META TH ΒΡΟΧΗ

Θα προσπαθήσω να συμμετάσχω στο διάλογο που γίνεται από φίλους εντός κι εκτός συριζα, μετά το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, που ενδιαφέρονται για μια ριζοσπαστική – κινηματική και ταυτόχρονα σύγχρονη αριστερά. Μερικά κρίσιμα στοιχεία κατά τη γνώμη μου είναι :

1. Το εκλογικό αποτέλεσμα του συριζα δείχνει ότι από την παρούσα φυσιογνωμία του, όπως αυτή προβλήθηκε προς τα έξω, διαμεσολαβημένη από τα μμε, δεν μπορεί να εκφραστεί πολιτικά η ανανεωτική πτέρυγα και ο χώρος γύρω από αυτήν. Η εντύπωση για απώλεια των ευρωαριστερών και οικολογικών χαρακτηριστικών του χώρου, που επικράτησε στον πλατύ κόσμο, και η ανάδειξη ως «νέου» των Ο-Π συνέβαλε σε αυτό. Σ’ αυτό συναινεί η πτώση κατά 2% στην Αθήνα, όπου βρίσκεται και το σημαντικότερο ποσοστό του όλου συριζα. Ο χώρος αυτός φαίνεται να προτίμησε τους Ο-Π, ή και το πασοκ και την αποχή, από το να συμβάλει στην εκλογή ευρωβουλευτή από άλλη συνιστώσα του συριζα.

2. Ταυτόχρονα με το παραπάνω, φαίνεται ότι από την παρούσα φυσιογνωμία του συριζα, δεν εκφράστηκε ούτε ο κινηματικός χώρος, που ήταν και ο κύριος στόχος της ηγεσίας και της πολιτικής της καμπάνιας. Σε αυτό συνέβαλε η θολούρα και η αμφισημία της πολιτικής γραμμής, προκειμένου να μπορέσει να καλύψει αντικρουόμενες - σύμφωνα με κάποιους - πολιτικές αναφορές και προσδοκίες, αλλά και τη συστημική επίθεση που δέχτηκε ο χώρος μετά το Δεκέμβρη. Η επί εξάμηνο πολυγλωσσία και γκρίνια εντός του συν (και όχι του συριζα), την ώρα που το σύνολο των μμε ταύτιζαν το συριζα με τους κουκουλοφόρους, δεν ήταν δυνατό να αφήσει ανεπηρέαστο το τελικό αποτέλεσμα.

3. Η εντύπωση που επικράτησε ότι ο χώρος κινείται εκλογικά προς ένα ανεπανάληπτο ποσοστό, ενθαρρυμένη από τους δημοσκόπους που για δικούς τους λόγους έπαιζαν με τα ποσοστά, και η συνακόλουθη τοποθέτηση του πήχη ψηλά, δημιουργεί πλέον μια παγωμάρα στον κόσμο του συριζα, αλλά ενέτεινε και την έλλειψη συσπείρωσης. Φυσικά, όταν εμπιστεύεσαι τα δημοσκοπικά παιχνίδια και δεν βλέπεις τις πραγματικές τάσεις της κοινωνίας, αυτά παθαίνεις. Ποιες ήταν οι τάσεις? Τα πραγματικά εκλογικά αποτελέσματα στο χώρο των πανεπιστημίων (δασκάλων και φοιτητών), η αναιμική συμμετοχή του κόσμου της εργασίας στις απεργίες, ο καθορισμός της πολιτικής ατζέντας από τα μμε προς το άκρο δεξιά του πολιτικού φάσματος, η συντηρητική αναδίπλωση της κοινωνίας των νοικοκυραίων μετά το δεκέμβρη, ο αφοπλισμός των διεκδικήσεων εν μέσω «κρίσης» (σε αυτό συνέβαλε και η αριστερά με την παρατεταμένη κρισιολογία της) κ.α.

Τι πρέπει να γίνει ?

Μάλλον αυτό που δεν έγινε μετά το αποτέλεσμα του 2007.

Να διαμορφωθεί ο συριζα «από τα κάτω» :

Να γειωθεί στις γειτονιές, να πατήσει στις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, να προωθήσει την κοινωνική διεκδίκηση, να συμβάλλει στην συλλογικότητα και την αυτό-οργάνωση, να αναδείξει τον πολιτισμό της αριστεράς, πέρα από τη μονολιθικότητα και σε σύγκρουση με τη συντηρητική αναδίπλωση της ηγεσίας του κκε.

Οι χιλιάδες «χύμα» κόσμου της αριστεράς, που συγκεντρώθηκαν στο Φάληρο στην πρώτη συνδιάσκεψη του συριζα, μετά τις εκλογές του 2007, για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια, απαιτούσαν να συμβάλουν στη συνδιαμόρφωση του πόλου της σύγχρονης – κινηματικής – ριζοσπαστικής αριστεράς και όχι να αποτελέσουν χειροκροτητές των επιλογών της ηγεσίας, ή των διαπραγματεύσεων μεταξύ των συνιστωσών του συριζα.

Αυτό το νόημα είχε πάντα η στράτευση σε αυτή την αριστερά : πολιτική από εμάς για εμάς, και για όσους έχουν τις ίδιες ανάγκες με εμάς.

Αυτό πρέπει να γίνει έστω και τώρα, έστω και με πολύ χειρότερες συνθήκες απ’ ότι τότε. Αν χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για το συριζα ήταν αυτή, και όχι η δημοσκοπική φούσκα του 17% και της συνεργασίας με το πασοκ που απαιτούσε το σύστημα.

Πρασσάς Γιώργος - «οπαδός» συριζα - Πάτρα

Ευρωεκλογές και Αριστερά

Δεν γίνεται να παραπονιόμαστε ότι δεν γίνεται διάλογος στις τηλεοράσεις κι εμείς να μένουμε βουβοί. Ούτε και να παραπέμπουμε την κριτική ή την αυτό-κριτική μας για αργότερα, διότι τώρα σαν «ατσάλινο τείχος» θα πρέπει να δώσουμε τη μάχη των εκλογών. Και μάχη να δοθεί και κουβέντα να γίνει. Άλλωστε, μόνο με την ειλικρινή συζήτηση μπορεί να μας πιστέψει και κανένας άνθρωπος. Οι ευρωεκλογές δεν είναι μόνο μία ψήφος στην κάλπη την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου, αλλά κυρίως αφορμή για συζήτηση. Συζήτηση, για όσα προηγήθηκαν αλλά και για όσα θα έρθουν. Συζήτηση για όσα κάναμε ως αριστερά, αλλά και για όσα παραλείψαμε ή κάναμε λάθος, όπως και για όσα θα κάνουμε.

1. Το πρώτο ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί είναι γιατί η αριστερά – και αναφέρομaστε στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ – δεν φαίνεται να μπορεί να εκφράσει την κρίση που δικομματισμού στην κάλπη και πραγματικά να εμβολίσει το πολιτικό σκηνικό.
Είναι σαφές, ως φαίνεται και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ότι τα μαντριά των μεγάλων κομμάτων δε σφαλίζουν. Κάποιοι, από αυτούς που νόμιζαν για πρόβατα, δραπετεύουν. Ωστόσο, αυτοί οι δραπέτες που κάποτε μίλαγαν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πια δε μιλάνε. Και δεν μιλάνε ούτε και υπέρ της υπόλοιπης αριστεράς. Τα εκλογικά ποσοστά της αριστεράς φαίνεται να ανεβαίνουν, αλλά χωρίς να εμπνέουν οποιαδήποτε ανησυχία για το πολιτικό σύστημα. Αυτή είναι η αλήθεια!

Κάποιοι θα βιαστούν να πουν ότι αυτοί που δραπέτευαν από το δικομματισμό και κινούνταν προς τ’ αριστερά δεν ήταν ποτέ «δικοί μας πραγματικά». Τότε όμως, τι μας νοιάζει κι αν ο δικομματισμός περνάει κρίση; Κρίση του δικομματισμού δεν σημαίνει αλλαγή της κοινωνικής συμπεριφοράς και έκφραση της λαϊκής θέλησης μέσα από μαζικά αντικαπιταλιστικά κινήματα. Δεν γίνεται ξαφνικά ο κόσμος κοινωνικά αριστερός. Κρίση του δικομματισμού σημαίνει αδυναμία πολιτικής έκφρασης ενός κόσμου μέσα από το σύστημα των δύο μεγάλων κομμάτων. Και εκεί καλείται η αριστερά να δώσει απάντηση. Αν μπορεί …

2. Ένα δεύτερο μεγάλο ζήτημα που αφορά το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο έχει να κάνει με το ζήτημα της ενότητας της αριστεράς. Θα μπορέσουν μετά τις εκλογές να βαθύνουν τα ενωτικά εγχειρήματα της αριστεράς; Θα μπορέσουν να αποκτήσουν νέα ορμή ή θα βυθιστούν σε ένα εσωκομματικό ξεκαθάρισμα;

Το αίτημα της ενότητας αγκαλιάστηκε από τον κόσμο της αριστεράς και όσοι ακολούθησαν το εγχείρημα επιβραβεύτηκαν και εκλογικά. Μάλιστα, η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε και μιμητές. Ενώθηκαν και μικρότερα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για να φτιάξουν τον «μικρό – ΣΥΡΙΖΑ», την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με ειλικρίνεια ευχόμαστε να επιβραβευθεί κι αυτή με τη σειρά της και στην κάλπη. Ο μόνος σχηματισμός της αριστεράς που «κάηκε στο χυλό, και φυσάει, ακόμα, το γιαούρτι», είκοσι χρόνια μετά τον ενιαίο ΣΥΝ, είναι το ΚΚΕ, που συνεχίζει με σταθερότητα την πορεία προς το αδιέξοδο: να μεγαλώνει λίγο, να διασπάται και να ανασυγκροτείται, με τον ίδιο πάντα σισύφειο τρόπο.
Οι ευρωεκλογές είναι σημαντικές για το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν σε έναν πολιτικό σχηματισμό υπάρχουν αντιθέσεις, μία εκλογική μάχη μπορεί είτε να τις οδηγήσει «κάτω από το χαλί», αν είναι επιτυχημένη, είτε να τις οξύνει και ενδεχομένως να τις στρεβλώσει αν είναι αποτυχημένη. Και στον ΣΥΡΙΖΑ αντιθέσεις υπάρχουν και εκφράστηκαν με διάφορες αφορμές. Ακόμα και με την συγκρότηση της εκλογικής λίστας. Όπως εξάλλου και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ζητούμενο είναι οι αντιθέσεις αυτές - ανεξάρτητα από το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα - να μπορέσουν να επιλυθούν και να δημιουργήσουν νέες συνθέσεις και να βαθύνουν την ενότητα της αριστεράς. Έτσι κι αλλιώς,, ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές θα κληθεί να αποδείξει ότι μπορεί να είναι ένας πολυσυλλεκτικός πολιτικός οργανισμός που περιέχει διαφορετικά ρεύματα και τάσεις και διαθέτει την ωριμότητα να επιδεικνύει ικανότητα πολιτικής σύνθεσης και να μετασχηματίζεται. Μένει να το δούμε στην πράξη…

3. Το τρίτο ζήτημα έχει να κάνει με μία τάση που διαφαίνεται κυρίως σε ένα ριζοσπαστικό κομμάτι της νεολαίας να μην επιθυμεί πολιτική εκπροσώπηση από τους σχηματισμούς της αριστεράς τόσο σε πολιτικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο.

Ένα τέτοιο ρεύμα εκφράσθηκε στις προηγούμενες φοιτητικές εκλογές. Η φοιτητική αριστερά δεν κατάφερε να πείσει ούτε ότι είναι η «συνέχεια» του Δεκέμβρη, ούτε ότι ο Δεκέμβρης ντε και καλά θα πρέπει να εκφραστεί στην κάλπη. Έτσι, «διατήρησε τον κύριο όγκο των δυνάμεων της», κερδίζοντας σε ποσοστά κυρίως λόγω της αποχής. Σήμερα, η νεολαία δεν συγκροτείται ως κοινωνική δύναμη μέσα από την ιδεολογία και τις πολιτικές πρακτικές της παραδοσιακής αριστεράς,. Και κυρίως δεν “πολιτεύεται” με τους όρους με τους οποίους αντιλαμβάνεται η Αριστερά την πολιτική παρέμβαση.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης μας ενώνει...

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έφυγε χθες μετά από σκληρό αγώνα για την υγεία του. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα Τετάρτη 27/05/2009 στις 6μμ στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας. Από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα που διαβάσαμε για τον Μ. Π. αυτές τις μέρες ήταν η ανακοίνωση των "ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ", γι αυτό και την αναδημοσιεύουμε:

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Οι Οικολόγοι Πράσινοι εκφράζουν τη βαθειά τους θλίψη για το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη επισημαίνοντας ότι είναι μια μεγάλη απώλεια και για τον κόσμο της οικολογίας. Η κριτική Αριστερά, η Οικολογία, η πολιτική αλλά και η κοινωνία έχασαν έναν υπέροχο συνάνθρωπο και συνεργάτη, έναν αγωνιστή με ξεχωριστό πολιτικό ήθος, ευαισθησία και μαχητικότητα, τολμηρό στις απόψεις του. Πάντα ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης υπήρξε ένας ενεργός πολίτης, Πολλοί από εμάς πορευτήκαμε με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη μαζί σε κοινούς αγώνες για το περιβάλλον και για μια σειρά ευαίσθητα θέματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά και για μια πιο κοινωνική, οικολογική και δημοκρατική Ευρώπη. Σε τελευταία ανάλυση ο Μιχάλης Παπαγιανάκης ήταν ένας ευρωπαίος πολίτης που αγαπούσε τη χώρα του αλλά αγωνίζονταν και για το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι. Στέλνοντας το τελευταίο αντίο στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη επισημαίνουμε ότι ήταν από τους πρώτους Έλληνες πολιτικούς που μίλησε για την Οικολογία στην Ελλάδα. Η κοσμοπολίτικη οξυδέρκεια του και η υπεράνω μικροκομματικού συμφέροντος νηφαλιότητα του, θα μας λείψει, ειδικά αυτούς τους περίεργους καιρούς. Εκφράζουμε τη βαθιά μας θλίψη στους οικείους του και στους συνεργάτες του.

Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων

Όμως, ανάμεσα στα κείμενα που γράφτηκαν για τον Μ. Παπαγιαννάκη αυτό τον καιρό, εκείνο που αξίζει να διαβαστεί είναι το κείμενο του “ιού”, από το οποίο δημοσιεύουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ & ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

...Οσοι έχουν παρακολουθήσει τις πιο πρόσφατες διεργασίες στο χώρο του Συνασπισμού και τη φιλολογία για το ενδεχόμενο προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ θα εκπλαγούν μόλις μάθουν ότι στις 12/4/91 η σχετική συζήτηση στον ενιαίο Συνασπισμό είχε εντελώς διαφορετική εικόνα απ’ αυτή που φαντάζονται. Ο Παπαγιαννάκης υποστήριζε ότι δεν είναι το μείζον θέμα της συγκυρίας η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Φλωράκης δήλωνε ότι πρέπει να προωθηθεί η πολιτική συνεργασία και η Παπαρήγα συμφωνούσε υπέρ της συνεργασίας, αλλά χωρίς να τεθεί η αριστερά σε θέση άμυνας!

Σήμερα γνωρίζουμε ότι πολλοί από εκείνους που κατηγορούσαν επί χρόνια τον Παπαγιαννάκη για τις «δεξιές» και «φιλοπασοκικές» του τάσεις έχουν στραφεί προς εκείνες τις κατευθύνσεις που υποτίθεται ότι καταπολεμούσαν, ενώ εκείνος έμεινε μέχρι τέλους πιστός στις θέσεις του για την αυτονομία της Αριστεράς. Στις 5/4/93 ο Μίμης Ανδρουλάκης παραιτήθηκε από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισμού, τον οποίο χαρακτήρισε «εκφυλισμένο πολιτικό σχηματισμό» και επιτέθηκε στον Παπαγιαννάκη: «Δεν μπορώ να εκπροσωπώ στη βουλή τις δεξιές απόψεις του Μιχάλη Παπαγιαννάκη». Ο Μιχάλης αρκέστηκε σε έναν προφητικό αποχαιρετισμό: «Το πολιτικό άλμα του Μίμη Ανδρουλάκη είναι δική του υπόθεση. Ωρα καλή στην πρύμνη του και αέρα στα πανιά του»....

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

..Σ’ αυτά τα ζητήματα οι θέσεις που διατύπωνε ο Παπαγιαννάκης μοιάζουν σήμερα προφητικές. Στις 6/11/92, διαχωρίζοντας τη θέση του από το κόμμα του πρότεινε (μαζί με τον Λεωνίδα Κύρκο) να δεχτεί η Ελλάδα μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για την ΠΓΔΜ («Μακεδονική Δημοκρατία του Βαρδάρη»), κάτι που αποτελεί σήμερα την πεμπτουσία της περήφανης εξωτερικής πολιτικής, αλλά τότε αντιμετωπιζόταν περίπου ως προδοσία. Εκείνος που αντέδρασε περισσότερο στην πρόταση αυτή από τον τότε Συνασπισμό ήταν ο Μίμης Ανδρουλάκης...

όλο το κείμενο είναι εδώ: ΕΝΑΣ ΕΞΤΡΕΜΙΣΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ Ο δικός μας Μιχάλης

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...

24/02/2000

Συνέντευξη Τύπου του ΣΥΝ και των "Οικολόγων-Εναλλακτικών" για την ανακοίνωση της εκλογικής τους συνεργασίας

Κοινή συνέντευξη Τύπου έδωσαν ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Ευρωβουλευτής Μιχάλης Παπαγιαννάκης και οι Αναστασία Ανδρεαδάκη, πρώην βουλευτής, Νίκος Ηλιόπουλος και Γιάννης Σχίζας, εκπρόσωποι των "Οικολόγων- Εναλλακτικών".

Στη συνέντευξη Τύπου ανακοινώθηκε η εκλογική συνεργασία του ΣΥΝ με τους "Οικολόγους Εναλλακτικούς. Σε εκείνες τις εκλογές ο ΣΥΝ πήρε 3.2% και 219.880 ψήφους. Όλη η συνέντευξη είναι δημοσιευμένη εδώ:[Συνέντευξη]

…Επειδή η Ευρώπη φέρει το όνομα μιας μετανάστριας από τη Φοινίκη που έπεσε θύμα βιασμού…

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με τους μετανάστες, καταγράφουν μια σημαντική εξέλιξη, που ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όλες της τις πλευρές: Την συγκρότησή τους σε κοινωνική δύναμη, χειραφετημένη από τους διαμεσολαβητές των κοινοτήτων και της αριστεράς. Μια κοινωνική δύναμη που δεν έχει αναστολές να συγκρουστεί με τους μπάτσους στο κέντρο της Αθήνας, να σαπίσει στο ξύλο φασίστες που βρίσκει στην Ομόνοια, να διαμαρτυρηθεί έξω από το Αστυνομικό τμήμα στον Άγιο Παντελεήμονα. Το κοράνι δεν ήταν παρά η αφορμή...

Η κυβέρνηση προσπαθεί να εντάξει αυτή την κοινωνική σύγκρουση στο προεκλογικό κλίμα. Εκμεταλλεύεται τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία για να μαζέψει ψήφους. Οι αντίπαλοί της παραμένουν άφωνοι για να μην χάσουν ψήφους. Ακόμα και το ΚΚΕ, όπως και τον Δεκέμβρη.

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από την επιστολή του συγγραφέα Β. Αλεξάκη στον Αλέξη Τσίπρα με τίτλο: Γιατί συμμετέχω στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ

Τηλεοπτικό σποτ ΣΥΡΙΖΑ / Ευρωεκλογές 2009 from SYRIZA on Vimeo.

ΤΖΟΥΛΙΑΝΙ Τζουλιάνο, Συνδικαλιστής, Ιταλός

Γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1938, δούλεψε στον χώρο των εκδόσεων και στη συνέχεια για τριάντα χρόνια ήταν συνδικαλιστικό στέλεχος στη CGIL (Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργαζομένων). Μετά τη δολοφονία του γιου του Κάρλο, στις διαδηλώσεις της Γένοβα τον Ιούλη του 2001, η κύρια προσπάθεια της ζωής του είναι η αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης για αυτό το τραγικό γεγονός.

ΧΑΜΠΙΠ Διλέκ, Kοινωνιολόγος, Θράκη

Απόφοιτη του Τμήματος Κοινωνιολογίας της σχολής Καλών Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου. Εργάζεται στο Δημιουργικό Εργαστήριο Νέων (ΔΕΝ) Κομοτηνής του Κέντρου Στήριξης Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων.

ΤΑΧΤΑΛΙΔΟΥ Ντίνα, συνδικαλίστρια, πρόεδρος συνδικάτου Ιματισμού - Κλωστοϋφαντουργίας Β.Ελλάδας και αντιπρόεδρος σωματείου εργαζομένων ΜΙΝΕΡΒΑ

Είναι εργάτρια στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας - ένδυσης. Εκλέγεται για πολλά χρόνια πρόεδρος του Συνδικάτου Ιματισμού - Κλωστοϋφαντουργίας και Πλεκτικής Βόρειας Ελλάδας που έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη. Είναι αντιπρόεδρος του εργοστασιακού σωματείου ΜΙΝΕΡΒΑ, όπου και εργάζεται 28 χρόνια. Διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ενώ εδώ και χρόνια εκλέγεται αντιπρόσωπος στη ΓΣΕΕ.

ΡΙΣΜΑΟΥΪ-ΣΙΝΟΓΛΟΥ Νόρμα, Iδ. υπάλληλος, Παλαιστίνια, μέλος του συλλόγου Alawda

Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα από το 1991. Σπούδασε βιολόγος και βιοχημικός στο Πανεπιστήμιο του Μπείρ Ζεΐτ της κατεχόμενης Παλαιστίνης. Από μικρή ηλικία είναι μέλος της Παλαιστινιακής Αντίστασης και μέχρι σήμερα αγωνίζεται για μια κοινωνία δίκαιη και σοσιαλιστική τόσο στη Παλαιστίνη όσο στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Συμμετέχει από την αρχή στο Ελληνικό Κοινωνικό Forum, είναι μέλος της γραμματείας του ΣΥΝ Χολαργού και του ΣΥΡΙΖΑ Χολαργού.

ΣΠΑΝΟΥΔΗ Δέσποινα, Oικολογικός χώρος, Πολίτες κατά του Λιθάνθρακα,κίνημα Ασωπου

Η Δέσποινα Σπανούδη είναι μητέρα τριών παιδιών, χημικός μηχανικός και μένει στη Λιβαδειά. Εργάζεται ως σύμβουλος ανάπτυξης και περιβαντολλόγος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ήταν υποψήφια Νομαρχιακή Σύμβουλος στο ψηφοδέλτιο «Βοιωτία των πολιτών” στις Νομαρχιακές εκλογές του 2006 και υποψήφια Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2007. Συμμετέχει ενεργά σε κινήσεις πολιτών γύρω από θέματα περιβάλλοντος. Τα τελευταία χρόνια έχει δραστηριοποιηθεί στη συγκρότηση δικτύων στη Βοιωτία κατά της βιομηχανικής ρύπανσης και της μετατροπής της σε ενεργειακό κέντρο, στο δίκτυο για την σωτηρία Ασωπού- Ευβοϊκού, στο δίκτυο πολιτών για την προστασία του Κορινθιακού και στο πανελλαδικό δίκτυο Πολίτες κατά του Λιθάνθρακα.

ΣΑΝΚΟ Καντίτζα, Μετανάστρια β' γενιάς, σπουδάστρια

Γεννήθηκε το 1985 στο Free Town της Σιέρα Λεόνε, ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 12 ετών, όπου ζει μέχρι τώρα. Πήγε στο διαπολιτισμικό γυμνάσιο της Βαρυμπόμπης και λύκειο στον σταθμό Λαρίσης. Εργάστηκε ως κομμώτρια και τώρα σπουδάζει Ψυχολογία. Δραστηριοποιείται για τα δικαιώματα των μεταναστών/ριών.

ΓΙΑΜΠΟΥΡΑΝΗΣ Χρήστος, οδηγός δικύκλου (courier)

Γενικός Γραμματέας του ΣΕΤΤΕΑ (Σωματείου Εργαζομένων στις Ταχυμεταφορικές-Ταχυδρομικές Επιχειρήσεις Νομού Αττικής). Εντάχθηκε στην Αριστερά την περίοδο των Μαθητικών κινητοποιήσεων το 1990-1991. Οργανώθηκε στην Επαναστατική Αριστερά το 1992. Μέλος της ΔΕΑ (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά).

ΦΩΤΑΚΗ Στέλλα, πρόεδρος της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής σωματείου εργαζομένων με Stage

Απόφοιτος Γενικού Λυκείου και ΚΕΚ Intergration πληροφορικής και πτυχιούχος της αγγλικής γλώσσας. Εργάζεται με πρόγραμμα Stage στον Δήμο Καισαριανής και είναι πρόεδρος της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής Σωματείου εργαζομένων με Stage.