(Με αφορμή την εκδήλωση: 2008-2019:11 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ)
Σήμερα, πόσο στα σοβαρά παίρνει η κοινωνία τις ιδέες μας; Γιατί πολιτικά τον λογαριασμό της κυβέρνησης της αριστεράς τον πληρώσαμε και εμείς, ή μάλλον κυρίως εμείς (και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ); Τι δεν κάναμε καλά; Η συζήτηση για το τι έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ πρέπει ν’ ανοίξει και το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο. Δεν ήταν μόνο τα λάθη τακτικής, οι τρέχουσες ανεπάρκειες , η μία ή η άλλη μάχη που χάσαμε.....
( από το κείμενο πρόσκλησης στην εκδήλωση)
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της εκδήλωσης “2008-2019:11 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ” δεν εντοπίζεται σε αυτά που ειπώθηκαν, αλλά στα “κενά” που ανέδειξε: στα ερωτήματα που τέθηκαν και περιμένουν απαντήσεις...
Δυο τοποθετήσεις (του Σπύρου Δαπέργολα και του Γιάννη Μηλιού) που από πρώτη ανάγνωση φαίνονται αντιδιαμετρικές, έθεσαν μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις με τον πιο διακριτό τρόπο το ζήτημα των ορίων του κοινοβουλευτισμού και των πολιτικών πρακτικών εκπροσώπησης και ανέδειξαν την ανάγκη για την αναζήτηση μιας άλλης Πολιτικής, η οποία δεν απεμπολεί εντός της συγκυρίας τα αντισυστημικά και ανατρεπτικά χαρακτηριστικά της. Όμως, αυτή η αναζήτηση δεν περιορίζεται στην ανάλυση της συγκυρίας αλλά απαιτεί τομές τόσο στην θεωρία, όσο και στην μορφή της συγκρότησης των πολιτικών μηχανισμών. Αυτός ο στόχος υπερέβαινε το θέμα της εκδήλωσης, αλλά και δεν ήταν τις προθέσεις των ομιλητών.