Κριτικές παρατηρήσεις στο κείμενο ''για ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο σε ένα επαναστατικό κίνημα''

Η αλήθεια είναι ότι οι υπάρχοντες φορείς της Αριστεράς, της Αναρχίας, της αυτονομίας κ.α, είναι λιγότερο ή περισσότερο μέρη ενός κοινού προβλήματος που συνειδητοποιείται κυρίως μετά το 1990-και το πρόβλημα που παραμένει είναι η πραγματική ήττα των υποτελών και η νίκη των αφεντικών, και όχι απλώς των ''αφεντικών'', αλλά των δομών και των διαδικασιών του κεφαλαιοκρατικού Συστήματος. Μέχρι σήμερα, το ένα μέρος του προβλήματος μετατοπίζει την ευθύνη στον άλλο, με βάση τα δικά του υπέρ και βλέποντας απλά τα κατά του άλλου μέσα στον αυθόρμητο καταμερισμό πρακτικών και τον κατακερματισμό του ''κινήματος''. Μόνο που, παρά τις πολιτικές ασυνέχειες, υπάρχει μια αιματηρή και αναμφισβήτητη ιστορική Συνέχεια, αυτή της ιστορίας των καταπιεσμένων και της αποτυχίας τους να ξεπεράσουν το Σύστημα και να φτιάξουν μια κοινωνία άλλη. Όλα τα μέρη του ''κινήματος'' είναι κληρονόμοι αυτής της αποτυχίας, είτε το αναγνωρίζουν είτε όχι.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:

Κριτικές παρατηρήσεις στο κείμενο ''για ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο σε ένα επαναστατικό κίνημα''

Τι λέει ο Γ. Μηλιός για το χρέος

Απόσπασμα από το κείμενο:

 «Αν δεν μας δίνουν δόσεις, δε θα πληρώνουμε ομόλογα»

- Το τελευταίο χρονικό διάστημα, πολλοί αμφισβητούν την σκληρή διαπραγμάτευση που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση απέναντι στους δανειστές. Λένε πως δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσουν στην υπόθεση του χρέους καθώς οι λαοί της Ευρώπης των άλλων χωρών μελών θα καλεστούν, να συνδράμουν οικονομικά. Υπάρχει εναλλακτική λύση που μπορεί να εφαρμοστεί και να γίνει αποδεκτή από τους δανειστές;

Η κρίση χρέους δεν αποτελεί ελληνική υπόθεση. Είναι ευρωπαϊκή υπόθεση, πλήττει την Ιταλία, τη Γαλλία, ολόκληρη την Ευρωζώνη. Δεν θα πάμε να διαπραγματευτούμε ως επαίτες αλλά ούτε ως εχθροί. Αλλά κανείς να μην θεωρήσει ότι είμαστε και «μαθητές». Η Ευρώπη αλλάζει καθώς οι διακηρυγμένοι στόχοι των προγραμμάτων λιτότητας αποτυγχάνουν, η χρηματοπιστωτική αναξιοπιστία επιστρέφει και οι πολίτες κινητοποιούνται. Η Ελλάδα αλλάζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η ατμομηχανή των ραγδαίων εξελίξεων.

Οι εξελίξεις της προηγούμενης περιόδου (PSI και ανάληψη του ελληνικού δημόσιου χρέους από τα κράτη και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) κατέστησαν τη χώρα μας «ειδική περίπτωση» στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Για την Ελλάδα η ενδεικνυόμενη διευθέτηση είναι αυτή που ακολουθεί το πρότυπο της λύσης που δόθηκε για τη Δυτική Γερμανία το 1953 με τη διάσκεψη του Λονδίνου: διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης. Αυτή είναι η βασική πολιτική μας θέση. Με δεδομένο ότι οι «δόσεις» που παρέχονται από τους δανειστές πηγαίνουν για την αποπληρωμή τόκων και τοκοχρεολυσίων (ομολόγων παλαιότερων δανείων που λήγουν), δεν θα υπάρξει «εκβιασμός» ικανός να κάνει την ελληνική κυβέρνηση να υποχωρήσει. Όσο δεν δίνονται οι «δόσεις» απλώς δεν θα αποπληρώνονται τα ομόλογα που λήγουν.

Τοποθετήσεις (video) από την συζήτηση με θέμα "Χρέος και Τράπεζες" (Πάντειο 9-11-14)

Κώστας Λαπαβίτσας:

Η ομιλία του Π. Παπακωσταντίνου στο Πάντειο (9-11-14)

Την Κυριακή 9 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε η ημερίδα ''Χρέος και Τράπεζες'' στο Πάντειο, η οποία οργανώθηκε από συλλογικότητες της Αριστεράς. Θα παρουσιάσουμε τις ομιλίες του Β' μέρους (Πέτρου Παπακωνσταντίνου Aντώνη Νταβανέλλου Σεραφείμ Σεφεριάδη και Κώστα Λαπαβίτσα), που έχουν γενικότερο πολιτικό ενδιαφέρον και δεν περιορίζονται σε στενές “επιστημονικές” προσεγγίσεις.

Θέτουν γενικότερα ερωτήματα που όλους μας απασχολούν και δίνουν τις δικές τους απαντήσεις όπως, ποία είναι τα όρια της διαπραγματευτικής δύναμης μιας Κυβέρνησης της Αριστεράς και από ποιούς παράγοντες προσδιορίζονται. Αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται πιο κοντά στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του μεγάλου μέρους της κοινωνίας, δεν εμπιστεύεται καμία πολιτική δύναμη ότι είναι ικανή να οδηγήσει την χώρα σε μια έξοδο από την κρίση που θα είναι σε όφελος των “από κάτω” και δεν συγκινούνται από τις πολιτικές πρακτικές των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν εναγώνια να αποδείξουν ότι είναι παράγοντας σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος αναδεικνύοντας ως αιχμή της πολιτική τους την “προεδρολογία”...

Οι Ποδέμος, ο Φουκό και η κυβερνητική πολιτική της Αριστεράς

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

της Μαρίνας Πρεντουλή

Ο Φουκό εισήγαγε τον όρο κυβερνητικότητα (governmentality). Οι Ποδέμος και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει να κάνουν πολύ παρέα τελευταία. Οι Ποδέμος και ο Φουκό, καθένας με τον τρόπο του, μπορούν να θέσουν κάποια ενδιαφέροντα ζητήματα στην Αριστερά, και στον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα.

Στα μέσα Οκτωβρίου, με πρωτοβουλία του Left Unity, οργανώθηκε σειρά εκδηλώσεων σε διάφορες πόλεις της Αγγλίας, με τίτλο «Podemos, Syriza, Left Unity: Doing Politics Differently». Στόχος τους, να φέρουν σε διάλογο ομιλητές των τριών κομμάτων (Ποδέμος: Εδουάρδο Μάουρα, ΣΥΡΙΖΑ: Μαρίνα Πρεντουλή, Left Unity: Κέιτ Χάντσον) και προσωπικότητες της βρετανικής Αριστεράς (Κεν Λόουτς, Τάρικ Άλι). Το Left Unity, με μόλις δεκαοκτώ μήνες ζωής, έχει αρκετές ομοιότητες στις προθέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ: είναι μια προσπάθεια ενοποίησης της διασπασμένης βρετανικής Αριστεράς, σε ένα σχήμα με κοινό μέτωπο κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της λιτότητας.

Στις εκδηλώσεις αυτές, λοιπόν, φάνηκε ότι ο εκπρόσωπος των Ποδέμος δεν θα ακολουθούσε ένα αυστηρό μαρξιστικό πλαίσιο: ο λόγος του δεν επικεντρωνόταν στην οικονομική ανισότητα την κοινωνική δικαιοσύνη ή τη λιτότητα. Ούτως ή άλλως, από όσο ξέρω, οι Ποδέμος δεν έχουν δηλώσει ανοιχτά μαρξιστές ή αντικαπιταλιστές. Δεν είναι παράδοξο, αν σκεφτούμε ότι το κίνημα Μ-15, από το οποίο προήλθαν, είχε κοινό παρονομαστή την οργή των πολιτών κατά του πολιτικού κατεστημένου. Όπως είπε ο Μάουρα, «αυτό που ένιωσε ο λαός με την κρίση δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε συγκεκριμένο οικονομικό πρόγραμμα». Ο λόγος του επικεντρώθηκε στη μονοπώληση της εξουσίας από τα δυο μεγάλα κόμματα της Ισπανίας και τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος, με κεντρικό άξονα τη δημοκρατία: μια δημοκρατία βασισμένη στη διαφάνεια, τη λαϊκή συμμετοχή και την πολιτική λογοδοσία.

Κι όμως, ΤΩΡΑ είναι η στιγμή …να μπουν όλοι οι αντικαπιταλιστές στο ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσίευση από το "rproject.gr"

του Στρατή Γατελούζου

Τους τελευταίους μήνες όλα δείχνουν ότι βαίνουμε προς μια κρίσιμη πολιτική καμπή, στην οποία θα κριθούν πάρα πολλά για τον κόσμο της εργασίας και τις καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες στη χώρα, αλλά και στην Ευρώπη συνολικά. Ύστερα από τεσσεράμισι χρόνια μνημονίου, έχουν εξαντηθεί τα περιθώρια για να κυβερνά το μνημονιακό μπλοκ με προμετωπίδα την αφήγηση ότι «το μνημόνιο είναι μονόδρομος» και τα αντιλαϊκά μέτρα «είναι προς το συμφέρον των πολλών». Φαίνεται πως η κυβέρνηση Σαμαρά ετοιμάζει... πανηγυρική έξοδο από το μνημόνιο, που όλες και όλοι ξέρουμε πως θα είναι εικονική, καθώς ακόμα και αν η τρόικα αποχωρήσει από την Ελλάδα, η χώρα θα ενταχτεί στο ευρωπαϊκό υπερ-μνημόνιο, και μάλιστα με ειδικές δυσμενείς ρυθμίσεις. Η κυβέρνηση όμως θα κραυγάσει ότι εφαρμόζοντας το μνημόνιο... βγήκαμε από το μνημόνιο, προκειμένου να πάει στις (ολοένα και πιθανότερο να προκηρυχτούν) πρόωρες εκλογές με όσο το δυνατόν ευνοϊκότερο κλίμα γι’ αυτήν, αξιοποιώντας και τα καθεστωτικά κανάλια.

Οι εχθροί και οι φίλοι της Ρένας Δούρου

Η Ρένα Δούρου από τη στιγμή που κέρδισε τον Γιάννη Σγουρό έχει να αντιμετωπίσει δύο εξωτερικούς εχθρούς: Την εσωτερική δομή της Περιφέρειας, που θα προσπαθήσει να της κάνει τη ζωή ποδήλατο και τα μέσα της διαπλοκής, που θα προσπαθήσουν να τη διαβάλλουν με κάθε δυνατό τρόπο.

Η Ρένα Δούρου όμως θα πρέπει να αντιμετωπίσει και άλλον ένα εχθρό: τον ίδιο της τον εαυτό. Ελπίζω ότι γνώριζε πολύ καλά τι έκανε όταν αποφάσισε να διεκδικήσει -με προοπτικές νίκης- την Περιφέρεια και ότι είναι προετοιμασμένη για να τα βγάλει πέρα. Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι θα έχει τη μικρότερη περίοδο χάριτος από οποιοδήποτε άλλο συνδυασμό και ότι θα πρέπει να κάνει έργο έχοντας απέναντί της το σύστημα της διαπλοκής, το οποίο εν μέσω κρίσης είναι ισχυρότερο από ποτέ. Άλλωστε παίζει πια για την επιβίωσή του. Θα ήταν ευχής έργο λοιπόν να είναι λιγότερο επιθετική, να αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να προσπαθήσει με πράξεις να εκθέσει όσους της επιτίθενται.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:

Ελέγχοντας τη Ρένα Δούρου (και ορισμένα ακόμη ζητήματα)

Ρωσία: Σχέδιο νόμου για το ...σπέρμα του κ. Βλαντιμίρ Πούτιν!

Η Ρωσίδα βουλευτής κυρία Γιελένα Μπορίσοβα Μιζουλίνα, κατέθεσε ένα νομοσχέδιο, με το οποίο προτείνει την… συμμετοχή του Ρώσου προέδρου στην τεκνοποίηση γυναικών που επιθυμούν να αποκτήσουν απογόνους. Με τα σπερματοζωάρια του Πούτιν, επεσήμανε η Μιζουλίνα, η Ρωσία όχι μόνο θα αποκτήσει πατριώτες αλλά θα λύσει και σε σημαντικό βαθμό το δημογραφικό αλλά και το θέμα της υπογονιμότητας στη χώρας.

περισσότερα εδώ:

Οι «εκλεκτοί του Πούτιν»

Τι ...ξέχασε να γράψει το left.gr για τον Διευθυντή του 4ου Γυμνασίου Δάφνης;

Το left.gr δημοσιεύει σήμερα ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ (4ο Γυμνάσιο Δάφνης: Ποινικές διώξεις και αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος σε μαθητές που... επιχείρησαν κατάληψη ) για τα κατορθώματα του διευθυντή του 4ου Γυμνασίου Δάφνης, Κωνσταντίνου Σάλτα, ο οποίος απειλεί με αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος και ποινικές διώξεις μαθητές που επιχείρησαν κατάληψη, όπως επίσης και τους κηδεμόνες τους.

Όμως ξέχασε να αναφέρει ότι ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την δημοτική κίνηση "ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ – ΔΑΦΝΗΣ ΥΜΗΤΤΟΥ" που στήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ στον δήμο με ομόφωνη απόφαση της τοπικής ΟΜ.

Εδώ το ψηφοδέλτιο:  Ψηφοδέλτιο… και εδώ η ανακοίνωση της απόφασης της ΟΜ: Ο ΣΥΡΙΖΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ "ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ"

Αν δεν γεννήσει η γάτα... τότε δεν έχουμε τίποτα να πούμε!

(αφιερωμένο στα επιτελεία του ΣΥΝασπισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς)