Ο ΖΑΚ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Αναδημοσίευση από "dimart"

της Ελένης Κεχαγιόγλου

Αρνιόμουν πεισματικά από το πρωί να δω το βίντεο στο οποίο δύο άντρες κλοτσούν με μένος στο κεφάλι «έναν ναρκομανή», κατά το ρεπορτάζ, που επιχείρησε να κλέψει ένα κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας και, αντ’ αυτού, του έκλεψαν με αγριότητα τη ζωή. Προϊούσης της μέρας, ο «ναρκομανής» απέκτησε όνομα, έγινε ο Ζαχαρίας (Ζακ) Κωστόπουλος, ετών 33, ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ομοφυλόφιλος και οροθετικός, ναρκομανής — κι εγώ κάμφθηκα και είδα το βίντεο. Πλημμύρισε έκτοτε το FB αναρτήσεις συγκλονισμένων ανθρώπων. Και είναι λες κι ακόμη και με την έξοδό του από τη ζωή ο νέος αυτός άντρας φρόντισε να στείλει ένα μήνυμα για το τι σημαίνει στίγμα και εγκατάλειψη στο περιθώριο της «χρηστών ηθών» ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής κοινωνίας όπου ο Αμβρόσιος χύνει χολή και ευφραίνει καρδίας «καλών χριστιανών» και πλήθος συμπολίτες μας εξακολουθούν τον 21ο αιώνα να ανατριχιάζουν και μόνο με την ύπαρξη των ομοφυλόφιλων, και τους προξενούν αηδία και τρόμο οι οροθετικοί.

Ο Ζακ Κωστόπουλος είχε την ατυχία των ταλαίπωρων αδέσποτων ζώων στην ελληνική επαρχία (ή στην επαρχία «Ελλάδα»), που χαιρέκακα τα κακοποιούν «καλοί οικογενειάρχες» ή σαδιστικά τα δολοφονούν με φόλες-μπριζόλες-με-γυαλιά για να αργοπεθαίνουν μες στον τρόμο και στον πόνο. Από μια βιτρίνα επιχείρησε και ο Ζακ να γλιτώσει, μάτωσε από τα γυαλιά της, πέθανε μες στον τρόμο, αφού πρώτα δέχτηκε κλοτσιές στο κεφάλι.

Τι κάνει "νιάου νιάου" στο ...ΠΟΝΤΙΚΙ;

Πριν μερικές μέρες δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, ένα κείμενο του Στάθη Σταυρόπουλου με τον τίτλο «Το ξέρει ο νεκρός;» με το παραπάνω συνοδευτικό σκίτσο που καταλήγει με την φράση: 
«Ο ασθενής είναι νεκρός, αλλά τα νύχια του μεγαλώνουν ακόμα. Για τα νύχια συζητάμε…»

Κουραστήκαμε πραγματικά για να αποκρυπτογραφήσουμε την πολυδιάστατη σκέψη του. Μιας και το κάναμε, για να μην πάει χαμένος ο κόπος μας αλλά και για να σας γλιτώσουμε από αντίστοιχες προσπάθειες, παρουσιάζουμε  συνοπτικά αυτό που πραγματικά θέλει να πει ο ποιητής, αντικαθιστώντας το τίτλο και το λεκτικό του σκίτσου με πιο κατανοητές εκφράσεις:  

«ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς»

(κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 8, 17-34)

Δηλώσεις φρονημάτων ζητά το υπουργείο Παιδείας

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Τάσου Κωστόπουλου

Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση με υπουργούς Παιδείας της Αριστεράς ν’ αποδεικνύεται αντιδραστικότερη από μια κυβέρνηση με υπουργό Παιδείας της Ν.Δ.; Η ανοιχτή πληγή του μαθήματος των Θρησκευτικών αποδεικνύει ότι, δυστυχώς, κάτι τέτοιο ισχύει.

(κλικ για μεγέθυνση)

Η επιλογή (και) του σημερινού υπουργού Παιδείας να διατηρήσει άθικτο το καθεστώς απροκάλυπτου εκβιασμού γονέων και μαθητών που επέβαλε δύο μέρες πριν από τις εκλογές του 2015 ο Ανδρέας Λοβέρδος, αντί να επαναφέρει σε ισχύ την πολύ πιο φιλελεύθερη εγκύκλιο Αρβανιτόπουλου που ίσχυε επί κυβέρνησης Σαμαρά, υποχρεώνει κάθε Σεπτέμβριο χιλιάδες εφήβους και τους γονείς τους σε μια πανηγυρική δήλωση θρησκευτικών φρονημάτων, ακυρώνοντας στην πράξη ακόμη και την εκσυγχρονιστική τομή του 2000 που απάλειψε την εγγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.

Για τη διαπίστωση αυτή, αρκεί μια ματιά στα έντυπα που υποχρεούνται να συμπληρώσουν οι γονείς των μαθητών που επιθυμούν να εξαιρεθούν από το επίμαχο μάθημα.

Είναι φίλοι μας οι Αμερικανοί...

Με αφορμή την 83ηςΔΕΘ και την παρουσία του αμερικανικού παράγοντα εκεί, ένα τηλεοπτικό σχόλιο για το πως παίζεται το παιχνίδι της εθνικής μας υπερηφάνειας:

Η «ΑΡΧΗ» ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥ ROSS ΚΑΙ ΤΟ «ΤΕΛΟΣ» ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΜΕ

O  υπουργός Εμπορίου της κυβέρνησης Τραμπ αμερικανός δισεκατομμυριούχος επενδυτής Ουίλμπουρ Ρος, που έχει άμεση εμπλοκή με την ελληνική πραγματικότητα, καθώς διαθέτει το πλειοψηφικό πακέτο της Τράπεζας Κύπρου και μερίδιο μετοχών στη Eurobank...

Αναδημοσίευση από το mera25.gr

του Ραφαήλ Μπελενιώτη

Ο Wilbur Ross, ο υπουργός Εμπορίου των ΉΠΑ είναι ένα από τα βαρυσήμαντα ονόματα της εκλεκτής «τιμώμενης» αποστολής, των «τιμώμενων» αμερικάνων της 83ηςΔΕΘ. Ξεχωρίζει ακόμα και ανάμεσα σε μια σειρά Υπουργούς και επιτελάρχες νευραλγικών κυβερνητικών θώκων όπως η Υπουργός εκπαίδευσης και πολιτιστικών Υποθέσεων Μάρι Ρόις ή ο υφυπουργός ενέργειας Μάρκ Μενέζες. Την αποστολή, όπως λένε, την διάλεξε προσεκτικά ο ίδιος Αμερικάνος πρόεδρος αφού πρώτα αποδέχθηκε, θυμίζουμε, την επιστολή του Έλληνα πρωθυπουργού, ώστε να είναι οι ΗΠΑ η τιμώμενη χώρα της φετινής έκθεσης
.

Ο Ross, τρομακτικά και αφοπλιστικά ειλικρινής, όπως θα δούμε, παρενέβη με άρθρο* του στον δημόσιο διάλογο από το ΒΗΜΑ της Κυριακής(9/9/18), με τίτλο «Είμαστε μόνο στην αρχή..».

Στη φετινή ΔΕΘ εκπροσωπούνται Αμερικάνικες εταιρίες που δραστηριοποιούνται εγχώρια στην ιατροφαρμακευτική φροντίδα, στην αεροδιαστημική, στην πληροφόρηση, στην ασφάλεια και στα καταναλωτικά αγαθά. Συνολικά πάνω από πενήντα επιχειρήσεις που «αντιπροσωπεύουν πράγματι την καινοτόμα και επιχειρηματική φύση των Αμερικάνικων εταιριών».

Η παρουσία αυτή σύμφωνα πάντα με τον Ross δείχνει την «εμπιστοσύνη στο οικονομικό μέλλον της Ελλάδας όπως επίσης και την επιθυμία του Αμερικάνικου επιχειρηματικού κόσμου για συνεργασίες..». Ο Υπουργός Εμπορίου όμως, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, που θυμίζει την δυνατή βούληση του Αμερικάνου διπλωμάτη του βαθέως κατεστημένου, του Statesman Τζέφρι Πάιατ, ομολογεί την «πίστη» του στην «καθαρή» έξοδο της ελληνικής οικονομίας από μια δύσκολη περίοδο και την «επίσημη επάνοδο» της, στις διεθνείς αγορές.

Το έθνος ως κόμμα, το κόμμα ως έθνος

Ελληνοαυστραλοί μακεδονομάχοι στο συλλαλητήριο της Αθήνας (4/2/2018). Η κληρονομιά του Μακεδονικού Αγώνα έχει σημαδέψει την ιστορία τούτου του τόπου, αν και πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι συνήθως νομίζεται | EUROKINISSI

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών" 

του Τάσου Κωστόπουλου 

«Κατά το πλείστον καλλιεργώμεν κόμμα Ελληνικόν και όχι εθνικήν Ελληνικήν ιδέα.
Η ιδέα θα σχηματισθή αφού συμπηχθή το κόμμα»
Κέντρο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης (29/8/1905)

Γιατί το Μακεδονικό προσφέρεται τόσο ως εφαλτήριο για πολιτική κινητοποίηση της εγχώριας εθνικοφροσύνης, πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής που είθισται ν’ αποκαλούμε «εθνικά»;

Η απάντηση δεν βρίσκεται μόνο στο προφανές, στην ευκολία δηλαδή και το ακίνδυνο της επίδειξης εθνικής μαγκιάς απέναντι σ’ έναν καταφανώς πιο αδύναμο γείτονα· επίδειξης που στις μέρες μας λειτουργεί ως μηχανισμός εκτόνωσης σοβαρότερων και βαθιά τραυματικών συλλογικών ταπεινώσεων.

Οι ρίζες των περιοδικών εθνικιστικών εξάρσεων γύρω από το Μακεδονικό βρίσκονται στην ίδια την Ιστορία. Οχι φυσικά την αρχαία, που συμβολική μόνο σημασία έχει σχετικά με το όλο αντικείμενο, αλλά του τελευταίου ενάμιση αιώνα.

Σε αντίθεση με άλλα «εθνικά θέματα» διπλωματικού καθαρά χαρακτήρα, το Μακεδονικό υπήρξε εξαρχής ένα ζήτημα εσωτερικής κυρίως πολιτικής, από την εποχή ακόμη που η Μακεδονία αποτελούσε τμήμα του οθωμανικού κράτους. Ζήτημα δηλαδή μαζών και πολιτικής κινητοποίησής τους, με επίδικο αντικείμενο είτε την κατάκτηση είτε τη διατήρηση της πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας − τόσο της κεντρικής όσο και ποικίλων μικροεξουσιών στο επίπεδο του χωριού ή ακόμη και της συνοικίας.