Ο Αλέκος Αλαβάνος μιλά στη Blog (http://www.blogpress.gr/ , http://www.blogpress-gr.blogspot.com/ ) για την αναγκαιότητα μιας μεγάλης και ισχυρής σύγχρονης Αριστεράς, προτείνει το δρόμο εξόδου από την οικονομική κρίση, καλεί το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ σε κοινό μέτωπο αγώνα με τις άλλες αριστερές δυνάμεις και «προβλέπει» το πολιτικό μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου…
Συνέντευξη στον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ
Ενώ βιώνουμε την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, βλέπουμε ότι η παραδοσιακή Αριστερά αδυνατεί προς το παρόν να πείσει ότι έχει τις λύσεις. Πού οφείλεται αυτό;
Δεν είναι τόσο το ότι δεν έχει τις λύσεις. Περισσότερο είναι το ότι δεν είναι ένας αξιόπιστος πόλος που μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη. Κι αυτό γιατί οι μικροεξουσίες, οι γραφειοκρατικές λογικές, έχουν εκτοπίσει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική. Αυτή είναι η συστημική πλευρά της αριστεράς, που μπαίνει σε κρίση μαζί με όλο το σύστημα του δικομματισμού. Επειδή όμως είναι η πρώτη που βιώνει την κρίση, μπορεί να είναι και η πρώτη που θα ανασυγκροτηθεί.
Η διάσπαση του Συνασπισμού ήταν κάτι που το περιμένατε ή ήταν έκπληξη ακόμα και για εσάς;
Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα. Δύο θέματα που πόλωναν πάντα το χώρο αυτό, ήταν η σχέση με το ΠΑΣΟΚ και η σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα περίμενε κανείς ότι τώρα που η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει μια αντικοινωνική πολιτική της Ευρ. Ένωσης και η ελκτική δύναμη και των δύο είναι στο ναδίρ, η πόλωση αυτή θα ήταν ελάχιστη. Έγινε το αντίθετο. Έτσι, δεν ήταν τόσο πολιτικοί λόγοι, όσο, όπως είπα και προηγούμενα, γραφειοκρατικές αντιθέσεις.
Αρκετοί λένε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει περιχαρακωθεί σε ένα ΣΥΡΙΖΑίικο ακραίο αριστερισμό που περιθωριοποιεί το Συνασπισμό. Έτσι, ένα κόμμα που θα μπορούσε να είναι ο διάδοχος πολιτικός χώρος του ΠΑΣΟΚ, έχει καταλήξει να μην είναι τίποτα άλλο, παρά ένα εξωκοινοβουλευτικής νοοτροπίας άθροισμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, ανίκανο να εμπνεύσει την κοινωνία εκτός… Εξαρχείων. Ποια είναι η δική σας άποψη σε σχέση με αυτές τις διαπιστώσεις;
Η ουσία είναι ότι η εικόνα που δίνεται στην κοινωνία είναι χαοτική, με αλληλοσυγκρουόμενες δυνάμεις χωρίς κοινή βάση. Η Αριστερά διαθέτει πολλά κόμματα, οργανώσεις, κινήσεις. Σήμερα δεν υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο που να ενώνει και να εμπνέει. Όταν αυτό υπάρχει, όπως την εποχή του άρθρου 16, αυτή η πολυχρωμία της δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη.