Neoellines...

Ένα τραγουδάκι του Τζίμη Πανούση σε τηλεπαιχνίδι...

Ο λαγός του ΔΝΤ

Από τον "ιο": 

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Ο λαγός του ΔΝΤ

Πριν αρχίσουν να λαμβάνονται τα σκληρά μέτρα εις βάρος των δημοσίων υπαλλήλων προηγήθηκε μια εκστρατεία διασυρμού τους με κύριο όχημα τη θεωρία των τεράστιου αριθμού τους.

Ο πρώτος στόχος των βίαιων μέτρων εις βάρος των εργαζομένων που λαμβάνονται από την ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του περιβόητου Μνημονίου είναι ως γνωστόν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που είδαν τις αποδοχές τους να περικόπτονται, τις συντάξεις τους να περιστέλλονται και τις θέσεις εργασίας τους να απειλούνται άμεσα. Προκειμένου να γίνουν αποδεκτά αυτά τα σκληρά μέτρα ως «υποχρεωτική λύση» και «μονόδρομος» για να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας έπρεπε πρώτα να βομβαρδιστεί η κοινή γνώμη με μια σειρά απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον τρόπο διορισμού, το ρόλο και την απόδοση των εργαζομένων του δημόσιου τομέα. Αλλωστε δεν είναι δύσκολο για μια χώρα με αυτό το επίπεδο δημόσιας διοίκησης και το πανίσχυρο πελατειακό σύστημα να πειστεί κάθε πολίτης να στρέψει τα πυρά του στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα. Ακόμα και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν τρέφουν την παραμικρή εκτίμηση για συναδέλφους τους άλλων κλάδων γιατί έχουν κι αυτοί υποφέρει από τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες της δημόσιας διοίκησης.

 η συνέχεια εδώ: Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Υστέρηση των Δημοσίων εσόδων: Μια ταξική πολιτική

Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ

του ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ

1. Δύο δρόμοι για την έξοδο από την κρίση

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αν διαφαίνεται διέξοδος από την κρίση της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, θα πρέπει νομίζω να ξεκινήσουμε από ένα βασικό θεωρητικό συμπέρασμα του Καρλ Μαρξ: «Δεν υπάρχουν μόνιμες κρίσεις» (Θεωρίες για την Υπεραξία, Αθήνα 1982, τ. 2ος, σ. 579). Με αυτή τη θέση ως δεδομένη, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τους εναλλακτικούς δρόμους εξόδου από την κρίση.

Το κύριο χαρακτηριστικό της (κάθε) κρίσης είναι η συνολική επαναδιαπραγμάτευση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Η συγκεκριμένη ανάλυση επιβεβαιώνεται κάθε μέρα από την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων. Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης, με αφετηρία την κρίση των οικονομικών του κράτους, να μετατραπεί η κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας, έτσι ώστε να επιδοτηθούν τα κέρδη μέσα από τη δραστική μείωση των μισθών και καταργώντας τα όποια εργασιακά δικαιώματα, βυθίζοντας τους εργαζομένους και την κοινωνία στη φτώχεια.

Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει...

Η τυχάρπαστη συμμαχία της ΑΝΑΣΑ, αφού παρέδωσε τα κλειδιά του ΣΥΡΙΖΑ στην τσιπροπαρέα και επισημοποίησε την κρυφή τους σχέση μετά τις βουλευτικές εκλογές, βρέθηκε πρόσφατα στην θέση της απατημένης συζύγου, χάριν κάποιας νέας σοσιαλιστικής συνιστώσας. Τώρα, περιμένοντας να ολοκληρωθεί η νέα αυτή σχέση μέσα από την έκβαση της μάχης των περιφερειακών εκλογών, προσπαθεί να κρατήσει δήθεν ουδέτερη θέση και να κρύψει την πικρία της.

Στη πραγματικότητα κρατάει στάσης αναμονής. Μετά τις εκλογές και ανάλογα με το αποτέλεσμα, θα κρίνει με ποιόν θα πάει και ποιόν θ' αφήσει. Μέχρι τότε έχει όλη την άνεση να υπερασπίζεται την χαμένη ...τιμή του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας ...λεκτικό “διμέτωπο” προς τον ΣΥΝ και προς το Μέτωπο Α-Α. Εδώ βγήκε ο Π. Λαβαζάνης και υπερασπίστηκε αυτές τις δύσκολες στιγμές το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, η “ΑΝΑΣΑ” θα δεν θα υπερασπιστεί τον ...γάμο της;  Παρόλα αυτά, μέχρι  να τακτοποιηθεί σε περίπτωση διαζυγίου η "διατροφή" της, θα πρέπει να είναι προσεκτική...

Όμως, η καραμέλα της “ενότητας” δεν ξεγελάει κανένα πλέον, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε παραέξω. Με αυτά που κάνουν, θυμίζουν εκείνους που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κρίση του πολιτικού συστήματος ισχυριζόμενοι ότι “όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, όλοι το ίδιο φταίνε, όλοι τα παίρνουνε...”. Η εφημερίδα “ΕΠΟΧΗ” εκ του ασφαλούς - αφού δεν διακινδυνεύει απολύτως τίποτα – διεκδικεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην προώθηση αυτής της γραμμής. Αυτοανακηρύχθηκε σε “Πόντιο Πιλάτο” της Αριστεράς. Για την “σταύρωση” δεν γνωρίζει τίποτα...

Παρ' όλα αυτά υπάρχουν μέσα σε αυτό το περιβάλλον και φωνές που δεν έχουν χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας και δεν κινούνται από ανάλογες υστεροβουλίες. Ένα κείμενο - που αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα - είναι δημοσιευμένο στην στήλη “δαιμονικά”:

Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει...

Αυτά που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν προηγούμενο. Ο κυνισμός των διαφορετικών πολιτικών σχεδίων είναι διάχυτος, το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο κι οι περισσότερες συνιστώσες, με προεξάρχουσα την μεγαλύτερη,κάνουν τα πάντα για να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα τελευταία αποθέματα φερεγγυότητας μέσα στην κοινωνία. Με κορυφαία περίπτωση την περιφέρεια της Αττικής, που δυστυχώς δεν είναι η μόνη, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει μια εικόνα γελοιοποίησης και πλήρους αποσάθρωσης. Κι επειδή σε τέτοιες οριακές καταστάσεις είναι σύνηθες να γίνεται απεύθυνση στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ να σώσει την παρτίδα,καλό είναι να προηγηθεί μια στοιχειώδης αυτοκριτική όλων των ιθυνόντων αυτής της τραγικής εξέλιξης. Για να γίνουμε λοιπόν πιο συγκεκριμένοι, περιμένουμε άμεσα:

Αυτοκριτική από τις συνιστώσες που συγκρότησαν την “ΑΝΑΣΑ”, εξυπηρετώντας το αντι-Αλαβανικό σχέδιο του ΣΥΝ και δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στο Κοκκινοπράσινο Δίκτυο, το οποίο τους άφησε πλέον στα κρύα του λουτρού προτιμώντας να παίξει ηγετικά παιχνίδια μέσα στον ΣΥΝ.

Αυτοκριτική από το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο του ΣΥΝ που φάνταζε για κάποιους κινηματική τάση και προνομιακός σύμμαχος, τελικά όμως αποδείχθηκε αυστηρά κομματική τάση με μεγάλη συμμετοχή στην ατέλειωτη ίντριγκα του κυριαρχεί στον ΣΥΝ.

Αυτοκρικική από όσους νόμισαν ότι θα φτιάξουν εν μία νυκτί το Die Linke στην Ελλάδα. Που είναι τα μεγάλα κομμάτια που θα έφευγαν από το ΠΑΣΟΚ για να συστήσουν τη νέα αριστερή, σοσιαλιστική συνιστώσα; Οι πελατειακές σχέσεις αλλοτριώνουν, αφομοιώνουν και παραμένουν πολύ ισχυρές μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Αυτοκριτική από τον Αλέκο Αλαβάνο για τα λάθη που τον απομόνωσαν πολιτικά, τον οδήγησαν σε παράταιρες συμμαχίες, έδωσαν επιχειρήματα στους ορκισμένους αντιπάλους του και έκαναν προβληματική κι αδιέξοδη την επάνοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Αυτοκριτική από τις τάσεις που συγκροτούν το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Είναι φανερό πλέον ότι, με προεξάρχουσα την ΚΟΕ, το κύριο μέλημά τους είναι να στήσουν καλά τα μαγαζάκια τους.

Αυτοκριτική από την ΑΚΟΑ για το πολιτικό λάθος της συμμετοχής στην “ΑΝΑΣΑ”, που την οδήγησε σε σύγχυση πολιτικής γραμμής και ασάφεια του ιστορικού ρόλου της. Είναι καιρός να βγει από αυτό το αδιέξοδο απέχοντας από την κάκιστη φάρσα των εκλογών στην περιφέρεια Αττικής

Αυτοκριτική από όλο τον ΣΥΝ που, ενώ απαλλάχθηκε από τα δεξιά βαρίδια της Ανανεωτικής Πτέρυγας, παρουσιάζει μια από τις δεξιότερες πολιτικές αποκλίσεις της ιστορίας του, παρασύροντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο βάραθρο της πολιτικής ανυποληψίας.

Θα μου πείτε όμως, πότε έγινε σοβαρή αυτοκριτική στην αριστερά;

Για τη Ρούλα των γραμμάτων

Από την ιστοσελίδα: Εργαζόμενοι στα Ελληνικά Γράμματα

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Η σκιά του εμφυλίου πολέμου είχε πέσει βαριά στη δεκαετία του ’50.

Αλλά εκεί που το σκοτάδι ήταν αδιαπέραστο ήταν στα γράμματα. Τρομοκρατία, χαφιεδισμός, λογοκρισία ήταν η τρόικα της εποχής. Η αγορά της «Αυγής» μπορούσε να σου στοιχίσει μια σύλληψη και ένα μπερντάκι ξύλο. Και αυτό σου το «παράπτωμα» θα έμπαινε σαν επιβαρυντικό στοιχείο στο φάκελο σου και θα σε κυνηγούσε μια ολόκληρη ζωή. Αλλά η θεά Μήτις είχε παραμείνει ζωντανή και κάποιοι εκδότες αποδείχτηκαν πιο έξυπνοι από τη λογοκρισία. Σε αυτή λοιπόν τη μαύρη δεκαετία κυκλοφόρησε ένα ετήσιο έντυπο, πολυσέλιδο, με τον αθώο τίτλο «Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά». Θεωρητικά ήταν ένα εργαλείο για να αναδείξει την περιοχή σε όλες της τις πτυχές (αρχαιολογικές, ιστορικές, λαογραφικές κ.λπ.). Στην πράξη ήταν ένα καταφύγιο της αριστερής διανόησης. Εκεί έβρισκαν χώρο όσοι γύριζαν από την εξορία ή έβγαιναν από τις φυλακές.

«Την Πρωτοχρονιά» την έπαιρνε κάθε χρόνο ο πατέρας μου και την ταξινομούσε στη βιβλιοθήκη του. Αλλά ποτέ δεν μου είχε πει να τη διαβάσω. Και αυτό ήταν το καλύτερο κίνητρο για μένα. Την έπαιρνα κρυφά και την «καταβρόχθιζα» όλη. Και ένας ολόκληρος κόσμος ανοιγόταν πολύ διαφορετικός από αυτόν που ήξερα. Εδώ αξίζει να σημειώσω και άλλα έντυπα που βγήκαν αργότερα και θα τους χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη. Να τα ονομάσω: «Επιθεώρηση Τέχνης» «Ζυγός» και το «Θέατρο» του Νίτσου. Και έτσι το σκοτάδι γινόταν όλο και λιγότερο και στο μυαλό μας και γύρω μας. Κάναμε μικρά βήματα προς το φως. Εκδότης του περιοδικού ήταν ο πατέρας Παπαχριστοφίλου που ίδρυσε αργότερα τον εκδοτικό οίκο «Ελληνικά Γράμματα» που τον συνέχισε επάξια ο γιος του Παύλος, μέχρι που ενοικίασε τον τίτλο στον ΔΟΛ και που τελικά έβαλε το μαύρο λουκέτο για τους εργαζόμενους, αλλά και για τους πολυάριθμους συνεργάτες (συγγραφείς, μεταφραστές, τυπογράφους, βιβλιοδέτες κ.λπ.).

Οταν ο Παύλος μού ζήτησε να του πάω κάποιο μυθιστόρημα ένιωσα πως του το χρωστούσα. Ηταν ο δικός μου ο τρόπος να πω ένα ευχαριστώ σε αυτήν την οικογένεια που τόσα πολλά μας είχαν δώσει. Η ατμόσφαιρα στο μαγαζί ήταν και αυτή οικογενειακή και θερμή. Θυμάμαι ακόμα κάποια εξαίρετα παιδιά από το προσωπικό. Θα αναφερθώ μονάχα στη Ρούλα Αθανασίου, που δεν είναι πια μαζί μας και δεν πρόλαβε να απολυθεί, τη Δήμητρα Ρούμπουλα και την Εύα Γραικού, που στη συνεργασία μας με έκαναν να αισθάνομαι σπίτι μου, και οι οποίες μπορεί να είναι μεταξύ των απολυμένων. Οι άνθρωποι που εργάζονται στο βιβλίο δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι. Κατά κανόνα έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και δεν σου δίνουν την εντύπωση υπαλλήλου. Μοιάζουν περισσότερο συνεταίροι, παρά μισθωτοί. Και αυτό εξηγείται γιατί το βιβλίο δεν είναι εμπόρευμα, αλλά δημόσιο πολιτιστικό αγαθό. Γι’ αυτό και πολλοί εκδότες έχουν χάσει περιουσίες μόνο και μόνο για να βγάλουν τα βιβλία που νομίζουν πως είναι απαραίτητα σε μια κοινωνία. Θα αναφερθώ στον Μανόλη Μπουζάκη των εκδόσεων «Γνώση». Η φιλοσοφική και πολιτική βιβλιοθήκη αυτού του οίκου που μας έδωσε αριστουργήματα της παγκόσμιας σκέψης, κάτω από τη διεύθυνση ενός πολύ σημαντικού στοχαστή, του Παναγιώτη Κονδύλη -που τον χάσαμε και αυτόν τόσο νωρίς- είναι μια παρακαταθήκη με διάρκεια στην ελληνική κοινωνία. Τι κέρδος μπορεί να αποφέρει ο Μοντεσκιέ; Δεν είναι χρηματοπιστωτική τοξική φούσκα, είναι σκέψη. Και η σκέψη δεν είναι εμπόρευμα.

Στην εποχή του ασύδοτου και αρπαχτικού καπιταλισμού που είναι πια φανερός και για τους πιο άσχετους, δεν απειλείται μόνο η δουλειά μας και ο πλανήτης που ζούμε, αλλά πρωτίστως η πολιτιστική μας κληρονομιά. Ο,τι δεν φέρνει το επιθυμητό κέρδος πρέπει να πεθάνει, άσχετα αν η επιχείρηση δεν είναι ζημιογόνος. Και οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία αξία. Είναι άχρηστα αντικείμενα που δεν κάνουν ούτε για ανακύκλωση. Γι’ αυτό και πάνε κατευθείαν στα σκουπίδια. Σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ έχουμε 20% ανεργία, δηλαδή ένα εκατ. άτομα. Και στο βάθος του τούνελ δεν υπάρχει φως. Εκτός αν οι άνθρωποι καταλάβουν τη δύναμή τους και δουν πως αυτοί είναι που αναπαράγουν τον καπιταλισμό. Δεν θα μπορούσαν οι ίδιοι οι απολυμένοι από τα «Ελληνικά Γράμματα» να αναλάβουν τα του οίκου τους και την τύχη τους; Τον τίτλο τον έχει ακόμα ο παλιός τους εκδότης.

Έφαγαν πόρτα  οι απολυμένοι στα Ελληνικά Γράμματα από το φεστιβάλ της ΚΝΕ. Περισσότερες πληροφορίες για το θέμα,στην ιστοσελίδα "ΑΝΤΑΡΥΑ των μελών", εδώ:

Φεστιβάλ ΚΝΕ ΟΔΗΓΗΤΗ: "Δεν θέλουμε απολυμένους στη γιορτή μας"

Όσα θάφτηκαν...

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "δρόμος"

Ως «µάνα εξ ουρανού» δέχτηκε η ηγεσία του ΚΚΕ τις πρόσφατες εξελίξεις σχετικά µε τα δύο ψηφοδέλτια του ΣΥΡIΖΑ, στην Περιφέρεια Αττικής. Θεµιτό και κατανοητό να χαίρεται ένα κόµµα -ακόµα και το κόµµα της εργατικής τάξης- όταν ένας αντίπαλος διχάζεται, έστω κι αν ο αντίπαλος είναι ένα άλλο αριστερό κόµµα. Όταν, µάλιστα, τούτο το κόµµα έρχεται και σου προσφέρει στο πιάτο απογοητευµένους ψηφοφόρους, τότε η χαρά είναι διπλή και δικαιολογηµένη.

Μέχρις εδώ, καλά. Όταν, όµως το ΚΚΕ αρχίζει την πoλιτική ερμηνεία και «ανάγνωση» των γεγονότων, τότε αναδύεται ένας συντηρητισµός και µια έντονη αγωνία της ηγεσίας του, ένα άγχος «να ξεµπερδεύουν» πια µε τον οπορτουνισµό. «Στις δύο κυρίαρχες οµάδες που στοιχήθηκαν πίσω από τις βασικές υποψηφιότητες, κρύβεται η αγωνία για το ποια γραµµή µπορεί να υπηρετήσει καλύτερα το µπόδισµα της ριζοσπαστικοποίησης πλατιών λαϊκών συνειδήσεων σε συνθήκες γενικευµένης κρίσης του αστικού πολιτικού συστήµατoς και της σοσιαλδηµοκρατίας.» Eπειδή, όµως, ιδιαίτερα σε εκλογές η συσπείρωση των δυνάµεων είναι ζητούµενο, ο «εχθρός» είναι πάντα χρήσιµoς. «Σε κάθε περίπτωση, τόσο η µία, όσο και η άλλη γραµµή εντός του χώρου που εκφράζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡIΖΑ, φιλοδοξεί να λειτoυργήσει σαν ανάχωµα προς το ΚΚΕ».

Και επειδή η θέληση του ΚΚΕ είναι και θέληση του λαού, το απαιτεί ο Ριζοσπάστης:«Να ξεµπερδεύει ο λαός µαζί τους» Φοβάται η ηγεσία του κόµµατος. Φοβάται πως το βήµα προσέγγισης µε τη Ριζοσπαστική Αριστερά που έκανε ο Γ. Χουρµουζιάδης, ο Avτ. Κακαράς, ο Λεοντής, ο Διον. Τσακνής και άλλοι, δεν είναι καλό σηµάδι και φροντίζει έγκαιρα να τους πρoειδoπoιήσει: «Για το ότι έχουν βάλει υπογραφή συµµετoχής στο Αριστερό Bήµα και άνθρωποι µε καλές προθέσεις δεν χωρεί αµφιβολία. Ωστόσο, η καλή πρόθεση ορισµένων δεν αρκεί για να προσδώσει και καλή στόκευση σε ένα εγχείρηµα που από την αρχή βρίσκεται σε αντι-ΚΚΕ ράγες!»

Πιο πολύ, όµως, νοµίζω πως φοβάται το «µήνυµα» που βγαίνει µέσα από µια πρόσφατη δήλωση του Γ. Χουρµουζιάδη: «Φυσικά, ανήκω στο ΚΚΕ. Πιστεύω τις πολιτικές αναλύσεις του, συµµερίζοµαι τους αγώνες του, θέλω και εγώ να είµαι ανυπάκουος και απείθαρχος. Εδώ και καιρό, όµως, όλα αυτά δεν µε καλύπτουν. Ο καπιταλισµός, µε το προσχημα της κρίσης, πήρε πίσω τις κατακτήσεις ενός αιώνα. Η εργατική τάξη παγιδεύεται στην “ευηµερία” των συνθηµάτων. Οι διανοούµενοι συντρίβονται µέσα στο χάος της µεταµovτέρνας σκέψης.Οι κυβερνητικές πολιτικές υπηρετούν αποκλειστικά το κεφάλαιο. Η κοινωνία ψάχνει να βρει φτηνή βενζίνη. Το Αριστερό Bήµα είναι µια πρόταση για νέους αγώνες. Να µπούµε µέσα στον κόσµο. Να βρούµε όλοι µαζί το γιατί. Να βρούµε τη λύση. Αλλιώς θα χαθούµε!».

Δεν είναι κακό να παίρνεις στα σοβαρά, σοβαρούς αγωνιστές.

Τυµβωρυχεί ο Σωκράτης

Κάλιο αργά παρά ποτέ....

Τώρα που βουλιάζει το πλοίο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να φεύγουν τα ποντίκια. Και δεν αναφερόμαστε στο ΞΕΚΙΝΗΜΑ που κατόπιν εορτής διαπιστώστώνει ότι:

«Η πολιτική μυωπία όμως μετατρέπεται και σε πισώπλατη μαχαιριά στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο ΣΥΝ αποφάσισε να προχωρήσει στην υπερψήφιση του Α. Μητρόπουλου ενάντια σε όλα ανεξαίρετα τα υπόλοιπα μέλη της κεντρικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (ακόμα κι ενάντια σε τμήματα του ίδιου του ΣΥΝ όπως το Αρ Ρεύμα και τη νεολαία του κόμματος). Παρά τις πολλές έντονες συζητήσεις και τις ξεκάθαρες διαφωνίες, ο ΣΥΝ επέμενε μέχρι τέλους, κάνοντας τελικά το δικό του!

Για ποια δημοκρατία, για ποια ισοτιμία, για ποιο σεβασμό στη διαφορετική άποψη για ποιο σεβασμό στο κοινό εγχείρημα μπορεί πια να μιλά ο ΣΥΝ; Ότι και να πει πια δεν έχει κανένα νόημα! Η κίνηση αυτή του ΣΥΝ ανοίγει διάπλατα την πόρτα στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ!»

Αναφερόμαστε στις δυνάμεις εντός του ΣΥΝασπισμού – και κυρίως στην ομάδα του Π. Λαφαζάνη - που είχαν σημαντικές ευθύνες για την πορεία του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ και την εναντίωσή τους στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών. Καλοδεχούμενη η αλλαγή πλεύσης, αλλά θα πρέπει να συνοδεύεται και από έμπρακτη αυτοκριτική. Η στήριξη υποψηφιοτήτων, όπως του Πετράκου στην Πελοπόννησο, καθώς και η επιμονή σε λογικές συνδιαχείρισης στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεν είναι καλές παρακαταθήκες για το μέλλον. Δεν ήταν η Α.Π. αλλά το Αριστερό ρεύμα που έχει στηρίξει τα αναλογικά προεδρεία - κυρίως σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα- για να δικαιολογήσει την συμμετοχή στην συνδιοίκηση με τις δυνάμεις του δικομματισμού στην ΓΣΕΕ , στην ΑΔΕΔΥ και όχι μόνο.

Ο ΣΥΝ, το κεντροαριστερό νεφέλωμα και η υπόθεση της αριστεράς.

Αναδήμοσίευση από το "Ιστολόγιο Διαλόγου για ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ"

Του ΑΚΗ ΜΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

Αν το τελευταίο βράδυ του 6ου συνεδρίου έλεγε κανείς σε κάποιον ανυποψίαστο ότι 3 μήνες μετά ο ΣΥΝ θα είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, θα τον λέγανε τρελό. Ώρες πριν η Ανανεωτική Πτέρυγα είχε φύγει ακριβώς γιατί δεν έγινε δεκτή η πρότασή της για αποχώρηση του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Φαίνεται όμως ότι χρειαζόταν να φύγουν οι ακραιφνείς ανανεωτικοί για να υλοποιηθεί το σχέδιό της. Η απουσία τους διευκόλυνε τη συμμαχία του τμήματος της Α.Π., που έμεινε στον ΣΥΝ με το προεδρικό περιβάλλον.

Αυτή η συμμαχία κατόρθωσε να βάλει τον ΣΥΝ απέναντι σε όλους τους άλλους του ΣΥΡΙΖΑ με μια απόφαση που κανένας, πλην της ίδιας, δεν δέχτηκε.

Ανεξάρτητα δε από τις όποιες διακηρύξεις περί συνάντησης με κάποιον, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, σοσιαλιστικό χώρο μέσω της στήριξης του κ. Αλ. Μητρόπουλου, κάνει τον ΣΥΝ να δίνει την εικόνα της προσχώρησης σε ένα νεφελώδες «κεντροαριστερό» εγχείρημα που δεν απέχει ουσιαστικά, από άποψη πολιτικής, από εκείνο του κ. Δημαρά.

Στο όνομα κάποιων επιδιωκόμενων ποσοστών θυσιάζεται η προβολή μιας ουσιαστικής πρότασης διεξόδου που μόνο μια ενωμένη αριστερά μπορεί να υποστηρίξει, κινητοποιώντας και ένα κόσμο που σήμερα πάει στην άκρη ή παγιδεύεται στις επιλογές του δικομματισμού.

Η σημασία αυτής της επιλογής θα φανεί σύντομα. Ήδη όσοι ακούνε και διαβάζουν βγάζουν συμπεράσματα.

Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να θυσιαστεί χάριν της υποψηφιότητας Μητρόπουλου ή αν η επιλογή αυτής της υποψηφιότητας έγινε ακριβώς για να οδηγήσει στη διάλυσή του.

Σε κάθε περίπτωση όμως πιστεύω πως οι άνθρωποι της αριστεράς μπορούν να κρίνουν και να μη θυσιάσουν την ακριβή υπόθεση της ενότητας τους στα όποια σχέδια του όποιου επιτελείου. Και σύντομα θα μιλήσουν, απαντώντας στην πράξη στη νέα «κεντροαριστερή» πολιτική που ερήμην τους πάει να εφαρμοστεί.

* O Άκης Μπαδογιάννης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Απεργία Πακιστανών εργατών στην Σκάλα Λακωνίας

Αναλυτικό ρεπορτάζ καθώς και την ανακοίνωση της ΚΙΝΗΣΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα: Οικολογική Εναλλακτική Πρωτοβουλία Ερμιονίδας

Αλαλούμ στην Κουμουνδούρου που στηρίζει Μητρόπουλο αλλά όχι Οικονόμου

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.aftodioikisi.gr

Ρήγμα στις σχέσεις του ΣΥΝ με τη «Δημοκρατική Συνεννόηση» του Βασίλη Οικονόμου με πιθανές επιπτώσεις και στην υποψηφιότητα του Αλέξη Μητρόπουλου για την Περιφέρεια Αττικής προέκυψε, σύμφωνα με πληροφορίες της αυτοδιοίκησης gr, μετά τα ήξεις αφήξεις του προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα για τη στήριξη του ανεξάρτητου βουλευτή στο Δήμο Ωρωπού.

Μάλιστα, παρά τις διαβεβαιώσεις του κ. Τσίπρα προς τον ανεξάρτητο βουλευτή, ο ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ) όχι μόνο δεν στηρίζει τον κ. Οικονόμου αλλά κατεβάζει και δικό του ψηφοδέλτιο με επικεφαλής την πρώην βουλευτή Αττικής Ιωάννα Στεργίου!

Δηλαδή, με άλλα λόγια, ενώ το κόμμα εμφανίζεται να έχει αποφασίσει κεντρική συμφωνία με τη «Δημοκρατική Συνεννόηση» για την Περιφέρεια Αττικής, κατεβάζει άλλον υποψήφιο αντίπαλο στον επικεφαλής της σε έναν επιμέρους δήμο της συγκεκριμένης περιφέρειας!

Καμία απάντηση από Τσίπρα

Σύμφωνα με πληροφορίες το θέμα έχει συζητηθεί μεταξύ Τσίπρα και Οικονόμου, ωστόσο ο πρόεδρος του ΣΥΝ δεν έδωσε ποτέ σαφή απάντηση στον ανεξάρτητο βουλευτή, χωρίς μάλιστα να έχει κάποιο συγκεκριμένο επιχείρημα.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Δεν μπορεί να ελέγξει ο κ. Τσίπρας το κόμμα του; Δεν θέλει να συγκρουστεί με την κ. Στεργίου που, σύμφωνα με πληροφορίες ανήκει στο «Αριστερό Ρεύμα», τη στιγμή που «έκοψε» το κόμμα στα δύο με τη ρήξη που προκλήθηκε με τον Αλέκο Αλαβάνο; Ή απλώς επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ότι εκτός από το ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ είναι πολλά μικρά κομμάτια κάτω από την ίδια ετικέτα;

Ότι και να συμβαίνει, το μόνο βέβαιο είναι ότι τέτοια γεγονότα μόνο καλά πράγματα δεν προ-μηνύουν για το ΣΥΝ, με πιθανές επιπτώσεις και στην υποψηφιότητα Μητρόπουλου για την Περιφέρεια Αττικής την οποία πρότεινε και στήριξε με κάθε τρόπο η «Δημοκρατική Συνεννόηση».