Χρειαζόμαστε συγκλονιστικές αλλαγές κι όχι παρηγορητικά λόγια

Η Αριστερά δεν επιβιώνει με τα ίδια και τα ίδια - ο κόσμος της χρειάζεται το καινούργιο, τη νέα και πρωτότυπη έκφραση κι όχι τα φαντάσματα του παρελθόντος

Μετά τους σεισμούς και τους μετασεισμούς ακούγονται από όλες τις πλευρές καθησυχαστικά λόγια.

Ο Τσίπρας υπόσχεται ότι θα είναι πρόεδρος όλου του Συνασπισμού, ο Αλαβάνος ότι δεν θα απορροφηθεί ο Συν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γλέζος ότι δεν θα γίνει ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα, ο Κουβέλης ότι θα μιλάει μόνο πολιτικά κι όχι για προσωπικές κόντρες, ο Στρατούλης ότι θα παγώσουν οι τάσεις, άλλοι ότι όλα θα γίνουν δημοκρατικά και νομότυπα κλπ κλπ

Ειρήνη ημίν λοιπόν ..

Έ και;

Αυτό είναι το πρόβλημα;

Αν θα τα βρουν μεταξύ τους και για πόσο οι ηγεσίες και οι μηχανισμοί;

Το θέμα είναι ο κόσμος τι λέει για όλα αυτά και κυρίως τι ανάγκες έχει!

Δεν ενδιαφέρει το πως θα κατασκευαστεί η συναίνεση επί των νέων πολιτικών τους ακροβατισμών.

Εκείνοι προσπαθούν νάχουν και τη πίτα και το σκύλο.

Ισορροπίες, συμψηφισμοί, αμοιβαίες υποσχέσεις και εξυπηρετήσεις και στο βάθος κήπος..

Το μήνυμα δεν ελήφθη από κανέναν.

Η κακοδαιμονία της αριστεράς δεν ξορκίζεται με καθησυχαστικά λόγια αλλά με γενναίες διαπιστώσεις κι άλλο τόσο γενναίες πράξεις.

Ας βγάλουμε επιτέλους το κεφάλι από την άμμο, ας ανοίξουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα που φωνάζει ..

Ο Συνασπισμός σαν εγχείρημα έχει τελειώσει προ πολλού - λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι είναι.

Εκτός κι αν καταφέρει με συνέδριο, έστω και τώρα, να γίνει επιτέλους ενιαίο κόμμα καταργώντας τις τάσεις που με τα ξεχωριστά ψηφοδέλτια και την κατανομή εδρών στα όργανα χωρίζουν το κόμμα σε παρατάξεις και πνίγουν τα ρεύματα ιδεών.

Πρόκειται για ένα γυαλί χιλιοραγισμένο που το κολλάμε κάθε φορά και με λιγότερη επιτυχία ακριβώς στο ίδιο σημείο - και στην πρώτη επαφή με την ζοφερή πραγματικότητα γίνεται περισσότερα κομμάτια.

Δύο ψυχές σε ένα σώμα καταπιέζονται αφόρητα

Για να συνυπάρξουν όλο και φτωχαίνουν το λόγο τους, λογοκρίνουν τις απόψεις τους, εγκαταλείπουν το βάθεμα της προγραμματικής τους παραγωγής, στριμώχνονται να χωρέσουν.

Επαναλαμβάνουν συνεχώς το κύκλο της ιστορίας του Χότζα με την κατσίκα. Πότε την βάζουν στο κοινό μας σπίτι και ασφυκτιούν, πότε την βγάζουν για να πάρουν αέρα!

Προτείνω να απελευθερωθούμε απο τις δουλείες της καταναγκαστικής συνύπαρξης και να προχωρήσουμε στο συμβόλαιο ελεύθερης συμβίωσης.

Προτείνω, αν σταθούμε ανίκανοι να καταργήσουμε τις τάσεις, ένα βελούδινο διαζύγιο στον Συνασπισμό. Βελούδινο με την έννοια κανείς να μην κάνει πλέον χρήση του πρώην κοινού ονόματος μετά τη λύση του συμβολαίου. Να περάσει στην ιστορία όπως της ΕΔΑ πχ.

Να φτιάξουν οι Ανανεωτικοί το κόμμα-χώρο των ονείρων μας, να φτιάξουν οι της "αριστερής πλειοψηφίας" το επαναστατικό τους υποκείμενο. Κι όλοι ελεύθερα, αν θέλουνε, να συμβιώσουν ελεύθερα μέσα σε έναν ΣΥΡΙΖΑ-ΕΔΑ, ένα μοναδικό πολιτικό σχηματισμό για κοινή παρέμβαση στη πολιτική ζωή της χώρας πάνω σε όσα όλοι συμφωνούμε.

Γιατί να ακροβατούμε συνεχώς επικίνδυνα πάνω στο σχοινί της "συνεννόησης" χωρίς αρχές και συνέπεια;

Γιατί να κουράζουμε και να απογοητεύουμε συνεχώς το κόσμο που μας έχει ανάγκη στην καθημερινότητά του;

Γιατί να γινόμαστε συνεχώς είδηση για τη φαγωμάρα μας κι όχι για τις ιδέες, τις παρεμβάσεις μας και τη κοινή, ενωτική μας δράση;

Γιατί αντί για αμοιβάδες που όλο πολλαπλασιάζονται σε ένα άρρωστο και ημιθανές σώμα να μη γίνουμε σαράκι στο σώμα του συστήματος;

Όλα αυτά είναι εύκολα - αρκεί να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και για μια φορά να φανούμε αντάξιοι της ιστορικής μας κληρονομιάς με αλληλοκατανόηση και γενναιότητα.

Δεν χρειάζεται απλά μεγάλη πολιτική στροφή - πρώτα από όλα χρειάζεται αυτογνωσία και συγκλονιστική συνειδητοποίηση και ανάληψη ευθύνης.

Να τελειώσουμε με τους αυτοματισμούς, τα έτοιμα, τις φοβίες και τις περιχαρακώσεις.

Σε ένα άνετο κοινό σπίτι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας, αντίθετα έχουμε να μοιράσουμε έμπνευση και προωθητικές ιδέες και δράσεις για τις ανάγκες των πολλών.

αριστερή στρουθοκάμηλος