Αναρτήσεις
Μετά από προτροπή αναγνώστη μας και σαν συνέχεια στον διάλογο που άνοιξε με αφορμή το κείμενο που δημοσιεύσαμε με τίτλο "Πιθανή λύση η "στάση πληρωμών"...", αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα "Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ" το παρακάτω κείμενο:
Δεν είναι συχνό φαινόμενο να χρεοκοπεί ένα μοντέλο και να μην αναδεικνύεται κάποια άλλη πειστική εναλλακτική. Στη χώρα μας όμως και το μοντέλο χρεοκόπησε και εναλλακτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αντίθετα έχουμε μια κυβέρνηση απολύτως αποτυχημένη, αδιέξοδη και επικίνδυνη που παρά ταύτα διατηρεί την πολιτική ηγεμονία και την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Μια συνήθης εξήγηση πλέον που πολλοί αριστεροί δίνουν, είναι η άνευρη κεντρική πολιτική παρουσία του Συριζα, εν είδει σχολιαστή, όπως εκφράζεται από τον πρόεδρο της ΚΟ. Το φαινόμενο συμπυκνώνεται στον εκπρόσωπο τύπου του ΣΥΝ, σχολής Αβραμόπουλου (καλό πουκάμισο, σωστό κούρεμα και δηλώσεις επίπεδες σαν την πεδιάδα του Μισισιπή).
Οι δικαιολογίες είναι πολλές: ο συσχετισμός δύναμης, η συντηρητικοποίηση σε καιρούς κρίσης, η αισιόδοξη προσδοκία θυελλωδών αλλαγών. Όπως και να έχει οδηγούμαστε στη γνωστή πεπατημένη. Ολοσχερής παραίτηση της αριστεράς από τη φιλοδοξία παραγωγής πολιτικής. Και σε αυτό πρωτοστατούν όχι οι συνήθεις ύποπτοι της πτέρυγας, αλλά οι έξτρα έξτρα αντικαπιταλιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε άρθρο του ο συντονιστής της Γραμματείας του Συριζα Α. Νταβανέλλος διατυπώνει τη σκέψη της αναγκαίας ανατροπής των συσχετισμών για να τίθενται μεταβατικά αιτήματα. Επομένως το θέμα της ΟΝΕ ή τους χρέους δεν έχει νόημα να τίθεται με τους σημερινούς συσχετισμούς. Ανακαλύπτει δηλαδή τα αναγκαία λογικά βήματα για κάθε σύνθημα της αριστεράς. Ως εδώ καλά.
Στην περίπτωσή μας όμως αυτή η ντρίπλα αποτελεί σοφή δικαιολογία ώστε να μην διατυπωθούν πολιτικοί στόχοι αναγκαίοι, ώριμοι και προφανείς, τουλάχιστον για μια αριστερά με φιλοδοξία πρωταγωνιστή. Το λογικό κόλπο του συντονιστή είναι ενδεικτικό της αντικαπιταλιστικής αφωνίας στην οποία έχει καταδικαστεί ο Συριζα. Η ανάληψη πια ρόλου σχολιαστή, είναι το μόνο που απομένει. Επομένως ας μην καταγγέλλουμε τους άλλους για την περιθωριοποίηση της αριστεράς. Η ίδια η αριστερά καταδικάζει τον εαυτό της. Και τα περί συσχετισμών αποτελούν φτηνή δικαιολογία για την πρωτοφανή έλλειψη τοποθέτησης.
Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο: Φόβος απέναντι στις ιστορικές απαντήσεις ιστορικών ερωτήσεων (για το χρέος, την ΟΝΕ, το ευρώ κλπ), ή ενοχή για την επί δεκαετίες υπηρεσία της αριστεράς στα εθνικά ομόψυχα οράματα της ελληνικής αστικής τάξης;
Η τοποθέτηση του Λαφαζάνη στην ΚΠΕ και το κείμενο συμβολής που κατατέθηκε (αν δεν ευτελιστεί σε απόπειρα νέας ισορροπίας μπροστά στο συνέδριο), θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη για μια έμπρακτη αυτοκριτική. Όχι τόσο για την πολιτική στάση του ΣΥΝ, αλλά για τις θεμελιώδεις ιδέες της συγκρότησής του, το «συνασπισμικό κεκτημένο» του αριστερού ευρωπαϊσμού, που στη σημερινή κρίση αποδείχτηκε σάπιο κουφάρι.
Τα βασικά πολιτικά σχήματα και οι θεμελιακές ιδέες αυτής της αριστεράς απέτυχαν παταγωδώς. Μια εκ των αριστερών εφημερίδων υπενθυμίζει τη δήλωση της Ανανεωτικής Πτέρυγας στις 18/12: «Αν δεν ήμασταν στο ευρώ η κατάσταση θα ήταν καταστροφική». Όμως το πρόβλημα δεν είναι η πτέρυγα και σαφώς δεν είναι η δήλωση. Ο χαιρετισμός της ΟΝΕ από την αριστερά προ δεκαπενταετίας, η αναφανδόν υποστήριξη της ένταξης προ δεκαετίας (παρά τους αστερίσκους), έδωσε σήμερα τη θέση της στην καταστροφολογία «μην τυχόν και βγούμε». Πρωτεργάτες της σημερινής υποστήριξης της ΟΝΕ -από αντικαπιταλιστική πάντα σκοπιά- είναι τα στελέχη του Κοκκινοπράσινου στον ΣΥΝ και κάμποσες συνιστώσες στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η στάση ξεδόντιασε και ξεδοντιάζει τις δυνατότητες μιας άλλης αριστεράς πέραν της θρησκευτικής προσήλωσης σε μια άλλη εξουσία (ΚΚΕ). Μιας αριστεράς που διαβάζει το σήμερα αλλά δεν υποτάσσεται σε αυτό. Και έτσι όλες οι κούφιες θριαμβολογίες της ελληνικής αστικής τάξης υιοθετήθηκαν άκριτα.
Η ισχυρή Ελλάδα, η μεγάλη ανάπτυξη, η προστασία του εισοδήματος, η έξοδος από το βραχνά του χρέους, τα χαμηλά επιτόκια. Η ΟΝΕ έγινε το ιερό και το όσιο αυτής της αριστεράς. Ακόμη και την εποχή που κάθε ψευδαίσθηση είχε καταρρεύσει.
Με τον καιρό βασικοί πυλώνες της ΟΝΕ (η πολιτική της ΕΚΤ και το Σύμφωνο Σταθερότητας), άρχισαν να αμφισβητούνται, χωρίς όμως ποτέ η ελληνική αριστερά να παραδεχτεί την αλήθεια: ότι το ΣΣ δεν είναι αποτέλεσμα νοσηρών νεοφιλελεύθερων εγκεφάλων που δεν μπορούν να καταλάβουν το αδιέξοδο, αλλά βασικός πυλώνας της Ευρωζώνης. Η ελληνική αριστερά δεν είχε την εντιμότητα να παραδεχτεί αυτό που λέει η ευρωπαϊκή αριστερά (και για αυτό είναι πιο επιφυλακτική): ότι τυχόν κατάργηση του ΣΣ απελευθερώνει καταστροφικούς ανέμους για το οικοδόμημα του ευρώ.
Χρειάστηκε να γράψει ο Δραγασάκης ότι είμαστε στο ευρώ αλλά δεν απολαμβάνουμε κανένα από τα πλεονεκτήματα, καμιά από τις προστασίες του. Χρειάστηκε να φτάσει η Ελλάδα στο παρά πέντε της χρεοκοπίας για να πούμε την αλήθεια: Η δανειακή ασφυξία και η παραγωγική αποσυγκρότηση επιταχύνθηκαν από τον νομισματικό γύψο της ΟΝΕ.
Μάθαμε καθυστερημένα ότι τσάμπα ψάρωνε η δική μας αριστερά στους ρυθμούς ανάπτυξης. Ανακαλύπταμε την ευρωστία του ελληνικού καπιταλισμού στα ψευδεπίγραφα ποσοστά μιας ανάπτυξης οριακής και αυτοναρκοθετούμενης και προς τούτο καταρρεύσιμης στην πρώτη ισχυρή δοκιμασία. Κρύβαμε την παραγωγική και οικονομική αποσυγκρότηση σε αντικαπιταλιστικές σοφίες για το κατά κεφαλήν εισόδημα και το πόσο αναπτυγμένος είναι ο ελληνικός καπιταλισμός. Ξεχάσαμε δηλαδή ασυγχώρητα ότι η ανάπτυξη στην πολιτική οικονομία δεν είναι μόνο ποσοτικό αλλά και ποιοτικό μέτρο.
Το βασικό που είχε να πει η ελληνική αριστερά ήταν ότι ο καπιταλισμός αναπτύσσεται βαρβάτα και απλώς η ανάπτυξη κατανέμεται άνισα. Μα μια τέτοια ανάγνωση την έκανε και η αστική φιλολογία. Θυμηθείτε τα βασικά συνθήματα της εκλογικής μάχης του ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη τετραετία του Σημίτη.
Το μεγαλύτερο έγκλημα της αριστεράς με το ξέσπασμα της κρίσης είναι ότι ανέλαβε εκπρόσωπος τύπου των θαυματουργών ιδιοτήτων του ελληνικού καπιταλισμού. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν σοβαροφανείς τοποθετήσεις που πιάνονται εκλεκτικά από ορισμένα νούμερα, κρύβουν κάποια άλλα, και λένε ότι η ελληνική χρεοκοπία είναι κόλπο της κυβέρνησης για να ξαφρίσει το λαό. Ότι δεν υπάρχει δημοσιονομική ασφυξία, δεν υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης, δεν υπάρχει αδυναμία εξυπηρέτησης δανεισμού. Όλα είναι πονηρή ενορχήστρωση της άρχουσας τάξης για να επιχειρήσει μια ακόμα αναδιανομή. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού ομολογούσαν ανοικτά τη χρεοκοπία τους και εμείς οι «αντίπαλοι» εκθειάζαμε πόσο τσακάλια είναι οι κυβερνώντες.
Σήμερα τα ερωτήματα που μπαίνουν στην κοινωνία για την ΟΝΕ, το χρέος, την κηδεμονία, η αριστερά θέλει να τα κρύψει κάτω από το χαλί.
Βλέπετε τα ερωτήματα αυτά δεν συμφωνούν με τις επί δεκαετίες θεμέλιες λίθους του ευρωπαϊσμού, της διεθνούς επανάστασης, του αντικειμενικού και προοδευτικού κάθε ολοκλήρωσης ακόμη κι αν φέρει ταξικό φορτίο στο DNA της.
Και παρακαλάει η αριστερά (και ο Νταβανέλλος) να βγει ο Καρατζαφέρης ενάντια στην ΟΝΕ ώστε με την εις άτοπον επαγωγήν να νομιμοποιηθεί η απαράδεκτη υποστήριξή της ΟΝΕ από την αριστερά. Η εις άτοπον επαγωγή λειτουργεί στην πολιτική όπως και στα μαθηματικά. Ας δούμε ένα λαμπρό παράδειγμα: Η αριστερά είναι διάφορη της ακροδεξιάς. Η ακροδεξιά ισούται με την άρνηση της ΟΝΕ. Συνεπάγεται ότι η αριστερά ισούται με την μη άρνηση (=κατάφαση) της ΟΝΕ.
Άλλο παράδειγμα: Ο Βγενόπουλος είπε ότι ίσως χρειαστεί να βγούμε από την Ευρωζώνη. Η αριστερά λέει τα αντίθετα από όσα λέει ο Βγενόπουλος. Συνεπάγεται ότι η αριστερά λέει ότι δεν θα χρειαστεί να βγούμε από την Ευρωζώνη.
Υπάρχουν όμως δύο μεγάλα προβλήματα.
Πρώτον ότι ούτε η ακροδεξιά λέει έξω από την ΟΝΕ και ακύρωση του χρέους, ούτε ο Βγενόπουλος. Επομένως το πρώτο σκέλος της μαθηματικής απόδειξης δεν ισχύει.
Δεύτερον, ότι η εις άτοπον επαγωγή εφαρμόζεται κατά το δοκούν. Για παράδειγμα δεν υπάρχει η εξής «απόδειξη»: Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός, ο νεοφιλελεύθερος δικομματισμός και η ελληνική άρχουσα τάξη θεωρούν ότι η έξοδος από την ΟΝΕ είναι καταστροφή. Η αριστερά είναι αντίθετη με τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, τον νεοφιλελεύθερο δικομματισμό και την ελληνική άρχουσα τάξη. Επομένως συνεπάγεται ότι για την αριστερά, η έξοδος από την ΟΝΕ δεν είναι καταστροφή.
Και τελικά, όπως και να έχει, το ότι κάτι μπορεί να αναγνωρίσει ως έσχατη λύση ανάγκης για τη διατήρηση του συστήματος ο αντίπαλος (πχ ο αγγλοσαξωνικός νεοφιλελεύθερος ευρω-σκεπτικισμός), δεν σημαίνει ότι είναι κατ’ ανάγκη αδιανόητο για την αριστερά. Με αυτή την πρωτότυπη λογική η αριστερά πρέπει να αρνηθεί το κράτος πρόνοιας διότι συν τοις άλλοις είναι εφεύρεση του δυτικοευρωπαϊκού καπιταλισμού για τη διάσωσή του από τις εργατικές επαναστάσεις.
Επομένως το πρόβλημα είναι οι ιδεολογικές αναπηρίες της αριστεράς του 20ου αιώνα. Η ευρωκομμουνιστική, η τροτσκιστική, η σταλινική, ή η μαοϊκή αριστερά απαντάει με ιδεολογικούς όρους ένα μη ιδεολογικό ζήτημα. Η ΟΝΕ δεν εφευρέθηκε για να διευκολυνθεί ο διεθνής χαρακτήρας της ταυτόχρονης επανάστασης. Επίσης δεν εφευρέθηκε για να μεταφέρει το πεδίο της ταξικής πάλης από το έθνος στην Ευρώπη. Τέλος δεν εφευρέθηκε για να καταρριφθεί η τριτοδιεθνιστική γραμμή της δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα. Ο διεθνής καπιταλισμός δεν ασχολείται με βλακείες, ούτε με τα ιδεολογικά σχήματα της αριστεράς του προηγούμενου αιώνα. Εκτός κι αν ζούμε στον ευτυχισμένο και αγχολυτικό κόσμο των ποσαδιστών της Τετάρτης Διεθνούς όπου υπάρχουν εξωγήινοι…
Η ΟΝΕ δημιουργήθηκε για άλλους λόγους, ξένους με τις ονειρώξεις της αριστεράς. Αντανακλούσε ένα επίπεδο ανάπτυξης, αλλά και έναν ταξικό συσχετισμό πανευρωπαϊκά. Αποτύπωνε επίσης ένα υπαρκτό σχέδιο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού για συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου και ανοικτές αγορές ισοπεδώνοντας τους εργαζόμενους αλλά και τις χώρες της περιφέρειας. Απέναντι σε αυτή την ΟΝΕ η αριστερά δεν απαντά, αλλά προβληματίζεται για το αν η ΟΝΕ βολεύει τα ιδεολογικά σχήματα του 20ου αιώνα: Εθνικό κράτος ή διεθνής επανάσταση; Ευρωπαϊκή Ένωση ως πεδίο ταξικής πάλης ή ως ταξικό όργανο στα χέρια του καπιταλισμού;
Και έτσι φτάσαμε στον Χ. Λάσκο, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, αρμόδιο απαντητή του Αλαβάνου και βασικό θεωρητικό υπερασπιστή της …αντικαπιταλιστικής φύσης της ΟΝΕ, να δηλώνει ότι το ζήτημα σήμερα είναι ο διεθνισμός και οτιδήποτε ξεφεύγει από τον διεθνισμό είναι επιζήμιο, άρα «κάτω τα χέρια από την ΟΝΕ»… Μιλάει σοβαρά, δεν μας κάνει πλάκα.
Είναι ο ίδιος – όπως και όλοι- παιδί μιας αριστεράς που δεν κάνει πολιτική για την κοινωνία αλλά για τον εαυτό της. Για τα ιδεολογικά της σχήματα. Με βάση αυτά κρίνει τη ζωή. Σχήματα και ιδεοληψίες του προηγούμενου αιώνα τα οποία όσο κι αν τα ξορκίζει ο καθένας με μεταμοντέρνες τοποθετήσεις, δεν μπορεί να τα κλειδώσει στην ντουλάπα και να τα ξεπεράσει.
Εδώ ακριβώς ξεφυτρώνει μια μικρή ελπίδα από την τοποθέτηση του Π.Λαφαζάνη. Και εδώ εκπλήσσει η ντροπαλή στάση για αυτά τα θέματα του Α.Αλαβάνου, ο οποίος δεν έχανε την ευκαιρία να δείξει τι σημαίνει παράγω πολιτική. Χάνει έδαφος με το δισταγμό του να θέσει ζητήματα που να προκαλούν έκπληξη και να ανακτούν την πρωτοβουλία. Και εδώ συνίσταται και η αίγλη οικονομολόγων και δημοσιολόγων (άλλοι σοβαροί και άλλοι παπατζήδες καθότι το Ιντερνετ γεννά περισσότερα ψώνια από την Τι Βι) που μιλούν για την ΟΝΕ, το χρέος, την χρεοκοπία. Μιλούν αυτοί (και καλά κάνουν) γιατί η αριστερά σιωπά. Το πρόβλημα είναι ότι έτσι μετασχηματίζεται ένα πολιτικό ζήτημα σε ζήτημα οικονομικής διαχείρισης: Τι θα γίνει αν βγούμε από την ΟΝΕ; Τι θα γίνει αν κηρυχθεί στάση πληρωμών; Τι θα γίνει αν…
Το «τι θα γίνει αν…», είναι υποφερτό μόνο ως υπόθεση εργασίας κάποιων σεναρίων. Η εποχή μας είναι εποχή ανατροπών και μεγάλων αλλαγών. Άρα κανένα σενάριο δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένο για το προς τα πού οδηγεί. Και για να ξαναγυρίσουμε στο άρθρο του συντονιστή της Γραμματείας του Συριζα: Πάντα το πρόβλημα είναι ποιος θα εφαρμόσει το πρόγραμμα. Το είπε και ο ιδρυτής: Ένα βήμα του πραγματικού κινήματος είναι προτιμότερο από μια ντουζίνα προγράμματα. Το ερώτημα είναι αν ο Συριζα θα λέει «ζήτω οι αγώνες» (που παρεπιμπτόντως σήμερα δεν δίνονται), αν θα καταθέτει «δέσμη εναλλακτικών προτάσεων» ή αν θα παράξει πολιτική κεντρικά και εφόλης της ύλης…
Θέτει σοβαρά ζητήματα το κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω όμως ότι πρέπει να δούμε σοβαρά τη σχέση κινήαμτος - αριστερής πολιτικής. Όχι σαν θεωρητική ανάλυση της διαλεκτικής που τα συνδέει, αλλά σαν αντίληψη των ορίων και των περιορισμών, είτε της αποκλειστικά κεντρικής πολιτικής παρέμβασης, είτε μιας άγονης επίκλησης των αγώνων.
Σταματήστε να αποδίδετε σε όλη την αριστερά στην αφωνία κάποιων. Η ΚΟΕ π.χ. ήδη έκανε την πρόταση για έξοδο από την Ευρωζώνη. Η ΔΕΑ, από την άλλη,με τη θέση της περί" αναγκαίας ανατροπής των συσχετισμών για να τίθενται μεταβατικά αιτήματα", μίλησε όντως "ιδεολογικά", όπως κάνει το ιδεολογικό ρεύμα από το οποίο προέρχεται. Οι δε του ΣΥΝ, είναι πιο δογματικοί ακόμα και από τους ποσαδίστας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφερα αυτά τα δύο πρώτα παραδείγματα, γιατί ανήκουν και οι δύο οργανώσεις στο "Μέτωπο Ανατροπής & Αλληλεγγύης".
Σημείο 1: Η παραγωγή Πολιτικής «κεντρικά και εφόλης της ύλης», δεν μπορεί να υπάρξει από κάποια άτομα μεμονομένα (στρατευμένα ή μη) ή από διανοούμενους και μάλιστα …εξειδικευμένους είτε στην «οικονομία», είτε στην «πολιτική». Ούτε από τα υπάρχοντα πολιτικά μορφώματα. Η παραγωγή «Επαναστατικής» (με ή χωρίς εισαγωγικά) Πολιτικής δεν είναι ανεξάρτητη από το «υποκείμενο» και τις σχέσεις του με το μαζικό κίνημα και την κοινωνία. Η «λυθία λίθος» της Πολιτικής είναι η «πράξη». Όχι μόνον γιατί εκ του αποτελέσματος κρίνεται η ορθότητα των πολιτικών αποφάσεων αλλά γιατί η έκβαση της ταξικής πάλης δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένη. Δυστυχώς, «η γη δεν θα γίνει έτσι κι αλλιώς κόκκινη», χωρίς την παρέμβαση του «υποκειμενικού παράγοντα». Η συμπύκνωση της «συλλογικής εμπειρίας» των μαζών στα πεδία της ταξικής πάλης και η μετατροπή της σε πολιτική γραμμή που θα τροποποιεί τον πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό, δεν μπορεί να γίνει από κανένα Λαφαζάνη ή Αλαβάνο. Σε παλιότερο κείμενο, ένα χρόνο πριν είχαμε επισημάνει:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Η πολιτική συγκρότηση δεν είναι μια διαδικασία παραγωγής πολιτικών θέσεων, από κάποια πολιτικά επιτελεία ή οι ειδικούς της πολιτικής, που απευθύνονται με γενικό τρόπο στην κοινωνία ή στο κίνημα, με την μορφή ηθικών εκκλήσεων ή με τη χρήση του ορθού λόγου. Αν η πολιτική συγκρότηση στο εσωτερικό των κινημάτων είναι ελλειμματική, τότε το έλλειμμα που υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το έργο “θεματικών” επιτροπών και από τις θέσεις που θα παράγουν οι “ειδικοί” της πολιτικής μέσα σε αυτές τις επιτροπές για να “διαφωτίσουν” τα κινήματα.
Πρόκειται για αναπαραγωγή αντιλήψεων που επικράτησαν ευρέως στις κυρίαρχες εκδοχές του κομμουνιστικού κινήματος και αυτονομούν την παραγωγή της επαναστατικής θεωρίας από την ταξική πάλη. Συνέπεια αυτών των αντιλήψεων είναι ότι το κίνημα και οι μάζες προσλαμβάνονται ως εξωτερικά «αντικείμενα» σε σχέση με το «υποκείμενο» της πολιτικής πρωτοπορίας, το οποίο μπορεί να υπάρχει έξω και πέρα από αυτά, στο απυρόβλητο, στα όνειρά μας, στη φαντασία μας, ίσως και σε μια …«θεματική» επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ!
(συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους. Πρόκειται για μια σύνθεση αντιθέσεων, για τη διαλεκτική της οποίας ισχύει η ρήση του προέδρου Μάο: «Τα δύο δεν γίνονται ένα». Για να μην μιλάμε κινέζικα, το μέλλον των ενωτικών εγχειρημάτων που ευαγγελίζονται την ανασύνθεση της αριστεράς, θα κριθεί τελικά αν η ρήξη με το υπάρχον, που εμπεριέχει ο πυρήνας όλων αυτών εγχειρημάτων, οδηγήσει στην κυριαρχία των όρων μετασχηματισμού και στην καταστροφή των όρων αναπαραγωγής των υποκειμένων που μετέχουν σε αυτά.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η μάχη των ευρωεκλογών πυροδοτεί νέους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό του. Όμως έχει ενηλικιωθεί και σηματοδοτεί πλέον στο χώρο της αριστεράς περισσότερα και πιο σημαντικά πράγματα από αυτό που ήταν όταν ξεκίνησε: μια «εκλογική συνεργασία». Θα μπορέσει σήμερα να διαχειριστεί συλλογικά και να συμπυκνώσει την εμπειρία του από την μικρή αλλά δυναμική πορεία του και να την μετατρέψει σε πολιτική πρωτοβουλία που οδηγεί σε υπερβάσεις, ή θα παραμείνει εγκλωβισμένος σε πρακτικές που σύντομα πλησιάζει η ημερομηνία λήξης τους…»
Τουλάχιστον ο Α. Αλαβάνος έχει συναίσθηση αυτών των «αντικειμενικών» ορίων που υπάρχουν σήμερα στην παραγωγή της «επαναστατικής γραμμής» και δεν έχει καβαλήσει το καλάμι όπως ορισμένοι άλλοι που πιστεύουν ότι κατέχουν «απόλυτες αλήθειες». Αντίθετα ο Λαφαζάνης δεν έχει καταλάβει τίποτα από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει πιστός υπερασπιστής του κόμματός του, του ΣΥΝασπισμού, ως το πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς του 21ου αιώνα, και ετοιμάζεται να επανεκλέξει τον Α. Τσίπρα στην ηγεσία του!
(Αργότερα θα ακολουθήσουν και άλλα σημεία)
Με το "χρέος του ΣΥΡΙΖΑ" ο Λαφαζάνης δεν έχει καμία σχέση! Αυτά που πρεσβεύει είναι στην πραγματικότητα το "καλό ΚΚΕ". Δεν λέει τίποτα διαφορετικό. Όμως αυτά δεν συγκροτούν καμία καινούργια και διακριτή πολιτική άποψη. Το χειρότερο όμως με το Λαφαζάνη είναι ότι οι διαφοροποιήσεις του από το ΚΚΕ αφορούν κυρίως το 89 και μερικά δευτερεύοντα ζητήματα. Ποτέ δεν έχει κάνει μια ριζική οριοθέτηση σε σχέση με το παρελθόν του, που είναι απαραίτηση για οποιδήποτε υπέρβαση του σημερινού βαλτόματος της Αριστεράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣημείο 2: Οι καπιταλιστές δεν φοβούνται τις πολιτικές της Αριστεράς που γνωρίζουμε , όσο «αντικαπιταλιστικές» και αν είναι στα λόγια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχει «όραμα» που μπορεί να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τις λαϊκές μάζες. Επίσης γνωρίζουν ότι αυτή η Αριστερά δεν «ρισκάρει» τίποτα! Η πολιτική της γραμμή και η δράση της είναι στοιχεία προβλέψιμα ως και την πιο μικρή τους λεπτομέρεια. Ως εκ τούτου οι πολιτικοί της αντίπαλοι γνωρίζουν εκ των προτέρων πως θα την χειριστούν και πως θα την αντιμετωπίσουν. Το ΚΚΕ, αλλά και όλο σχεδόν το σύνολο των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακόμα, έχει αυτά τα χαρακτηριστικά της προβλεψιμότητας στην στάση και στην θέση που θα πάρουν μπροστά σε οποιοδήποτε πολιτικό ζήτημα προκύψει . Εκείνος που δεν ήταν τόσο …προβλέψιμος σε αυτή την Αριστερά ήταν ο Α. Αλαβάνος. Γι αυτό και οι μηχανισμοί φρόντισαν να τον βάλουν στην άκρη. Δεν μπορούν αυτοί οι μηχανισμοί να εμπιστευτούν κάποιον εφόσον δεν γνωρίζουν εκ των προτέρων πως θα τοποθετηθεί σε οτιδήποτε ήθελε προκύψει. Έχουν διαπαιδαγωγηθεί να λειτουργούν έτσι από την εποχή των …«πενταετών πλάνων» και της ΝΕΠ, όταν το σοβιετικό καθεστώς προσπαθούσε να εμπεδώσει την κυριαρχία του στην Σοβιετική Ένωση. Ήταν η εποχή που η Οικονομία αποκτά την πρωτοκαθεδρία απέναντι στην Πολιτική στην στρατηγική της κομμουνιστικής αριστεράς…
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πιο χαρακτηριστικές στιγμές που έβαλε το κίνημα στο τόπο μας την σφραγίδα του στις εξελίξεις και ανέτρεψε πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς ήταν σε ρήξη ή σε αντίθεση με αυτή την Αριστερά και την πολιτικής γραμμή. Τα Ιουλιανά, το Πολυτεχνείο και ο Δεκέμβρης είναι αποκαλυπτικά για την σχέση τους με την Αριστερά και την πολιτική της. Το «Πολυτεχνείο» χαρακτηρίστηκε προβοκάτσια και ανέτρεψε την «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη. Βέβαια μετά την μεταπολίτευση η Αριστερά για να εξιλεωθεί παραποίησε την ιστορία από την άλλη μεριά, προβάλλοντας την θέση ότι το Πολυτεχνείο έριξε την χούντα και έφερε την δημοκρατία στην χώρα μας. Στην πραγματικότητα το Πολυτεχνείο έριξε την χούντα του Παπαδόπουλου και έφερε μια άλλη σκληρότερη χούντα, την χούντα του Ιωαννίδη που δεν ήθελε κανενός είδους φιλελευθεροποίηση. Αυτή η χούντα δεν έπεσε από καμία λαϊκή εξέγερση επειδή ήταν αντιδημοκρατική αλλά κατέρρευσε από τις εσωτερικές της αντιθέσεις μετά το πραξικόπημα ενάντια στον Μακάριο και την επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο, επειδή αποδείχτηκε ότι ήταν εθνοπροδοτική…
(συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάλογη με το Πολυτεχνείο ήταν και η στάση της Αριστεράς απέναντι στην Εξέγερση του Δεκέμβρη, από τον οποίο ελάχιστα πράγματα κατάλαβε... Αφού δεν μπορούμε να διδαχτούμε από αυτά τα δικά μας παραδείγματα, ας διδαχτούμε από την Αργεντινή. Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους που έγινε εκεί δεν ήταν αποτέλεσμα της στάσης πληρωμών ή κάποιας ανάλογης πολιτικής επιλογής των διαχειριστών της κρίσης. Την επέβαλε η ανάπτυξη του μαζικού κινήματος. Μπροστά σε ένα μαζικό κίνημα που ήταν ανεξέλεγκτο και δημιουργούσε μια χαοτική κατάσταση (κάτι σαν το δικό μας ΔΕΚΕΜΒΡΗ που είχε γράψει στα α… τους σοσιαλισμούς, τα εναλλακτικά μοντέλα ανάπτυξης και άλλα ανάλογα ιδεολογήματα), οι δανειστές εκτίμησαν ότι κινδυνεύουν να χάσουν πάντα, και έτσι οδηγήθηκαν στην επιλογή της επαναδιαπραγμάτευσης.
Τρέμω στην ιδέα ότι αν δεν υπήρχε αυτό το κίνημα στην Αργεντινή με αυτά το όποια τα χαρακτηριστικά που είχε, και στην θέση του ήταν οι συντεταγμένες δυνάμεις της Αριστεράς με αρχηγούς τους πολιτικά ομόλογους του Τσίπρα, της Παπαρήγα ή του Λαφαζάνη. Τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα γινόταν καμία …επαναδιαπραγμάτευση!
Ο Α. Αλαβάνος στις πρώτες του τοποθετήσεις για την οικονομική κρίση και την πολιτική της κυβέρνησης του Γιωργάκη είναι δώσει την διάσταση αυτής της παρέμβασης του κινήματος και στην χώρα μας τονίζοντας ότι ένα μαζικό κίνημα ενάντια στο σύμφωνο σταθερότητας θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί η κυβέρνηση ως διαπραγματευτικό χαρτί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, αυτό δεν έγινε γιατί τόσο η κυβέρνηση δεν είχε καμία διάθεση να διαπραγματευτεί οτιδήποτε, αλλά και γιατί η Αριστερά δεν επέλεξε (αλλά και ίσως γιατί δεν μπορούσε να το κάνει) να αντιπαρατεθεί με δυναμικό και εξεγερσιακό τρόπο στα κυβερνητικά μέτρα.
Ειδικά η Αριστερά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - με την σύμφωνη γνώμη και του κ. Λαφαζάνη - η μάχη για καμιά θεσούλα στο προεδρείο της ΓΣΕΕ και καμία χλιαρή διαδηλωσούσα είναι αυτά ακριβώς που αντιστοιχούν στο πολιτικό της προφίλ. Και αυτά ακριβώς έκανε.
Σημείο 3: Ο δυνατός κρίκος του ελληνικού καπιταλισμού είναι τα μικρομεσαία στρώματα. Όλοι υποκλίνονται μπροστά τους! Από τις πολιτικές δυνάμεις του αστισμού ως ακροαριστερές οργανώσεις. Σε αυτό βοηθούν κοινές ιδεοληψίες της σταλινο-τροτσκιστικής Αριστεράς που ταυτίζουν την βασική με την κύρια αντίθεση σε κάθε πολιτική συγκυρία. Αυτές οι ιδεοληψίες οδηγούν στην έκφραση ενός δομικού οικονομισμού που καταλήγει τελικά στην επιβολή μιας απλουστευτικής αντίληψης για τις σύγχρονες κοινωνίες: μια δράκα καπιταλιστές (συνήθως ξένοι) καταδυναστεύει και εκμεταλλεύεται την συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Μια θεωρητική συμπύκνωση αυτών των ιδεοληψιών είχε γίνει μάλιστα από το καθοδηγητικό κέντρο της «Μόσχας» στην δήθεν επιστημονική θεωρία του «κρατικομονωπολιακού καπιταλισμού», η οποία δεν ήταν τίποτα άλλο από μια προσπάθεια ερμηνείας του δυτικού κόσμου ως πιστού «ειδώλου» του κρατικού καπιταλισμού που επικρατούσε στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Οι σχηματικές αυτές αντιλήψεις, που επικρατούν ακόμα σε ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς γίνονται εμπόδιο στην ερμηνεία των σύγχρονων ενδοαστικών αντιθέσεων και στην ερμηνεία του διακριτού ρόλου που έχει το κράτος και της πολιτικής αυτονομίας του από τα άμεσα καπιταλιστικά συμφέροντα για να εξασφαλίσει και να εγγυηθεί την αναπαραγωγή των γενικών συνθηκών παραγωγής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν μετανάστευαν οι έλληνες στην Γερμανία, στην μεγάλη τους πλειοψηφία εργάστηκαν ως φτηνό εργατικό δυναμικό για το βιομηχανικό κεφάλαιο της Γερμανίας. Στην χώρα μας σήμερα οι οικονομικοί μετανάστες στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι μια εργατική δύναμη στην δούλεψη των μικρομεσαίων και λαϊκών στρωμάτων. Τα λαϊκά στρώματα στην χώρα μας καρπούνται καπιταλιστική …υπεραξία όχι μέσω αναδιανεμητικών μηχανισμών που καθορίζονται από κρατικές πολιτικές αλλά άμεσα. Και το ζήτημα δεν αφορά μόνον την εκμετάλλευση των οικονομικών μεταναστών. Αυτά τα λαϊκά στρώματα καρπώνονται επίσης ένα σημαντικό τμήμα της γεωπροσόδου, πράγμα που δεν συμβαίνει σε άλλες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Είναι χαρακτηριστικό το ζήτημα με την αυθαίρετη δόμηση που έχει πάψει προ πολλού να καλύπτει λαϊκές ανάγκες στέγασης... Όλα αυτά τα στρώματα εναντιώνονται σε μια σοσιαλιστική προοπτική επειδή γνωρίζουν ότι θα χάσουν αυτή ακριβώς την θέση στον γενικότερο καταμερισμό της εργασίας. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ελπίζουν λοιπόν, ότι ακόμα και σε περιόδους παρατεταμένης κρίσης και ύφεσης της οικονομίας θα βρουν τρόπους να επιβιώσουν - όπως επιβιώνουν και τώρα - μέσω της «παρακοινομίας».
Αν λοιπόν δεν κατανοήσει η Αριστερά τους βασικούς όρους κοινωνικής συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας και δεν διαμορφώσει πολιτικές που ανταποκρίνονται στα πραγματικά ταξικά συμφέροντα των κοινωνικών στρωμάτων στα οποία απευθύνεται δεν πρόκειται να αποκτήσει πολιτικά ερείσματα σε ευρύτερες λαϊκές μάζες. Αν συνεχίσει να κάνει πολιτική με ιδεολογικούς μόνον όρους, όπως κάνει το ΚΚΕ, τότε ο δρόμος για να βρεθεί στις αγκάλες των πιο αντιδραστικών εκδοχών του αστισμού είναι πλέον ανοικτός…
Αγαπητέ οπαδέ:
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν σχολιάζω τόσο το τι γραφεις όσο το πως το γραφεις. Το ύφος σου είναι σαν να έχεις έτοιμες τις πιο ριζοσπαστικές και δομημένες απαντήσεις στα ερωτηματα που αντιμετωπίζει το κίνημ ακαι η Αριστερά. Κι όμως αυτά που γραφεις είναι χιλιοπαιγμένα και χιλιοειπωμενα, το ίδιο δηλαδή με αυτό για το οποίο ξορκίζεις την οργανωμένη Αριστερά.
Αλήθεια: ήταν όλοι τόσο προβλέψιμοι τα τελευταία 30 χρόνια και ο μόνος που ήταν "απρόβλεπτος" ήταν ο Αλαβάνος; Ήταν αλήθεια τόσο απρόβλεπτο το επιχείρημα περί "δημοψηφίσματος" που θα έδινε "διαπραγματευτικά όπλα" στην κυβέρνηση απέναντι στον ιμπεριαλισμό; Καλά, εσύ το όνομα Φλωράκης δεν το έχεις ακούσει; Το στόρυ των 80s δεν το έχεις υπόψιν σου;
Και το "σταλινοτροτσκιστική Αριστερά" που διχοτομεί την ελληνική κοινωνία σε μια χούφτα (ξένων μάλιστα!) οικογενειών και όλους τους άλλους, είναι λες βγαλμένο από άρθρο του Ριζοσπάστη "για όλους τους άλλους". Δηλαδή ο Αλαβάνος δεν συμμερίζεται το σχήμα αυτό περί ξένων οικογενειών και το συμμερίζεται ο τροτσκισμός;
Και καλά, λες τέτοιες χοντραδες. Το ύφος χιλίων καρδιναλίων τι το θες; Σχετικοί είμαστε όσοι σε διαβάζουμε...
Cool...
@ανώνυμο των 1.58
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Αν σε ενοχλεί το ύφος των 1000 καρδιναλίων, θα το μειώσουμε 30% (ακολουθώντας το παράδειγμα του Γιωργάκη στα νέα μέτρα...) και θα το κάνουμε 666 καρδινανίων.
2. Το δικό σου όμως ύφος είναι 10.000 καρδιναλίων, αλλά δεν μας ενοχλεί. Εκείνο που μας ενοχλεί είναι ότι παραποιείς αυτά που γράφουμε. Και αν κρίνουμε από το τρόπο γραφής σου, αυτό δεν συνέβη από ε..πιπόλαιη ανάγνωση αλλά από πρόθεση!
3. Αν έχεις απορίες για το ποιές είναι οι θέσεις του Α. Αλαβάνου καλό θα ήταν να απευθυνθείς στον ίδιο και όχι σε μας. Εμείς μόνο μια διευκρίνιση μπορούμε να δώσουμε που σχετίζεται με προηγούμενο σχόλιο. Ο Α. Αλαβάνος ήταν απρόβλεπτος στο ότι πρότεινε για διάδοχό του τον Α. Τσίπρα κόντρα στους μηχανισμούς που κυριαρχούν στον συνασπισμό. Όμως ήταν προβλέψιμος στο ότι δεν ήθελε να ασκήσει καμία ...κηδεμονία στον διάδοχό του και εκεί την πάτησε. Επίσης ήταν απρόβλεπτος στο θέμα της στήριξης του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την προβλέψιμη στάση του ΣΥΝασπισμού.
4. Τελικά η δική σου θέση για το θέμα της ελληνικής κοινωνίας (για την ..."χούφτα" λέω) ποια είναι;
Το σωστό σύνθημα που εκφράζει πολιτικά αυτό τον διαχωρισμό της ελληνικής κοινωνίας σε μια χούφτα μονοπωλίων από την μια και από την άλλη την τεράστια πλειοψηφία του λαού μας,με άρωμα ΚΚΕ είναι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΟΥΦΤΏΣΤΕ ΤΗΝ ΧΟΥΦΤΑ ΤΩΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΩΝ