Για τον δονκιχωτισμό του Π. Μαυροειδή και όχι μόνο...

Αν θέλετε να καταλάβετε γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κατέβηκε στις ευρωεκλογές μαζί με το ΣΧΕΔΙΟ Β', παρόλο που οι προεκλογικές τους διακηρύξεις μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερού καθώς και γιατί ο χώρος της “αντικαπιταλιστικής Αριστεράς” είναι και θα συνεχίσει να παραμένει περιθωριακός, τότε διαβάστε το άρθρο του Παναγιώτη Μαυροειδή, υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Φασούλι το φασούλι, (δε) γεμίζει το σακούλι’’ (για το αλαλούμ υποψηφιοτήτων στο ΣΥΡΙΖΑ)

Όμως μην κολλήσετε στο τυφλό αντισυριζικό πάθος του κειμένου, που οδηγεί τον συντάκτη του να υιοθετεί επιχειρήματα ταυτόσημα με αυτά που προβάλλει το μνηνομιακό στρατόπεδο ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και αποπροσανατολιστείτε. Θα χάσετε την ουσία της πολιτικής του άποψης, η οποία διατυπώνεται με διακηρυκτικό ύφος στην τελευταία παράγραφο:
«Στην πολιτική όμως ένα και ένα δεν κάνουν πάντα δύο. Καμιά φορά κάνουν και μισό ή και μηδέν. Και αυτό ας μη το ξεχνούν όσοι θεωρούν ότι η πολιτική δυναμική και πολύ περισσότερο η πολιτική ανατροπή είναι αποτέλεσμα μιας αθροιστικής μίζερης λογικής, που θυμίζει μπακάλη».

Δεν θα επιδοθούμε στην άχαρη διαδικασία ανασκευής της ερμηνείας του καθενός μεμονωμένου περιστατικού που αναφέρει, αλλά θα ξεκινήσουμε με την υπόθεση ότι όλα όσα ισχυρίζεται είναι πολιτικά ορθά. Με δεδομένο λοιπόν ότι η “αλήθεια” είναι πράγματι με το μέρος του Π. Μαυροειδή, ας πάμε ένα βήμα παραπέρα και για να ανιχνεύσουμε πως αυτή η “αλήθεια” αποτυπώνεται στην πολιτική συγκυρία. Τότε θα διαπιστώσουμε δύο “παράδοξα” που χρίζουν ερμηνείας:

1. Η πολιτική αντίληψη του Π. Μαυροειδή για το πως θα πρέπει να διαμορφώνεται η “εκλογική ταυτότητα” των πολιτικών σχηματισμών έχει πράγματι ένα επιτυχημένο “υπόδειγμα” στην ελληνική πραγματικότητα. Όμως αυτό δεν ανήκει στο χώρο της Αριστεράς αλλά της Ακροδεξιάς. Η “χρυσή αυγή” είναι εκείνο το πολιτικό μόρφωμα που εκφράζει πρακτικά με το καλύτερο δυνατό τρόπο την πολιτική αποτελεσματικότητα των ισχυρισμών του. Πράγματι, δεν ήταν οι “λαμπερές” προσωπικότητες - παράγοντες που γέμισαν το εκλογικό σακούλι της “χρυσής αυγής” και την ανέδειξαν σε τρίτο την τάξη κοινοβουλευτικό κόμμα. Ανώνυμοι και παντελώς άγνωστοι ήταν στο σύνολό τους οι υποψήφιοί της στις προηγούμενες εκλογές. Δεν είχαν κανενός είδους προσωπική αναγνωρισιμότητα, και αν σήμερα έχουν αποκτήσει κάποια, αυτή έχει την αρνητική φόρτιση του υπόδικου και του εγκληματία.

Αντίθετα, ακόμα και στον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - παρ' όλες τις πολιτικές ενστάσεις του υποψήφιου ευρωβουλευτή της - αν κάποιος εξετάσει τα εκλογικά αποτελέσματα, θα διαπιστώσει ότι η προσωπική αναγνωρισιμότητα είναι καθοριστική: Πρώτοι σε σταυρούς στα ψηφοδέλτιά της - και μάλιστα με σημαντική διαφορά από τους άλλους συνυποψήφιους τους - έρχονται πρόσωπα τα οποία είναι ευρύτερα γνωστά όχι από την κινηματική τους δράση αλλά από το μιντιακό τους προφίλ, όπως ο Γ. Δελαστίκ και ο Π. Παπακωσταντίνου. Με δεδομένο μάλιστα ότι οι δύο αυτοί δημοσιογράφοι, δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως οι πιο αυθεντικοί πολιτικοί εκφραστές της “γραμμής” των επιτελείων της, τότε καταγράφεται ακόμα μεγαλύτερη διάσταση ανάμεσα στον πολιτικό λόγο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την εκλογική πελατεία της.

2. Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παρ' όλους τους ισχυρισμούς του Π. Μαυροειδή – τους οποίους δεχτήκαμε ως ορθούς – είναι σίγουρο ότι στις 25 του Μάη θα αναδειχτεί πρώτο κόμμα. Αν για το πρώτο παράδοξο, το οποίο αφορά στο φαινόμενο της “χρυσής αυγής” δεν κάνει καμία νύξη, για το δεύτερο διατυπώνει ευθαρσώς την άποψή του: «Τα ετερόκλητα ναυάγια υποψηφιοτήτων στο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν, έκδηλα, κάτι το κοινό. Την αντίληψη, “μαζεύω από εδώ, μαζεύω από εκεί, για να γεμίσει το σακούλι”. Το λένε και με πολιτική γλώσσα: “από την άκρα αριστερά, έως την αντιμνημονιακή αντιμερκελική δεξιά’’. Για να πάρουμε επί τέλους το κυβερνητικό τιμόνι. Και μετά βλέπουμε…».

Αν ο Π. Μαυροειδής θέλει να παραμείνει συνεπής στην άποψή του, θα πρέπει να δώσει τις αντίστοιχες ερμηνείες για αυτά τα δύο “παράδοξα” της πολιτικής συγκυρίας καθώς και για άλλο ένα τρίτο που έρχεται συμπληρωματικά να τα ενισχύσει: - Γιατί ενώ στην ελληνική κοινωνία το ρεύμα της κοινής γνώμης ενάντια στην ΕΕ και το ευρώ έχει αυξηθεί σημαντικά την εποχή των μνημονίων, αυτό δεν θα αποτυπωθεί ούτε καν ως εκλογικό αποτέλεσμα από τους επίδοξους “συνεπείς” πολιτικούς εκφραστές του;

Η θέση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τυχοδιωκτική πολιτική δεν επαρκεί καθόλου ως εξήγηση γιατί οι λαϊκές μάζες δεν συντάσσονται με τις “καθαρές” πολιτικές και στοχοθεσίες που επαγγέλλεται η πολιτική πρόταση του Π. Μαυροειδή , ούτε όμως και με τους πολιτικούς  εκφραστές αυτής της  “καθαρότητας” . Γιαυτό ένα μεγάλο τμήμα τους εναποθέτει τις ελπίδες του για διέξοδο από την κρίση στο “κυβερνητικό τιμόνι” του ΣΥΡΙΖΑ και τζογάρει πραγματικά στο “Και μετά βλέπουμε...”. Μήπως αυτό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι τελικά “αναρχικό” και προτιμάει το “χάος” που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, από την “τάξη” των κρατικών διαχειριστικών πολιτικών, ανεξάρτητα αν αυτές έχουν “αριστερό” η “δεξιό” πρόσημο; Μήπως πιστεύει ότι όσοι ψηφίζουν ή στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι παραπλανημένοι και δεν γνωρίζουν τις αδυναμίες και τα προβλήματα που έχει, γιαυτό αναλαμβάνει να τους “διαφωτίσει”; Για να δούμε θα τα καταφέρει;...

Η απάντηση βρίσκεται στην εκλογική διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:

Εκτιμώντας ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα επηρεαστεί ανεπαίσθητα από παρόμοιες διαφωτιστικές προσπάθειες με αυτές του υποψήφιου ευρωβουλευτή της, επαναλαμβάνει την γνωστή από το παρελθόν επιχειρηματολογία της παραδοσιακής Αριστεράς, η οποία για να δικαιολογήσει τις δικές ανικανότητες, επιστρατεύει την λογική των εκβιαστικών διλημμάτων του τύπου “Καραμανλής ή τανκς”.Απέναντι στα ερωτήματα που θέσαμε παραπάνω - προφανή ερωτήματα για κάθε αριστερό - απαντάει με ένα αυτοαναφορικό αφορισμό: “ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ το εκβιαστικό δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή Δεξιά» που προβάλλει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ”.

Πράγματι πρόκειται για ένα “εκβιαστικό δίλημμα”. Όμως δεν το έθεσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι λαϊκές μάζες προς τον ΣΥΡΙΖΑ που τον στήριξαν και τον ανέδειξαν αξιωματική αντιπολίτευση στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Αποκαλυπτικό γιαυτό το θέμα, είναι το παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο “Η άλλη άποψη στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές”:

Η τομή που σημείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό εγχείρημα - στη σχέση με το κοινοβουλευτικό παρελθόν του ΣΥΝ - οφείλεται στο γεγονός ότι διεκδικώντας την Κυβέρνηση κατάφερε να μετασχηματίσει σε ελπίδα τις διάσπαρτες αντιστάσεις στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, σε μια μακρά περίοδο μαζικών κινητοποιήσεων. Ελπίδα που αναδύθηκε μέσα από τα δύο βασικά κινηματικά του αναφορικά, τα οποία του έδωσαν ώθηση και τον έκαναν διακριτό από την υπόλοιπη Αριστερά: το “κοινωνικό φόρουμ” και το “κίνημα των πλατειών”. Η τομή αυτή δεν επιτεύχθηκε με όπλο του το «πολιτικό πρόγραμμά» του. Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του στις εκλογές ούτε καν το έχει διαβάσει και αδυνατεί να διακρίνει τις όποιες διαφορές υπάρχουν από τα «πολιτικά προγράμματα» του ΣΥΝ του 3% με τα οποία έδινε τις μάχες της κοινοβουλευτικής επιβίωσης από την εποχή της ίδρυσής του.

Αυτή η πολιτική υπέρβαση καταγράφει το “νέο” που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο άλλαξε το πολιτικό σκηνικό. Είναι προϊόν της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στο σύστημα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και σηματοδοτεί ρήξη/απόρριψη τόσο του χώρου της παραδοσιακής Αριστεράς όσο και ευρύτερα του πολιτικού συστήματος του δικομματισμού – που έγινε μονοκομματισμός την εποχή των μνημονίων - και βρίσκεται σε κρίση.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατορθώσει τελικά να απευθυνθεί στην κοινωνία με την δική του διακριτή ταυτότητα και να δημιουργήσει κοινωνικά ερείσματα που δεν διαμεσολαβούνται μέσα από τα χρεωκοπημένα ιδεολογήματα, τον πολιτικό λόγο και της πολιτικές πρακτικές της παραδοσιακής Αριστεράς, θα αποτύχει.

Η αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ εντός της μήτρας χρεοκοπημένων αντιλήψεων της παραδοσιακής Αριστεράς, όπως αυτή εκφράστηκε μετά τις εκλογές και ολοκληρώθηκε με το 1ο ιδρυτικό συνέδριο είναι αρκετά διδακτική: Οικοδόμησε νέους μηχανισμούς αλλά διέρρηξε τις σχέσεις του νέου κόμματος με τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος αρνήθηκε να ενσωματωθεί σε αυτούς τους μηχανισμούς και περιόρισε την ενεργό συμμετοχή του στις κομματικές διαδικασίες.