Αναρτήσεις
του Γιώργου Καλαντζόπουλου
Ο Δημήτρης Ψαράς αναρωτιέται στο άρθρο του στην εφημερίδα των συντακτών “Ποιος (συν)κυβερνά αυτόν τον τόπο;” με αφορμή την αποπομπή του Νίκου Φίλη από το υπουργείο Παιδείας, επισημαίνοντας ότι: «Και αυτή τη φορά δεν τηρήθηκαν ούτε τα προσχήματα. Δεν μπορούσε κανείς να προσάψει κάτι άλλο στον αποπεμφθέντα υπουργό Παιδείας, εφόσον είχε να επιδείξει αξιόλογη αποτελεσματικότητα σε όλους τους τομείς ευθύνης του. Χρειάστηκε να προηγηθεί η συνέντευξη του κ. Ιερώνυμου στον «Σκάι», αυτό που ο κ. Φίλης ονόμασε «συμβόλαιο πολιτικού θανάτου» σε βάρος του, και η υπαναχώρηση του πρωθυπουργού μπροστά στον ωμό εκβιασμό.»
Χαρακτηρίζοντας αυτή την πράξη του πρωθυπουργού ως “ακραία στροφή” επισημαίνει ότι «Και πολύ σωστά συγκροτήθηκαν αυτά τα κομματικά όργανα. Μόνο που ο ανασχηματισμός απέδειξε ότι τα όργανα αυτά καταργήθηκαν προτού καν συγκληθούν»
Μόνο που αυτό δεν συνέβη πρώτη φορά, έχει συμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν, πριν καν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «αρχηγικό» κόμμα και αυτός ο τρόπος πολιτικών χειρισμών δεν προκαλεί καμία έκπληξη σε κανένα, παρά μόνον σε όσους πιστεύουν ακόμα πως έχει κάποια σχέση με την Αριστερά. Γιαυτό και κανείς δεν έδωσε τώρα ιδιαίτερη σημασία για τον τρόπο που λήφθηκε η συγκεκριμένη απόφαση.
Το άρθρο του Δημήτρη Ψαρά καταλήγει με την εκτίμηση ότι: «Μας αρκούσε, νομίζω, ο κ. Καμμένος. Δεν χρειαζόταν να μπει στον «πρωινό καφέ» και ο κ. Ιερώνυμος». Κι εδώ θα διαφωνήσουμε.
Ο Πάνος Καμμένος ήταν πάντα ειλικρινής ως προς αυτό το ζήτημα. Δεν έχει χάσει ούτε μια ευκαιρία για να παρουσιάζεται ως ο εκπρόσωπος της εκκλησίας στην κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Δεν πρόκειται λοιπόν για μια αλλαγή κατάστασης, αφού ο Καμμένος και ο Ιερώνυμος δεν διαφέρουν, αν και αυτή η ταύτιση μάλλον αδικεί τον ...Ιερώνυμο. Με τον Καμμένο στην κυβέρνηση δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα.
