Της Άντας Ψαρρά.
Οι θεωρίες που αποδίδουν αορίστως ευθύνες στους πολιτικούς, τους ξένους και τους «σιωνιστές» αποτελούν δεκανίκι της μνημονιακής κυβέρνησης και της Ακροδεξιάς.
Από τότε που εμφανίστηκε ο όρος «πολιτική αξιοποίηση» στην πολιτική σκηνή έπαψαν να έχουν πολιτική σημασία τα ακραία περιστατικά. Η ανάποδη σκέψη αναλυτών (αριστερών και δεξιών) ότι μια δολοφονία από τη Χ.Α. ενός Eλληνα (μια και για τις δολοφονίες μεταναστών δεν γίνεται λόγος) βοηθάει πολιτικά μια αδύναμη κυβέρνηση και άρα… ίσως ακόμα και να προέρχεται από κυβερνητικούς θύλακες (διότι διαφορετικά σε τι χρησιμεύει μια τέτοια σκέψη;) ακυρώνει τελικά κάθε αντίδραση. Το αν «βοηθάει» ένας φόνος από τα τάγματα εφόδου των ναζιστών την κυβέρνηση σε ψήφους και στην επίθεση στα εργατικά κινήματα και το αν -κατά συνέπεια- μπορεί να αποδοθεί ο φόνος σε «κέντρα» ή σε ψεκασμούς (καμιά διαφορά δεν υπάρχει σε αυτές τις βαθυστόχαστες αναλύσεις) ή στα σιωνιστικά συμφέροντα, δεν μπορεί να τεκμηριώνει το οποιοδήποτε πολιτικό επιχείρημα. Διαφορετικά, τι νόημα έχουν η κοινωνική αντίσταση και οι εκκλήσεις για σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στους θεσμούς (όσο αυτοί υπάρχουν);