από μικρό και από χαζό μαθαίνεις την αλήθεια...

Σε ομιλία του σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Ελληνικό Παρατηρητήριο στο London School of Economics (LSE), με θέμα «Τι διδαχθήκαμε από την ελληνική κρίση: απόψεις από τον Γ. Παπανδρέου», διευκρίνισε πως το ερώτημα σε ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν θα ήταν η παραμονή ή όχι στην Ευρώπη – όπως ήθελαν κάποιοι ευρωπαίοι ηγέτες – αλλά εάν θα μείνουμε στην Ευρώπη με το συγκεκριμένο πρόγραμμα και με θυσίες.

 «Αυτό που μετανιώνω περισσότερο είναι ότι το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ. Αν το είχαμε κάνει θα το είχαμε κερδίσει. Οι Έλληνες θα είχαν το πρόγραμμα και θα βγαίναμε από αυτό πολύ γρηγορότερα. Μέχρι το 2012-13 θα είχαμε βγει από την κρίση και από το πρόγραμμα διάσωσης. Θα είχαμε βέβαια να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, αλλά θα βγαίναμε στις αγορές και σε καλύτερη θέση», είπε ο κ. Παπανδρέου.

(Παπανδρέου: Μετανιώνω για το δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ)

Πριν δυο χρόνια είχε δηλώσει  ότι:

Θα κέρδιζα το δημοψήφισμα που εισηγήθηκα το 2011

Κάποια άλλη στιγμή είχε δηλώσει άλλα:

 Είχα σκεφτεί να πω «όχι» στο πρώτο μνημόνιο 

«Αν είχαμε πει δημόσια κάτι τέτοιο θα χρεοκοπούσαμε και τότε θα μου παίρνανε το κεφάλι».

Το κεφάλι του το πήραν βέβαια, όπως όλοι γνωρίζουμε όχι γιατί έκανε το δημοψήφισμα, αλλά γιατί σκέφτηκε τότε ότι μπορεί να το κάνει...

Αυτά ήταν γνωστά και στο εξωτερικό...

Ο Φρίντμαν μιλά το ντοκιμαντέρ THIS IS NOT A COUP για το “ξύλο” που έφαγε ο Γιώργος Παπανδρέου στη σύνοδο των G20 στις Κάνες και την τελική απομάκρυνσή του μετά τις παρεμβάσεις της Κομισιόν, της Γαλλίας και της Γερμανίας ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί στο σκοτεινό ρόλο του Ευάγγελου Βενιζέλου.


Όμως ο  οξυδερκής Αλέξης Τσίπρας και έκανε το δημοψήφισμα και έσωσε το κεφάλι του, ακολουθώντας ακριβώς την ίδια πολιτική με τον Γιωργάκη! Απέδειξε την αξία του ως "εθνικός ηγέτης", σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστείδη Μπαλτά: «Εθνικός ηγέτης είναι ο αστός ηγέτης που δεν αποσυνδέει τα συμφέροντα του κεφαλαίου από την κατάσταση της χώρας του»

Ο Γιωργάκης, έστω και καθυστερημένα παραδέχεται το λάθος και δηλώνει "μετανιωμένος".

Οι "εθνικοί ηγέτες",  τουλάχιστον όσο καιρό διεκδικούν αυτόν το ρόλο, δεν κάνουν λάθη. Γιαυτό ο Αλέξης δεν έχει μετανιώνει για τίποτα...

Όπως δηλώνει ο Γιάνης Βαρουφάκης σε μια συνέντευξή του: «Αυτό που λέω και ξαναλέω έχει να κάνει με το ότι το ενδιαφέρον ερώτημα δεν είναι τι θα έκανα τότε με αυτά που ξέρω σήμερα, αλλά τι θα έπρεπε να έχω κάνει διαφορετικά με αυτά που ήξερα τότε..»

και συνεχίζει κάνοντας την αυτοκριτική του σε τρία βασικά σημεία:

Πρώτον, δεν έπρεπε να υπογράψω εκείνη την αίτηση για την επέκταση της συμφωνίας, την 26η Φεβρουαρίου.

Δεύτερον, δεν έπρεπε να ήμουν τόσο μετριοπαθής απέναντι στους τροϊκανούς. 

Τρίτο και πιο βασικό, θα έπρεπε να είχα προϊδεάσει τον κόσμο πολύ πιο πριν για αυτά που συνέβαιναν εντός.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν κάνουν καμία αυτοκριτική, ούτε καν για το τρίτο (και πιο βασικό) σημείο που αναφέρει ο Βαρουφάκης. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την "άνοιξη του 15" έχει νοιώσει καλά στο πετσί του αυτό που λέει ο Βαρουφάκης. Δεν ζήτησαν ούτε καν μια συγνώμη... Αυτοί απλά δεν είχαν υποψιαστεί τίποτα, μέχρι την στιγμή που κάποιοι  σύντροφοί τους τους "πρόδωσαν"!...

Αυτό που δεν έκανε ο Τσίπρας στην Ελλάδα μπορεί να γίνει σήμερα στην Ιταλία.

Όπως δηλώνει σωστά ο Γιάννης Μηλιός στο Sputnik: Η Ιταλία μπορεί να αντέξει, να μην γίνει «Τσίπρας Νο2» ο Κόντε. Όμως, δεν είναι μόνον οι "αντικειμενικές συνθήκες", μερικές απ' τις οποίες επισημαίνει στην συνέχεια ο Γιάννης Μηλιός, όπως ότι "«Το ιταλικό δημόσιο δεν εξαρτάται από θεσμικούς δανειστές (ΕΚΤ, ESM κλπ). Επομένως είναι πιθανό ότι μπορεί να αντέξει». Αυτό που μετράει στην Πολιτική είναι ο υποκειμενικός παράγοντας...

Οι πρώτοι που ενδιαφέρονται να βγουν από την κρίση, είναι οι ίδιοι οι καπιταλιστές.  Η συγκυρία σφραγίζεται από τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Η σύγκρουση που γίνεται αφορά διαφορετικές στρατηγικές του κεφάλαιου. Έξοδος από τη κρίση σημαίνει για τα καπιταλιστικά κράτη αναβάθμιση της θέσης τους στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Οι αντιθέσεις αυτές οδήγησαν παλαιότερα σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Όσοι αντιλαμβάνονται την Πολιτική μόνον ως κρατική διαχείριση, σε αυτές τις συνθήκες έχουν μπροστά τους το αμείλικτο δίλημμα: Με ποιούς θα πάνε και ποιούς θ' αφήσουν...