4η Αντιρατσιστική Γιορτή «Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών» Σάββατο 26 Ιούνη, στο Λόφο Κολωνού

ΚΟΕ: Για ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Υπάρχουν ημερομηνίες τυπωμένες στα βιβλία της ιστορίας σαν ορόσημα, σαν σημεία τομής. Η 5/5/2010 θα αποτελέσει την ημερομηνία μιας νέας κατάστασης –πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά– για την ιστορία της Ελλάδας και ίσως και της Ευρώπης. Θα μιλάμε διαφορετικά για το πριν και το μετά από αυτή την ημερομηνία.

Το ΔΝΤ και η ΕΕ σχηματίζουν ένα νέο «καθεστώς» καταργώντας τη λαϊκή κυριαρχία. Η νέα συνθήκη-πολυνόμος, δηλαδή το αμετάφραστο κείμενο του ΔΝΤ και της ΕΕ, ψηφίστηκε μέσα σε λίγες ώρες από μία –στα όρια της νομιμότητας– κυβέρνηση, που έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τους ψηφοφόρους της και τις προεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις της, όπως και από ένα ακροδεξιό κόμμα.

Βασική τους επιδίωξη είναι το γκρέμισμα καταχτήσεων και δικαιωμάτων ενός αιώνα, το πισωγύρισμα σε μια κοινωνία που –αν ολοκληρωθεί– θα θυμίζει την Ελλάδα του ’50 και του ’60, την Ελλάδα της μετανάστευσης, της φτώχειας, της «άπονης ζωής», του αποκλεισμού και της κοινωνικής πόλωσης. Μπορεί άραγε να επιβιώσει ο κόσμος της εργασίας, οι επαγγελματίες, οι μικρομεσαίοι, οι συνταξιούχοι; Μπορεί η νεολαία να ονειρεύεται μια αξιοπρεπή ζωή; Οι υποσχέσεις που δίνει το νέο καθεστώς, μετά και από τη χρησιμοποίηση των ρημάτων «καταργώ» (δικαιώματα –καταχτήσεις) και «πουλώ» (δημόσια περιουσία –δημόσια γη), είναι είτε χρεωκοπία είτε τουλάχιστον 20ετή μέτρα και προγράμματα «σταθερότητας».

Όμως, στις 5/5/2010 εμφανίστηκε στο προσκήνιο μια ανεξάρτητη και «αυθαίρετη» μεταβλητή. Εμφανίστηκε πανελλαδικά ένας λαός με οργή, αγανάκτηση, θυμό, αντιμέτωπος συνολικά με το πολιτικό σύστημα και τις μέχρι τώρα εκπροσωπήσεις του. Ο κόσμος αυτός που την ίδια στιγμή αναρωτιέται τι να κάνουμε – πώς να τους σταματήσουμε – τι θα γίνει παραπέρα, είναι σήμερα πλειοψηφία, αλλά δεν έχει πολιτική έκφραση και εκπροσώπηση. Ταυτόχρονα με την κρίση του πολιτικού τους συστήματος, παρακολουθούμε αναταράξεις, διαφοροποιήσεις σε όλα σχεδόν τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Η κρίση δεν θα αφήσει απείρακτο πολιτικό σύστημα και πολιτικό προσωπικό, κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς θεσμούς και εκπροσωπήσεις.

Όταν η Αριστερά αυτοκτονεί κι ο Μαρξ έχει πεθάνει,…

Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα "LeftG700" το παρακάτω κείμενο:

Όταν η Αριστερά αυτοκτονεί κι ο Μαρξ έχει πεθάνει,…

...είναι δυνατόν ο Κέυνς να αισθάνεται τελείως καλά;!

Στην «Ελευθεροτυπία» της Παρασκευής δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του τακτικού συνεργάτη της καθηγητή Κώστα Βεργόπουλου με τον τίτλο «Όταν η Αριστερά αυτοκτονεί». Σ’ αυτό ο Κώστας Βεργόπουλος ασκεί κριτική προς το σύνολο της Αριστεράς εστιάζοντας κυρίως στην, κατά την άποψή του, αποκοπή της Αριστεράς από την κοινωνία και τα προβλήματά της. Εξ αρχής, φλερτάραμε με την ιδέα να πάρουμε τον λόγο επί του άρθρου. Όταν όμως είδαμε τον φίλο και blogger Herr K να στέλνει ένα θερμό σχόλιο συνηγορίας («Αν πω ‘‘πέστα Βεργόπουλε!’’, μήπως θεωρηθεί λαϊκιστικό και απολίτικο;») στο youpayyourcrisis.blogspot.com όπου αναδημοσιεύτηκε, το φλερτ μετετράπη σε σφοδρό έρωτα! Έτσι, καταλήξαμε στο σημερινό σημείωμα.

Κώστας Βεργόπουλος
 
Να πούμε κάτι προκαταβολικά: τον Κώστα Βεργόπουλο τον γουστάρουμε! Τον γουστάρουμε γιατί είναι «φάτσα», γιατί, όταν χρειάζεται, μιλάει σαν «κακό παιδί», γιατί δεν φοβάται να πει την άποψή του ακόμα κι όταν είναι αιρετική· κι ακόμα γιατί είναι ένας από τους λίγους εκείνους που έχουν δει από καιρό και έχουν κριτικάρει τη διολίσθηση της Αριστεράς σε πολιτιστικά ζητήματα και την αντίστοιχη απομάκρυνσή της από τις «ταπεινές»[1] ανάγκες των πολλών.

Ως οικονομολόγος είναι η επιτομή του αριστερού κεϋνσιανού. Πιστεύει δηλαδή, χοντρικά, στην κρατική παρέμβαση μέσω δημοσίων επενδύσεων που αυξάνουν τη ζήτηση διοχετεύοντας χρήμα στους εργαζόμενους το οποίο μετατρεπόμενο με τη σειρά του σε αντίστοιχες δαπάνες κατανάλωσης «σπρώχνει» την οικονομία συνολικά σε ανοδική πορεία. Αυτονόητα, τάσσεται υπέρ ενός κάποιου εθνικού προστατευτισμού και κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην απελευθέρωση της «δράσης» του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Για κάποιους θερμοκέφαλους της «πούρας» Αριστεράς, το να είσαι κεϋνσιανός είναι ένας από τους τρεις καλύτερους λόγους να σου αφαιρεθεί δημοσία και σε επίσημη τελετή η ταυτότητα του αριστερού. Θερμοκέφαλοι κι εμείς όντες, αλλά διαφορετικής κατηγορίας, δεν θα συμφωνούσαμε. Κι αυτό, επειδή δεν θεωρούμε πως είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους ένας μαρξιστής —αυτό δηλώνει ο Βεργόπουλος ή τουλάχιστον ποτέ δεν έχει δηλώσει μη μαρξιστής— να είναι στην παρούσα φάση, σωστά ή λάθος, κεϋνσιανός.

Έτερον εκάτερον. Μ’ άλλα λόγια, μπορεί να μη θεωρούμε τον Βεργόπουλο «εσωτερικό εχθρό», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πιστεύουμε πως μας τα λέει και πάντα καλά.

Στις περιφερειακές εκλογές της Αττικής μπορεί να καταγραφεί ο νέος πολιτικός χάρτης

Στην σημερινή ΑΥΓΗ (Κυριακή, 20 Ιούνη) δημοσιεύεται συνέντευξη του Α.Αλαβάνου στον Νίκο Φίλη και τον Κωνσταντίνο Ζαγάρα. Αναδημοσιεύουμε την ...τελευταία ερώτηση:

Περίοδος Μουντιάλ, ποια ομάδα υποστηρίζετε;

Όπως σε όλα τα τελευταία παγκόσμια πρωταθλήματα, έτσι και φέτος υποστηρίζω μια λατινοαμερικάνικη χώρα: την Ελλάδα

Την υπόλοιπη συνέντευξη μπορείτε να την διαβάσετε στην ιστοσελίδα της ΑΥΓΗΣ, εδώ: Αλέκος Αλαβάνος: Στις περιφερειακές εκλογές της Αττικής μπορεί να καταγραφεί ο νέος πολιτικός χάρτης.

Σήμερα ο Φ. Κουβέλης δήλωσε σε συνέντευξή του στη Realnews ότι δεν υπάρχει περιθώριο συνεργασίας της Ανανεωτικής Πτέρυγας με το ΠΑΣΟΚ, επισημαίνοντας πως «η απουσία συμπτώσεων και ασυμφωνιών προγραμματικού χαρακτήρα δεν επιτρέπει μια τέτοια σύγκλιση». Δείτε στο παρακάτω video την άποψη του Α. Αλαβάνου για αυτό το ζήτημα και την σχέση που είχε με την διάσπαση του ΣΥΝ, όπως την εξέφρασε χθες στο Resistance Festival:

Για ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αλλαγής...

Ας ελπίσουμε ότι η κοινή δράση της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ δεν θα περιορίζεται μόνον στους κοινούς τίτλους των εφημερίδων της, όπως συνέβη αυτό το Σαββατοκύριακο με τις εφημερίδες "δρόμος", "ΠΡΙΝ" και "Η ΑΥΓΗ". Κάποιες ελπίδες προς αυτή την κατεύθυνση διαφάνηκαν και από την συζήτηση που οργανώθηκε το Σάββατο, 19 Ιούνη 2010 με θέμα "Η αριστερά σε σταυροδρόμι" στο Resistance Festival και ομιλητές τον Γιάννης Θεωνά, στέλεχο ΚΕΔΑ και μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκο Αλαβάνο - Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, Δημήτρη Καζάκη - Οικονομολόγο, Γιάννη Ελαφρό - μέλος Π.Ε. ΝΑΡ, στέλεχος ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον Θοδωρή Δρίτσα - βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γιάννης Ελαφρός μίλησε πρώτος και αναφέρθηκε στην ανάγκη οικοδόμησης ενός μετώπου κοινής δράσης που δεν θα περιορίζεται στο χώρο της αριστεράς, θα έχει αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά και θα οικοδομηθεί από τα κάτω στο μαζικό κίνημα. Όμως δεν διευκρίνισε επακριβώς - αν και το δήλωσε ως πρόθεση - αν στο πολιτικό πλαίσιο αυτού του μετώπου χωράνε και άλλες αντιλήψεις και απόψεις από αυτές που περιέχονται στο πολιτικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο ανέπτυξε στα βασικά του σημεία. Επίσης οι εκτενείς αναφορές που έκανε στην ανάγκη οικοδόμηση από τα κάτω αυτού του μετώπου είχαν περισσότερο τον χαρακτήρα των ηθικών εκκλήσεων και οριοθετήσεων από πρακτικές μεγαλοπολιτικών και παραγοντισμού που έχουν διαβρώσει χώρους της αριστεράς, παρά των συγκεκριμένων προτάσεων για το πως θα πραγματοποιηθεί αυτή η πολυπόθητη από τα "κάτω" οικοδόμηση. Σε αυτό το σημείο απάντησε αργότερα ο Θ. Δρίτσας ο οποίος επεσήμανε ότι παράλληλα με τις μεγαλειώδεις μαζικές κινητοποιήσεις όπως την 5η Μάη, αυτή την περίοδο όπου η αριστερά παρουσιάζεται πολυδιασπασμένη και γίνονται εκλογές σε μαζικούς χώρους και σε συνδικάτα, τότε εμφανίζεται να ανεβαίνει η κυβερνητική παράταξη ενώ η αριστερά παραμένει στάσιμη σε αντίθεση με τις λίγες εκείνες περιπτώσεις όπου σημειώνονται ενωτικά εγχειρήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, τα οποία σχεδόν πάντα καταγράφουν και σημαντικές επιτυχίες...

Ο Δημήτρης Καζάκης - θεωρώντας ως δεδομένο ότι η χώρα μας ήδη έχει χρεοκοπήσει - επανέλαβε για μια ακόμα φορά τις γνωστές του θέσεις για το χρέος και για το πως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Κατηγόρησε επίσης ορισμένες δυνάμεις της αριστεράς ότι βρίσκονται πίσω από τις απαιτήσεις του κόσμου επειδή δεν συντάσσονται με το αίτημα της στάσης πληρωμών και της εξόδου της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε.

Ο Α. Αλαβάνος αφού αναφέρθηκε ότι στο παρελθόν άλλα ήταν τα διλήμματα της αριστεράς και άλλα σήμερα, επεσήμανε ότι το μέτωπο σήμερα θα πρέπει να χωράνε όλες οι διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της. Σε αυτό το σημείο εντόπισε σε σχέση με την πρόσφατη διάσπαση του ΣΥΝασπισμού ότι ενώ στο παρελθόν είχαν πραγματική βάση τα πολιτικά διλήμματα που αφορούσαν επιλογές σχετικές με τις αντιλήψεις και θέσεις της Α.Π. σήμερα που πρακτικά δεν έμπαινε κανένα τέτοιο δίλημμα όπως π.χ. συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, έγινε αυτή η διάσπαση...

Επίσης, στο κύριο μέρος της ομιλίας του αναφέρθηκε στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που καταλύει την κοινωνική ασφάλεια εκ θεμελίων, τις κατακτήσεις που με αίμα και ιδρώτα κέρδισε μέσα σε ένα αιώνα η εργατική τάξη, πολύ χειρότερο από τις επιθέσεις ακόμα και δικτατοριών, δεν θα περάσει. Μεταξύ άλλων τόνισε ότι:

"Η κυβέρνηση Παπανδρέου που το προωθεί πρέπει να πέσει. Αν χρειασθεί και μέσα στις δύο επόμενες βδομάδες πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία ψήφισής του.Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα φέρουν ακέραιη την ευθύνη. Ας αφήσουν ορισμένοι τα κόλπα και τα προσχήματα: «Δεν φταίει η κυβέρνηση, φταίει το Μνημόνιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου». Ή, «δεν φταίω εγώ, η κυβέρνηση το αποφάσισε».

Την ιστορική στιγμή, όταν διακυβεύεται το μέλλον ενός λαού, ο βουλευτής μένει απέναντι στη συνείδησή του. Και δικαιώνεται ή στιγματίζεται για όλη του τη ζωή.Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής καλεί τους εργαζόμενους, με ειρηνικό τρόπο, να «πολιορκήσουν» ηθικά τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στα γραφεία τους, στις εκλογικές τους περιφέρειες, στη βουλή, σε πολιτικές εκδηλώσεις. Όλους, χωρίς καμία εξαίρεση. Και τον καθένα χωριστά.

Η πτώση της κυβέρνησης ταχύτατα είναι για πολλούς πλέον ένα σοβαρό ενδεχόμενο..

Το Μέτωπο καλούμε τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματώσει επιτέλους το αίτημα «Να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου» ως ένα από τους κεντρικούς πολιτικούς στόχους, όπως ζητάμε εδώ και τέσσερις μήνες. Δεν είναι δυνατό να εμφανίζεται αυτή η δυνατότητα στον ορίζοντα και η αριστερά να δίνει πίστωση χρόνου και άφεση αμαρτιών σε μια κυβέρνηση που συντρίβει το κοινωνικό κράτος.

Εναλλακτική λύση υπάρχει όσο υπάρχει ο λαός. Σε στιγμές κρίσης, ο χρόνος αποκτά ασύλληπτη πυκνότητα και μέσα σε μια βδομάδα μπορούν να συμβούν όσα σε ομαλές συνθήκες θα χρειάζονταν μια τετραετία."

Μερικά άλλα σημεία της τοποθέτησή του παρουσιάζουμε στο παρακάτω video:

Στιγμιότυπα με τους Étienne Balibar και Κώστα Δουζίνα από από την εκδήλωση στην ΠΑΝΤΕΙΟ

κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη -πρώτο μέρος from bananiotis on Vimeo.

0

κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη -δεύτερο μέρος from bananiotis on Vimeo.

κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη -τρίτο μέρος from epohi on Vimeo.

κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη -τέταρτο μέρος from epohi on Vimeo.

Γιατί εγκαταλείπουν όλοι τον «ΣΥΡΙΖΑ των μελών»;

Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει μια συζήτηση ανάμεσα στις στήλες της «ΕΠΟΧΗΣ» και του «ΔΡΟΜΟΥ» για τον ΣΥΡΙΖΑ, το «ΜΕΤΩΠΟ» και άλλα παρόμοια ζητήματα. Τα κείμενα αυτού του «διαλόγου» παρουσιάζονται συγκεντρωμένα στην ιστοσελίδα ΤΖΕΚΥΛ και ΧΑΪΝΤ

Το κύριο ζήτημα που απουσιάζει από την συζήτηση είναι μια συστηματική αποτίμηση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Χ. Γεωργούλας τελειώνει το κείμενο του με εκτιμήσεις αναφορικά με αυτό το θέμα, που επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και δημιουργούν ακόμα περισσότερα ερωτήματα:

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μηδενίζεται και για την ως τώρα διαδρομή του και την προοπτική που εμπεριέχει. Εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί βλάβες καθοριστικές από την ίδια την ηγεσία του ή από την ολιγωρία συνιστωσών του. Δεν τον απέρριψε ο κόσμος του, απεναντίας τον έσωσε σε δύσκολες εκλογικές μάχες. Το να λέμε τώρα ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του και γι’ αυτό αναζητούμε άλλο φορέα, μοιάζει μάλλον με αυτοεκπληρούμενη προφητεία παρά με αντικειμενική πραγματικότητα.

Αν στην πρώτη σοβαρή δυσκολία, όπως η σημερινή, επιλέξουμε τον εύκολο δρόμο του παροπλισμού του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δοκιμάσουμε κι άλλα, ταυτόχρονα, πολιτικά σχέδια, αυτό θα σημαίνει ότι δεν είχαμε πειστεί για τη χρησιμότητά του. Και μια τέτοια στάση δεν υποδηλώνει αποφασιστικότητα, μάλλον αστάθεια και αβεβαιότητα δείχνει ως προς τις επιλογές των πολιτικών στόχων και των φορέων που θα τους επιδιώξουν.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσαμε να το προσυπογράψουμε! Όμως αν πηγαίναμε να διευκρινήσουμε τα ζητήματα που αναφέρει, όπως για παράδειγμα η φράση «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί βλάβες καθοριστικές από την ίδια την ηγεσία του ή από την ολιγωρία συνιστωσών του», τότε μάλλον θα είχαμε αντιδιαμετρικές απόψεις...

Τόσο ο Χ. Γεωργούλας και στον Χ. Καραμάνος δεν θεωρούν ως την κύρια και την βασική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ την μη δημοκρατική συγκρότηση του ως πολιτικού οργανισμού. Το ζήτημα αυτό προφανώς δεν αφορά στις πολιτικές γραμμές ή στα «πολιτικά σχέδια» διεξόδου από την κρίση. Είναι ένα ζήτημα που υπερβαίνει την συγκυρία. Εξάλλου αυτή η αδυναμία είναι εκείνο το στοιχείο που πραγματικά οριοθετεί τον «διάλογο» εντός του ΣΥΡΙΖΑ για τα ζητήματα «γραμμής»: Πώς μπορεί ένας αντιδημοκρατικός μηχανισμός να λύνει με «δημοκρατικό τρόπο» τις πολιτικές του διαφορές;