Τα δύο πολιτικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ

Το σύνολο των προβλημάτων που αφορούν το οργανωτικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν τεθεί από την 1η πανελλαδική συνδιάσκεψη. Τώρα φτάνουμε στην 3η και είναι σαν να ξεκινάμε από την αρχή. Όμως ο δημόσιος διάλογος δεν έχει ανοίξει ακόμα. Τα κομματικά επιτελεία του ΣΥΝασπισμού και των λοιπών συνιστωσών δεν έχουν διαμορφώσει προτάσεις και θέσεις, ή τουλάχιστον δεν τις έχουν δημοσιοποιήσει. Παρ’ όλα αυτά ο εκδημοκρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ, η ιδιότητα του μέλους και η
εκλογή των οργάνων δεν είναι ζητήματα που τέθηκαν σήμερα. Ο τρόπος με τον οποίο έχει αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια η Κουμουνδούρου αυτά τα θέματα θυμίζει την συζήτηση του Αυτιά με το ...video κονσέρβα. Απολαύστε το, βάζοντας στον ρόλο του Αυτιά την Κουμουνδούρου και στον ρόλο του Ψωμιάδη τις Πανελλαδικές Συσκέψεις του ΣΥΡΙΖΑ:


Η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα έχει διαφορετική κατάληξη από τον διάλογο του κ. Αυτιά με το vιdeο του Ψωμιάδη. Ήδη η Κουμουνδούρου, αφού επαναβεβαίωσε μέσα από τις βουλευτικές εκλογές τον έλεγχο του πραγματικού πολιτικού κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ που είναι η Κ.Ο. δεν έχει πλέον κανένα πρόβλημα να αποδεχτεί μια άλλη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και των οργάνων του, αφού δεν θα μπορεί να αμφισβητηθεί πλέον η πρακτική και η πολιτική της Κ.Ο. Εξάλλου, η πραγματική δύναμη αυτού του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ψηφοφόροι του. Η μόνη μαζική πρακτική που τους ενοποιεί είναι η εκλογές. Όλοι όσοι τον ψήφισαν στις εκλογές δεν πρόκειται να συνυπάρξουν και να δραστηριοποιηθούν μέσα από οποιαδήποτε άλλη κοινή μαζική πρακτική μέχρι την λήξη της θητείας της βουλής.

Αυτοί που ενδιαφέρονται και συμμετέχουν στο ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφώς ένα άλλο σώμα, πολύ μικρότερο και πολύ πιο διαφορετικό από τους ψηφοφόρους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό τον κόσμο έχει ιδιαίτερη σημασία η αξιολόγηση του εκλογικού αποτελέσματος σε ότι αφορά στο παρόν και στο μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία προβληματισμού προς αυτή την κατεύθυνση, καταθέτει ο Π. Κοροβέσης στο παρακάτω κείμενο μου:

ΣΥΡΙΖΑ - «μαϊμού»

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Ένα ποσοστό του 4,6% του ΣΥΡΙΖΑ θεωρήθηκε επιτυχία στις πρόσφατες εκλογές.

Το 4,7% που πήρε ο ίδιος πολιτικός οργανισμός στις ευρωεκλογές χαρακτηρίστηκε ταπεινωτική ήττα. Η έκφραση αυτή ανήκει στον ιστορικό ηγέτη της Αριστεράς, τον Λεωνίδα Κύρκο. Υποκλίνομαι μπροστά στον Λεωνίδα, «και το αίμα του φιλώ», αν μου επιτρέπει ο Διονύσης Σαββόπουλος να χρησιμοποιήσω τον στίχο του (και δεν ξέρω τι θα κάνει η ΑΕΠΙ με τα δικαιώματα). Αλλά από κει και πέρα έχω δικαίωμα σε μια προσωπική γνώμη. Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ο ιδρυτής ενός αποτυχημένου ΠΑΣΟΚ και σε όλη την πολιτική του διαδρομή μετά το '74 δεν είχε άλλο πολιτικό προσανατολισμό από το να κολλήσει αυτό το αποτυχημένο «ΠΑΣΟΚ» στο πραγματικό ΠΑΣΟΚ, που κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσίας.

Μπορεί να μοιάζουν σκληρές αυτές οι φράσεις, αλλά για μας τους αριστερούς πολίτες, το πρόταγμα είναι η ελευθερία του λόγου. Και βρεθήκαμε σε μηχανισμούς και οργανώσεις που το μόνο που μισούσαν ήταν αυτήν ακριβώς την ελευθερία του λόγου. Σε αυτούς τους μηχανισμούς, οι πιο ασήμαντοι άνθρωποι, που δεν είχαν κάνει τίποτα στη ζωή τους, με την τακτική του καρκίνου, διέβρωναν έναν υγιή και ρομαντικό θα έλεγα οργανισμό, που τον είχαν δημιουργήσει άλλοι. Τα παραδείγματα από την ιστορία είναι πολλά, αλλά το πιο εκπληκτικό από όλα είναι ότι αυτό το σενάριο επαναλαμβάνεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές τα πήγε καλά. Εχασε μόνο έναν από τους δεκατέσσερις βουλευτές και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα κάνουν μια καλή κοινοβουλευτική δουλειά. Και παράλληλα οι του ΣΥΝ θα κάνουν και την καριέρα τους, περιμένοντας τη σύνταξή τους και ενδιαμέσως να παίζουν σε κάποιο τηλεοπτικό παραθυράκι, προβάλλοντας την καράφλα τους, μια και άλλη αξία δεν είχαν. Αυτό δεν ισχύει για όλους. Κάποιους αγάπησα και εμπιστεύθηκα. Και ο κόσμος της Αριστεράς πού είναι; Είναι διάχυτος σε όλη την κοινωνία που ακόμα δεν έχει εμφανιστεί και ακόμα δεν έχει συγκροτηθεί. Και αυτό είναι το επόμενο στοίχημα. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ - «μαϊμού».

Και αυτό να το εξηγήσουμε. Εκτός από τον Μουλόπουλο που δεν εκλέχθηκε, αλλά ήρθε μπόνους, οι υπόλοιποι δώδεκα είναι ΣΥΝ. Υπάρχουν βέβαια και οι ανεξάρτητοι. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχει φανεί αυτή τους η ιδιότητα. Εχουν βολευτεί στο κυρίαρχο ρεύμα και δεν έχουν σκοπό να χαλάσουν την καλή τους πορεία. Αρα μπορούμε να μιλήσουμε για έναν «τραβεστί» ΣΥΝ στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το παιχνίδι δεν τελειώνει εδώ. Αυτή η διάχυτη Αριστερά αργά ή γρήγορα θα πάρει επάνω της. Και θα καταλάβει πως η ψήφος ελεημοσύνης που δίναμε όλα αυτά τα χρόνια στην Αριστερά, αυτό ισχύει και για το ΚΚΕ, ήταν ψήφοι εναντίον μας. Απλά διορίζαμε, άθελά μας, τους ασήμαντους γραφειοκράτες που μιλούσαν για λογαριασμό μας.

Εντούτοις, έχω μια αισιοδοξία για την Αριστερά. Για ποιο λόγο; Δεν δημιουργείται από μας. Τη δημιουργεί η ίδια η κοινωνία και μεις στρατευόμαστε σε αυτήν. Ερχόμαστε και παρερχόμαστε. Αλλά η ίδια η ζωή αντιστέκεται. Σε όλο τον πλανήτη και σε όλη την ιστορία της. Φτάνει μονάχα να καταλάβουμε πως ο Βάγκνερ ήταν ένα παιδί των οδοφραγμάτων και ίσως κάποιος δικός μας μουσικός μπορεί να ήταν το Δεκέμβρη στους δρόμους.