Αναρτήσεις
( Μια άλλη προσέγγιση με αφορμή τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ…)
Παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες μετά τις ευρωεκλογές τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και αναλογιζόμενος ό,τι προηγήθηκε τους τελευταίους μήνες, προσπαθώ να ξεκαθαρίσω (όπως όλα τα «μη μέλη»), τι ακριβώς συμβαίνει, τι παίζεται, από ποιους παίζεται και που πάει το «εγχείρημα» ΣΥΡΙΖΑ.
Τα ζητήματα που τίθενται στρέφονται κυρίως γύρω από τα ακόλουθα ερωτήματα:
-Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Εκλογική σύμπραξη πολιτικών οργανώσεων και ανένταχτων, ένας πολιτικός χώρος συσπείρωσης και κοινής δράσης διαφορετικών και ποικίλων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ή το αντισυστημικό μέτωπο των ανατρεπτικών δυνάμεων που υπάρχουν στην σημερινή ελληνική κοινωνία; (Προφανώς δεν είναι το τελευταίο, ούτε φαίνεται ότι θέλουν να γίνει κάτι τέτοιο όλοι όσοι σήμερα συστεγάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ).
- Με ποιες δυνάμεις μπορεί «να τα βρεί» ο ΣΥΡΙΖΑ και με ποιές όχι; Αφού τα βρήκε με το ΔΗΚΚΙ και (αρχικά) με κάποιους «Οικολόγους», γιατί να μην τα βρεί και με τους Οικολόγους – Πράσινους; Και γιατί ενδεχομένως να μην στηρίξει μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να προωθήσει συγκεκριμένες λύσεις σε συγκεκριμένα και οξυμένα ζητήματα που απαιτούν άμεσες απαντήσεις;
- Υπάρχει το ενδεχόμενο και αποτελεί πράγματι στόχο του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει «τρίτο πόλο» μαζί με το ΚΚΕ; Αν όχι, γιατί επανήλθε επ’ αυτού λίγο πριν τις Ευρωεκλογές;
- Μπορεί να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την σημερινή του λειτουργία; Ποιοί επιμένουν να μην έχει μέλη ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιοι θα παίρνουν τις αποφάσεις για όλα τα παραπάνω και για ό,τι ήθελε προκύψει;
Αποσύνθεση
Όπως έλεγε και μια καλή συντρόφισσα, μετά τις ευρωεκλογές έσπασε το «απόστημα» που υπήρχε τόσο καιρό στο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιος άλλος είπε ότι γάμος με το ζόρι δεν γίνεται. Αυτό που γίνεται είναι είτε «λευκός γάμος» είτε «επαναλαμβανόμενοι βιασμοί»,στα πλαίσια ενός γάμου στα χαρτιά.
Κατά τη γνώμη μου, κεντρικό πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ηγεμονισμός που εκφράζεται κυρίως από ένα μέρος του Συνασπισμού. Ο «ηγεμονισμός» αποτελεί μια παθογένεια στο χώρο της αριστεράς (και όχι μόνο) και αφορά όχι μόνο τα μεγαλύτερα κόμματα και οργανώσεις αλλά και τις περισσότερες από τις μικρότερες αφού «συγκροτήθηκαν» στη βάση του διαχωρισμού από κάποιες άλλες και τις διακατέχει το σύνδρομο της «δικαίωσης» των επιλογών τους.
Μπορούν να συνυπάρξουν όλες οι σημερινές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια μιας ισότιμης συνεργασίας; Αμφιβάλλω. Μπορούν να απεμπολήσουν οικειοθελώς «κεκτημένα δικαιώματα»; Δεν νομίζω. Μπορεί να συγκροτηθεί μια δυναμική «από τα κάτω» που να ανατρέψει αυτούς που έπιασαν τις καρέκλες και τα πόστα και δεν λένε να κουνηθούν; Λίγο θολό φαίνεται. Αυτό θα σήμαινε πρωτόγνωρες δημοκρατικές διαδικασίες, δηλαδή όνειρα θερινής νυκτός. Οπότε;
Ανασύνθεση
Η ανασύνθεση της αριστεράς σε μια πιο προωθημένη βάση, εξακολουθεί να παραμένει το ζητούμενο.
Τι μπορεί να κάνει ένα «μη μέλος» του ΣΥΡΙΖΑ γιαυτό; Πόσοι θα αντέξουν όλα αυτά που παρακολουθούμε έκπληκτοι τις τελευταίες μέρες; Πόσοι θα αντέξουν μέχρι τις επόμενες εκλογές; Πόσοι θα πάνε μέχρι την επόμενη κάλπη, πόσοι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ; Και τι ομοιότητες και διαφορές θα έχει ο τότε ΣΥΡΙΖΑ από τον σημερινό; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…
Πάνος Τότσικας
Διαβαζοντας ολα τα παραπανω,ευλογα ερωτηματα,μου δημιουργηθηκε και εμενα ενα.Αμα δεν ξερουμε εμεις τι διαολο ειναι αυτος ο ΣΥΡΙΖΑ,τοτε πως περιμενουμε να ξερουν οι αλλοι?Θελω να πω,πως περιμενουμε να μας ψηφισει καινουργιος κοσμος και γιατι διαμαρτυρομαστε για το χαμηλο ποσοστο?Μας ενδιαφερει να μας ψηφισει και κανενας αλλος η κανουμε μια κουβεντα μεταξυ μας για να περναει η ωρα?Τα πολλα λογια ειναι φτωχια.Αριστεροι ψηφοφοροι(με τις δικες μας τις προδιαγραφες)απλα δεν υπαρχουν.Ο κοσμος που μπορουμε να προσελκυσουμε(αν βεβαια το θελουμε,που προσωπικα αμφιβαλω)ειναι ο κοσμος που ψηφιζει εναλαξ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αναλογα με την περισταση.Ποια ειναι η βασικη αναζητηση αυτου του κοσμου?Η καλυτερη,καθε φορα, κυβερνητικη προταση.Οσο συνεχιζουμε να αρνουμαστε καθε τετοια πιθανοτητα για το δικο μας χωρο,αλλο τοσο θα μας αρνουνται την ψηφο τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με το φίλο Πάνο Τότσικα,γιατί τα όσα γράφει είναι προφανή.Απλά μέσα στη σχιζοφρένεια της Αριστεράς τα προφανή εξαφανίζονται. Το μόνο που ενδιαφέρει τους "ηγέτες" της κάθε κλίκας είναι η όποια ηγεμονία τους στο μικρόκοσμό τους. Αν τους ενδιέφερε το κίνημα θα ξοδεύανε την όποια ενέργειά τους για να βρούν πολιτικό στίγμα και να φτιάξουν πολιτικές θέσεις, όλοι μαζί, για όλα τα φλέγοντα που μας απασχολούν. Αντιθέτως τρώγονται για την κουτσή καρέκλα.Απλά το "κακό" εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε την ευκαιρία για ξεκαθάρισμα λογαριασμών και για απόσιση ευθυνών με παραιτήσεις,ανακλήσεις και άλλα φαιδρά. ΌΛοι αυτοί ταλαιπωρούν την Αριστερά 30 χρόνια και βάλε. Ποτέ μα ποτέ δεν είπαν κάτι που να το θυμάται κανένας, που να εμεινε στην ιστορία σαν ιδέα του Κουβέλη, του Αλαβάνου, του Ρούντι, κλπ.Το πρόβλημα ήταν πάντα, οι άλλοι, οι εχθροί, οι φράξιες, οι δεξιοί, η χήρα (του Μαο), οι σοσιαλθολοί,οι κακοί,η διατησία ποτέ εμείς και οι επιλογές μας. Αν είχαν λίγη τσίπα θα είχαν αποσυρθεί στη δουλειά τους και θα είχαν αφήσει το χώρο να αναπνεύσει μόνος του. Αλλά αυτοί εκεί, βυζαίνουν πάντα το βυζί του σταλινισμού τους και διατυπώνουν απλές σαχλαμάρες με ύφος σπουδαίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο νέα παιδιά χωρίς καταβολές από τα γνωστά αριστερά κόμματα, θα μπορούσαν, αν είχαν τη θέληση και την αντίστοιχη μόρφωση, να ορίσουν ξανά το στίγμα της Αριστεράς στην Ελλάδα και να φτιάξουν ΘΕΣΕΙΣ που να είναι αριστερές αλλά και εφαρμόσιμες. Να ορίσουν μια πολιτική συμμαχιών πάνω σε αρχές και όχι του στυλ, πουλάνε οι οικολόγοι, πάμε να τα βρούμε μαζί τους. Αυτά είναι φαιδρά και ο κόσμος της αριστεράς τα νιώθει και λέει: "Ωραίος ο Τσίπρας αλλά λέει παπάρες." Ως τότε μπορούμε να κάνουμε χάζι τις συγκρούσεις και να ελπίζουμε.
Παλιός πολύ παλιός.