Κερδίζοντας τον πόλεμο έχοντας χάσει όλες τις μάχες;

Αναδημοσίευση από το "Kommunismus so la la"

*του cognord

μετάφραση & εισαγωγή: naufrageur à bord

Το κείμενο του cognord που ακολουθεί γράφτηκε αρχικά στα αγγλικά και δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην επιθεώρηση Brooklyn Rail (link). Παρότι είχε ως βασικό στόχο την ενημέρωση του αγγλόφωνου κοινού για τις τρέχουσες εξελίξεις στην Ελλάδα και μια τοποθέτηση σε σχέση με αυτές, μου φάνηκε πως είναι αρκετά αυτά που μπορεί να κομίσει στην (ομολογουμένως φτωχή) συζήτηση που διεξάγεται εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού· πράγμα αν μη τι άλλο σημαντικό, τη στιγμή που σε ολόκληρο σχεδόν το φάσμα, από την αριστερά και κομμάτια του λεγόμενου α/α χώρου μέχρι την άκρα δεξιά, ένας λευκός θόρυβος ελπίδας, περηφάνιας και υποστήριξης της νέας κυβέρνησης καλύπτει τα πάντα. Κι αυτό γιατί το κείμενο έχει (τουλάχιστον) δύο μεγάλες αρετές: αφενός τοποθετεί την άνοδο και την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στο σωστό πλαίσιο (την ήττα των αγώνων που εκδηλώθηκαν την προηγούμενη περίοδο και την υποχώρηση του ανταγωνισμού) και αφετέρου κάνει τον κόπο να καταπιαστεί σοβαρά με τα όσα (πολλά και αντικρουόμενα) έχουν ακουστεί από τα στελέχη και τους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ, αρθρώνοντας μια συστηματική έκθεση και κριτική του προγράμματός του (με άλλα λόγια, της μορφής που θα πάρει η καπιταλιστική αναδιάρθρωση ως ταξική πάλη) όχι στη βάση ενός αφηρημένου ριζοσπαστισμού, αλλά μάλλον εμμενώς, στη βάση της ίδιας του της αναλήθειας.

Για την μικροπολιτική “αριστερών” που ξεπλένουν το φθαρμένο προσωπικό του πολιτικού συστήματος...

ποιό είναι το “καθίκι” και η “σιχαμερή ύπαρξη” και το “κοινωνικό απόβρασμα”;

Για να καταλάβετε τι σημαίνει πολιτική χωρίς αρχές, διαβάστε παρακάτω κείμενα από το “εκδοχή”:

1. Πράγματι! Τα καθίκια δεν πάνε χαμένα!…

2. 43 καθεστωτικοί διανοούμενοι ντύθηκαν δημοκράτες!

Δυο μέτρα και δυο σταθμά εφαρμόζουν οι συντάκτες του “εκδοχή” στην κρίση προσώπων του φθαρμένου πολιτικού συστήματος. Αποκαλούν επιλεκτικά “καθίκι”,“σιχαμερή ύπαρξη” και “κοινωνικό απόβρασμα” την Έλενα Παναρίτη και στηρίζουν άκριτα  την προσπάθειά του Νίκου Κοτζιά να φιμώσει τον τύπο με δικαστικές μεθοδεύσεις με την επίκληση της "δυσφήμισης", όταν οι δικοί τους χαρακτηρισμοί προς το πρόσωπο της Ελενας Πανορίτη πέρα από κάθε όριο πολιτικής αντιπαράθεσης είναι σαφώς προσβλητικοί και ανήθικοι. Αντί λοιπόν να κρίνουν την πράξη του Ν. Κοτζια, η οποία στρέφεται ενάντια στην ελευθερία του τύπου, κρίνουνεπιπλέον με ανάλογους χαρακτηρισμούς και κάποιους άλλους που υπερασπίζονται αυτή την ελευθερία...

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

της Γιάννα Κούρτοβικ

Σφίξανε τα χέρια και o Ματέο Ρέντσι χάρισε το σύμβολο της προσαρμογής στον Αλέξη Τσίπρα, και μάλλον δεν θα ήθελε κανείς να του θυμίσει ότι αυτό τον τύπο τον είχε πετάξει στη θάλασσα η ιταλική αστυνομία 14 χρόνια πριν, μαζί με κάμποσα από τα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, χαρακτηρίζοντάς τους επικινδύνους για την εσωτερική ασφάλεια της Ιταλίας.

Μιλάμε για το 2001, τις μέρες της Γένοβας, της μεγαλύτερης συνάντησης στην ιστορία των κινημάτων, όταν διαδηλωτές από όλη την Ευρώπη μαζεύτηκαν στη Γένοβα για να αντιτάξουν τη βούληση των λαών στη βούληση των 8 ηγετών που, οχυρωμένοι, έντρομοι, πίσω από φράγματα και τείχη, θα αποφάσιζαν για τις τύχες του κόσμου μας.

Η Γένοβα γέμισε από διαδηλωτές, σε κάθε ελεύθερο χώρο στήθηκαν σκηνές και εξέδρες, η πόλη έζησε 3 τρεις μέρες σε ξέφρενους κινηματικούς ρυθμούς. Η μεγαλειώδης πορεία που πλημμύρισε το ιστορικό κέντρο χτυπήθηκε επανειλημμένα από τις πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις και άφησε πίσω της εκατοντάδες συλληφθέντες, τραυματίες, αλλά και έναν νεκρό, τον Κάρλο Τζουλιάνι, αδικαίωτο μέχρι σήμερα σύμβολο εκείνης της εποποιίας.

Σαν σήμερα (12-2-1945) υπογράφτηκε η συμφωνία της Βάρκιζας

(κλίκ στην εικόνα για να δείτε ένα σπάνιο video)

Εικόνες από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα (11-2-2015)

Αριστερά στην κυβέρνηση, οι αγώνες συνεχίζονται

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των Συντακτών"

Του Κώστα Λεγάκη

  Τα κοινωνικά κινήματα, τα εγχειρήματα εργασιακής αυτοδιαχείρισης και τα κινήματα για τα κοινά δεν ζητούν από την κυβέρνηση να «δώσει», αλλά απαιτούν να «αφήσει» τον χώρο που χρειάζονται για να αναπνεύσουν ελεύθερα και να ανθήσουν

Από την ημέρα που τέθηκε το ζήτημα μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς», με ταλανίζει το εσωτερικό, ερώτημα: Τι ακριβώς είναι μια «κυβέρνηση της Αριστεράς»; Και πόσο αριστερή μπορεί να είναι μια τέτοια κυβέρνηση;

Ξεκαθαρίζω εξ αρχής ότι ποτέ δεν πίστεψα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει με εκλογές. Βελτιώσεις μπορεί να γίνουν, ουσιώδεις αλλαγές όμως που θα φέρουν τα πάνω κάτω στην κοινωνική συγκρότηση, όχι. Παρ' όλα αυτά, από μια πολιτική διαστροφή και από μια άποψη που λέει ότι εφόσον έχουμε αστική δημοκρατία πρέπει να απαιτούμε και να κάνουμε το παν ώστε να λειτουργεί (έστω αυτή που δεν μας αρέσει – έστω μέχρι να την καταργήσουμε!), ψηφίζω. Και (ίσως να είναι περιττή η διευκρίνιση) ψηφίζω πάντα κάποια Αριστερά. Ο καιρός πέρασε και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου μια κάποια Αριστερά να γίνει κυβέρνηση. Και είναι σίγουρο ότι αυτή η αριστερή κυβέρνηση θα κάνει πράγματα που θα ανακουφίσουν, θα πάρει φιλολαϊκά μέτρα, θα εκδημοκρατίσει κάποιους θεσμούς κ.λπ. Πράγματα άμεσης προτεραιότητας και διόλου ευκαταφρόνητα, που όμως δεν φτάνουν. Και που μπορεί, ανά πάσα στιγμή, σε κάποια άλλη τούμπα της Ιστορίας, να παρθούν πίσω, όπως ήδη έγινε με τόσες και τόσες κατακτήσεις.

Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, το μόνο που δεν κινδυνεύει σήμερα είναι η κυβερνητική σταθερότητα

Υπάρχει μια δικαιολογημένη ανησυχία για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται αυτή την περίοδο με τα επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ. Κάποιοι φοβούνται και άλλοι προσδοκούν ότι αν οι διαπραγματεύσεις οδηγηθούν σε αδιέξοδο θα προκύψει κυβερνητική κρίση και η χώρα θα μπει σε νέες περιπέτειες. Κάποιοι εκτιμούν ότι μέσα από μια τέτοια εξέλιξη θα κυριαρχήσουν οι δυνάμεις της ακροδεξιάς και άλλοι ελπίζουν ότι θα ανοίξει ο δρόμος για μια γενικότερη κοινωνική αλλαγή μέσα από την αποδέσμευση της χώρας από δεσμά του ευρώ και της Ε.Ε. Όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά: όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, το μόνο που δεν απειλείται σήμερα είναι η κυβερνητική σταθερότητα.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος που οδήγησε στην κυβερνητική αλλαγή δεν ήταν απλά μια κρίση “συναίνεσης” στις συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές, αλλά μια κρίση των σχέσεων εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα που κυβερνούσε την χώρα τα προηγούμενα χρόνια. Ήταν δηλαδή κρίση μηχανισμών εξουσίας. Τα κυβερνητικά κόμματα έχασαν την αξιοπιστία τους ως διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας, ανεξάρτητα αν το περιεχόμενο των “θέσεων” που πρόβαλλαν και συνεχίζουν να προβάλλουν τυγχάνει κάποιας ευρύτερης προσοχής και γίνεται αντικείμενο προβληματισμού ή ακόμα και αποδοχής.

Ο θεός, που τόσο έχει προσεγγίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, να βάλει το χέρι του!

Όταν βρίσκονται σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις της χώρας με ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, δεν είναι η κατάλληλη ώρα για ν’ αποτιμήσουμε τις δυνατότητες που έχει η νέα κυβέρνηση να ασκήσει ουσιαστική πίεση στους δανειστές. Τα κυβερνητικά και κομματικά όργανα (υπουργικό συμβούλιο, γραμματεία) είναι καθ’ ύλην υπεύθυνα για τη διεξαγωγή των συνομιλιών και, πάντως, είναι βέβαιο ότι ο πρόεδρος και οι συνεργάτες του καθορίζουν, όπως γινόταν μέχρι σήμερα, την τακτική της διαπραγμάτευσης.

Δυστυχώς, από ορισμένες πλευρές επιχειρείται να αποδοθεί η ευθύνη μιας πιθανής αποτυχίας στο πρόσωπο του υπουργού Γιάνη Βαρουφάκη, το οποίο εγκαλείται ως υπεύθυνος για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Ελάχιστοι μέχρι σήμερα είχαν προβληματιστεί για τις δυνατότητες να δώσουμε, με σχετική επιτυχία, μια μεγάλη εθνική, ταξική και πολιτική σύγκρουση με τα όργανα της σκληρά νεοφιλελεύθερης ΕΕ. Ελάχιστοι είχαν μιλήσει για την αναγκαιότητα ενός μαζικού αριστερού κόμματος, ανοιχτού στην κοινωνία, για την ενεργοποίηση των λαϊκών τάξεων ώστε να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα, για τη σημασία ενός σχεδίου έκτακτης ανάγκης για άμεσες δράσεις στον χώρο της οικονομίας. Τέλος, ελάχιστοι είχαν ανησυχήσει για τις «εκκαθαρίσεις» προσώπων και θέσεων που δε χωρούσαν στο σχέδιο της ηγετικής ομάδας και όσων τη στήριζαν ή συναινούσαν.

Κρούγκμαν: Να μην γίνει η ΕΚΤ «συλλέκτης δανείων της Γερμανίας»

Αναδημοσίευση από την "καθημερινή" 

«Οι Γερμανοί πολιτικοί δεν εξήγησαν ποτέ στους πολίτες τους τα "μαθηματικά". Επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της ηθικολογίας για την ανευθυνότητα των δανειζομένων», υποστηρίζει σε νέο άρθρο του για την Ελλάδα, στην εφημερίδα «New York Times», ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος, Πολ Κρούγκμαν, εκφράζοντας την ελπίδα ότι «η ΕΚΤ θα ανταποκριθεί στον ρόλο της ως προστάτης της ευρωπαϊκής οικονομίας και των ευρωπαϊκών θεσμών και όχι ως συλλέκτης δανείων της Γερμανίας».

Ο λαϊκός παράγοντας στον δρόμο, η κυβέρνηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η χθεσινή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος οργανώθηκε την ίδια μέρα από μια πρωτοβουλια στο facebook:

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ΠΕΜΠΤΗ 5/2 ΣΤΙΣ 18:00: Kανένας Εκβιασμός - Αξιοπρέπεια Τώρα!

Χωρίς σημαίες και πανό, χωρίς συνθήματα χαρούμενα πρόσωπα συζητούσαν και σχολίαζαν τα δεδομένα της νέας συγκυρίας που ξεκίνησε με την κυβερνητική αλλαγή. Η ανταπόκριση του κόσμου στην πρόσκληση να κατέβει στην πλατεία υπήρξε μεγάλη, παρ' όλες τις επιφυλάξεις των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ για την επιτυχία της. Ενδεικτικός ο σχολιασμός της Ε. Λουπάκη το πρωί της ίδιας μέρας στον 105.5. Τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν εμπιστεύονται ακόμα τον λαϊκό παράγοντα, αλλά και αντιστρόφως οι λαϊκές μάζες αν και χαίρονται και πανηγυρίζουν για την κυβερνητική αλλαγή, διατηρούν τις αμφιβολίες τους αν η νέα κυβέρνηση θα καταφέρει να υλοποιήσει τις εξαγγελίες της αλλά και το ποίο θα είναι το περιεχόμενο της “συμφωνίας – γέφυρας”, που είναι ο άμεσος στόχος των διαπραγματεύσεων με τα επιτελεία της ΕΕ.