Μια απάντηση στο ερώτημα του Δ. Ψαρά: “Ποιος (συν)κυβερνά αυτόν τον τόπο;”

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Ο Δημήτρης Ψαράς αναρωτιέται στο άρθρο του στην εφημερίδα των συντακτών “Ποιος (συν)κυβερνά αυτόν τον τόπο;” με αφορμή την αποπομπή του Νίκου Φίλη  από το υπουργείο Παιδείας, επισημαίνοντας ότι: «Και αυτή τη φορά δεν τηρήθηκαν ούτε τα προσχήματα. Δεν μπορούσε κανείς να προσάψει κάτι άλλο στον αποπεμφθέντα υπουργό Παιδείας, εφόσον είχε να επιδείξει αξιόλογη αποτελεσματικότητα σε όλους τους τομείς ευθύνης του. Χρειάστηκε να προηγηθεί η συνέντευξη του κ. Ιερώνυμου στον «Σκάι», αυτό που ο κ. Φίλης ονόμασε «συμβόλαιο πολιτικού θανάτου» σε βάρος του, και η υπαναχώρηση του πρωθυπουργού μπροστά στον ωμό εκβιασμό.»

Χαρακτηρίζοντας αυτή την πράξη του πρωθυπουργού ως “ακραία στροφή” επισημαίνει ότι «Και πολύ σωστά συγκροτήθηκαν αυτά τα κομματικά όργανα. Μόνο που ο ανασχηματισμός απέδειξε ότι τα όργανα αυτά καταργήθηκαν προτού καν συγκληθούν»

Μόνο που αυτό δεν συνέβη πρώτη φορά, έχει συμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν, πριν καν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες.  Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «αρχηγικό» κόμμα και αυτός ο τρόπος πολιτικών χειρισμών δεν προκαλεί καμία έκπληξη σε κανένα, παρά μόνον σε όσους πιστεύουν ακόμα πως έχει κάποια σχέση με την Αριστερά. Γιαυτό και κανείς δεν έδωσε τώρα ιδιαίτερη σημασία για τον τρόπο που λήφθηκε η συγκεκριμένη απόφαση.

Το άρθρο του Δημήτρη Ψαρά καταλήγει με την εκτίμηση ότι: «Μας αρκούσε, νομίζω, ο κ. Καμμένος. Δεν χρειαζόταν να μπει στον «πρωινό καφέ» και ο κ. Ιερώνυμος». Κι εδώ θα διαφωνήσουμε.

Ο Πάνος Καμμένος ήταν πάντα ειλικρινής ως προς αυτό το ζήτημα. Δεν έχει χάσει ούτε μια ευκαιρία για να παρουσιάζεται ως ο εκπρόσωπος της εκκλησίας στην κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Δεν πρόκειται λοιπόν για μια αλλαγή κατάστασης, αφού ο Καμμένος και ο Ιερώνυμος δεν διαφέρουν, αν και αυτή η ταύτιση μάλλον αδικεί τον ...Ιερώνυμο. Με τον Καμμένο στην κυβέρνηση δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Πολλοί πολιτικοί σχολιαστές αναρωτιόνται αν και πότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει σε μια κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας”, θεωρώντας ότι τώρα έχουμε μια «κυβέρνηση της Αριστεράς». Όμως και αυτό έχει συμβεί προ πολλού, από τότε που ο Α. Τσίπρας αποφάσισε να συγκυβερνήσει με τον Πάνο Καμμένο. Η «συγκυβέρνηση» αυτή έγινε βέβαια και με την σύμφωνη γνώμη της μεγάλης πλειοψηφίας των οργανωμένων ομαδοποιήσεων που διεκδικούσαν τότε το ρόλο μιας “αριστερής αντιπολίτευσης” εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως και τότε τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κλήθηκαν να εκφράσουν καν την γνώμη τους σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα - αρκετά σοβαρότερο από την περίπτωση της απομάκρυνσης κάποιου υπουργού από τον πρωθυπουργό - αν και είχε τεθεί εκ των πραγμάτων από την στιγμή που άρχισε να σημειώνεται η δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, αρκετούς μήνες πριν τις εκλογές του Γενάρη.

Το σημαντικότερο είναι όμως άλλο. Δεν υπήρξε καμία διαφανής και δημόσια συμφωνία με τον Πάνο Καμένο με άξονα διατυπωμένες δημόσια προγραμματικές αρχές και στόχους. Αυτό που συνέβη ήταν κάποιες μυστικές συμφωνίες, σαν αυτές που κάνουν οι μαφιόζοι μεταξύ τους και στηρίζονται στον “λόγο της τιμής” τους. Ακόμα και η Μέρκελ, φαντάζει πολύ πιο δημοκρατική από τον Αλέξη Τσίπρα, αφού για να συγκυβερνήσει προηγήθηκε μακρόχρονη και επίπονη διαπραγμάτευση με τους συνεταίρους της ( με τους οποίους οι διαφορές της δεν ήταν τόσο μεγάλες όσες του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΛΕΛ), με διαφανή τα επίδικα της διαπραγμάτευσης, η οποία και κατέληξε σε ένα λεπτομερές πρόγραμμα που δεν άφηνε κανένα ανοικτό παράθυρο για τις κατευθύνσεις της πολιτικής που θα ασκούσε ο κυβερνητικός συνασπισμός.

Οι «εθνικές κυβερνήσεις», όμως συγκροτούνται ακριβώς με αυτόν τον τύπο συμφωνιών με τον οποίο συγκροτήθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μπροστά σε πραγματικούς ή φανταστικούς “εθνικούς κινδύνους” ο πολιτικός σχεδιασμός υπόκειται σε περιορισμούς “συνωμοτικότητας” και “αδιαφάνειας” ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο “εξωτερικός εχθρός”. Όμως εδώ, όπως φαίνεται από τις εξελίξεις στα χρόνια της κυβέρνησης “εθνικής σωτηρίας” των ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρξε κανένας σχεδιασμός για την αντιμετώπιση του “εξωτερικού”, αλλά μόνον του “εσωτερικού” εχθρού, δηλαδή, κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη και με τον «γύψο» του Παπαδόπουλου, ως ασπίδα προστασίας από τους “εθνικούς κινδύνους”.

Πολλά άλλα ζητήματα και όχι μόνον το ζήτημα του διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος, δεν ήταν καν μέσα στις μνημονιακές υποχρεώσεις. Μια οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση είχε και συνεχίζει να έχει την ευχέρεια να τα διαχειριστεί με διαφορετικό τρόπο. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση όμως τα διαχειρίζεται μέσα στα πλαίσια εκείνων των «συμφωνιών» που εξασφαλίζουν την κοινοβουλευτική της επιβίωση, πλαίσια που όπως αποδεικνύεται για πολλά από τα «έργα» της, είναι ακραία αντιδραστικά...

Ο Νίκος Φίλης βρέθηκε σήμερα σε μια θέση αντίστοιχη με εκείνη στην οποία αναφέρεται το ποίημα του γερμανού πάστορα Martin Niemöller:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…

Γιά σένα που νομίζεις..
ότι η δική σου σειρά δε θα φτάσει ποτέ..
ότι επειδή ακόμη δε χρειάστηκε να πας στο νοσοκομείο
και να σε διώξουν
γιατί δεν έχεις λεφτά..
Οτι επειδή ακόμη έχεις ένα πιάτο φαί, δε θα στο πάρουν
Οτι ακόμη δε σου πήραν το σπίτι του πατέρα σου
για χρέη στο Δημόσιο, θα τη γλυτώσεις
Οτι επειδή το παιδί σου ακόμη είναι στο σχολείο, θα συνεχίσει..
Οτι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου..

Μόνο που η ευθύνη του κ. Φίλη δεν περιορίζεται στο ότι δεν αντέδρασε μέχρι να έρθει η δική του σειρά, αλλά είχε συμετάσχει ενεργά σε όσα υπέστησαν οι προηγούμενοι απ' αυτόν.