Αναρτήσεις
του Γιώργου Καλαντζόπουλου
Στην εφημερίδα των συντακτών, δημοσιεύτηκε το παρακάτω κείμενο του Γιώργου Ρουμελιώτη, Μέλους ΚΕ ΜέΡΑ25 που καταθέτει ένα συγκροτημένο προβληματισμό για τα ζητήματα που απασχολούν, σήμερα αλλά και διαχρονικά την αριστερά και θα απασχολήσουν και το επόμενο συνέδριο του ΜέΡΑ25: Η τρισδιάστατη αριστερά και η κοινή μας συνισταμένη
- Μερικές κριτικές παρατηρήσεις:
Μια κεντρική θέση του κειμένου είναι: “Ο χώρος της αριστεράς μπορεί να είναι τρισδιάστατος αλλά οφείλει να είναι ενιαίος. Είναι πλέον και εκλογικά αποτυπωμένη η ανάγκη να παραμερίσουμε τις μεταξύ μας διαχωριστικές γραμμές και τον διχαστικό μας λόγο και να διαμορφώσουμε από κοινού τη νέα μας συνισταμένη. Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή”
Αφελής άποψη και αντιιστορική: Η “ιστορία” δεν μας διδάσκει και πολλά πράγματα για το τι θα πρέπει κάνουμε, μόνον ελάχιστα κυρίως για το τι να μην κάνουμε . Ένα απ’ αυτά είναι οι προτροπές που περιλαμβάνει αυτή η παράγραφος. Μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να γίνει η “επανάσταση” αύριο παρά να πραγματοποιηθεί με αυτούς τους όρους η ενότητα της Αριστεράς…
Αν κάποιος αμφιβάλει, ας κάτσει κάτω και να μελετήσει όλα τα ανάλογα εγχειρήματα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, από την “ΕΝΩΜΈΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ” την εποχή του Λεωνίδα Κύρκου με τα “5 ισοδύναμα άλογα” μέχρι το πρόσφατο “ΜέΡΑ25 – συμμαχία για την ρήξη”και ας ψάξει να βρει τους λόγους γιατί όλα τελικά ναυάγησαν ως προς τους στόχους έθεταν…
“Όλες οι αριστερές δυνάμεις κάναμε τα λάθη μας και καμία τέτοια δύναμη δεν δικαιούται να οικειοποιείται τον χαρακτηρισμό του αριστερού για τον εαυτό της και να τον αρνείται για τις άλλες.”
Αυτή η θέση είναι δηλωτική της υποτίμησης του κύριου χαρακτηριστικού που προσδιορίζει το υποκειμένο που ορίζεται ως “χώρος της αριστεράς”. Ποιό είναι αυτό; Η κρίση του. Δεν πρόκειται για κάποια “λάθη” αλλά για “ταυτοτικά” ζητήματα…
Ο “ηγεμονισμός” που διακατέχει τους μηχανισμούς της αριστεράς, δεν είναι παρά η καταγραφή της αδυναμία τους για να κατανοήσουν τους μετασχηματισμούς που είναι αναγκαίοι για να προκύψει το “νέο”, ως απάντηση σε αυτή την κρίση. Μετασχηματισμούς που εμπεριέχουν και μια “αυτοκαταστροφική” διάσταση των όρων αναπαραγωγής τους. Γιατί άραγε να συνεχίσουν να υπάρχουν “μηχανισμοί” που έχουν κλείσει το κύκλο της ζωής τους, και δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν;
- Το ΜέΡΑ25 είχε βάλει από την ίδρυσή του ένα όριο, το 2025, που θα επανεξέταζε τους λόγους ύπαρξής του, σε αντίθεση με το ΚΚΕ και άλλα μορφώματα της Αριστεράς που έτσι κι αλλιώς θεωρούν ότι η ιστορία τους εγκαλεί να υπάρχουν παντοτινά, μέχρι να επικρατήσει στην γη ο κομμουνισμός…
