ΕΠΑΝΩ ΤΑ ΤΕΙΧΗ
ΚΑΤΩ (ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ) ΟΙ ΡΩΓΜΕΣ
Φλεβάρης 2017
Η θύελλα στο δρόμο μας
Για εμάς, τους ιθαγενικούς λαούς ζαπατίστας, η θύελλα και ο πόλεμος είναι πραγματικότητα αιώνες τώρα. Έφτασαν στη γη μας ντυμένα με τον μανδύα του πολιτισμού και της θρησκείας των κυρίαρχων. Το σπαθί και ο σταυρός αφαίμαξαν εκείνη την εποχή τον κόσμο μας.
Με το πέρασμα του χρόνου το σπαθί εκσυγχρονίστηκε και ο σταυρός παραμερίστηκε από το κεφάλαιο, αλλά συνέχισε να απαιτεί το αίμα μας ως προσφορά στο νέο θεό: το χρήμα.
Αντιστεκόμασταν, πάντα αντιστεκόμασταν. Οι εξεγέρσεις μας παραγκωνίστηκαν από τη διαμάχη των μεν ενάντια στους δε για την Εξουσία. Και οι μεν και οι δε, πάντα από πάνω, μας ζητούσαν να αγωνιζόμαστε και να πεθαίνουμε για τους υπηρετήσουμε, απαιτούσαν την υποταγή και την υπακοή μας με την πρόφαση ότι θα μας απελευθέρωναν. Εκείνοι που έλεγαν και λένε ότι αγωνίζονται, ήρθαν και έρχονται για να εξουσιάσουν. Έτσι, υπήρξαν υποτιθέμενες ανεξαρτησίες και ψεύτικες επαναστάσεις, παρελθούσες ή μέλλουσες. Από τότε, οι από πάνω εναλλάσσονταν και εναλλάσσονται για να κακοδιοικήσουν ή φιλοδοξώντας να το κάνουν. Στα παρελθόντα και στα τρέχοντα ημερολόγια η πρότασή τους είναι η ίδια: εμείς να βάζουμε το αίμα ενώ εκείνοι διοικούν ή προσποιούνται ότι διοικούν.
Και πριν και τώρα ξεχνούν ότι δεν ξεχνάμε.
Και πάντα η γυναίκα ακόμη πιο κάτω, και χτες και σήμερα. Ακόμη και σε μας, στη συλλογικότητα που ήμασταν και είμαστε.