ΚΚΕ: ταξική πάλη μειωμένων προσδοκιών

Ενώ ένα κομμάτι της αριστεράς διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον απέναντι στο ΚΚΕ, όπως ο Γιώργος Κρεασίδης στο άρθρο του "ΚΚΕ: διεθνισμός μειωμένων προσδοκιών", ο Περισσός γίνεται φορέας υλοποίησης του μνημονίου και της πολιτικής του ΔΝΤ και της ΕΕ απέναντι στους εργαζόμενους. Το να κάνεις ανάλυση και να βγάζεις πολιτικά συμπεράσματα - όπως ο Γιώργος Κρεασίδης - με βάση μόνο τα επίσημα ντοκουμέντα και τα κείμενα της εφημερίδας του ΚΚΕ, αγνοώντας γεγονότα, δράσεις και πρακτικές που εμπεδώνουν την πολιτική του κόμματος, είναι  πολιτική μυωπία. Αν κάποιος θέλει να μάθει τι είναι το ΚΚΕ ματαιοπονεί αν ψάχνει τα ντοκουμέντα του, όπως ματαιοπονεί και όποιος θέλει να μάθει τι είναι ο Ηγούμενος Εφραίμ διαβάζοντας τα ευαγγέλια και τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου...

Από αυτή την σκοπιά, θεωρούμε ότι απάντηση στο άρθρο του  Γιώργου Κρεασίδη "ΚΚΕ: διεθνισμός μειωμένων προσδοκιών" αποτελεί το παρακάτω κείμενο των απολυμένων του 902. Είναι αρκετά διαφωτιστικό για την "ταξική" πολιτική του ΚΚΕ:

Ο ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟΣ ΜΠΟΝΑΜΑΣ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ 902-ΚΚΕ: ΑΛΛΟΙ 4 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ – ΤΟΥΣ 35 ΕΦΤΑΣΑΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ 902

Είχαμε κάνει την πρόβλεψη ότι δε θα σταματούσαν το αντεργατικό τους όργιο. Και αυτοί δεν μας «απογοήτευσαν». Μονότονοι μέσα στον αντεργατισμό τους, 29 και 30 του Δεκέμβρη, ξαφνικά, όπως κάνουν εδώ και 1 χρόνο, παραδώσανε σε 4 συναδέλφους μας το «ραβασάκι» της απόλυσης. Ο ένας από αυτούς έχει παιδάκι 6 μόλις μηνών, αλλά φυσικά, όπως δείξανε κιόλας από τις πρώτες απολύσεις οι σκληρόψυχοι εργοδότες του 902-ΚΚΕ, δεν χολοσκάνε για τέτοιες «μικρολεπτομέρειες».

Το σκηνικό είναι στημένο και γνωστό. Από το Δεκέμβρη του 2010 μέχρι σήμερα, σε πλήρη διάσταση με τις διακηρύξεις περί «κοινωνικών κριτηρίων» και χωρίς καμία συζήτηση με τους εργαζόμενους, 35 άνθρωποι, ως επί το πλείστο οικογενειάρχες, πολλοί με μικρά παιδιά, έχουν «αποκεφαλιστεί» με μόνο κριτήριο το ότι δεν ήταν ρουφιάνοι και υποταχτικοί της διοίκησης του 902. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όταν κάποιοι (εμείς) «τόλμησαν» να εκθέσουν ανοιχτά αυτό το ζήτημα διοργανώνοντας κινητοποίηση έξω από τις εγκαταστάσεις του σταθμού τον περασμένο Σεπτέμβρη, δέχτηκαν έναν οχετό συκοφαντιών από την εργοδοσία 902-ΚΚΕ.

Ο “υπαρκτός σοσιαλισμός” ή ο “υπαρκτός κομμουνισμός” κατέρρευσε με την διάλυση του Ανατολικού Μπλόκ;

Στην πολιτική, η επέκταση (την οποία πρόβλεψε ο Μαρξ) της παγκόσμιας αγοράς τροποποιεί το υπερβατολογικό (τον κόσμο, την ενεργή σκηνή) της χειραφετικής δράσης, και ίσως μόνο σήμερα συγκεντρώνονται οι προϋποθέσεις μιας κομμουνιστικής Διεθνούς που να μην είναι κρατική ή γραφειοκρατική. Ήδη, σε κάθε περίπτωση, συνεχείς πολιτικές εμπειρίες που φέρουν τον απολογισμό της πολιτικής ιστορίας του περασμένου αιώνα και είναι ριζωμένες στην εργατική και λαϊκή πραγματικότητα δείχνουν δύο πράγματα: κατ' αρχάς, είναι δυνατόν να ξετυλιχτεί μια πολιτική που να παραμένει σε απόσταση από το Κράτος, που δεν έχει ούτε την εξουσία ως διακύβευμα ούτε τον κοινοβουλευτισμό ως πλαίσιο, έπειτα αυτή η πολιτική να προτείνει μορφές οργάνωσης απομακρυσμένες σε μεγάλο βαθμό από το μοντέλο του κόμματος που κυριάρχησε σε όλο τον 20ο αιώνα.

Α. Badiou - από το βιβλίο “Δεύτερο μανιφέστο για τη φιλοσοφία”

Έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιείται από την δική μας αριστερά ο όρος “υπαρκτός σοσιαλισμός” για τα καθεστώτα της πρώην ΕΣΔΔ και των άλλων του Ανατολικού Μπλόκ. Η δικαιολογία είναι ότι σε αυτές τις χώρες είχε ξεκινήσει η διαδικασία μετάβασης από τον καπιταλισμό προς τον κομμουνισμό η οποία ουδέποτε ολοκληρώθηκε. Αυτό το μεταβατικό στάδιο της εργατικής εξουσίας ονομάζεται “σοσιαλισμός”. Εξ ου και η ονομασία “υπαρκτός σοσιαλισμός”

Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Είναι βαριά - βαριά η ήττα σου τσολιά...

Αναδημοσίευση απο τον ιστιότοπο της Βαβυλωνία

 του Αργύρη Αργυριάδη

Οι δύο όψεις του νομίσματος:εθνικά υπερφίαλοι-κοινωνικά ηττημένοι

Με αφορμή την κρίση, την κυβέρνηση συνεργασίας, την εθνική υπερηφάνεια ας ξαναθυμηθούμε πως φτάσαμε ως εδώ, μια ψυχοκοινωνική προσέγγιση.

Είναι βαριά - βαριά η ήττα σου τσολιά…

Την τελευταία δεκαετία γίναμε ολοένα και περισσότερο μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων, τα οποία μέσα από την ασημαντότητα τους, ανέβασαν ψηλότερα τον πήχη του υπερφίαλου εθνικοπατριωτικού μεγαλείου. Οι «εθνικές» πρωτιές της Ελλαδίτσας, που ξαφνικά την μεταμόρφωσαν ως «Ελλαδάρα», σε πάσης φύσεως αθλητικούς αγώνες ή μουσικούς διαγωνισμούς, ήταν πλέον η μόνη περίπτωση ανάδειξης του εθνικού μεγαλείου. Ενώ την ίδια στιγμή, η κοινωνία, ηττήθηκε σε πολιτικό, οικονομικό και ανθρώπινο επίπεδο.

Χρειάστηκε μια Ελλάδα νικητής ως άλλοθι, για να συντηρηθεί ο μύθος και η νοοτροπία του Ελληναρά, αυτού του υπερβατικού όντος με το εθνικό μεγαλείο της χλαμύδας και του φιλότιμου της φουστανέλας. Το να ξαναειπωθεί ότι μια κοινωνία στην εποχή της ασημαντότητας της, επιλέγει τον πιο εύκολο δρόμο, αυτόν την κενότητας, θα ήταν απλά μια ακόμα γραφική κοινοτυπία, την οποία γνωρίζουμε όλοι .

Άλλωστε ο εθνικός μεγαλοϊδεατισμός, κρύβει μέσα του μια ενδελεχή υποκρισία και μια γνωστική ασυμφωνία: Αυτή της δικαιολόγησης του ένδοξου παρελθόντος, με το άδοξο παρόν και το πιο αβέβαιο μέλλον. Όπως σε όλες τις ψυχικές διαταραχές (ατομικές ή ομαδικές), η συγκάλυψη της αναντιστοιχίας λειτουργεί ως εσωτερικός καταπιεστής, ο οποίος εξωτερικεύεται συλλογικά ως εθνικό ασυνείδητο.

Οι κυριότερες πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης και αντίστασης - Χρήσιμος κατάλογος

Από την ιστοσελίδα του "Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής"

Οι κυριότερες πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης και αντίστασης.

Τα δίκτυα αλληλεγγύης και αντίστασης πανελλαδικά αυτή τη στιγμή. Χρήσιμος κατάλογος των αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων

Το κίνημα από τα κάτω αναπτύσσεται, λειτουργεί πέρα από τη κρίση και κάνει τις ουτοπίες του πραγματικότητα. Ήδη χιλιάδες άνθρωποι σε όλη στην Ελλάδα παίρνουν τη κατάσταση στα χέρια τους και γίνονται μέρος της λύσης, όχι του προβλήματος. Πολλές πρωτοβουλίες σε μικρή κλίμακα που περιμένουν τη δική σου συμμετοχή, ή να αναλάβεις μια αντίστοιχη πρωτοβουλία. Στην έλλειψη χρημάτων απαντάμε με αλληλέγγυα ανταλλαγή χωρίς χρήματα και χαριστικά παζάρια. Στη έλλειψη τροφής απαντάμε με αυτοκαλλιέργεια, αυτοδιαχειριζόμενους κήπους και διατήρηση παραδοσιακών σπόρων. Στην ανεργία απαντάμε με συνεταιρισμούς και εργασιακές κολεκτίβες, στην έλλειψη στέγασης με κοινωνικές καταλήψεις στέγης και οικοκοινότητες, ενώ στην έλλειψη συντροφικότητας με συλλογικές κουζίνες. Στο έλλειμμα δημοκρατίας απαντάμε με αμεσο-δημοκρατικές συνελεύσεις γειτονιών και παίρνουμε τη κατάσταση στα χέρια μας γιατί δεν πάει άλλο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για απαισιοδοξία και μεμψιμοιρίες. Οι ουτοπίες μας είναι η πραγματικότητα του αύριο. 2012 ευχές αγάπης, αισιοδοξίας και συνειδητότητας.

Διεθνές οδοιπορικό αξιοπρέπειας

Περισσότερα εδώ: 2012 international road to dignity

Homenatge a Catalunya II. Griego

Αναδημοσίευση από το http://www.europazapatista.org

Ένα ντοκιμαντέρ, μια ερευνητική εργασία, μια ιστορία με πολλές ιστορίες για την δημιουργία μιας βιώσιμης, αλληλέγγυας και αποκεντρωμένης οικονομίας. Κοινωνικά δίκτυα από τα κάτω που ξεπερνούν την ιδιωτικοποίηση και την ιεραρχία της εργασίας. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο. Εδώ και τώρα.

Πρώτα το αίμα, μετά η Ορθοδοξία: Από την Ελληνική Δημοκρατία στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών

Ακούγοντας πριν ενάμιση χρόνο ότι κάποια σωματεία προσέβαλαν την αντισυνταγματικότητα του νόμου για τους όρους πολιτογράφησης και συμμετοχής μεταναστών στις τοπικές εκλογές (του «νόμου για την ιθαγένεια»), γέλασα. Είχα εμπιστοσύνη στο Συμβούλιο της Επικρατείας ότι θα έκρινε απαράδεκτη την προσφυγή λόγω έλλειψης εννόμου συμφέροντος και θα ξεμπέρδευε γρήγορα με αυτούς τους «γραφικούς», «οπισθοδρομικούς» τύπους. Είχα την πεποίθηση ότι οι δικαστές θα έδιναν κυνικά μαθήματα δικονομίας και θα τους έδειχναν γρήγορα την έξοδο, χωρίς να μπουν στην ουσία του ζητήματος. Όμως, το Δ΄ τμήμα του ΣτΕ όχι μόνο εξέτασε την ουσία, αλλά έκρινε ότι ο νόμος παραβιάζει το Σύνταγμα, ότι η συνταγματική έννοια του ελληνικού έθνους συγκροτείται μέσω του δικαίου του αίματος και ότι δήμαρχο δεν μπορούν να εκλέγουν αυτοί που πληρώνουν δημοτικά τέλη -- εκτός αν ματώνουν γαλανόλευκα. Με άλλα λόγια, ανώτεροι δικαστές, εγγυητές της εφαρμογής του Συντάγματος και διάπλασης του νομικού πολιτισμού στη χώρα, ξανατραγούδησαν ρυθμικά, ηρωικά και πένθιμα: Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ (Γεωργιανέ, Πακιστανέ, Αφγανέ, Ιρακινέ, Σομαλέ……..)!

Τέλος, λοιπόν, για το παραμύθι της Προόδου και του Εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας, της ευρωπαϊκής και μοντέρνας χώρας, που αν μη τι άλλο εγγυάται το κράτος δικαίου και τα δικαιώματα. Βέβαια, η απόδοση της ιθαγένειας δεν είναι ζήτημα προστασίας δικαιωμάτων, αλλά κυριαρχίας, καθώς ορίζει το πολιτικό σώμα -- ποιοι συγκροτούν τον ελληνικό λαό και ποιοι όχι [1]. Ωστόσο, η ερμηνεία της συνταγματικής έννοιας του έθνους με τρόπο που αποκλείει από το πολιτικό σώμα ενεργά τμήματα του πληθυσμού --ανθρώπους που συμμετέχουν στα δημοσιονομικά βάρη, που είναι πλήρως κοινωνικά ενταγμένοι, που έχουν γεννηθεί και έχουν σπουδάσει στη χώρα και που δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα--, είναι τόσο ανιστόρητη συνταγματικά όσο και αντίθετη με τη δημοκρατική αρχή, καθώς ταυτίζει πλήρως το λαό-έθνος ως πολιτικό σώμα με μια καταγωγική κοινότητα αίματος, και φορτώνει στη δημοκρατική διαδικασία, στην ενεργή πολιτική συμμετοχή και πράξη, ένα βαρύ, «οπισθοδρομικό», και αταίριαστο φορτίο: το οικογενειακό δέντρο.

(από κείμενο της Ελένης Καλαμπάκου στο Red Notebook)

η συνέχεια εδώ: Πρώτα το αίμα, μετά η Ορθοδοξία: Από την Ελληνική Δημοκρατία στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών