Η άνοδος του δεξιού λαϊκισμού και οι τράπεζες

Αναδημοσίευση από το "Μετά την κρίση"

του Τόμας Φρίκε

Οι λαϊκιστές της Δεξιάς βρίσκουν παντού ευνοϊκές συνθήκες και επωφελούνται. Ο λόγος είναι μόνον οι πρόσφυγες; Όχι. Ας στρέψουμε την προσοχή μας κάπου αλλού, στην πραγματική κρίση του αιώνα.

Η εισροή νέων προσφύγων στη Γερμανία έχει σχεδόν σταματήσει, οι διαδικασίες για να κατοχυρώσει κάποιος το δικαίωμα του ασύλου έχουν γίνει αυστηρότερες και οι προσπάθειες έχουν στραφεί τώρα στην ένταξη των προσφύγων στην γερμανική κοινωνία. Δεν υπάρχει πια λόγος να δυσανασχετεί κανείς για συρροή όλο και περισσότερων αλλοδαπών, να ζητά την αλλαγή της πολιτικής της Μέρκελ ή να βρίζει τα μέσα ενημέρωσης που ψεύδονται. Κανονικά, η Φράουκε Πέτρι, η πρόεδρος του κόμματος Εναλλακτική Λύση (AfD) έπρεπε να πάρει την άδειά της και να πάει να κάνει διακοπές παρέα με τον Ντόναλντ Τραμπ ή την Μαρίν Λε Πεν. Εκτός άν δεν είναι ο φόβος των προσφύγων αυτό που συνεχίζει να τροφοδοτεί με ψηφοφόρους το δεξιό λαϊκιστικό κόμμα της.

Μια διαφορετική «συνέντευξη» της Ζωής Κωνσταντοπούλου...

Το παρακάτω ρεπορτάζ, αν και έχει περάσει περίπου ένας μήνας από την δημοσίευσή του, διατηρεί την αξία του γιατί είναι αποκαλυπτικό των ανακατατάξεων που παρατηρούνται στο χώρο των δυνάμεων που αποδεσμεύτηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την πλήρη ενσωμάτωσή του στο νεοφιλελεύθερο σύστημα διακυβέρνησης:

Μετά την ανακοίνωση ότι το «ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ» θα συγκροτηθεί σε πολιτικό κόμμα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου εξέφρασε την επιθυμία συνεργασίας με το κόμμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, στον ραδιοφωνικό σταθμό focus fm όπου μίλησε:

«Η επιλογή να κάνει κόμμα, είναι του κ. Λαφαζάνη και είναι δικαίωμά του», σημείωσε η κ. Κωνσταντοπούλου καθιστώντας σαφές πως η ΛΑΕ ήταν μια εκλογική συνεργασία, η οποία όμως ποτέ δεν εξελίχθηκε σε πολιτικό φορέα με δημοκρατικά νομιμοποιημένη ηγεσία και με συμμετοχικές διαδικασίες βάσης στην λήψη των αποφάσεων.

Από 'κει και πέρα, υπογράμμισε η κ. Κωνσταντοπούλου ότι «εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο σύγχρονο ΕΑΜ, να φτιάξουμε ένα μεγάλο μέτωπο αποτελούμενο από αντιμνημονιακές δυνάμεις, για να απαλλάξουμε τη χώρα από τη μνημονιακή κατοχή, από τη γερμανική μπότα. Δεν θα αφορά το σοσιαλισμό, το σύγχρονο ΕΑΜ το χρειάζεται ο τόπος για να επιβιώσει να ξεφύγουμε από τη λιτότητα, τη φορολεηλασία, τα ακραία μνημόνια αλλά και το προσφυγικό».

"Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα...": Η Ζωή Κωνσταντοπούλου στο Χυτήριο (19/4/16)

Μια παρουσιάση στο tvxs.gr:

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου παρουσίασε το κόμμα της «Πλεύση Ελευθερίας»

Έχουν ήδη συμβεί και αυτά, άλλα δεν τους έχουμε δώσει σημασία...

(κλικ για περισσότερα)

Το φυτό που κάνει το λουλουδάκι της φωτογραφίας σίγουρα το γνωρίζετε. Όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορείτε να το αναγνωρίσετε από το άνθος του. Ίσως ούτε και από τα φύλλα του. Επίσης εκείνο που ίσως αγνοείτe είναι ότι απαγορεύεται να φυτεύεστε σε μια γλάστρα στο μπαλκόνι σας ή στον κήπο σας. Δεν πρόκειται για κανένα περίεργο απαγορευμένο ναρκωτικό αλλά για την ...πατάτα! Αν δεν το πιστεύετε, ίσως δεν έχετε προσέξει τις πινακίδες των προϊόντων όταν τα αγοράζετε στο supermarket:

53+ αποχρώσεις του γκρι

Αναδημοσίευση από το Χριστόφορος Κάσδαγλης

Μελέτησα καλοπροαίρετα το κείμενο των 53 plus, αναζητώντας εξηγήσεις για όλα όσα εδώ και ένα χρόνο μου διαφεύγουν συνεχώς και με καταβάλλουν. Άλλος θα μιλούσε ίσως για 53 αποχρώσεις του ροζ, αλλά προσωπικά δεν πάσχω από αριστερή αδιαλλαξία, πάσχω απλώς από αριστερή απαισιοδοξία. Δεν το λέω με κακεντρέχεια, το λέω με καημό.

Αρκετοί θα πουν τι κάθεσαι και ασχολείσαι τώρα με το κείμενο των 53 του ΣΥΡΙΖΑ, τα κείμενα δεν έχουν και τόση σημασία όσο οι πολιτικές πράξεις, τους είδαμε κι αυτούς, Τσακαλώτος και Δρίτσας, τι να μας πουν οι 53 για «μνημονιακές δεσμεύσεις που φαίνεται ή εκλαμβάνεται από τον λαϊκό κόσμο ότι συγκροτούν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς»…

Νομίζω όμως ότι από κάθε κείμενο μπορείς να βγάλεις κάτι, υπάρχουν ακόμα αρκετά αναπάντητα ερωτήματα γύρω από τη στάση των 53 το καλοκαίρι, κι αργότερα. Για όσους δεν πιστεύουν σε ιστορίες συνομωσίας και προδοσίας, μπορεί οι επιλογές των 53 από ένα σημείο κι έπειτα να φαίνονται ακατανόητες, αλλά τα αδιέξοδα τα οποία οδήγησαν σ’ αυτές όχι και τόσο.

Η συνέντευξη του Παύλου Τζήμα με την Λαίδη...

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ;

ο «ιπτάμενος δίσκος» σε κορυφή της Стара планина, Βουλγαρία

Έχει φτάσει ο καιρός, νομίζω, να διαφοροποιήσουμε αυτό το πρόβλημα από τις πολυφορεμένες διακηρύξεις σχετικά με το αυθόρμητο και την οργάνωση. Η χειραφέτηση σίγουρα σημαίνει αποδιοργάνωση, αλλά αυτή η αποδιοργάνωση δεν έχει τίποτα το αυθόρμητο. Αντιστρόφως, η οργάνωση ίσως απλά σημαίνει την αυθόρμητη αναπαραγωγή των υπαρχουσών μορφών κοινωνικής πειθάρχησης. Το τι μπορεί να σημαίνει η πειθάρχηση της χειραφέτησης αποδείχθηκε να είναι ένα πρόβλημα για εκείνους οι οποίοι, στον αιώνα του Jacotot, έβαλαν στόχο να οικοδομήσουν κομμουνιστικές αποικίες, όπως ο Cabet, ή απλά κομμουνιστικά κόμματα, όπως ο Marx και ο Εngels. Οι κομμουνιστικές κοινότητες, όπως η κοινότητα των Ικάριων που οργανώθηκε από τον Cabet στις Ηνωμένες Πολιτείες, απέτυχαν. Δεν απέτυχαν, όπως λέγεται, επειδή τα άτομα δεν μπορούσαν να υποβάλλουν τους εαυτούς τους στην κοινή πειθάρχηση. Αντίθετα, απέτυχαν επειδή η κομμουνιστική αρετή δεν μπορούσε να γίνει ατομικό βίωμα. Το γεγονός ότι μοιράζονταν την ικανότητα του καθενός και της. καθεμίας δεν μπορούσε να μετασχηματιστεί σε αρετή του υποκειμένου κομμουνιστή. Η χρονικότητα της χειραφέτησης -εννοώ η χρονικότητα της εξερεύνησης της συλλογικής δύναμης- δεν μπορούσε να συνταιριάξει με το πρόγραμμα μιας οργανωμένης κοινωνίας που αποδίδει σε όλους και όλες τις αρμοδιότητές τους. Άλλες κοινότητες γύρω από αυτές τα πήγαν πολύ καλύτερα. Η αιτία της επιτυχίας τους ήταν ότι δεν αποτελούνταν από κομμουνιστές και κομμουνίστριες. Είχαν συγκροτηθεί από άνδρες και γυναίκες που υπάκουαν στην θρησκευτική πειθάρχηση. Αλλά Ικαριακή κοινότητα [Icarian community] είχε συγκροτηθεί από κομμουνιστές και κομμουνίστριες.