Να το πω αλλιώς: Αν μιλάμε για “ενιαία αριστερά” τότε ένα είναι το αναφορικό, που πιστοποιεί ότι αυτό το πρόταγμα έχει πραγματωθεί: το μαζικό κόμμα. Αριστερά χωρίς “μαζικό κόμμα” δεν υπάρχει με υλικούς όρους, υπάρχει μόνον στην φαντασία μας…
Σήμερα, ενιαίος χώρος της “υπαρκτής” αριστεράς μόνο στο φαντασιακό μπορεί να συγκροτηθεί, γιατί απουσιάζει το “υποκείμενο”. Αυτή η “υπαρκτή” αριστερά είναι τόσο ενιαία όσο και η “υπαρκτή” εργατική τάξη, για την οποία το ΚΚΕ έχει αυτοχριστεί ως πολιτικός της εκπρόσωπος. Υπάρχει όμως μια σαφής διαχωριστική γραμμή στο εσωτερικό της: Από την μια είναι οι Αριστεροί ”χωρίς κόμμα”, και από την άλλη, οι πολυάριθμοι μικρομέγαλοι “μηχανισμοί” που διεκδικούν να είναι οι πολιτικοί και ιδεολογικοί εκφραστές της. Αυτή η διαχωριστική γραμμή είναι ένα από τα στοιχεία που αποτυπώνουν την κρίση της. Το ζήτημα δεν εντοπίζεται στην πληθύσμωση των “μηχανισμών” αλλά στην κατάργηση της διαχωριστικής γραμμής…
Ο τρόπος επίλυσης της αντίφασης που διαπερνά την υπαρξιακή κατάσταση της “υπαρκτής” Αριστεράς των μηχανισμών, περιγράφεται κατά την γνώμη μου με έναν ελλειπτικό τρόπο από μια γνωστή φράση του Προέδρου Μάο: “τα δύο δεν γίνονται ένα, το ένα γίνεται δύο”…
Το ζητούμενο λοιπόν για την αριστερά δεν “είναι να καταφέρει να διαμορφώσει έναν διαφορετικό πολιτικό χαρακτήρα” αλλά το πως θα “αγκυρωθεί” στην κοινωνική πραγματικότητα. Και αυτό δεν είναι ζήτημα που μπορεί να αντιμετωπιστεί από τα “επιτελεία” των μηχανισμών της. Επαφίεται στην πρωτοβουλία όλων εκείνων που δηλώνουν ότι είναι Αριστεροί. Χωρίς την συμμετοχή αυτών των Αριστερών, τα “επιτελεία” τίποτε δεν μπορούν να κάνουν…
Αυτή η “συμμετοχή” έχει μία μόνον προϋπόθεση: Την δημοκρατία. Και εδώ ακριβώς υπάρχει το πρόβλημα. Σε αντίθεση με αυτό που διατείνεται το κείμενο, ότι δηλαδή “ο χώρος της αριστεράς μπορεί να είναι τρισδιάστατος αλλά οφείλει να είναι ενιαίος”, ο χώρος της αριστεράς των "μηχανισμών" είναι ενιαίος γιατί είναι “μονοδιάστατος”, στο πιο κρίσιμο ταυτοτικό ζήτημα, το ζήτημα της δημοκρατίας. Αυτό ακριβώς το ζήτημα αναδείχτηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή της ταξικής πόλωσης στην χώρας από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Στην ανατροπή του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ.
- Η κορυφαία απαξίωση της “αστικής δημοκρατίας”, δεν έγινε από την δεξιά, αλλά από την κυβερνώσα αριστερά με μια θεσμική εκτροπή ακύρωσης της λαϊκής θέλησης, όπως αυτή εκφράστηκε από το δημοψήφισμα.
- Η απαξίωση αυτή θα είχε αποτραπεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλά ένα “δημοκρατικό κόμμα”, όπου η λήψη των κρίσιμων αποφάσεων γίνεται από τα μέλη του και όχι από τα “επιτελεία” του.
Τόσο απλά είναι μερικές φορές τα ζητήματα…
- Όταν απουσιάζει αυτό το χαρακτηριστικό, για πιο “χώρο της αριστεράς” μπορούμε να μιλάμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου