Αναρτήσεις
Στην χώρα μας, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε με διαφορά πρώτο κόμμα – πράγμα που όλους μας χαροποίησε – φαίνεται να απομακρύνεται η δυνατότητα σχηματισμού μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τόσο αυτοδύναμης, όσο και συμμαχικής όπως την επεξεργάζονταν τα επιτελεία του, αφού οι πιθανοί “σύμμαχοι” ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ πάτωσαν τις ευρεκλογές.Όμως, βρήκε νέους συμμάχους στο εξωτερικό. Αν και στην Ιταλία, η πολυδιαφημισμένη από τα κομματικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ "λίστα Τσίπρα", με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε τελικά να περάσει το όριο του 4% και να βγάλει τρεις ευρωβουλευτές, στην Ισπανία το νέο κόμμα «Podemos» ("Μπορούμε") αποφάσισε να ενταχθεί στην GUE (Podemos acuerda con Tsipras entrar en el grupo de la Izquierda Unitaria de la Eurocámara) .
Occupy representation. Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας
Affectus nec coerceri nec tolli potest nisi per affectum contrarium et fortiorem affectu coercendo [Ένα πάθος δεν μπορεί να κατασταλεί ούτε να αναιρεθεί, παρά μόνο από ένα πάθος αντίθετο και ισχυρότερο από το καταστελλόμενο]
Spinoza, Ethica IV, prop. 7
1. Η αριστερά, ειδικά της μαρξιστικής παράδοσης, τείνει να συλλαμβάνει την πολιτική δράση ως εφαρμογή μιας θεωρητικής αλήθειας, και πιστεύει ότι είναι δυνατό να δρα κανείς μόνο υπό τις μορφές εκπροσώπησης που έχουν αποκρυσταλλωθεί στο κόμμα ή στο κράτος ως γενική απεικόνιση[1] της κοινωνίας. Απέναντι σε αυτό το ρεύμα, ο αναρχισμός έχει υπερασπιστεί συχνά μια ηθική αλήθεια και μια πιο άμεση οργάνωση των εργαζομένων, όπως το συνδικάτο ή η συνέλευση, απαξιώνοντας την εκπροσώπηση. Με λίγες εξαιρέσεις, αυτό έχει οδηγήσει τους αναρχικούς και χώρους της ριζοσπαστικής δημοκρατικής αριστεράς να αγνοούν κάθε είδους εκλογικής συμμετοχής. Παρά την αντίθεσή τους, αυτές οι δύο θέσεις αρθρώνονται γύρω από τον ίδιο άξονα: τη σχέση «αλήθειας-αντιπροσώπευσης». Η σχέση αυτή, τόσο για τον αναρχισμό όσο και για τους πολιτικούς μαρξισμούς, υπήρξε το κέντρο της πολιτικής θεωρίας και πρακτικής, αφού, αν για τους μεν η αντιπροσώπευση του κόμματος ή του κράτους ήταν η αλήθεια της (οικουμενικής) τάξης ή της κοινωνίας, για τους δε η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί στην αμεσότητα της κοινωνικής ζωής αποφεύγοντας τα απατηλά φαινόμενα των κομμάτων και των κρατών.
