Πρώτα το αίμα, μετά η Ορθοδοξία: Από την Ελληνική Δημοκρατία στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών

Ακούγοντας πριν ενάμιση χρόνο ότι κάποια σωματεία προσέβαλαν την αντισυνταγματικότητα του νόμου για τους όρους πολιτογράφησης και συμμετοχής μεταναστών στις τοπικές εκλογές (του «νόμου για την ιθαγένεια»), γέλασα. Είχα εμπιστοσύνη στο Συμβούλιο της Επικρατείας ότι θα έκρινε απαράδεκτη την προσφυγή λόγω έλλειψης εννόμου συμφέροντος και θα ξεμπέρδευε γρήγορα με αυτούς τους «γραφικούς», «οπισθοδρομικούς» τύπους. Είχα την πεποίθηση ότι οι δικαστές θα έδιναν κυνικά μαθήματα δικονομίας και θα τους έδειχναν γρήγορα την έξοδο, χωρίς να μπουν στην ουσία του ζητήματος. Όμως, το Δ΄ τμήμα του ΣτΕ όχι μόνο εξέτασε την ουσία, αλλά έκρινε ότι ο νόμος παραβιάζει το Σύνταγμα, ότι η συνταγματική έννοια του ελληνικού έθνους συγκροτείται μέσω του δικαίου του αίματος και ότι δήμαρχο δεν μπορούν να εκλέγουν αυτοί που πληρώνουν δημοτικά τέλη -- εκτός αν ματώνουν γαλανόλευκα. Με άλλα λόγια, ανώτεροι δικαστές, εγγυητές της εφαρμογής του Συντάγματος και διάπλασης του νομικού πολιτισμού στη χώρα, ξανατραγούδησαν ρυθμικά, ηρωικά και πένθιμα: Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ (Γεωργιανέ, Πακιστανέ, Αφγανέ, Ιρακινέ, Σομαλέ……..)!

Τέλος, λοιπόν, για το παραμύθι της Προόδου και του Εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας, της ευρωπαϊκής και μοντέρνας χώρας, που αν μη τι άλλο εγγυάται το κράτος δικαίου και τα δικαιώματα. Βέβαια, η απόδοση της ιθαγένειας δεν είναι ζήτημα προστασίας δικαιωμάτων, αλλά κυριαρχίας, καθώς ορίζει το πολιτικό σώμα -- ποιοι συγκροτούν τον ελληνικό λαό και ποιοι όχι [1]. Ωστόσο, η ερμηνεία της συνταγματικής έννοιας του έθνους με τρόπο που αποκλείει από το πολιτικό σώμα ενεργά τμήματα του πληθυσμού --ανθρώπους που συμμετέχουν στα δημοσιονομικά βάρη, που είναι πλήρως κοινωνικά ενταγμένοι, που έχουν γεννηθεί και έχουν σπουδάσει στη χώρα και που δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα--, είναι τόσο ανιστόρητη συνταγματικά όσο και αντίθετη με τη δημοκρατική αρχή, καθώς ταυτίζει πλήρως το λαό-έθνος ως πολιτικό σώμα με μια καταγωγική κοινότητα αίματος, και φορτώνει στη δημοκρατική διαδικασία, στην ενεργή πολιτική συμμετοχή και πράξη, ένα βαρύ, «οπισθοδρομικό», και αταίριαστο φορτίο: το οικογενειακό δέντρο.

(από κείμενο της Ελένης Καλαμπάκου στο Red Notebook)

η συνέχεια εδώ: Πρώτα το αίμα, μετά η Ορθοδοξία: Από την Ελληνική Δημοκρατία στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών