ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. - Διήμερο Διαλόγου

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Διήμερο Διαλόγου

-Για την ανατροπή του σφαγείου Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ

-Για την διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους

Πάντειο Πανεπιστήμιο Παρασκευή 25 – Σάββατο 26 του Φλεβάρη

Μπροστά στη βαθιά δομική κρίση απροσδιόριστης διάρκειας του καπιταλισμού, που η αντιμετώπισή της από αυτούς που τη δημιούργησαν την κάνει όλο και πιο καταστροφική, με την αξιοποίηση του χρέους ως βασικού εργαλείου για την κλιμάκωση της λεηλασίας του παραγόμενου πλούτου και την οριστική ισοπέδωση κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαών από τις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο, απ’ την ΟΝΕ – την ΕΕ – το ΔΝΤ και τις Κυβερνήσεις τους – μοναδική διέξοδος και ελπίδα είναι οι αγώνες των ίδιων των εργαζόμενων στον κόσμο και τη χώρα μας, είναι τα μηνύματα της εξέγερσης που στέλνουν στις μέρες μας οι λαοί της Αιγύπτου, της Τυνησίας και άλλων αραβικών χωρών. Σ’ αυτή την κατεύθυνση καλούμαστε κι’ εμείς, εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που ζούμε τη δραματική συρρίκνωση των μισθών μας, απεργοί στις συγκοινωνίες, στους δημόσιους οργανισμούς, στην Υγεία, στην Παιδεία στις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που βρισκόμαστε στο στόχαστρο του νέου κοινωνικού μεσαίωνα και της εξαθλίωσης, ελεύθεροι επαγγελματίες που συνθλίβονται από την «απελευθέρωση» της ασυδοσίας των πολυεθνικών, μικροί και μεσαίοι αγρότες που καταστρέφονται απ’ τα καρτέλ των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, κινήματα πολιτικής ανυπακοής «δεν πληρώνω» ενάντια στα αλλεπάλληλα χαράτσια και αλληλεγγύης στους μετανάστες και τους ξένους εργάτες, όλοι εμείς καλούμαστε να προχωρήσουμε στην μόνη διέξοδο που μας απομένει, με νέα αφετηρία την Πανεργατική Απεργία της 23 του Φλεβάρη, στον Παλλαϊκό Ξεσηκωμό.

Ταυτόχρονα όμως για να αποκτήσουν οι αγώνες μας αποτελεσματικότητα και νικηφόρα προοπτική, για να ανατραπεί το Μνημόνιο και το σφαγείο Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, για να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το πολιτικό σύστημα που τη στηρίζει, για να ανοίξουμε το δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής έχουμε ανάγκη απ’ την ακόμα πιο βαθιά αποκάλυψη των αιτιών της κρίσης, της προγραμματικής μας πρότασης και των στόχων μας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. διοργανώνει την Παρασκευή 25 και το Σάββατο 26 του Φλεβάρη Διήμερο Διαλόγου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με τη συμμετοχή γνωστών οικονομολόγων, εκπροσώπων και αγωνιστών της Αριστεράς και με το παρακάτω πρόγραμμα :

Παρασκευή 25/2 στις 6μ.μ. : Κρίση του καπιταλισμού και κρίση του χρέους

Ομιλητές : Λ. Βατικιώτης, Α. Βούλγαρης, Δ. Θανασούλας, Σ. Κοντογιάννης. Κ. Λαπαβίτσας, Σ. Μαρκέτος, Χ. Μπίστης 

Σάββατο 26/2 στις 5μ.μ.: Η ΕΕ και η Αριστερά

Ομιλητές: Ν.Βαλαβάνη, Π. Γκαργκάνας, Δ. Δεσύλλας, Σ. Κουβελάκης, Αλέν Κριβίν, Δ.Σαραφιανός

Σάββατο 26/2 στις 7μ.μ.: Το εργατικό κίνημα και η Αντικαπιταλιστική Προοπτική

Ομιλητές: Θ. Διαβολάκης, Π. Κωσταντίνου, Π. Λαφαζάνης, Χ. Σελιανίτης, Π. Σωτήρης, Α. Χάγιος

Μετά τις σύντομες τοποθετήσεις των εισηγητών θα υπάρχει χρόνος για διάλογο και συμπεράσματα.

Πριν 20 χρόνια...

Mια ακόμα "μάχη" των ΜΑΤ με τους κατοίκους της Κερατέας (23-02-2011)

Να γιατί φύγαμε απο το Σύνταγμα...

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα @φορμή 

 

Θαυμάστε το πρωτοσέλιδο του προχθεσινού Ριζοσπάστη. Βρήκαν την λύση για να ξεφύγουν από την πίεση που δέχονται απο μέλη και οπαδούς τους, για την απομόνωσή τους και την άρον άρον φυγή τους από το Σύνταγμα. Έτσι κι αλλιώς εάν γινόταν κάτι θα έλεγαν εμείς το είχαμε προαναγγείλει, ενώ τώρα που δεν έγινε θα πουν ότι με την παρέμβασή τους απεφεύχθη. Τώρα τι σχέση έχουν τα επεισόδια στον αγώνα του ολυμπιακού με την απεργιακή κινητοποίηση μόνο αυτοί το ξέρουν…

Τρίτη 22 Φλεβάρη 2011 – αριθ. φύλλου: 10899

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΧΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

Ετοιμάζουν προβοκάτσια στην απεργία

Τα γεγονότα του Σαββάτου, στον αγώνα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, έχουν σχέση με ομάδες «φιλάθλων» που χρησιμοποιούνται γενικότερα στην κοινωνία, στις διαδηλώσεις, ως ομάδες προβοκατόρων. Πρόβα τζενεράλε τέτοιων ομάδων έγινε το Σάββατο το βράδυ με αποστολή την οργάνωση προβοκάτσιας στη μεθαυριανή απεργία. Η κυβέρνηση ξέρει και έχει την ευθύνη.

Rizopastis.gr

Με αφορμή λοιπόν αυτό το σχόλιο της "@φορμή" - αν και δεν είμαστε υπέρμαχοι της μιας μοναδικής και “αντικειμενικής” αλήθειας, όπως είναι το ΚΚΕ - θα χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον χαρακτηρισμό για να αξιολογήσουμε μια άλλη πολιτική πρακτική του. Το ΚΚΕ αντικειμενικά στηρίζει την κυβέρνηση με την πρακτική που κρατάει στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στα ΜΜΜ (Μέσα Μαζικής Μεταφοράς). 

Λοιπόν σε κάθε Γενική Απεργία στηρίζει την γραμμή να απεργούν, ώστε να μην υπάρχει τρόπος να κατέβει κόσμος στις πορείες και στις διαδηλώσεις που γίνονται αυτές τις ημέρες, γιατί γνωρίζει ότι όλος αυτός ο κόσμος δεν θα πάει στην δική του συγκέντρωση. Βέβαια για τους οπαδούς και τα μέλη του φροντίζει να μισθώνει μεταφορικά μέσα με χρήματα από το κομματικό ταμείο...

Ενημέρωση από την σημερινή διαδήλωση στην ΑΘΗΝΑ

Σήμερα πραγματοποιήθηκε μια από τις πιο μαζικές και πιο μαχητικές διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων στην ΑΘΗΝΑ. Αρκετός κόσμος προσπάθησε να παραμείνει στην πλατεία Συντάγματος παρά τις επανειλημμένες επιθέσεις της αστυνομίας να διαλύσει την συγκέντρωση. Στις 17:00 αρκετές οργανωμένες δυνάμεις πήραν τα πανό τους και έφυγαν με διαδήλωση προς την Πανεπιστημίου. Στις 18:30 η Αστυνομία επιτέθηκε σε όσους είχαν απομείνει και καθάρισε την περιοχή ψεκάζοντας και δέρνοντας όποιον έβρισκε μπροστά της.

Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα της ΠΑΣΑ, μια μαρτυρία συντρόφου από την Πλατεία Συντάγματος:

Σύνταγμα, 23/2/2011

Τρέμω ακόμα. Σήμερα, όταν έφτασε η πορεία στο Σύνταγμα, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι μείναμε μπροστά από τη Βουλή. Σύντομα ήμασταν πάνω από 5.000 άτομα. Αρκετές αριστερές οργανώσεις δεν στήριξαν καθόλου την προσπάθειά μας. Κατά τις 17:00, και ενώ είχε μείνει πολύς κόσμος (όχι πέντε χιλιάδες αλλά σίγουρα πάνω από τους μισούς), ενώ λέγαμε να μη φύγει κανείς και από τα σωματεία μάς έλεγαν ότι περιμένουν μικροφωνική για να γίνει συναυλία και να μαζευτεί κι άλλος κόσμος, σχεδόν όλες οι οργανώσεις πήραν τα πανό τους και έφυγαν. Μείναμε 500 άτομα. Πεντακόσιοι, πλην όμως αποφασισμένοι να κρατήσουμε την κατάληψη. Ανάψαμε δυο φωτιές, κάτσαμε γύρω τους και φωνάζαμε, ειρηνικά, συνθήματα. Όλες τις ώρες που ήμασταν εκεί, κάθε λίγο η ατμόσφαιρα γέμιζε δακρυγόνα – είτε με αφορμή μικροαψιμαχίες, είτε από επεισόδια σε διπλανούς δρόμους, τα οποία καταλαβαίναμε μόνο από το τσούξιμο στα μάτια και στο λαιμό… Γύρω στις 18:30, ενώ είχαμε μείνει κάπου 400 άτομα και τραγουδούσαμε το “πότε θα κάνει ξαστεριά” γύρω από τη φωτιά, τα ΜΑΤ μάς πλευρίζουν από τρεις μεριές. Μείναμε ψύχραιμοι. Άλλωστε δεν κάναμε τίποτα παράνομο ή επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα κανενός: καθόμασταν ειρηνικά οκλαδόν γύρω από τη φωτιά και τραγουδούσαμε, εξασκώντας το δικαίωμά μας να διαδηλώνουμε για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας (και πάνω μας), για την κλεμένη μας αξιοπρέπεια, για το αμφίβολο μέλλον μας. Ξαφνικά τα ΜΑΤ, που είχαν έρθει στο μισό μέτρο μπροστά από τους καθιστούς διαδηλωτές, αρχίζουν να μας ψεκάζουν εντελώς απρόκλητα στο πρόσωπο. Μία, δύο, τρεις φορές, μέχρι να αναγκαστούμε να σηκωθούμε. Τότε αρχίζουν να μας χτυπάνε με τα γκλομπ! Άοπλους διαδηλωτές, που το μόνο που κάναμε ήταν να κάθομαστε οκλαδόν και να τραγουδάμε… Παιδια αλλά και ανθρώπους ίδιας ηλικίας με τους γονείς τους. Όχι, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Αλλά αρνούμαι να το συνηθίσω, αρνούμαι να δεχτώ το φασισμό και την ωμή βία, την ωμή τρομοκρατία ως κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο… Έχουμε φασισμό, εδώ, τώρα, δίπλα μας, έχουμε χούντα, το έχουμε καταλάβει;

Η δημοκρατία σας βρωμάει δακρυγόνο…

Πάνος Δαμέλος

23/2/2011

Ένα video από τις "μάχες" που δόθηκαν στην πλατεία Συντάγματος:

Δηλώσεις του Α. Αλαβάνου για την σημερινή διαδήλωση:

Επίσης, εδώ: Αλέκος Αλαβάνος: Η κυβέρνηση αισθάνεται πανικό για την πλατεία Συντάγματος»

ΑΛ. ΑΛΑΒΑΝΟΣ: «ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ- ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ»

ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ :

ΑΛ. ΑΛΑΒΑΝΟΣ: «ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ- ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ»

«Οι εξελίξεις στις χώρες του Νότου της Μεσογείου δείχνουν τον δρόμο για τις χώρες του Βορρά της,

Κανένα καθεστώς, ακόμα κι αν πρόκειται για χούντα όπως στην Τυνησία,

Καμία κυβέρνηση, ακόμα κι αν είναι στην εξουσία δεκαετίες όπως στην Αίγυπτο,

Καμία πολιτική, ακόμα κι αν πρόκειται για την ιμπεριαλιστική πολιτική μιας συμμαχικής ζώνης αραβικών κυβερνήσεων προς το Ισραήλ,

Καμία αγορά, ακόμα κι αν πρόκειται για την αγορά πετρελαίου:

Δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην εξέγερση ενός ενωμένου λαού.

Καταρρέουν σα χάρτινος πύργος.

Σα χάρτινος πύργος κι εδώ, στη περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορούν να καταρρεύσουν :

Το καθεστώς του Συμφώνου Σταθερότητας, ακόμη κι αν έχει πίσω του όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες.

Οι κυβερνήσεις χωρών που ξεριζώνεται το Κοινωνικό Κράτος, ακόμα κι αν έχουν τη στήριξη μεγάλων δυνάμεων όπως η Γερμανία ή η Γαλλία.

Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα κι αν μέχρι σήμερα έχει καταφέρει να υπερκεράσει τις λαϊκές αντιδράσεις.

Η αγορά των τοκογλυφικών κεφαλαίων, ακόμα κι αν κυριαρχούν σήμερα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η οργή ενός λαού χωρίς παρόν, μιας χώρας χωρίς αξιοπρέπεια, μιας νεολαίας χωρίς μέλλον έχει φθάσει στο χείλος του ποτηριού. Ξεχειλίζει.

Η Ελλάδα έχει κι αυτή νεολαία. Με το δικαίωμα στις σπουδές, στην εργασία, στη ζωή, στην ελπίδα.

Η απεργία στις 23 Φλεβάρη είναι μεγάλη μέρα.

Ένα ποτάμι θα πλημμυρίσει την πρωτεύουσα.

Δεν θα επιτρέψει σε μια υπόλογη και υποταγμένη κυβέρνηση, τοποτηρητή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, τελματωμένη μέσα στα ψεύδη και τα αδιέξοδα, να αντιμετωπίσει ένα ενωμένο λαό με την πρόκληση και την υποκίνηση της βίας.

Ο ελληνικός λαός έχει βγάλει μαθήματα από τις αιγυπτιακές εξελίξεις. Η βία ήταν το τελευταίο κόλπο της κυβέρνησης Μουμπάρακ. Η μαχητική, σταθερή, επίμονη στην ειρηνική κινητοποίηση υπήρξε το ανίκητο όπλο της λαϊκής εξέγερσης.

Πλησιάζει η στιγμή.

Το Κάιρο έχει την πλατεία Ταχρίρ. Η Αθήνα έχει την πλατεία Συντάγματος.

Διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα. Μένουμε στο Σύνταγμα.»

Να φύγει αμέσως η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Αθήνα, 22/2/2011

Οι " θέσεις" του Μετώπου Α-Α και η πολιτική συγκυρία (Μέρος 2ο)

μια παρένθεση

Με αφορμή σχόλια αναγνωστών που υπερασπίζονται το κύρος της υποτιθέμενης επιστήμης της οικονομίας - πριν προχωρήσουμε στο 2ο μέρος του κειμένου - παραθέτουμε ένα σύντομο σχόλιο για αυτό το ζήτημα:

Τα “οικονομικά” ως επιστήμη διαχειρίζονται έννοιες όπως “ανάπτυξη”, “παραγωγή”, “ανταγωνιστικότητα” “πρόοδος” και άλλες παρόμοιες με το περιεχόμενο που προσδίδει σε αυτές ο αστισμός. Δεν είναι έννοιες “επιστημονικά” ουδέτερες αλλά έχουν συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο. Δεν έχουν το ίδιο περιεχόμενο και για εκείνους που αγωνίζονται για ένα άλλο διαφορετικό κόσμο, με εκείνους που ενδιαφέρονται για την ευημερία του καπιταλισμού. Όταν διεκδικούμε την “ανάπτυξη” από την οπτική της αντικαπιταλιστικής προοπτικής, αναφερόμαστε σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που προσδιορίζεται ως “ανάπτυξη” από την την επιστήμη των “οικονομικών” και τους δείκτες που την καταγράφουν. Η δική μας “ανάπτυξη” δεν χωράει στους δείκτες της αστικής οικονομικής “επιστήμης”.

Ας σταθούμε σε μια έννοια που είναι από τις πιο συνηθισμένες στην οικονομική “επιστήμη”, το ΑΕΠ για να δείξουμε την ιδεολογική χρήση αυτού του όρου. Σε όσα “αριστερά” κείμενα λοιπόν αναφέρεται το ΑΕΠ, συνήθως χρησιμοποιείται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το χρησιμοποιεί και ο αστισμός στην επιχειρηματολογία του: η χρήση του υπονοεί ότι η αύξηση του ΑΕΠ είναι δείκτης θετικός για την χώρα και κατά συνέπεια και τον κόσμο της εργασίας, ενώ η μείωσή του είναι αρνητικός δείκτης για την χώρα και επομένως και τον κόσμο της εργασίας.

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται. Δυο χώρες που έχουν το ίδιο ΑΕΠ, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων στην μία χώρα μπορεί να έχει τεράστιες διαφορές από την άλλη, γιατί αυτό προσδιορίζεται από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Επίσης η άνοδος του ΑΕΠ δεν σημαίνει αναγκαστικά και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του κόσμου της εργασίας. Συνήθως, όταν αυξάνει το ΑΕΠ ο κόσμος της εργασίας δεν κερδίζει τίποτα, ενώ όταν μειώνεται χάνει πολλά...

(μέρος 2ο)

Β. Για τις χαμένες "πατρίδες" του κεφαλαίου...

Την εποχή της παγκοσμιοποίησης το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, ενώ έχει πατρίδα η εργατική δύναμη. Σε αυτή ακριβώς την διάκριση δομείται σήμερα ένας από τους πιο βασικούς μηχανισμούς επιβολής της κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία. Ας εξηγήσουμε σύντομα αυτή την θέση:

Όταν λέμε ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, εννοούμε ότι συγκροτείται με τρόπο που διασφαλίζει μια υπερεθνική κυριαρχία πέρα από τα κρατικές/εθνικές δεσμεύσεις. Η συγκρότηση αυτή παρέχει την δυνατότητα στο κεφάλαιο να ασκεί την δική του αυτόνομη πολιτική, έξω από κρατικούς και διακρατικούς μηχανισμούς. Αντίθετα, η εργασία οργανώνεται κατεξοχήν εντός των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών και εκεί αναμετράτε με τον αντίπαλο. Προφανώς οι κρατικοί και διακρατικοί μηχανισμοί, όπως η Ε.Ε, το ΔΝΤ, είναι μηχανισμοί στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου. Το γεγονός και μόνο ότι στην πρόσφατη κρίση ΕΚΤ στήριξε τις τράπεζες με χαμηλά επιτόκια και άλλες διευκολύνσεις σε αντίθεση με την πολιτική που κρατάει απέναντι στην στήριξη κρατών με προβλήματα χρέους, αρκεί να αποκαλυφθεί ο χαρακτήρας της πολιτικής αυτών των μηχανισμών.

Ο νεοφιλελευθερισμός, η κυρίαρχη πολιτική του αστισμού στην Δύση μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού - όπως επιγραμματικά κωδικοποιείται ως η “κυριαρχία των νόμων της αγοράς” και το “λιγότερο κράτος” - σημαίνει, εκτός των άλλων,  μείωση του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία και περιορισμό του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το κεφάλαιο αποκτά την δυνατότητα να ασκεί πολιτική άμεσα και δεν περιμένει πως αυτή θα διαμεσολαβηθεί μέσω των κρατικών μηχανισμών.

Η πολιτική αυτή ασκείται μέσω των “αγορών”. Το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα λοιπόν, χωρίς την παρέμβαση μηχανισμών όπως Ε.Ε., ΔΝΤ κλπ , επιβλέπει την ικανότητα αλλά και την αποφασιστικότητα με την οποία οι κυρίαρχες τάξεις κάθε εθνικού κοινωνικού σχηματισμού απορυθμίζουν την αγορά εργασίας και μειώνουν το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ, χειραγωγούν το συνδικαλιστικό κίνημα και εξασφαλίζουν την κοινωνική συναίνεση σε αυτές τις πολιτικές. Εάν οι «αγορές» εκτιμήσουν ότι οι συνθήκες που επικρατούν σε μια χώρα δεν διασφαλίζουν τις απαιτήσεις τους για το ποσοστό κέρδους ή ότι ο κόσμος της εργασίας εξεγείρεται και δεν συναινεί καρτερικά σε αυτές τις πολιτικές, τιμωρούν αυτή την χώρα με μαζική εκροή κεφαλαίων, με άνοδο των επιτοκίων και με όποιον άλλον τρόπο βρουν πρόσφορο Αυτή ακριβώς η λειτουργία των “αγορών” συγκροτεί ένα διακριτό μηχανισμό επιβολής της υπερεθνικής κυριαρχίας του κεφάλαιου επί της αγοράς της εργασίας, ο οποίος επιβάλει την πειθάρχηση του κόσμου της εργασίας στις απαιτήσεις της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας.

Θεωρούμε ότι η πολιτική σημασία αυτής της θέσης είναι σημαντική σε σχέση με τις προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους της χώρας μας και τις εναλλακτικές πολιτικές που προτείνονται. Με δεδομένο ότι η ΕΚΤ δεν έχει το δικαίωμα να αγοράσει το χρέος των χωρών μελών, όπως έχει το δικαίωμα να δανείσει τις τράπεζες της ευρωζώνης με ιδιαίτερα χαμηλό επιτόκιο (1%), τα ευρωπαϊκά κράτη είναι αναγκασμένα να χρηματοδοτούν το χρέος τους από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα η Ε.Ε. κρατάει στάση Πόντιου Πιλάτου και ¨νίπτει τας χείρας της” παραδίδοντας την χώρα μας άμεσα στις αδηφάγες ορέξεις των αγορών που οδηγούν την χώρα στην χρεωκοπία, στερώντας της παράλληλα ένα μικρό προστατευτικό όπλο απέναντι σε αυτή την επίθεση. Αυτό το όπλο είναι η υποτίμηση του νομίσματος, η οποία δεν μπορεί να γίνει εφόσον η χώρα μας παραμένει στην ΟΝΕ. Όμως, δεν είναι ένα ισχυρό όπλο που μπορεί από μόνο του να βάλει φραγμό στην επιθετική πολιτική των “αγορών”. 

(συνεχίζεται...)