Αναδημοσίευση από την "Αυγή"
Του Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου
Είτε σε ενδοσυριζικό επίπεδο (δηλώσεις Γαϊτάνη, «υπόθεση Θεοδωρίδη») είτε σε γενικό πολιτικό (κρίση, άνοδος Χ.Α., μεταναστευτικό, ιθαγένεια, ΑΟΖ), οι διασταυρώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τον εθνικισμό βρίσκονται πια στην ημερήσια διάταξη. Φαίνεται να διαψεύδεται, λοιπόν, η πεποίθηση ότι η όξυνση του κοινωνικού ζητήματος αρκούσε από μόνη της για να ακυρώσει τη γοητεία της δημοφιλέστερης κοσμικής θρησκείας, του εθνικισμού - και των αριστερών της αιρέσεων.
Μας αρέσει ή όχι, το έθνος υπάρχει: επειδή οι άνθρωποι μαθαίνουν και θέλουν να ανήκουν σε αυτό, συμπεριφέρονται ως να ανήκουν, καταλαβαίνουν τον εαυτό τους μέσα από την εθνική πίστη. Μας αρέσει ή όχι, με άλλα λόγια, πάντως οι προλετάριοι έχουν πατρίδα, αποδέχονται δηλαδή το πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης που επέβαλε η αστική τάξη από τον 19ο αιώνα. Το να το παραδεχόμαστε, δεν σημαίνει να υποχωρούμε μπροστά στη γοητεία του έθνους. Σημαίνει, αντίθετα, ότι όσο «φαντασιακή» κι αν είναι μια κοινότητα -σκεφτείτε για παράδειγμα την Εκκλησία, την κοινότητα των πιστών-, η φαντασιακή της διάσταση δεν αναιρεί καθόλου την πραγματικότητά της. Δεν χρειάζεται ισχυρότερη απόδειξη γι' αυτό από το γεγονός ότι η ίδια οργάνωση του σύγχρονου κόσμου σε εθνικά κράτη κάθε άλλο παρά αμφισβητήθηκε επί της ουσίας από την «παγκοσμιοποίηση».