Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από το περγάδι
[…] Το ζήτημα είναι άλλο: ας πάρουμε σαν σωστή την υπόθεση ότι η έξοδος μιας χώρας από την Ένωση θα γίνει η αιτία φοβερών ανατροπών. Αν ήταν έτσι, τότε θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η Συνθήκη της Λισαβόνας, αφού δίνει μια τέτοια δυνατότητα τόσο αποσταθεροποιητική, είναι κατασκεύασμα μιας συμμορίας ανεύθυνων και θα πρέπει να ξαναγραφτεί.
Ας κάνουμε τώρα την αντίθετη υπόθεση, που είναι και πιο λογική: ότι μετά το Brexit ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει, οι Βρετανοί θα συνεχίζουν να αγοράζουν BMW, και οι υποτελείς της Μέρκελ να πίνουν ουίσκι (όχι πάντα με μέτρο, φυσικά). Σε αυτή την περίπτωση θα γίνουμε μάρτυρες ενός βάρβαρου και ανησυχητικού θεάματος από τη μεριά των θεσμικών οργάνων,τα οποία ενώ θα έπρεπε από τον ίδιο τους το ρόλο να εγγυώνται τη συμμόρφωση με τις Συνθήκες, απειλούν με αντίποινα μια χώρα, επειδή αυτή προτίθεται να ασκήσει ένα δικαίωμα που οι ίδιες οι Συνθήκες το διασφαλίζουν.
Σε κάθε περίπτωση από το Brexit οι Βρυξέλλες θα βγουν ούτως ή άλλως χαμένες : είτε έχουν συντάξει μία Συνθήκη η οποία δεν μπορεί να εφαρμοστεί (βλέπε λήμμα «πλήρης αισιοδοξία») είτε αρνούνται να την εφαρμόσουν (κρύβοντας τον τυραννικό ολοκληρωτισμό τους πίσω από το προπέτασμα καπνού μιας δήθεν «ολοκληρωτικής καταστροφής»).
Επαναλαμβάνω: ή οι Βρυξέλλες έγραψαν λάθος τη Συνθήκη, ή κάνουν λάθος με το να εμποδίζουν την εφαρμογή της. Τρίτη υπόθεση αποκλείεται.
Το δεύτερο θύμα του Brexit επομένως, είναι η αξιοπιστία του λεγόμενου «ευρωπαϊκού σχεδίου». Το σχέδιο αυτό για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται πόσο αντίθετο είναι με το κράτος δικαίου και τους βασικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου, ξεκινώντας από το πιο προφανές και παγκοσμίως γνωστό: pacta sunt servanda, Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ποιο είναι το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα: αν επιτραπεί το Brexit θα δημιουργηθεί προηγούμενο. Αλλά γιατί αυτό είναι τόσο επικίνδυνο; Γιατί η υπόσχεση να μπορεί να εγκαταλείψει την Ένωση όποια χώρα το επιθυμεί είναι απλώς η τελευταία από τις τόσες πολλές υποσχέσεις που οι Βρυξέλλες έχουν δώσει χωρίς να έχουν καμία πρόθεση να τις κρατήσουν. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είδαμε καμία «οικονομική και κοινωνική πρόοδο», δεν είδαμε «ένα υψηλό επίπεδο απασχόλησης», και το κυριότερο η ΕΕ δεν έχει καμία πρόθεση να μας επιτρέψει να τα αναζητήσουμε εμείς οι ίδιοι. Οι αποσχιστικές τάσεις είναι λοιπόν αναπόφευκτες. Εάν οι κακές συνήθειες δεν αλλάξουν τότε τα πράγματα θα είναι άσχημα για μας αλλά ακόμα χειρότερα για τον Ντόναλντ (Τουσκ) από το Γκντανσκ, για τον οποίο υπάρχει ήδη μια θέση κενή δίπλα στον μισθοφόρο Guido da Montefeltro [1]που την αξίζει μιας και ερμηνεύει το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας σαν Ζήσε Μάη μου [2].
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ποιο είναι το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα: αν επιτραπεί το Brexit θα δημιουργηθεί προηγούμενο. Αλλά γιατί αυτό είναι τόσο επικίνδυνο; Γιατί η υπόσχεση να μπορεί να εγκαταλείψει την Ένωση όποια χώρα το επιθυμεί είναι απλώς η τελευταία από τις τόσες πολλές υποσχέσεις που οι Βρυξέλλες έχουν δώσει χωρίς να έχουν καμία πρόθεση να τις κρατήσουν. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είδαμε καμία «οικονομική και κοινωνική πρόοδο», δεν είδαμε «ένα υψηλό επίπεδο απασχόλησης», και το κυριότερο η ΕΕ δεν έχει καμία πρόθεση να μας επιτρέψει να τα αναζητήσουμε εμείς οι ίδιοι. Οι αποσχιστικές τάσεις είναι λοιπόν αναπόφευκτες. Εάν οι κακές συνήθειες δεν αλλάξουν τότε τα πράγματα θα είναι άσχημα για μας αλλά ακόμα χειρότερα για τον Ντόναλντ (Τουσκ) από το Γκντανσκ, για τον οποίο υπάρχει ήδη μια θέση κενή δίπλα στον μισθοφόρο Guido da Montefeltro [1]που την αξίζει μιας και ερμηνεύει το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας σαν Ζήσε Μάη μου [2].
[1] Τον οποίο Guido da Montefeltro ο Δάντης Αλιγκέρι στη Θεία Κωμωδία, τοποθετεί στηνΚόλαση (Όγδοος Κύκλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου