Πόσο βοηθούν στη διαπραγμάτευση, τα διαθέσιμα δημοσίου-ΟΤΑ;

Αναδημοσίευση από το “Press Publica”

της Δέσποινας Σπανούδη

Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου για την μεταφορά των διαθέσιμων της αυτοδιοίκησης, πυροδότησε και όχι άδικα έντονες αντιδράσεις που κορυφώθηκαν με τα χθεσινά επεισόδια στην Βουλή. Δηλώνοντας εξαρχής μεροληπτική, θεωρώ ότι η αντιπολίτευση προκάλεσε σκόπιμα μια έκρυθμη όσο και παρακμιακή κοινοβουλευτική εικόνα. Με την εξαίρεση του ΚΚΕ, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αντλούν όλη την ισχύ τους μέσα από τις σχέσεις τους με την ελληνική και όχι μόνο ολιγαρχία. Χαρακτηριστικό εξάλλου είναι το γεγονός, ότι μόνο χλιαρές αντιδράσεις σημειώθηκαν όταν η κυβέρνηση προχώρησε προ ημερών σε πράξη νομοθετικού περιεχομένου που περιλάμβανε φορολογικές απαλλαγές που αφορούν και μεγάλους οφειλέτες.

Έχουν γραφτεί πολλά για το θέμα αυτές τις μέρες. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο τουλάχιστον μεγάλα ζητήματα. Το πρώτο αφορά τη δημοκρατία και την αυτοδιοίκηση. Το δεύτερο αφορά τα οικονομικά και τη διαπραγμάτευση.

Η “αυγή” πλασάρει την ιδέα του διπλού νομίσματος

Η “αυγή” δημοσίευσε (26-4-15) μια συνέντευξη του Δ. Παπαδημητρίου, πρόεδρου Ινστιτούτου Levy. Η φράση στον τίτλο του δημοσιεύματος: “Αν αποδεχθούν τις προτάσεις οι δανειστές, θα είναι σαν να αποδέχονται πως έκαναν λάθος” προεξοφλεί ότι η πορεία των διαπραγματεύσεων δεν μπορεί να είναι ένας “έντιμος συμβιβασμός”. Μόνον κάποιος που θα πίστευε σε θαύματα, θα μπορούσε να αναμένει ότι οι δανειστές - που έχουν το πάνω χέρι - θα παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος. Το ενδιαφέρον όμως της συγκεκριμένης συνέντευξης δεν εντοπίζεται στο θάρρος της διατύπωσης αυτής της αλήθειας για την πορεία των διαπραγματεύσεων. Εξάλλου ο κίνδυνος μιας ρήξης με τους δανειστές κάθε μέρα που περνάει γίνεται ολοένα και πιο φανερός.

Το πραγματικό ενδιαφέρον της συνέντευξης δεν βρίσκεται στην πρόταση που είναι διατυπωμένη στον τίτλο αλλά σε μια άλλη πρόταση του Δ. Παπαδημητρίου για την διαχείριση αυτής της ρήξης:

Η δική μου άποψη, όπως το έχω πει και γράψει επανειλημμένα είναι ότι η εναλλακτική ενός καλοσχεδιασμένου προγράμματος παράλληλου νομίσματος ή IOUs, αν υιοθετηθεί με ριζικές προδιαγραφές, π.χ., την αξία του έναντι του ευρώ και τη διευθέτηση πληρωμής φόρων με αυτό, μπορεί να γίνει η κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη της χώρας. Επίσης, νομίζω, από εκτεταμένη έρευνα που έχω κάνει, ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα το απέρριπτε αν πληρούσε μερικές προϋποθέσεις. Δεν θα ήταν η μοναδική λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας για την πληρωμή των δανειστών αλλά θα έδινε κυρίως λύση στο πρόβλημα της ανεργίας και φτώχειας. 

Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και επερχόμενες επιλογές

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία η κυβέρνηση μετέφερε τα ταμειακά αποθέματα πολλών δημοσίων φορέων στην Τράπεζα της Ελλάδας ήταν μια δύσκολη κίνηση που θα ήταν δικαιολογημένη μόνο σε έκτακτες συνθήκες. Δεν υπάρχει φυσικά καμία αμφιβολία για το ότι οι συνθήκες είναι έκτακτες, όπως και ότι μας τις κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Στις 26 Ιανουαρίου το υπουργείο Οικονομικών παρέδωσε στη νέα κυβέρνηση ταμειακά διαθέσιμα 1,634 δις ευρώ. Επαίρονται πολλοί της κυβέρνησης Σαμαρά για το πλεόνασμα αυτό και το παρουσιάζουν ως απόδειξη του αλήστου μνήμης ‘σαξές στόρι’. Μόνο που η πρόβλεψη εσόδων-εξόδων που επίσης παρέδωσε το υπουργείο Οικονομικών εμφάνιζε ταμειακό έλλειμμα 429 εκ ευρώ για τις 24 Φεβρουαρίου, το οποίο μάλιστα θα ανέβαινε σε πάνω από 700 εκ ευρώ τις επόμενες δύο μέρες. Δηλαδή όταν θα πληρώνονταν οι μισθοί και οι συντάξεις. Αυτή ήταν η ‘επιτυχία’ της κυβέρνησης Σαμαρά.

Ρήξη, ο δρόμος για τον «αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό».

Αναδημοσίευση από το "alterthess"

του Χρήστου Λάσκου

Ο Βόφγκανγκ Μουνχάου, ιδρυτής της γερμανικής έκδοσης των Financial Times, πάει να πει «πιο κατεστημένο πεθαίνεις», σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών σήμερα υποστηρίζει ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι μια συμφωνημένη χρεοκοπία εντός Ευρωζώνης και η αθέτηση του ελληνικού χρέους. Ταυτόχρονα, διαχειρίζεται με πολύ αποδραματοποιημένο τρόπο όλα τα σχετικά με capital controls, παράλληλα νομίσματα και εναλλακτικές χρηματοδοτήσεις δείχνοντας έτσι πόσο μακριά από τον Αρμαγεδδώνα βρίσκονται τέτοιου τύπου επιλογές. Λίγο καιρό πριν άλλος ένας κορυφαίος του mainstream, ο «δικός μας Κύπριος» νομπελίστας Αζαριάδης πρότεινε ψύχραιμα αντίστοιχες επιλογές.

Η ώρα της έντιμης ρήξης

Αναδημοσίευση από το "thepressproject"
του Στάθη Κουβελάκη

Η υψηλού ρίσκου αυτή κίνηση αναδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την κρισιμότητα της κατάστασης έτσι όπως έχει διαμορφωθεί δύο μήνες μετά την συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη. Το βασικό, και στην ουσία το μόνο ουσιαστικό, επιχείρημα που είχε τότε διατυπωθεί υπέρ της συμφωνίας ήταν ότι «αγόραζε χρόνο», έστω και με επώδυνο αντίτιμο, έτσι ώστε να προετοιμαστεί με καλύτερους όρους η «μεγάλη διαπραγμάτευση» του καλοκαιριού.

Ο ισχυρισμός ήταν ότι για ένα τετράμηνο η ΕΚΤ θα σταματούσε το «μαρτύριο της σταγόνας» στο οποίο υποβάλλει το τραπεζικό σύστημα, και κατ’επέκταση την οικονομία, από τις 5 Φεβρουαρίου, όταν αποφάσισε να διακόψει τον βασικό μηχανισμό χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών. Διότι όπως είναι πλέον ευρύτερα αποδεκτό, η ελληνική κυβέρνηση σύρθηκε στην υπογραφή αυτής της ετεροβαρούς συμφωνίας υπό το φάσμα της διογκούμενης φυγής καταθέσεων και της απειλούμενης κατάρρευσης των τραπεζών.

O ποδοσφαιρικός παράδεισος του Εδουάρδο Γκαλεάνο

Αναδημοσίευση από το "Barikat.gr"

Του Γιώργου Γκίκα

Εδώ και λίγες μέρες η παγκόσμια λογοτεχνία και -όχι μόνο -θρηνεί, τον χαμό ενός παππού, που χάραξε ανεξίτηλα το όνομα του στις καρδιές πολλών ανθρώπων. Τόσο αυτών που τον διάβασαν, όσο και αυτών που επηρεάστηκαν από τη ζωή του. Στις 13 Απριλίου χάθηκε ο εμβληματικός Ουρουγουανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Εδουάρδο Γκαλεάνο. Δεσπόζουσα μορφή της λατινοαμερικανικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας της αριστεράς και γνωστός λάτρης του ποδοσφαίρου. Ο Γκαλεάνο έζησε μια ζωή γεμάτη εξορίες, βιβλία, ονόματα φίλων και εχθρών, πολλά βραβεία και πολύ αγώνα Ο δημιουργός λογοτεχνικών αριστουργημάτων, όπως η τριλογία «Η μνήμη της φωτιάς» και το «Καθρέφτες: «Μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία», αλλά και του θρυλικού «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», υπήρξε ένας βαθιά πολιτικοποιημένος συγγραφέας, που κατέκρινε τον ληστρικό καπιταλισμό, την καταπίεση των ανθρώπων και προσπάθησε να διατηρήσει τη μνήμη της Λατινικής Αμερικής ζωντανή, ενώ αγάπησε και ύμνησε το ποδόσφαιρο όσο λίγοι. Αναμφισβήτητα το κορυφαίο βιβλίο του είναι το «Soccer in Sun and Shadow» («Ποδόσφαιρο στον ήλιο και στη σκιά»), το οποίο κυκλοφόρησε στη Βόρειο Αμερική λίγες ημέρες πριν από την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γαλλίας και στην Ελλάδα το 2006.

Ο νεοφιλελευθερισμός, ο Νίκος Κοτζιάς και το ΠΑΣΟΚ (Μέρος ΙΙΙ)

(ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ μιλάει για την ΕΕ  στο ΚΡΗΤΗ TV,   30-11-2012)

Κάθε πατριώτης θα νιώσει εθνική υπερηφάνεια ακούγοντας τις απόψεις του Ν. Κοτζιά. Μπορεί ένας “νεοφιλελεύθερος” να είναι “πατριώτης”; Η τοποθέτηση του Ν. Κοτζιά αποτελεί  παράδειγμα θετικής απάντησης στο ερώτημα.

Το ερμηνευτικό σχήμα του Ν. Κοτζιά είναι απλό: Στην ΕΕ κυριαρχεί η πολιτική του “οικονομικού εθνικισμού” της Γερμανίας. Απέναντι σε αυτή την πολιτική οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα δεν έπραξαν το εθνικό τους καθήκον για να προασπίσουν τα συμφέροντα της πατρίδας.

Για τον Ν. Κοτζιά, την ιστορία την γράφουν οι “ελίτ”. Γιαυτό δεν κάνει καμία αναφορά σε έννοιες σχετικές με κοινωνικό συσχετισμό, ταξική πάλη και κοινωνικούς αγώνες. Αυτά τα ζητήματα γίνονται αντιληπτά μόνον μέσα από την οπτική της εξουσίας και εκλαμβάνονται ως μορφές υπέρβασης της αστικής πολιτικής ηθικής: “διαφθορά”, “σκάνδαλο”, “διαπλοκή”. Γιαυτό το “πολιτικό σχέδιό” του Ν. Κοτζιά είναι “εθνικό” και στηρίζεται σε ένα μόνον παράγοντα: στην εκμετάλλευση των “εσωτερικών ανταγωνισμών” που διαπερνούν τις σχέσεις αυτών των “ελίτ”. Δεν υπάρχει λοιπόν για τον Ν. Κοτζιά άλλο πεδίο άσκησης πολιτικής έξω από τον χώρο του κεφάλαιου και των εθνικών αντιθέσεων που το διαπερνούν.

40 χρόνια από την εισβολή του ΕΚΚΕ στην αμερικανική Πρεσβεία

Ήταν 21 Απριλίου 1975, κατά την επέτειο του χουντικού πραξικοπήματος του 1967, μόλις δύο μήνες μετά το «πραξικόπημα της πυτζάμας», όταν πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο και πορεία στην Πρεσβεία των ΗΠΑ. Όταν το μπλοκ του ΕΚΚΕ φτάνει έξω από την πρεσβεία, διαδηλωτές σπάνε τον κλοιό των αστυνομικών, περνούν στο προαύλιο και επιτίθενται στο κτήριο με αυγά, πέτρες και μπογιές, σπάνε τα εξωτερικά τζάμια ενώ πυρπολούνται και οι κουρτίνες των παραθύρων του ισογείου. Λίγα λεπτά αργότερα, αστυνομικοί με καδρόνια στα χέρια «επέβαλαν την τάξη».

η συνέχεια στην ΕΡΤ Open, εδώ:

40 χρόνια από την εισβολή του ΕΚΚΕ στην αμερικανική Πρεσβεία

τι τίτλο θα βάζατε σε αυτή την φωτογραφία;

(κάνε κλικ στην φωτογραφία για την επόμενη)

Ευριπίδου 14

Πρόσφυγες, άνεργοι και άνθρωποι δίχως σπίτι βρίσκουν καταφύγιο και φροντίδα έστω και προσωρινή στον όγδοο όροφο μιας πολυκατοικίας στο κέντρο.

Οδός Ευριπίδου 14, μέσα στη στοά, περιμένουμε το ασανσέρ για να ανεβούμε στον όγδοο όροφο. Μαζί μας περιμένουν υπομονετικά τρεις σιωπηλοί άντρες. Παρατηρώ ότι και αυτοί πηγαίνουν στον όγδοο όροφο. Βγαίνουμε από το ασανσέρ, η σιωπή γίνεται βαβούρα από τον πολύ κόσμο και οι τρεις άντρες πηγαίνουν να προμηθευτούν ένα χαρτάκι με έναν αριθμό. Έχουμε φτάσει στα «λουτρά των αστέγων». Στα «λουτρά» πηγαίνουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη, για να κάνουν το μπάνιο τους και να πλύνουν τα ρούχα τους. Μπροστά μας υπάρχουν γύρω στα τριάντα άτομα που περιμένουν με τον αριθμό στο χέρι. Άλλοι είναι σκυθρωποί και δεν μιλάνε σε κανέναν, άλλοι πιο ομιλητικοί, είναι μαζεμένοι σε παρέες και συζητάνε. Στο βάθος παρατηρώ τη βεράντα, κάποιοι έχουν βγει για να κάνουν ένα τσιγάρο και να κρεμάσουν τα πλυμένα τους ρούχα.

η συνέχεια εδώ:

Στην Ευριπίδου 14 πλένονται οι άστεγοι της Αθήνας