Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας.

Ι. Λ