Ανακοίνωση του Συλλόγου Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών για την σύλληψη του Απόλλωνα Λιακόπουλου

Καμία δίωξη κατά του συναδέλφου Απόλλωνα Λιακόπουλου – Καμία ανοχή στην κρατική καταστολή και την αστυνομική αυθαιρεσία

Ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή του στον συνάδελφο διορθωτή Απόλλωνα Λιακόπουλο, εκλεγμένο μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (Π.Ο.Ε.ΣΥ.), ο οποίος δικάζεται την Τετάρτη 29 Ιουνίου, αντιμετωπίζοντας ανυπόστατες, κακόβουλες και κατασκευασμένες κατηγορίες.

Ο Απόλλωνας Λιακόπουλος συνελήφθη κατά την πανεργατική απεργιακή συγκέντρωση της 15ης Ιουνίου, αφού κακοποιήθηκε βάναυσα και εντελώς απρόκλητα από τις μονάδες καταστολής της Αστυνομίας. Όπως πιστοποιεί πέρα από κάθε αμφιβολία το βίντεο που αποτυπώνει τη στιγμή της σύλληψής του, ο συνάδελφος στεκόταν κυριολεκτικά με σταυρωμένα χέρια απέναντι από διμοιρίες των ΜΑΤ και συζητούσε με διαδηλωτή, όταν τον προσπέρασε τρέχοντας ένα άτομο που μετέφερε πυροσβεστήρα και ψέκασε στιγμιαία προς την κατεύθυνση των αστυνομικών δυνάμεων. Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ αμέσως κινήθηκαν εναντίον του ατόμου αυτού, ρίχνοντάς το κάτω και χτυπώντας το άγρια. Ο Απόλλωνας Λιακόπουλος επιχείρησε να διαμαρτυρηθεί ζητώντας τον λόγο από τους αστυνομικούς, με αποτέλεσμα εκείνοι να του επιτεθούν βίαια και να τον συλλάβουν.

Το στιγμιότυπο της κακοποίησης και της σύλληψης του συναδέλφου αποτελεί μνημείο ντροπής για το ελληνικό κράτος, που σήμερα δρομολογεί χωρίς αναστολές την πιο ανηλεή επίθεση εναντίον των εργαζομένων αυτής της χώρας στη σύγχρονη ιστορία. Το γεγονός, επιπλέον, της παραπομπής του Απόλλωνα Λιακόπουλου σε δίκη αποτελεί σαφή ένδειξη της πολιτικής που ακολουθούν εδώ και καιρό οι αστυνομικές και διωκτικές αρχές της χώρας: απροκάλυπτη και αστήρικτη ποινικοποίηση κάθε διαμαρτυρίας, κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου, με στόχο τον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση όλων μας. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η πολιτική αυτή είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Απαιτούμε την άμεση απαλλαγή του συναδέλφου Απόλλωνα Λιακόπουλου από όλες τις κατηγορίες που τον βαρύνουν και την παύση κάθε δίωξης σε βάρος του. Στη δίκη του, την Τετάρτη 29 Ιουνίου, θα είμαστε όλοι εκεί, όλοι στο πλευρό του.

Στον πόλεμο που μας έχουν εξαπολύσει, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Το ΔΣ  

Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών
Μαυρικίου 8 & Μαυρομιχάλη
Αθήνα

Τ.Θ. 21028
Αθήνα 11410

Τηλ. Επικοινωνίας: 6982561146

Ηλ. Ταχυδρομείο: syl.smed@gmail.com
Website:  http://www.smed.gr/

Forum: http://smed.forumotion.net

Σήμερα στην Πλατεία Συντάγματος: Η "σύνοδος κορυφής της ΕΕ" και το νέο "Σύμφωνο για το Ευρώ"

Η "σύνοδος κορυφής της ΕΕ" και το νέο "Σύμφωνο για το Ευρώ"

Παρασκευή 24 Ιουνίου στις 7 μ.μ.

Συμμετέχουν...

- ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ Πανεπιστημιακός καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας.

- ΚΑΨΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ Ερευνητής εργασιακών σχέσεων.

- ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Δημοσιογράφος.

- ΜΗΝΑΚΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Συγγραφέας.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο από την εφημερίδα ΔΡΑΣΗ, όχι τόσο για τις συγκεκριμένες 10 προτάσεις που περιέχει αλλά κυρίως για την πολιτική αντίληψη που εκφράζει: Η υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας είναι μια υπόθεση μια υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων και μπορεί να πραγματοποιηθεί  με πρωτοβουλίες και δράσεις που αναλαμβάνουν οι ίδιοι και όχι μέσω πολιτικών διαμεσολαβήσεων και αντιπροσωπεύσεων στους κρατικούς πολιτικούς θεσμούς. Απ' αυτή την άποψη έχει μεγάλη σημασία γιατί έρχεται σε ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές πρακτικές στον χώρο της Αριστεράς, οι οποίες αποβλέπουν σε εναλλακτικές διαχειριστικές λύσεις μέσω της κοινοβουλευτικής οδού. 

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

• Ούτε ιδιωτικοποίηση – ούτε κρατικοποίηση/εθνικοποίηση: όλα τα δημόσια κοινά αγαθά στα χέρια της κοινωνίας. Δημιουργία τους με ελεύθερο, συνεργατικό τρόπο, ελεύθερη, δωρεάν ισότιμη πρόσβαση σε αυτά από όλους. Κάλυψη όλων των κοινωνικών αναγκών, με μη κρατικούς, μη καπιταλιστικούς όρους.
   
• Κατάληψη των ιδιωτικοποιημένων και υπό ιδιωτικοποίηση «δημόσιων» οργανισμών και επιχειρήσεων από τους εργαζόμενους και την κοινωνία και λειτουργία τους έξω από την αγορά για τις κοινωνικές ανάγκες.
  
  
• Μαζική ανυπακοή – άρνηση πληρωμών παντού. Έτσι δε θα πληρώσουμε το χρέος, δεν περιμένουμε την αναδιαπραγμάτευση ή τη διαγραφή του από καμιά κυβέρνηση, δεν διαλέγουμε με ποιο νόμισμα (ευρώ ή δραχμή) θα πληρώνουμε και θα μας εκμεταλλεύονται.

• Κατάληψη και αυτοδιαχείριση επιχειρήσεων που κλείνουν, απολύουν μαζικά ή δεν πληρώνουν, και δημιουργία δικτύου αυτοδιαχειριζόμενων επιχειρήσεων σε σύνδεση με τις τοπικές κοινότητες και με τις ανάγκες τους, καθώς και με δημιουργία ανεξάρτητου από την αγορά δικτύου ανταλλαγών και διάθεσης προϊόντων.

• Απεργίες οργανωμένες από τα κάτω, με γενικές συνελεύσεις, ανεξάρτητα από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με μπλοκάρισμα της παραγωγής, των υπηρεσιών και καταλήψεις νευραλγικών κρατικών οργανισμών, υποδομών και τομέων παραγωγής-διανομής-κατανάλωσης.
  
   
• Καλούμε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία που κινούνται σε ανεξάρτητη κατεύθυνση να εντείνουν τη ρήξη τους με τον κρατικό και καθεστωτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των μεγάλων Ομοσπονδιών τους, να πάρουν μαχητικές πρωτοβουλίες και να συμβάλλουν σε έναν ανεξάρτητο-αντικυριαρχικό οριζόντιο συντονισμό των γενικών συνελεύσεων και των επιτροπών αγώνα στους χώρους δουλειάς.

• Δημιουργία αγροτικών συνεργατικών κοινοτήτων για παραγωγή που θα σέβεται το περιβάλλον και τον άνθρωπο, χωρίς τους σπόρους και τα χημικά των πολυεθνικών, με οριζόντιο δίκτυο διάθεσης των προϊόντων εκτός αγοράς και εκτός των νορμών (και των επιδοτήσεων) της Ε.Ε. Δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων αστικών αγρών σε δημόσιους χώρους (π.χ. Ελληνικό) για την επίλυση με τα δικά μας μέσα του επισιτιστικού προβλήματος.

• Ελεύθερες δωρεάν μετακινήσεις για όλους. Αυτοδιαχείριση των ΜΜΜ από τους εργαζόμενους.

• Κατάληψη και αυτοδιαχείριση δημόσιων και εκκλησιαστικών κτιρίων και κλειστών σπιτιών για τη στέγαση όλων των αστέγων.

• Δημιουργία δομών απελευθερωτικής λαϊκής εκπαίδευσης, της ολόπλευρης γνώσης, της χειραφέτησης, της κριτικής σκέψης, της χαράς και της δημιουργίας, πέρα από το κρατικό και ιδιωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, με καθορισμό του τι και πώς μαθαίνουμε από την ίδια την κοινωνία.

• Δημιουργία δομών λαϊκής υγείας, με καταλήψεις ανάλογων χώρων, που θα λειτουργούν έξω από το κύκλωμα του φαρμάκου και την κλίκα των μεγαλογιατρών.

• Δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων χώρων φροντίδας παιδιών, παιδότοπων χαράς και δημιουργίας. 
   
• Συλλογικές κουζίνες και χώροι χαρίσματος και ανταλλαγών, σε σύνδεση με τα δίκτυα των αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών παντοπωλείων και των αγροτικών κοινοτήτων.

• Όποτε κι αν γίνουν εκλογές, η θέση μας είναι στις πλατείες και τις λαϊκές συνελεύσεις. Δεν εκχωρούμε σε κανένα το δικαίωμα να μας «εκπροσωπεί», να αποφασίζει για μας χωρίς εμάς.

Από την έκτακτη έκδοση της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ

http://efimeridadrasi.blogspot.com

Δέκα σκέψεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την πλατεία Συντάγματος

1η νύχτα στην πλατεία Συντάγματος...

Πρώτο :Ένα «συμβάν» με ασύλληπτες διαστάσεις

 
Το Σύνταγμα είναι ήδη ένα συμβάν στον «αδύναμο κρίκο», του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Είναι λαϊκή εξέγερση. Δεν είναι ένας ανοιχτός δρόμος. Εμπεριέχει όμως ασύλληπτες ανατρεπτικές δυνατότητες.
Δεν ήρθε από το πουθενά. Υπάρχει βαθιά διεργασία πίσω του. Διεθνής και εθνική. Η πλατεία Ταχρίρ. Η επανάσταση του γιασεμιού. Η πλατεία Ντελ Σολ. Ο Δεκέμβρης. Η Κερατέα. 

Οι μεγάλες εργατικές απεργίες. Τα κινήματα «δεν πληρώνω»Η επίμονη προσπάθεια του συστήματος η κινητοποίηση στις πλατείες να έχει τον χαρακτήρα «σχολικής εορτής» ή απολίτικου και χειραγωγήσιμου θεάματος τύπου Eurovision έχει ναυαγήσει.

Παρά την απόκλιση συνθημάτων, συνύπαρξη αντιθετικών λαϊκών ρευμάτων, χαοτικά στοιχεία, που εμφανίστηκαν ιδιαίτερα στις πρώτες τεράστιες κυριακάτικες συγκεντρώσεις, η κινητοποίηση του Συντάγματος έχει ισχυρό αντικυβερνητικό , αντισυστημικό και αντιμνημονιακό προσανατολισμό. Για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, ανεξαρτησία, χειραφέτηση.

Είναι μια κραυγή απελευθέρωσης απέναντι στη βαριά ταπείνωση που αισθάνονται εδώ και δύο σχεδόν χρόνια εκατομμύρια κάτοικοι αυτού του τόπου, ως εργαζόμενοι, ως νέοι, ως έλληνες πολίτες.

Η συνήχηση του πολιτικού στοιχείου με το λαϊκό πανηγύρι του δίνει μια ακόμα πιο κρουστική δύναμη.

Η επιτάχυνση και διάχυση των αποσυνθετικών φαινομένων στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, η διασπορά των κρουσμάτων αποδοκιμασίας σε ολόκληρη την Ελλάδα, η αυτόγελοιοποίηση του πολιτικού συστήματος με τις οικουμενικές λύσεις και τους ανασχηματισμούς, ακόμη και η παγκόσμια ανησυχία όπως εκδηλώθηκε στη συνάντηση Ομπάμα – Μέρκελ, όλα αυτά συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την Πλατεία Συντάγματος.

Δεύτερο : «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν»

Γνωρίζουμε φυσικά ότι τα ενδεχόμενα είναι πολλαπλά και αλληλοσυγκρουόμενα. Ο εκφυλισμός. Η ρουτίνα. Η χειραγώγηση από το σύστημα. Το καλοκαίρι. Η προβοκάτσια. Η αποδόμηση μιας εξιδανικευμένης κατάστασης. Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που θα το περιθωριοποιήσουν. Η στείρα πολιτική σύγκρουση που οδηγεί σε ήττα. Η λαϊκή πολιτική σύγκρουση που οδηγεί σε νίκη.
Για να επικρατήσει αυτή η τελευταία εκδοχή είναι εξαιρετικά σημαντική η σαφήνεια των όρων που καθορίζουν το γενικό και αόριστο ακόμα σύνθημα «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν». Η λαϊκή συνέλευση έχει κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Έχει τη δυνατότητα να κάνει κι άλλα βήματα, να ενοποιήσει το ορμητικό ποτάμι που έχουμε δει τις Κυριακές.

Η συγκέντρωση του Συντάγματος μπορεί να εξελιχθεί σε εξωσυστημικό δημοκρατικό υποκείμενο, να αμφισβητήσει όλες τις συντεταγμένες του συστήματος, να επιβάλλει μια μεταπολίτευση του λαού. Η εξέλιξη αυτή θα βοηθηθεί καταλυτικά από την ικανότητα της να θέτει σαφείς πολιτικούς στόχους και να απαντά ικανοποιητικά στο ερώτημα όλων: «μετά, τι και πώς;»

Πρώτος κρίκος είναι η αποχώρηση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να μείνει ούτε ως υπηρεσιακή μέχρι τις εκλογές γιατί είναι μισητή από τον λαό, υποχείριο των δανειστών, γελοιογραφία κι έχει δώσει πειστήρια έλλειψης στοιχειώδους εντιμότητας. Δεν είναι δυνατό να προχωρήσουμε προς εκλογές πληρώνοντας τους δανειστές, εφαρμόζοντας το μνημόνιο κι εξαθλιώνοντας τις ελληνικές οικογένειες.

Επείγουσα και έγκυρη ενημέρωση...

Του Γιώργου Πρασσά 

Επείγουσα έγκυρη ενημέρωση (Στέφανοc Χίοc)

Η τοποθέτηση που όλοι περιμέναμε:

Δήλωση Βασιλέως Κωνσταντίνου για τις εκδηλώσεις των "αγανακτισμένων"

Η αντεπίθεση της αριστεράς:

Εικόνες από την συζήτηση για την "άμεση δημοκρατία" στην Πλατεία Συντάγματος.

Παρουσιάζουμε το κλείσιμο της συζήτησης που έγινε στην Πλατεία Συντάγματος από τους ομιλητές.Στην εκδήλωση συμμετείχαν οι: Γιώργος Αναστασόπουλος, Δρ. Πολιτικής και Κοινωνικής Ιστορίας, ο Μανώλης Γλέζος, εγχείρημα Άμεσης Δημοκρατίας στην Απείρανθο Νάξου, ο Κώστας Δουζίνας, καθηγητής πολιτικής Φιλοσοφίας και Θεωρίας Δικαίου, ο Γιώργος Οικονόμου, Δρ. Φιλοσοφίας και ο Σταύρος Σταυρίδης, καθηγητής ΕΜΠ.

ΣΠΙΘΑ: Είναι βέβαιο πως οι "αγανακτισμένοι" αποτελούν τη συνέχειά μας στο μαζικό επίπεδο...

Πριν μερικές μέρες (H "Σπίθα", η "πεδιάδα" και οι ..."εκλογές") καταδεικνύαμε ότι άρχισε πλέον να προβάλει καθαρά η διεκδίκηση της ηγεμονίας του κινήματος της 25ης Μάη από την "ΣΠΙΘΑ". Σύντομα ένα άλλο κείμενο “Η ΣΠΙΘΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ”, που δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα της  πάει ένα βήμα παραπέρα: προσπαθεί να αποδείξει ότι η ΣΠΙΘΑ και το κίνημα των “αγανακτισμένων” είναι το ίδιο πράγμα! Παρουσιάζουμε μερικά αποσπάσματα από αυτό το κείμενο του Γ. Καραμπελιά, μέλους της Συμβουλευτικής Επιτροπής της «Κίνησης Ανεξαρτήτων Πολιτών» . Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας:

...Απέναντι τους, σταδιακώς, ενισχύεται και συγκροτείται ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο. Ένα κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο που άρχισε να παίρνει μορφή και κατεύθυνση μετά το πρώτο κάλεσμα του Μίκη Θεοδωράκη, την 1η Δεκεμβρίου του 2010, και έφτασε σήμερα να έχει πλημμυρίσει όλες τις πλατείες της χώρας, προκαλώντας βαθύτατη κρίση στο σύστημα .

Μαθαίνοντας από τις πλατείες

 του Σταύρου Σταυρίδη

Είναι εύκολο ίσως να αναγνωρίσουμε στην κοινωνία που ζούμε ένα οικονομικό σύστημα σε επιθετικό παροξυσμό. Οι κυρίαρχοι μοιάζει να θεωρούν ότι εκπλήρωσαν και εκπληρώνουν επιτέλους την απόλυτη καπιταλιστική ουτοπία: το χρήμα να γεννά χρήμα χωρίς την ενίοτε απείθαρχη μεσολάβηση των πραγματικών ανθρώπων και την ενίοτε απρόβλεπτη μεσολάβηση των διαδικασιών παραγωγής. Η αλαζονεία και η δύναμη των τραπεζιτών και των χρηματιστών είναι σημάδι των καιρών.

Όμως καθόλου τούτη η εποχή δεν εκτόπισε στα αζήτητα το πρόβλημα της διακυβέρνησης. Τη μηχανή αυτής της ουτοπίας που κόλλησε και κολλά στην λάσπη των πρόσφατων οικονομικο-κοινωνικών κρίσεων, πρέπει να την τροφοδοτούν οι αποκάτω, όχι μόνο με την εργασία τους αλλά και με την εξάρτηση τους από τις τράπεζες για να εκπληρώσουν ως και τις πιο βασικές τους ανάγκες. Το πρόβλημα της διακυβέρνησης σ’ αυτές τις συνθήκες είναι πάνω απ’ όλα το πρόβλημα της μαζικής εξάρτησης των υπηκόων από τους θεσμούς που τους συγκροτούν ως οικονομικά υποκείμενα, με την καταστροφή ταυτόχρονα κάθε δυνατότητας να αρθρώνονται συλλογικές αναφορές με τη μορφή των κοινωνικών χώρων. Η εξατομίκευση δεν συνίσταται μόνο στην εξατομίκευση του μόνιμα ακόρεστου καταναλωτή αλλά και στην εμπεδωμένη καχυποψία απέναντι στις επιδιώξεις των διπλανών. Τούτη η καχυποψία στον καιρό της κρίσης καθίσταται λόγος επιθετικότητας ή απόσυρσης: «εγώ θα τα καταφέρω» και για να τα καταφέρω πρέπει εσείς να μην τα καταφέρετε.

Η μνήμη της χαμένης κοινότητας, βέβαια, και της ασφάλειας που ψευδαισθητικά ή πραγματικά παρείχε δεν είναι και τόσο μακρινή. Σ’ όλο τον κόσμο οι αντιδράσεις, οι αντιστάσεις και οι κοινωνικές εκρήξεις ανατρέχουν σε θεσμούς που ενεργοποιούν κάποιο υπόστρωμα κοινωνικών αναμνήσεων αλλά και επιβιώσεων: από τις ιθαγενικές κοινότητες της Λατινικής Αμερικής ως τις οικογένειες-κοινότητες του εξεγερμένου αραβικού κόσμου τέτοιοι θεσμοί επανανεργοποιούνται και επανανοηματοδοτούνται.

Ίσως γι’ αυτό στη Δύση, και όχι μόνο, αντίδοτο στην εξοντωτική «εξατομίκευση των πεπρωμένων» (μια φράση του Ωζέ) αποτέλεσε η επανακάλυψη της συλλογικής αναφοράς μέσα από τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα (facebook, twitter κ.λπ.). Οι απομονωμένες ατομικότητες δοκιμάζουν, συχνά με υλικό τις καθοδηγούμενες στοιχίσεις σε ρεύματα προτίμησης, να επικοινωνήσουν και να εγκαταστήσουν δεσμούς αλληοαναφοράς. Πλάνη; Οι εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου έδειξαν ότι έστω και με υλικά δανεισμένα από την κυρίαρχη ιδεολογία μπορεί να γεννηθούν μορφές συσχέτισης τέτοιας πολλαπλασιαστικής διάδοσης που να κινητοποιήσουν τεράστιες ποσότητες ανθρώπων.

Τι λέει η "πάνω" πλατεία για την "κάτω";

Σήμερα θα σταθούμε σε δύο ενδιαφέροντα στοιχεία από τις εξελίξεις στην Πλατεία Συντάγματος, φαίνεται και στο παρακάτω video που παραθέτουμε από την 23η νύχτα.

Το πρώτο είναι ότι οι ενισχύθηκαν οι “αδερφικοί” δεσμοί των “πάνω” με τους “κάτω” από τον κοινό αγώνα να κρατηθεί απόρθητη την πλατεία ενάντια στην επιχείρηση καταστολής της 15 Ιούνη που οργάνωσαν οι κρατικοί μηχανισμοί.  Όπως 

Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι ενώ άρχισαν να μεταφράζονται και στην γλώσσα των κωφαλάλων τα τεκταινόμενα στην Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος, φαίνεται ότι ακόμα κάποιοι από στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και της Αναρχίας δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω τους.
 

Η πολιτική στο τιμόνι: άρνηση πληρωμής του χρέους εντός της ΟΝΕ και εντός της ΕΕ.

...και στην νοηματική Γλώσσα

Οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι η πιο ενδεδειγμένη επιλογή που θα όξυνε παραπέρα την κρίση και θα τρόμαζε τα διευθυντήρια της Ε.Ε και του ΔΝΤ είναι η λύση που απορρίπτουν μετά βδελυγμίας ως καταστροφική οι αριστεροί και οι δεξιοί οικονομολόγοι: είναι η επιλογή της στάσης πληρωμών – άρνηση αποπληρωμής του χρέους εντός της ΟΝΕ και εντός της ΕΕ.

Ως γνωστόν, οι αριστεροί και οι δεξιοί οικονομολόγοι υπηρέτες της ίδιας “επιστήμης” είναι: της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας. Ξεκινούν λοιπόν από τις ίδιες αφετηριακές παραδοχές για να κάνουν τις αναλύσεις τους και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, παραδοχές που “αυτονομούν” την οικονομία από την ταξική πάλη και την πολιτική. Είναι προφανές ότι αν δεν υπήρχε αυτή η “αυτονομία” της οικονομίας, δεν θα μπορούσε να υπάρχει και επιστήμη για την οικονομία, ούτε βεβαίως και ειδικοί επιστήμονες επ' αυτών των θεμάτων.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι οικονομολόγοι ταυτίζονται στον καταστροφικό χαρακτήρα αυτής της επιλογής. Και εκεί ακριβώς σταματάει ο ρόλος τους για την αριστερά που αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού. Αν πράγματι η Αριστερά θέλει να κάνει “Πολιτική”, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει είναι να μην αναθέσει αυτό τον ρόλο στους τεχνοκράτες της εξουσίας, που ονομάζονται οικονομολόγοι. Είναι σαφές ότι οι όποιες λύσεις θα προτείνουν (ανεξάρτητα από το αν μιλάνε για έξοδο ή παραμονή στην ΟΝΕ και στην ΕΕ) κινούνται στην κατεύθυνση πως θα ξεπεράσει την κρίση του καπιταλισμού και όρους καπιταλιστικής οικονομίας. Το κύρος και η εμβέλεια της επιστήμης τους περιορίζεται εντός των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών. Ως γνωστόν, δεν υπάρχει “σοσιαλιστική” οικονομική επιστήμη γιατί δεν υπάρχει και “σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής”. Όποιος λοιπόν αναφέρεται σε μια άλλη κοινωνία και κινείται στην κατεύθυνση της ανατροπής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής οι οικονομολόγοι επιστήμονες δεν μπορούν να προσφέρουν και πολλά πράγματα σε αυτές τις αναζητήσεις...

Είναι χαρακτηριστικό όταν μιλούν οι αριστεροί και οι δεξιοί οικονομολόγοι για “ανάπτυξη” της χώρας και την “παραγωγική βάση” της εννοούν το ίδιο πράγμα, όπως αυτό προσδιορίζεται από την “επιστήμη” τους:  είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Γι αυτό χρησιμοποιούν και τα ίδια μεγέθη και τους ίδιους δείκτες για να την περιγράψουν. Η ανάπτυξη όμως στην οποία αναφέρεται – ή καλύτερα θα έπρεπε να αναφέρεται - η Αριστερά. δεν μπορεί να μπει και να περιγραφεί με τα δικά τους νουμεράκια και τους δικούς τους δείκτες. Πρόκειται για κάτι το εντελώς διαφορετικό, γιατί προσδιορίζεται από πολιτικές προτεραιότητες και όχι προτεραιότητες που επιβάλει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής...