Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από «το περγάδι»
Σε μεγάλο βαθμό, αυτή ήταν μια ψήφος ανθρώπων οργισμένων και με πεσμένο ηθικό από την απόλυτη αλαζονεία των απολογητών της εκστρατείας υπέρ της «Παραμονής» και τον κατακερματισμό μιας κοινωνικά δίκαιης πολιτικής ζωής στη Βρετανία. Το τελευταίο προπύργιο των ιστορικών μεταρρυθμίσεων του 1945, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, έχει τόσο υπονομευτεί από τους Συντηρητικούς και τα αρπακτικά του ιδιωτικού τομέα που έχουν τη στήριξη των Εργατικών που αγωνίζεται για να μείνει ζωντανό.
Υπήρξε μια προειδοποίηση όταν ο υπουργός Οικονομικών George Osborne, η ενσάρκωση του παλιού καθεστώτος της Βρετανίας και της τραπεζικής μαφίας στην Ευρώπη, απείλησε να κόψει 30 δισεκατομμύρια στερλίνες από τις δημόσιες υπηρεσίες αν οι ψηφοφόροι ψήφιζαν με λάθος τρόπο. Ενας εκβιασμός τεραστίων διαστάσεων.
Το μεταναστευτικό αξιοποιήθηκε στο δημοψήφισμα με άψογο κυνισμό, όχι μόνο από λαϊκιστές πολιτικούς του χώρου της δεξιάς, αλλά και από πολιτικούς του κόμματος των Εργατικών που αντλούσαν έμπνευση από την παράδοση που είχαν στην προώθηση και την καλλιέργεια του ρατσισμού, ένα σύμπτωμα διαφθοράς όχι από τα κάτω, αλλά από τα πάνω. Ο λόγος που εκατομμύρια πρόσφυγες διέφυγαν από τη Μέση Ανατολή – πρώτα από το Ιράκ, σήμερα από τη Συρία - είναι οι εισβολές και το χάος που προκάλεσαν η Βρετανία, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Είχε προηγηθεί, η εκ προθέσεως καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, και ακόμα πιο πριν η κλοπή της Παλαιστίνης και η επιβολή του Ισραήλ.
Μπορεί τα κράνη να έχουν φύγει εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά το αίμα δεν έχει στεγνώσει. Μια περιφρόνηση δέκατου ένατου αιώνα για χώρες και λαούς, ανάλογα με το βαθμό αποικιακής χρησιμότητας, εξακολουθεί να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης «παγκοσμιοποίησης», με τον διεστραμμένο σοσιαλισμό της για τους πλούσιους και καπιταλισμό για τους φτωχούς: ελευθερία για το κεφαλαίου και άρνηση της ελευθερίας για την εργασία. Με τους απεχθείς πολιτικούς και τους πολιτικοποιημένους δημόσιους υπαλλήλους.
Όλα αυτά διαπερνούν πλέον την Ευρώπη, που κάνει πλούσιους ανθρώπους του επιπέδου του Τόνι Μπλερ και φτωχοποιεί και αποδυναμώνει εκατομμύρια. Στις 23 Ιουνίου, οι Βρετανοί είπαν ως εδώ.
Ο πιο αποτελεσματικός προπαγανδιστής της «ευρωπαϊκής ιδέας» δεν ήταν η άκρα δεξιά, αλλά μια αφόρητη τάξη πατρικίων για τους οποίους η μητροπολιτική περιοχή του Λονδίνου είναι το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα ηγετικά μέλη της θεωρούν τους εαυτούς τους φιλελεύθερους, πεφωτισμένους, καλλιεργημένους υπερασπιστές του πνεύματος του 21ου αιώνα, και «φλεγματικούς». Στην πραγματικά πρόκειται για αστούς με ακόρεστη καταναλωτική γούστα και ένα αρχαίο ένστικτο ανωτερότητας. Στην αγαπημένη τους εφημερίδα, τη Guardian, αντιμετωπίζουν υπεροπτικά, κάθε μέρα, όλους εκείνους που θεωρούν την ΕΕ ως βαθιά αντιδημοκρατική, πηγή κοινωνικών αδικιών και ενός παθογόνου εξτρεμισμού γνωστού ως «νεοφιλελευθερισμός».
Πρόθεση αυτού του εξτρεμισμού είναι η εγκαθίδρυση μιας μόνιμης καπιταλιστικής θεοκρατίας που να διασφαλίζει μια κοινωνία των δύο τρίτων, με την πλειοψηφία διαιρεμένη και χρεωμένη, που να διευθύνεται από μία τάξη επιχειρηματιών, και μια μόνιμη δεξαμενή φτωχών εργαζομένων. Στη σημερινή Μ. Βρετανία, το 63 τοις εκατό των φτωχών παιδιών μεγαλώνουν σε οικογένειες στις οποίες δουλεύει μόνο το ένα μέλος. Για όλους αυτούς, η παγίδα έχει κλείσει. Μία μελέτη αναφέρει ότι πάνω από 600.000 κάτοικοι της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης στη Βρετανία,το Μάντσεστερ, «ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας», και 1,6 εκατομμύρια στη μιζέρια.
Ελάχιστα από αυτή την κοινωνική καταστροφή προβάλλονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από την αστική τάξη, ειδικά από το BBC, που κυριαρχείται από τους Oxbridge [παλιούς φοιτητές από τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ, ΣτΜ]. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για το δημοψήφισμα, σχεδόν καμία σε βάθος ανάλυση δεν επιτράπηκε να παρεμβληθεί στα υστερικά κλισέ για της συνέπειες μιας εξόδου από την Ευρώπη, λες και η Βρετανία επρόκειτο να ρυμουλκηθεί σε εχθρικό νερά κάπου στη βόρεια Ισλανδία.
Το πρωί, μετά την ψηφοφορία, κάποιος δημοσιογράφος του ραδιοφώνου του BBC καλωσόριζε τους πολιτικούς στο σταθμό, σαν παλιά φιλαράκια του. «Λοιπόν», είπε στον «Λόρδο» Peter Mandelson, τον άτυχο αρχιτέκτονα του Μπλερισμού, «Γιατί αυτοί οι άνθρωποι το θέλουν τόσο πολύ;». «Αυτοί οι άνθρωποι» είναι η πλειοψηφία των Βρετανών.
Ο πλούσιος εγκληματίας πολέμου Τόνι Μπλερ, εξακολουθεί να είναι ένας ήρωας για την «ευρωπαϊκή» τάξη του Mandelson, αν και λίγοι θα το υποστήριζαν αυτές τις μέρες. Ο Guardian χαρακτήριζε κάποτε τον Μπλερ «μυστικιστή» και υπήρξε πιστό στο «σχέδιο» του ληστρικού πόλεμου του Μπλερ. Την επομένη της ψηφοφορίας, ο αρθρογράφος Martin Kettle έδωσε μια μπρεχτική λύση για την κατάχρηση της δημοκρατίας από τη μεριά των μαζών. «Είναι σίγουρο ότι τώρα εμείς μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι τα δημοψηφίσματα κάνουν κακό στη Βρετανία», ήταν ο τίτλος του ολοσέλιδου άρθρου του. Το «εμείς» δεν το διευκρίνισε, αλλά έγινε κατανοητό – όπως έγινε κατανοητό και το «Αυτοί οι άνθρωποι» . «Το δημοψήφισμα προσέδωσε λιγότερη νομιμότητα στην πολιτική, όχι περισσότερη, συνέχισε ο Kettle» ... Η ετυμηγορία σχετικά με τα δημοψηφίσματα θα πρέπει να είναι αμείλικτη. Ποτέ ξανά».
Το είδος της αναλγησίας που λαχταράει ο Kettle το συναντάμε στην Ελλάδα, μια χώρα ουσιαστικά ανύπαρκτη σήμερα. Εκεί έκαναν ένα δημοψήφισμα και το αποτέλεσμα αγνοήθηκε. Όπως το Κόμμα των Εργατικών στη Βρετανία, οι ηγέτες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα είναι παιδιά μιας εύπορης, πολύ προνομιούχας, καλλιεργημένης μεσαίας τάξης, που μεγάλωσε μέσα στο ψέμα και την πολιτική ανεντιμότητα του μεταμοντερνισμού. Ο ελληνικός λαός χρησιμοποίησε με θάρρος το δημοψήφισμα ζητώντας από την κυβέρνηση του να διαπραγματευθεί «καλύτερες συνθήκες» από το παραδόπιστο καθεστώς των Βρυξελλών που συνέθλιβε τη χώρα τους. Προδόθηκαν, όπως θα προδοθούν και οι Βρετανοί.
Την Παρασκευή, ο ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, ρωτήθηκε από το BBC, αν αποτίει φόρο τιμής στην αποχώρηση του Κάμερον, σύντροφος του στην εκστρατεία υπέρ της παραμονής. Ο Κόρμπιν εξήρε εμφατικά «την αξιοπρέπεια» του Κάμερον και υπογράμμισε την υποστήριξή που αυτός παρείχε στους γάμους των ομοφυλοφίλων και την απολογία του στις οικογένειες ιρλανδών για τους θανάτους της «Ματωμένης Κυριακής». Ούτε κουβέντα για τις διχαστικές πολιτικές και τη βάναυση λιτότητα του Κάμερον,και τα ψέματα του για το πώς θα «προστατέψει» τις Υπηρεσίες Υγείας. Ούτε και θύμισε τη φιλοπόλεμη πολιτική της κυβέρνησής του: την αποστολή βρετανικών ειδικών δυνάμεων στη Λιβύη και τα όπλα που πουλάει στη Σαουδική Αραβία αλλά, πάνω απ 'όλα, τις αναφορές του για ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Την εβδομάδα του δημοψηφίσματος, κανένας Βρετανός πολιτικός και, απ 'όσο γνωρίζω, κανένας δημοσιογράφος δεν αναφέρθηκε στην ομιλία του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη κατά τη διάρκεια του εορτασμού της εβδομηκοστής πέμπτης επέτειου από την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιούνιου 1941. Η νίκη των σοβιετικών, κόστισε τη ζωή 27 εκατομμυρίων Σοβιετικών και την πλειοψηφία των γερμανικών δυνάμεων – και η Σοβιετική Ένωση κέρδισε το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο Πούτιν παρομοίασε τη σημερινή φρενήρη συγκέντρωση στρατευμάτων του ΝΑΤΟ και πολεμικού εξοπλισμού στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας με την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα του Τρίτου Ράιχ. Οι ασκήσεις του ΝΑΤΟ στην Πολωνία ήταν οι μεγαλύτερες από τη ναζιστική εισβολή. Η επιχείρηση Ανακόντα είναι μια προσομοίωση επίθεσης στη Ρωσία, προφανώς με πυρηνικά όπλα.
Την παραμονή του δημοψηφίσματος, ο Κουίσλινγκ Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg, προειδοποίησε τους Βρετανούς ότι θα έθεταν σε κίνδυνο «την ειρήνη και την ασφάλεια», αν ψήφιζαν υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που αγνόησαν τόσο τον ίδιο όσο και τον Κάμερον, τον Οσμπορν, τον Κόρμπιν, τον Ομπάμα και τον άνθρωπο που διοικεί την Τράπεζα της Αγγλίας ίσως, επαναλαμβάνω ίσως, έχουν δώσει ένα σοβαρό χτύπημα υπέρ της πραγματικής ειρήνης και της δημοκρατίας στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου