Διαβάστε σήμερα στην "ΑΥΓΗ"

«Αγαπητοί μου φίλοι, αγαπητοί μου σύντροφοι, οι προτάσεις σας όσον αφορά την τακτική δεν είναι “ρεαλιστικές”, όπως το νομίζετε, ούτε το στρατηγικό σας όραμα ότι με λίγο κλασικό μαζικό κίνημα και λίγο εκλογικό κοινοβουλευτισμό μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Θα πρέπει να αποδεχτείτε ότι κάτι τέτοιο δεν μοιάζει σήμερα περισσότερο αληθινό απ’ ό,τι το 1848, όταν οι επαναστάσεις σε όλη την Ευρώπη και η καθολική ψηφοφορία οδήγησαν παντού στον θρίαμβο της αντίδρασης. Δείτε προσεκτικά, εδώ, την καταστροφική κατάσταση των επαναστατών στην Αίγυπτο: η δυναμική, ενθουσιώδης και από πολλές πλευρές αξιοθαύμαστη δράση τους, εγκλεισμένη μέσα στην ιδεολογική σύγχυση και την οργανωτική αναρχία, τελικά οδήγησε απλώς στην επιστροφή των στρατιωτικών».

Από την συνέντευξη του Α. Μπαντιού: "Σχετικά με την ελληνική κατάσταση"

            

Η ΘΡΑΚΗ, Η ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

1. Ο φαύλος κύκλος της αμοιβαιότητας των εθνικισμών της Τασίας Χριστοδουλοπούλου
2. Τι είναι και τι δεν είναι αριστερή πολιτική στα μειονοτικά του Δημήτρη Χριστόπουλου
3. Μειονοτική σχέση: μια σχέση εξουσίας του Γιώργου Μαυρομμάτη
4. Η καταλυτική παρουσία της Αριστεράς στη Θράκη του Μουσταφά Μουσταφά

Παραιτήσεις μελών του ΣΥΡΙΖΑ Αμαλιάδας

...Οι σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις που κυριαρχούν σήμερα στην ηγεσία του κόμματος και η προσπάθεια για την επιβολή τους στο εσωτερικό του, στις οργανώσεις μελών, στα συνδικάτα που επηρεάζει, στα έντυπα που ελέγχει, έχουν επηρεάσει στο μέγιστο και τα οργανωτικά ζητήματα, με καταστροφικά αποτελέσματα. Ένα από τα βασικά κριτήρια ένταξής μας στον οργανωμένο κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του ’12 ήταν η βεβαιότητα ότι στους κόλπους της ριζοσπαστικής αριστεράς, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές διαφοροποιήσεις τάσεων και την ύπαρξη συνιστωσών, κυριαρχεί η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, ο σεβασμός των μειοψηφιών και η υπεράσπισή του δικαιώματός τους να εκφράζονται ακόμα κι αν αυτό ξέφευγε από την πλειοψηφούσα «κεντρική γραμμή» ή αν αυτό αποτελούσε συχνά κριτική απέναντί της.

Η άφιξη των υποστηρικτών της «προεδρικής τάσης» μετά το συνέδριο στις Οργανώσεις Μελών με τη φόρα των «νικητών» που σε κάθε ευκαιρία επιδεικνύοντας την αριθμητική της υπεροχή, θεωρώντας λάφυρο πολέμου την υποταγή των υπολοίπων στη βούλησή της και συχνά – πυκνά χλευάζοντας και λοιδορώντας τις διάφορες διατυπώσεις κριτικής σε οποιαδήποτε ευκαιρία, ήταν για αρκετούς από μας ένα πρώτο δείγμα από μια σειρά συμπεριφορών, επιλογών και μεθοδεύσεων...

 Ολόκληρο το κείμενο των συντρόφων από την Αμαλιάδα:

Τα ...αχ και τα ...βαχ της “πατριωτικής” Αριστεράς

Η Σαμπιχά πίνει καφέ με τον Σ. Θεοδωράκη. Εσείς θα πίνατε μαζί του;

Ο πατριωτισμός της Αριστεράς και ο ακροδεξιός εθνικισμός παράγουν συχνά κοινούς αυτοματισμούς και συναισθήματα και οδηγούν σε ταυτόσημες πολιτικές στάσεις. Για παράδειγμα, πρόσφατα αρκετοί αριστεροί “πατριώτες” ένιωσαν ψυχική αγαλλίαση με την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία και την ενδυνάμωση της αντίστασης των ανατολικών επαρχιών της Ουκρανίας ενάντια στο “αμερικανόδουλο” καθεστώς του Κιέβου. Το ίδια αγαλλίαση νιώθουν και οι χρυσαβγίτες και τάσσονται αναφανδόν στο πλευρό του Πούτνιν. 

Πριν λίγο καιρό, όταν η τροϊκανή κυβέρνηση μπουζούριασε τους χρυσαβγίτες και τους έχωσε μέσα, εμείς χαρήκαμε. Όμως αρκετοί αριστεροί πατριώτες ένιωσαν φόβο και άρχισαν να ανησυχούν ακόμα περισσότερο για το μέλλον, μήπως πλησιάζει και η δική τους σειρά... Δεν νομίζουμε ότι παρερμήνευσαν το γνωστό κείμενο του Μπρεχτ «Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος...», ούτε ότι οι φόβοι τους διακατέχονται από το χρόνιο σύνδρομο της “παρανομίας” που είχε αποκτήσει η Αριστερά στον τόπο μας μετά την ήττα του εμφύλιου...

Αυτές τις μέρες, με αφορμή την “υπόθεση Σαμπιχά”, βρέθηκαν πάλι να τρέφουν τα ίδια συναισθήματα απέναντι στον ακτιβισμό της Σουλεϊμάν αλλά και να εκφράζουν τις ίδιες ανησυχίες για το μέλλον της Θράκης, με αυτές που εκφέρονται από ακροδεξιούς κύκλους και το βαθύ κράτος. Παρουσιάζουμε ενδεικτικά δυο περιπτώσεις σχετικές με αυτό το θέμα, που προκαλούν γέλιο από την εναγώνια προσπάθεια των εκφραστών τους να υπερασπιστούν τα “ιερά και όσια” του ελληνικού έθνους:

Για τον δονκιχωτισμό του Π. Μαυροειδή και όχι μόνο...

Αν θέλετε να καταλάβετε γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κατέβηκε στις ευρωεκλογές μαζί με το ΣΧΕΔΙΟ Β', παρόλο που οι προεκλογικές τους διακηρύξεις μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερού καθώς και γιατί ο χώρος της “αντικαπιταλιστικής Αριστεράς” είναι και θα συνεχίσει να παραμένει περιθωριακός, τότε διαβάστε το άρθρο του Παναγιώτη Μαυροειδή, υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Φασούλι το φασούλι, (δε) γεμίζει το σακούλι’’ (για το αλαλούμ υποψηφιοτήτων στο ΣΥΡΙΖΑ)

Όμως μην κολλήσετε στο τυφλό αντισυριζικό πάθος του κειμένου, που οδηγεί τον συντάκτη του να υιοθετεί επιχειρήματα ταυτόσημα με αυτά που προβάλλει το μνηνομιακό στρατόπεδο ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και αποπροσανατολιστείτε. Θα χάσετε την ουσία της πολιτικής του άποψης, η οποία διατυπώνεται με διακηρυκτικό ύφος στην τελευταία παράγραφο:
«Στην πολιτική όμως ένα και ένα δεν κάνουν πάντα δύο. Καμιά φορά κάνουν και μισό ή και μηδέν. Και αυτό ας μη το ξεχνούν όσοι θεωρούν ότι η πολιτική δυναμική και πολύ περισσότερο η πολιτική ανατροπή είναι αποτέλεσμα μιας αθροιστικής μίζερης λογικής, που θυμίζει μπακάλη».

Δεν θα επιδοθούμε στην άχαρη διαδικασία ανασκευής της ερμηνείας του καθενός μεμονωμένου περιστατικού που αναφέρει, αλλά θα ξεκινήσουμε με την υπόθεση ότι όλα όσα ισχυρίζεται είναι πολιτικά ορθά. Με δεδομένο λοιπόν ότι η “αλήθεια” είναι πράγματι με το μέρος του Π. Μαυροειδή, ας πάμε ένα βήμα παραπέρα και για να ανιχνεύσουμε πως αυτή η “αλήθεια” αποτυπώνεται στην πολιτική συγκυρία. Τότε θα διαπιστώσουμε δύο “παράδοξα” που χρίζουν ερμηνείας:

1. Η πολιτική αντίληψη του Π. Μαυροειδή για το πως θα πρέπει να διαμορφώνεται η “εκλογική ταυτότητα” των πολιτικών σχηματισμών έχει πράγματι ένα επιτυχημένο “υπόδειγμα” στην ελληνική πραγματικότητα. Όμως αυτό δεν ανήκει στο χώρο της Αριστεράς αλλά της Ακροδεξιάς. Η “χρυσή αυγή” είναι εκείνο το πολιτικό μόρφωμα που εκφράζει πρακτικά με το καλύτερο δυνατό τρόπο την πολιτική αποτελεσματικότητα των ισχυρισμών του. Πράγματι, δεν ήταν οι “λαμπερές” προσωπικότητες - παράγοντες που γέμισαν το εκλογικό σακούλι της “χρυσής αυγής” και την ανέδειξαν σε τρίτο την τάξη κοινοβουλευτικό κόμμα. Ανώνυμοι και παντελώς άγνωστοι ήταν στο σύνολό τους οι υποψήφιοί της στις προηγούμενες εκλογές. Δεν είχαν κανενός είδους προσωπική αναγνωρισιμότητα, και αν σήμερα έχουν αποκτήσει κάποια, αυτή έχει την αρνητική φόρτιση του υπόδικου και του εγκληματία.

Τι επιβράβευσαν οι αγορές;

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Tου Ηλία Ιωακείμογλου

«Η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα επισφραγίστηκε από τον πιο αντικειμενικό κριτή, από τις ίδιες τις αγορές», τόνισε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μετά από τη θετική υποδοχή που επιφύλαξαν στο πενταετές ελληνικό ομόλογο. Ποιος είναι όμως αυτός ο αντικειμενικός κριτής, τι ακριβώς επιβράβευσε, και γιατί διάλεξε αυτή τη στιγμή;

Ήδη από τη δεκαετία του ‘90, οι χρηματιστικές αγορές αποτελούν έναν μηχανισμό που επιβλέπει την αποφασιστικότητα με την οποία οι κυρίαρχες τάξεις κάθε εθνικού κοινωνικού σχηματισμού αντιμετωπίζουν τις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων, απορυθμίζουν την αγορά εργασίας, μειώνουν τους μισθούς, παραδίδουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία κλάδους παραγωγής αγαθών ή υπηρεσιών του δημόσιου τομέα, αυξάνουν τα κέρδη. Εάν οι «αγορές» σχηματίσουν την εντύπωση ότι οι συνθήκες που επικρατούν σε μια χώρα δεν διασφαλίζουν το μέσο κέρδος ή ότι η επικινδυνότητα για τις επιχειρήσεις είναι αυξημένη ή ότι ο κόσμος της εργασίας δεν υπομένει καρτερικά τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις και τις μειώσεις των μισθών, τιμωρούν τις εργαζόμενες τάξεις στην χώρα αυτήν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Πρόκειται, επομένως, για μια υπερεθνική τυραννία του κεφαλαίου επί της εργασίας, για έναν μηχανισμό πειθάρχησης της εργασίας στις απαιτήσεις της κερδοφορίας. Πρόκειται για την ανώτερη μορφή διεθνισμού του Κεφαλαίου διότι αποτελεί συνένωση των εθνικών, μεμονωμένων κεφαλαίων, σε έναν ενιαίο μηχανισμό επίβλεψης και τιμωρίας των κατακερματισμένων, εγκλωβισμένων στα στενά εθνικά πλαίσια, δυνάμεων της εργασίας.

Από τον Καρυπίδη στον Κουρτ, ένας ΣΥΡΙΖΑ δρόμος

Αναδημοσίευση από το "pandiera.gr"

Του Γ.Μ.

Την παραίτησή του ανακοίνωσε ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για την περιφέρεια Θράκης, Αχμέτ Κουρτ, μετά την δημοσιοποίηση φωτογραφιών του με τον ηγέτη των «Γκρίζων Λύκων», Ντεβλέτ Μπαχτσελί.

Πρόκειται για τον δεύτερο υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις επερχόμενες εκλογές που παραιτείται λόγω συμπάθειας σε νεοναζιστική οργάνωση, αυτή τη φορά της γειτονικής χώρας.

Είχε προηγηθεί η υποψηφιότητα Καρυπίδη για την περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, η οποία αποσύρθηκε μετά τον «θόρυβο» που προκλήθηκε, και παρά την αντίθετη τοποθέτηση της τοπικής οργάνωσης του κόμματος.

Υπενθυμίζεται ότι λίγο μετά τις συλλήψεις στελεχών της Χρυσής Αυγής, ο Θ. Καρυπίδης έγραφε στο facebook, εμφανώς απογοητευμένος:

Γ. Κυρίτσης: Το θέμα με τη μειονότητα "υπάρχει" μόνο για τα κανάλια

Δηλώσεις του Δ. Χριστόπουλου για την υπόθεση Σαμπιχά

Αναδημοσίευση από το "XanthiPress"

Μετά το θόρυβο που δημιουργήθηκε, τις αντιδράσεις, και την απόσυρση της υποψηφιότητας Σαμπιχά Σουλεϊιμάνογλου από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, η φιλολογία που αναπτύχθηκε υπήρξε μεγάλη. Όπως αποδεικνύεται, μια σειρά προσωπικότητες στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αντιτάχθηκαν σθεναρά στην υποψηφιότητα. Ένας από αυτούς είναι ο Δημήτρης Χριστόπουλος, υποψήφιος και ο ίδιος στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Το XanthiPress.gr αναζήτησε τη γνώμη του, καθώς οι απόψεις του  για τη μειονότητα και τη Θράκη είναι γνωστές εδώ και χρόνια, ενώ η συμμετοχή του στο ευρωψηφοδέλτιο σηματοδοτεί την εγνωσμένη προσέγγιση του χώρου της Αριστεράς στο μειονοτικά ζητήματα.

“Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά μου στο ευρωψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκομαι να απαντάω σε ερωτήσεις δεύτερου πληθυντικού σε ό,τι αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση: «Εσείς τι θα κάνετε;» «Εσείς τι λέτε;» κτλ… Η μόνη ερώτηση που με έφερε τις τελευταίες μέρες σε πραγματικά δύσκολη θέση δεν είναι δεύτερου πληθυντικού αλλά πρώτου: «εσύ τι λες για την υποψηφιότητα Σαμπιχά;» Κι αυτό διότι δύσκολα μπορούσα να δω τον εαυτό μου σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο με ένα πρόσωπο που στο χώρο της μειονότητας της Δυτικής Θράκης εκφράζει η υποψηφιότητα από το Δροσερό Ξάνθης που ευτυχώς αποσύρθηκε.”

Επιστροφή στην ομαλότητα...μετά από 2,5 αιώνες

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

του Ανδρέα Καρίτζη

Η Ελλάδα βγήκε στις περίφημες αγορές. Το ελληνικό κράτος αναζήτησε χρηματοδότηση, δηλαδή κάλεσε κατόχους χρήματος να το δανείσουν, ώστε να βρει πόρους. Οι κάτοχοι χρήματος δάνεισαν την Ελλάδα με μόνο κριτήριο ότι θα έχουν κέρδος από αυτή την ενέργεια. Θα λάβουν δηλαδή πίσω τα χρήματά τους συν ένα επιπλέον ποσό. Δηλαδή, οι κάτοχοι χρήματος θα αυξήσουν τον πλούτο τους μην κάνοντας τίποτα, απλώς δίνοντας τη δυνατότητα σε μια κοινωνία να λειτουργήσει.

Αυτή είναι η λειτουργία του χρήματος: επιτρέπει την έναρξη μιας αλυσίδας ενεργειών απαραίτητων για την αναπαραγωγή της κοινωνίας. Αυτοί που ελέγχουν τη ροή του χρήματος, αυτοί που αποφασίζουν αν και πόσο ακριβά θα δανείσουν μια κοινωνία για να μπορεί να λειτουργήσει, έχουν εν τέλει και τον έλεγχο των κρίσιμων αποφάσεων για την εν λόγω κοινωνία. Αν δεν τους αρέσουν οι αποφάσεις που παίρνει, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα, έχουν τη δυνατότητα να πιέσουν για την αλλαγή τους (π.χ. διακοπή χρηματοδότησης, αύξηση κόστους δανεισμού).

Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που οι αγορές ελέγχουν τη ροή του χρήματος, μετατρέπονται στον απόλυτο κριτή για το τι συνιστά επιτυχημένη πολιτική. Η λογική των αγορών μετατρέπεται στο κριτήριο με το οποίο αξιολογείται η πολιτική: εκείνη η πολιτική που εναρμονίζεται περισσότερο με τις προσδοκίες των κατόχων χρήματος είναι αυτή που κερδίζει περισσότερο την εμπιστοσύνη τους και εξασφαλίζει φθηνότερη πρόσβαση στο βασικό μέσο, το χρήμα, για να μπορέσει να λειτουργήσει και να επιβιώσει μια κοινωνία. Το κριτήριο αποτίμησης μιας πολιτικής δεν είναι η ικανοποίηση των αναγκών και των προσδοκιών των πολιτών, αλλά η εναρμόνιση με τις αναλύσεις κερδοφορίας των κατόχων χρήματος. Η εξουσιοδότηση για τη λειτουργία και αναπαραγωγή της κοινωνίας προς μια κατεύθυνση δεν (πρέπει να) ανήκει στους πολίτες που δεν κατέχουν οικονομική ισχύ, αλλά στους κατόχους του χρήματος.

Αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η φυσιογνωμία της ίδιας της κοινωνίας, το αν θα είναι δημοκρατική ή απολυταρχική. Στις δημοκρατικές κοινωνίες οι πολίτες είναι αυτοί που αποφασίζουν ποια θα είναι η πορεία της κοινωνίας εκφράζοντας τη συναίνεσή τους σε μια πολιτική. Λένε δηλαδή ναι σε κάποιες επιλογές και όχι σε κάποιες άλλες στη βάση κριτηρίων που σχετίζονται με τη ζωή τους και τις προσδοκίες για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.

Είχε αναστήσει τον Χριστό!

 
Στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της πασχαλιάτικης «αυγής» στο κείμενο με τον τίτλο «Επιτέλους, σύντομα — ψωμί και τριαντάφυλλα!» γίνεται μια αναφορά στο ανέκδοτο κείμενο “Θέσεις του Ιούνη”  του Λ. Αλτουσέρ. Ως σχόλιο σε αυτό το κείμενο των ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ, δανειζόμαστε από ίδιο τεύχος ένα άλλο κείμενο και το αναδημοσιεύουμε. Είναι το χρονογράφημα «Είχε αναστήσει τον Χριστό» του Τέρπανδρου Αναστασιάδη που  προδημοσιεύθηκε στις 20 Απριλίου 1930 στην εφημερίδα Δημοκράτης της Λέσβου.

Ο άνθρωπος των παραδόσεων εκρατούσε τη λαμπάδα στα χέρια του και έριχνε δεξιά και αριστερά βλέμματα αληθινής απογνώσεως, ωσάν κάτι να επερίμενε, που καθυστερούσε εν τούτοις τρομακτικά.

Και οσάκις περνούσε από μπροστά του κανένας χωροφύλαξ και ερευνούσε με μάτι βλοσυρό τα πέριξ του αυλογύρου της εκκλησίας, ο άνθρωπος των παραδόσεων έκαμε κάποιαν απότομη κίνησιν, σαν κάτι να ήθελε να ειπεί το οποίον όμως σταματούσε ξαφνικά επάνω στα χείλη του.

– Σας συμβαίνει μήπως τίποτε, κύριε; Τον ηρώτησα.

Ο άνθρωπος μ’ εκοίταξε μ’ ένα βλέμμα οίκτου και μου είπε.

– Σε μένα δεν συμβαίνει τίποτε απολύτως. Συμβαίνει όμως κάτι το τρομακτικόν δια την παράδοσιν.

– Δηλαδή;