Ποιοι θέλουν να χρεοκοπήσει η χώρα και να γυρίσουμε στην δραχμή;

Ποιός θυμάται  σήμερα την Κερατέα;  Η Αριστερά είναι σίγουρο ότι θα την θυμηθεί μετά τις επόμενες εκλογές, όταν θα καταμετράει τα δυσμενή για αυτήν εκλογικά αποτελέσματα στις κάλπες που θα στηθούν εκεί, στα εκλογικά τμήματα...

Η πολιτική συγκυρία - δυστυχώς - προσδιορίζεται από τις ενδοαστικές αντιθέσεις και οι ταξικές συγκρούσεις διεξάγονται κάτω από την ηγεμονία του αστισμού. Το λαϊκό κίνημα και η αριστερά βρίσκονται στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων και δεν μπορούν να βάλουν την δική τους σφραγίδα σε αυτές. Το ΚΚΕ, παρ' όλο ότι σήμερα έχει πιο σωστές προσεγγίσεις για την πολιτική συγκυρία από άλλα κομμάτια της Αριστεράς, δεν μπορεί να μεγαλώσει την επιρροή του στις λαϊκές μάζες γιατί προβάλει ως όραμα για μια άλλη κοινωνία, την επαναφορά του μοντέλου του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, όραμα που έχει χρεοκοπήσει στην συνείδηση τους...

Οι διέξοδοι που προβάλλονται σήμερα στην πολιτική σκηνή και ο διλληματικος τρόπος που τίθενται τα ζητήματα - ναι ή όχι στο Ευρώ και την Ε.Ε. - αφορούν πολιτικές λύσεις που σχετίζονται άμεσα με αντιμαχόμενα συμφέροντα του αστισμού, αφού  δεν συγκροτούν απαιτήσεις μαζικού κινήματος, διακριτού από τις αστικές επιλογές, αυτόνομου από το κράτος και ικανού να διαπραγματευτεί τους όρους επιβολής τους.  Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας- ο κόσμος που ζει από την εργατική του δύναμη - γνωρίζει ότι με τον υπάρχοντα κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό, είτε μείνει η χώρα στο Ευρώ και την ΟΝΕ και την Ε.Ε, είτε φύγει, αυτός θα πληρώσει τα σπασμένα. Γνωρίζει ότι όποια και από τις δύο αυτές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης επιβληθεί, αυτά που έχασε τον τελευταίο χρόνο δεν πρόκειται να τα πάρει πίσω την άλλη μέρα, αλλά θα πρέπει να κάνει και πάλι θυσίες.

Γνωρίζει ότι αυτά που προτείνει η Αριστερά, μπορεί να ικανοποιούν την “εθνική” του υπερηφάνεια, όπως δεν τον απαλλάσσουν από νέες θυσίες. Επίσης, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί ότι ότι όλα αυτά λειτουργούν  προς όφελος όλων εκείνων που είναι ήδη προετοιμασμένοι να συμμετέχουν στην βίαιη και ληστρική αναδιανομή του πλούτου που θα πραγματοποιηθεί, με όποια από τις δύο διλληματικές εκδοχές αν επιβληθεί τελικά εφόσον δεν υπάρξει μαζικό κίνημα που θα ανατρέψει το σημερινό πολιτικό σκηνικό...

Ποιό είναι το κύριο πρόβλημα που έχουν οι ελληνικές τράπεζες σήμερα; Μήπως τα “τοξικά ομόλογα”; Όχι! Είναι ότι κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν επειδή αρκετοί από αυτούς τους“Ελληναράδες” που φωνάζουν να φύγουμε από την Ε.Ε. και την ΟΝΕ, έχουν πάρει τα λεφτά τους και τα έχουν πάει στο εξωτερικό ή τα έχουν κάτω από το προσκεφάλι τους. Και δεν είναι μόνον το "μεγάλο" κεφάλαιο που ακολουθεί αυτές τις πολιτικές, αλλά όλοι οι μικρομεσαίοι και οι εργαζόμενοι που είχαν κάποιες αποταμιεύσεις στις τράπεζες ή είχαν φοβηθεί το χρηματιστήριο και δεν τα είχαν ακουμπήσει εκεί. Απ' ότι φαίνεται, θα αρκούσε να λυθεί το θέμα του χρέους μόνο με το 1/10 των χρημάτων που έχουν "αποσυρθεί" από τις ελληνικές τράπεζες τα τελευταία δύο χρόνια αν πήγαινε στον κρατικό κορβανά. Αυτά όμως δεν μας τα λένε οι αριστεροί “οικονομολόγοι” γιατί ισχυρίζονται ότι δεν διαθέτουν στοιχεία. Και πράγματι δεν είναι τα μόνα στοιχεία που δεν γνωρίζουμε από το τι συμβαίνει στην οικονομία. Εδώ για να πληροφορηθούμε πόσο ακριβώς είναι το χρέος, πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να το υπολογίσουν, και αυτό πάλι είναι στο περίπου...

Όμως, η Αριστερά τυφλωμένη από τις μικροπολιτικές της σκοπιμότητες δεν μπορεί καν να έχει μια κοινή άποψη για το ποιά είναι η κύρια αιτία της αύξησης του χρέους της χώρας. Σε αυτό τουλάχιστον το ζήτημα, θεωρούμε ότι τα πράγματα είναι πιο απλά απ' ότι τα παρουσιάζουν διάφοροι “αριστεροί” οικονομολόγοι που σερβίρουν μουχλιασμένες “ρώσικες” σαλάτες γαρνιρισμένες με αντιευρωπαϊκά καρότα, που παρέμειναν στα ψυγεία του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού από την εποχή που επέλεξε την μη ένταξή του στην ΟΝΕ. Μια ματιά να ρίξουμε στο τι συμβαίνει εδώ, αρκεί να σχηματίσουμε γνώμη για το χρέος της χώρας μας:

“Το κύριο στοιχείο που καθόρισε τη συσσώρευση δημόσιου χρέους είναι τα δημόσια έσοδα και πιο ειδικά τα έσοδα από τη φορολογία των επιχειρήσεων, του κεφαλαίου και του πλούτου. Είναι εντυπωσιακά χαμηλότερο σε σύγκριση με άλλες χώρες της ευρωζώνης. Αναφέρουμε ενδεικτικά: α) Τα έσοδα από την άμεση φορολογία, 8% του ΑΕΠ για το 2007, έναντι 13,4% για την Ε.Ε των 27. β) Η πραγματική φορολογική επιβάρυνση του κεφαλαίου επί των κερδών 15,8% για την Ελλάδα έναντι 25,4% για την Ε.Ε των 27 το 2006.

Για την υστέρηση των εσόδων δεν φταίνε οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι: οι φόροι που εισπράττει το κράτος από αυτούς αυξήθηκαν κατά 97% μεταξύ 2002-2008, ενώ των νομικών προσώπων μειώθηκαν. Για να κατανοήσουμε τη σημασία αυτού του παράγοντα, αν υποθέσουμε ότι από το 2001 -δεν χρειάζεται πιο πριν- δεν μειώνονταν οι φορολογικοί συντελεστές των κερδών των επιχειρήσεων και τα έσοδα από την άμεση φορολογία ανέρχονταν στον μέσο όρο της Ε.Ε. των 27, με σταθερούς τους άλλους παράγοντες, το Δημόσιο θα συναντούσε την κρίση με χρέος μόλις 75% του ΑΕΠ αντί για 111% και φυσικά με πρωτογενή πλεονάσματα, επομένως δεν θα υπήρχε βάση για να εκκινήσει η διαδικασία η οποία οδήγησε στο Μνημόνιο.” (από: Μονόδρομοι και δημόσιο χρέος )

Ο κόσμος της εργασίας επίσης δεν έχει εμπιστοσύνη στις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Μπορεί να τις θεωρεί ότι είναι καλές  για τον ρόλο της “αντιπολίτευσης” ως αντίβαρό στις κυρίαρχες πολιτικές, όμως είναι πεπεισμένος ότι αν έρθουν στην εξουσία, τα ίδια θα κάνουν. Και δεν το πιστεύει τυχαία. Η Αριστερά, όταν συμμετείχε στην νομή της Εξουσίας τόσο τις στιγμές της συγκυβέρνησης στην βουλή, αλλά διαχρονικά στην τοπική αυτοδιοίκηση και συνδικαλιστικό κίνημα - είτε έχοντας η ίδια την ευθύνη της διοίκησης, είτε μετέχοντας σε συνδιαχειριστικές πρακτικές με τις δυνάμεις του αστισμού - έχει δείξει ότι δεν διαφέρει πραγματικά απ' αυτές...

Ματαιοπονούν λοιπόν όσοι αριστεροί θέλουν να κάνουν “λαϊκά μέτωπα” με βάση τις διλημματικές αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης.  Βέβαια, πολιτικές συμφωνίες και κομπρεμί με τις δυνάμεις του αστισμού είναι σίγουρο πως μπορούν να οικοδομηθούν σε αυτή την βάση. Και ήδη έχουν ξεκινήσει στις παρυφές της Αριστεράς, όπως δείχνει επιλογή “Μητρόπουλου” από τον ΣΥΝ για τις περιφερειακές εκλογές, η συγκρότηση  εγχειρημάτων όπως της ΣΠΙΘΑΣ, τα οποία δηλώνουν ότι θα υπερβούν τις διακρίσεις ανάμεσα  στην δεξιά και την αριστερά κάτω από το βάρος των εθνικών κινδύνων, η προβολή του Β. Μαρκεζίνη και άλλων “προσωπικοτήτων” ως εναλλακτικές λύσεις για το πολιτικό προσωπικό του αστισμού,  καθώς και άλλα παρόμοια φαινόμενα που εισβάλλουν καθημερινά στο πολιτικό σκηνικό. Όμως, απ' ότι φαίνεται τουλάχιστον, ο κόσμος της εργασίας και κυρίως η νεολαία, δεν πρόκειται να ενταχθούν σε παρόμοιους σχεδιασμούς που έχουν ως στόχο την σωτηρία του καπιταλισμού και όχι την καταστροφή του...

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους πολιτικούς σχηματισμούς της αριστεράς έχει οδηγήσει μια υπερσυσσώρευση σκουριασμένων αναλύσεων που ξεπηδούν με βιομηχανικούς όρους παραγωγής. Μέσα σε αυτόν το κυκεώνα, κινδυνεύουμε να πνιγούμε. Μερικές φορές ένα τραγουδάκι μπορεί να εκφράζει τις πολιτικές ανάγκες της αριστεράς στην συγκυρία  με πολύ πιο άμεσο και καθαρό τρόπο απ' ότι το κάνει όλο αυτό το υπερσυσωρευμένο σκουπιδαριό. Αφιερώνουμε λοιπόν σε όλους αυτούς τους Αριστερούς “Ιζνογκούντιδες” το παρακάτω απόσπασμα από ένα τραγουδάκι που ακούστηκε στην μουσική εκδήλωση αλληλεγγύης που οργάνωσε η «Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού» την Κυριακή 22 Μαΐου στον προαύλιο χώρου του γηπέδου μπάσκετ στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Ελληνικού: