ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Ιάσονας Σχινάς – Παπαδόπουλος: Η δουλειά και το ήθος


Αναδημοσίευση από το UNFOLLOW
του Χρήστου Νάτση

Αν ορθώς «τρώει ξύλο» ο Ιάσονας Σχινάς - Παπαδόπουλος, το τρώει γι' αυτό: για την αδυναμία να πει «έτσι γίνεται η δουλειά», χωρίς να εμπλέξει ηθικολογικές και κλαψιάρικες δικαιολογήσεις.

Στην υπόθεση του «ράπερ γραμμματέα» και των «διορισμών των συγγενών του», που έφερε στο προσκήνιο το Πρώτο Θέμα, συμπλέκονται δύο διακριτά θέματα: αυτό των μετακλητών υπαλλήλων και αυτό της απάντησης του Ιάσονα Σχινά – Παπαδόπουλου. Τα δύο θέματα είναι διαφορετικής τάξης, εύκολα αποσυνδέσιμα σε θεωρητικό επίπεδο.

Το πρώτο είναι νομίζω αρκετά απλό: οι μετακλητοί υπάλληλοι είναι αυτοί που βοηθούν την χάραξη και άσκηση της πολιτικής. Δεν πρόκειται για μόνιμους υπαλλήλους αλλά για συμβούλους που καταλαμβάνουν πολιτικές θέσεις περιορισμένης διάρκειας. Οργανικά συνδεδεμένοι με το πρόσωπο το οποίο υπηρετούν, παύουν να είναι υπάλληλοι μόλις και το πολιτικό πρόσωπο παύσει να κατέχει την θέση του, βουλευτή ή υπουργού. Είναι απόλυτα λογικό λοιπόν να προέρχονται από τις τάξεις του εκάστοτε κόμματος, την πολιτική γραμμή του οποίου θα υποστηρίξουν με τη δουλειά τους. Καθόλου παράλογο επίσης να προέρχονται συνήθως κι τα από τα πιο μαχητικά τμήματά του, αυτά που είναι προσδεμένα σ’ αυτό έως θανάτου, ήγουν «τα κομματόσκυλα». (Και καμία έκπληξη δεν προκαλεί το να συνδέονται κάποια από αυτά συγγενικά, προερχόμενα από οικογένειες που πορεύονται πολιτικά μαζί.)

Προσοχή! Δεν χρησιμοποιώ εδώ τον όρο «κομματόσκυλα» υποτιμητικά. Ίσα ίσα. Από την εποχή του Ρόμπερτ Μίχελς και μετά γνωρίζουμε πως η κομματική δουλειά είναι μια κανονική εργασία που απαιτεί απόλυτο δόσιμο. Ο κομματικός εργάτης είναι αυτός που θα αναλάβει να κινήσει τη δημοκρατία ως σύστημα κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία. Από την αφισοκόλληση μέχρι την μηχανοργάνωση, από το μοίρασμα φυλλαδίων μέχρι το γράψιμο λόγων, μια σειρά δουλειές απαιτούν την κινητοποίηση ανθρώπινων δυνάμεων. Το ότι ο αφισοκολλητής ενδέχεται να γίνει πολιτικός σύμβουλος είναι η δικαίωση μιας πορείας δοσίματος σ’ έναν μηχανισμό. Έτσι δουλεύουν οι δημοκρατίες όταν δεν υποκύπτουν στις σειρήνες του τεχνοκρατισμού. Και καλά κάνουν.

Το δεύτερο ζήτημα είναι λίγο πιο σύνθετο, στον βαθμό που εδώ επιχειρείται η τεκμηρίωση μιας απόλυτα λογικής πρακτικής στην ύπαρξη ενός ηθικού πλεονεκτήματος. Πρόκειται για την πρώτη αντίδραση του Ιάσονα Σχινά – Παπαδόπουλου, ένα κείμενο δημοσιευμένο Στο Κόκκινο, όπου με ηθική αγανάκτηση επικαλείται την ιστορία της οικογένειάς του στην Αριστερά και την προσωπική συμμετοχή του σε αγώνες για να παρουσιάσει την επιλογή μετακλητών ως ηθική και ανώτερη. Αν ορθώς «τρώει ξύλο» ο Ιάσονας Σχινάς – Παπαδόπουλος, το τρώει γι’ αυτό: για την αδυναμία να πει «έτσι γίνεται η δουλειά», χωρίς να εμπλέξει ηθικολογικές και κλαψιάρικες δικαιολογήσεις. Ακόμα και η δεύτερη ανακοίνωση του Σχινά – Παπαδόπουλου στην Αυγή, παρότι παραδέχεται πλέον τον ρεαλισμό της κατάστασης δεν παύει ωστόσο να ηθικίζει απέναντι στους «νεοφιλελεύθερους» που ανέσυραν το θέμα.

Η αδυναμία αυτή προφανώς έχει ρίζες και στον τρόπο που έχει συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον πολιτικό του λόγο από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση. Οι προεκλογικές κορώνες που ευαγγελίζονταν την απόλυτη αλλαγή, όταν ήρθαν αντιμέτωπες με το αίτημα της άσκησης διακυβέρνησης, αντί να οδηγήσουν στην αλλαγή του λόγου, αλλαγή που θα ακολουθούσε και την αλλαγή του τρόπου διαχείρισης, οδήγησαν σε ένα γκροτέσκο υβρίδιο: ο ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να καταλάβει το κράτος, εμμένοντας στην αφηρημένη ηθικολογική λογική του. Πάνω στο μοτίβο του «εφαρμόζουμε τη συμφωνία αλλά δεν την πιστεύουμε», οικοδομήθηκε ένα modus πολιτικής πρακτικής, το οποίο τη στιγμή που κάνει κάτι, ταυτόχρονα κλαψουρίζει γι’ αυτό. Όταν όμως ανακατεύεσαι υπερβολικά με τις ηθικολογίζουσες κλάψες, είναι λογικό να σε φάνε το Πρώτο Θέμα και οι Μπογδάνοι.

11 σχόλια :

  1. Δηλαδή, τι θέλει να πει ο ποιητής; Ότι το μόνο λάθος τού Σχινά είναι η λάθος επιχειρηματολογία που ακολούθησε κι ότι από όλο τον κομματικό πΣΥΡΙΖΑ (τα κομματόσκυλα που λέει) οι αξιότεροι ήταν η μαμά, η γκόμενα κι ο αδελφός;

    Ρε πούστη μου! Τι διαβάζουμε και παρ` όλα αυτά έχουμε ακόμα τα ματάκια μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ούτε ο βλαχομπαρόκ ράπερ της εποχής του Ευάγγελος Γιαννόπουλος δεν θα έλεγε τέτοιες αρλούμπες. Η λεπτομέρεια ήταν ότι ο Γιαννόπουλος ήταν ο ίδιος στο ΕΑΜ, ενώ το "παιδί" έκανε αντίσταση στις καταλήψεις κάνοντας τον εγκέφαλό του πουρέ με διάφορα τσιτάτα Παβλόφ, προσφιλή στο χώρο κυρίως της κουκουεδίστικης κατηχήσεως. Τέλος πάντων, το μεγάλο προνόμιο όλων ημών είναι πως ζούμε το ξήλωμα ενός ακόμη μύθου, αυτού της αριστεράς. Με τις υγείες μας και καλή ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έ όχι.
    Άλλο πράγμα ο/η σύμβουλος ή επιτελικό στέλεχος ή λειτουργός με εκτελεστικό ρόλο σε Υπουργείο υπηρεσία κτλ, που λειτουργει ως πολιτικό στέλεχος, άλλο να μετατάσσονται ή προσλαμβάνονται συγγενείς του x η y σε μη πολιτικές θέσεις "δακτυλογράφησης, κλητήρων και αγγαρείας" που λέγαμε παλιά, πριν την εφεύρεση των Η/Υ.
    Στην πρώτη κατηγορία ταιριάζουν (και πρέπει να ταιριάζουν) κομματικά-πολιτικά στελέχη με ανάλογα επιστημονικά, διοικητικά ή πολιτικά προσόντα και γι αυτά, σωστά έγραφε ο (βεμπεριανός σοσιαλ-συνδικαλιστής) Μίχελς, παρά την μετέπειτα προσχώρηση του στο φασισμό.
    Στη δεύτερη κατηγορία όμως (την πολύ πιο πολυπληθή), οι διορισμοί, μετατάξεις, μετακλήσεις και αποσπάσεις περιλαμβάνονται σ΄ αυτό που σηματοδοτεί συλλογικά ο κακόηχος οθωμανικός όρος που αρχίζει απο (ρουσφ-), του οποίου βέβαια δεν μπορούσε να έχει επαρκή γνώση ο Ρόμπερτ Μίχελς.
    Το γεγονός ότι και αυτά τα μπερδεύουμε, είναι μέρος του χύμα-τουρκομπαρόκ μπερδέματος στο όλο μεταπολεμικό κομματικό μας σύστημα. Αυτό ανεξάρτητα από τις "Αριστερές" "Κεντρώες" και "Δεξιές" παραλλαγές του, δεν διαφέρει ουσιαστικά από τον μετα-οθωμανικό κομματικό κοτζαμπασισμό της εποχής Κλαυθμώνος και Τρικούπη-Δηλιγιάννη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το κείμενο του Χρήστου Νάτση βάζει το ζήτημα στις σωστές του διαστάσεις.

    1. Στην πραγματικότητα οι "διορισμοί" που έκανε και κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε παράνομοι είναι ούτε περισσότεροι απ' αυτούς που έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

    2. Το πολιτικό προσωπικό που καταλαμβάνει κάποιες κυβερνητικές θέσεις δικαιούται να έχει κάποιο υπαλληλικό προσωπικό για να διεκπεραιώνει την δουλειά του. Βεβαίως είναι δική του ευθύνη ποιούς και πως θα τους προσλάβει. Και προφανώς ένα από τα πιο βασικά κριτήρια είναι η "εμπιστοσύνη" προς αυτά τα πρόσωπα. Ακόμα και η γραμματέας που κρατάει τα τηλέφωνα και κλείνει τα ραντεβού είναι προφανώς ότι αν δεν τυγχάνει αυτής της εμπιστοσύνης δεν μπορεί να αναλάβει αυτή την θέση. Αυτό δεν συμβαίνει βέβαια μόνο στον χώρο της πολιτικής εξουσίας, αλλά σε κάθε μηχανισμό που κατέχει και διαχειρίζεται κάποιας μορφής εξουσίας, όπως στα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων κλπ, κλπ κλπ..

    3. Το ΠΑΣΟΚ το 81 έκανε μια μεγάλη τομή στον δημόσιο τομέα, όταν έβαλε χέρι στην ηγεσία της δημόσιας διοίκησης και κατήργησε/καθαίρεσε τους γενικούς διευθυντές κλπ. Χωρίς αυτή την "παρέμβαση" στον κρατικό μηχανισμό δεν θα μπορούσε να επιβάλει και να ελέγξει στοιχειωδώς την εφαρμογή των πολιτικών του στο κράτος. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε ανέπαφο το κράτος και υποτάχθηκε πολύ σύντομα στους μηχανισμούς του και μια δεξιά λογική για την "αυτονομία" της δημοσίας διοίκησης, που στην πραγματικότητα υπέκρυπτε την έλλειψη μιας αριστερής πολιτικής παρέμβασης και διοίκησης των κρατικών μηχανισμών.

    4. Η αντίληψη για την αναγκαιότητα των "επιτελικών στελεχών" που θα στελεχώνουν τις πολιτικές θέσεις και θα παράγουν πολιτική, επειδή έχουν ειδικά επιστημονικά προσόντα, έχουν βγάλει σχολές δημόσιας διοίκησης, κατέχουν πολλούς τίτλους σπουδών και άλλα παρόμοια, είναι αντιδραστική. Αυτά τα στελέχη μπορεί να κατέχουν κάποιες θέσεις στην διοίκηση, όχι όμως στην πολιτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τους "καθηγητάδες" και τους "τεχνοκράτες" όταν γίνονται υπουργοί τους είδαμε τι έργο παράγουν. Επίσης είδαμε και τα "κομματόσκυλα", ότι δεν κάνουν κάτι καλύτερο...

      Πολύ μικρή σημασία έχουν στη παραγωγής πολιτικής οι προσωπικές ικανότητες κάποιων που κατέχουν κάποιες διακριτές θέσεις εξουσίας.

      Η μόνη πραγματική διάσταση που υπάρχει με αυτές τις προσλήψεις είναι ότι κάποιοι αποκτούν εργασία μέσα από την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

      Το ενδιαφέρον σε αυτή την περίπτωση είναι ότι αυτός μηχανισμός λειτουργεί ως εξαγορά συνειδήσεων.

      Ένα μεγάλο κομμάτι διορισμών σαν αυτούς που συζητάμε που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν συγγενικά πρόσωπα, αλλά πρόσωπα που έχουν εκδηλώσει κάποια κριτική στάση ή διαφωνία.

      Διαγραφή
    2. Φίλοι τής ΕΟΣ,


      Ορέοι είσαστε, μα τον Τουτάτη! Γράφετε ολόκληρο κατεβατό για σχόλιο, αγνοώντας ότι το πάπλωμα για το οποίο γίνεται ο καβγάς μέσα στους αριστερούς (κι όχι στους φιλελεδες) είναι ακριβώς η μαμά, η γκόμενα κι ο αδελφός!

      Κι η μεγάλη πλάκα είναι ότι, κατά τα άλλα, είσαστε ορκισμένοι εχθροί τού πατρίς-θρησκεία-οικογένεια!

      Διαγραφή
  5. Για δείτε στο 1:50 και μετά τι έλεγε ο Τσίπρας
    https://www.youtube.com/watch?v=2RxLmmk65to

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το πολιτικο πρόβλημα που τίθεται και δεν συζητιέται είναι ο χαρακτήρας της δημόσια διοίκησης και ποιες πολιτικές πρέπει να εφαρμοστούν για να εχουμε μια διοίκηση πέρα από τον κομματισμό, τον παραγοντισμο και τον καιροσκοπικό. Οι γενικοί γραμματείς πρέπει να είναι μόνιμα στελέχη αξιοκρατία επιλεγμένα μέσα από συνεχεις διαδικασίες ελέγχου και αξιολόγησης. Ο Σύριζα απλά κάνει αυτά που έκαναν και οι άλλοι και ω του θαύματος!οι άλλοι τον κατηγορούν γιατί τα κάνει! Έτσι είναι στην πολιτική όταν δεν εχεις στόχους για την αλλαγή και το ξεπέρασμα των συντηρητικών οριζόντων.ν μυλωνας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι Γενικοί Διευθυντές πράγματι πρέπει να είναι μόνιμα στελέχη της διοίκησης. Όχι όμως οι Γενικοί Γραμματείς, οι οποίοι έχουν πολιτικές αρμοδιότητες.

      Αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε την σχετική αυτονομία της Διοίκησης από την Κυβέρνηση, για να είναι διακριτοί αυτοί οι δύο πόλοι, θα πρέπει να υπάρχουν και "οργανωτικά" ως ξεχωριστές μονάδες. Ένα ένα υπουργείο δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνον με ένα υπουργό ως πολιτικό πρόσωπο και όλους τους υπόλοιπους από την διοίκηση. Οι Γενικοί Γραμματείς ουσιαστικά έχουν τον ρόλο της "σύνδεσης" της διοίκησης με την κυβέρνηση, τόσο στο να μεταφέρουν τις γενικές πολιτικές κατευθύνσεις, όσο και να να φροντίζουν για την υλοποίησή τους.

      Διαγραφή
  7. Το Ερώτημα μας είναι: Εν τέλει είναι δυνατή μια δημοκρατική διαχείριση της εξουσίας με διαφάνεια, αξιοκρατία και δικαιοσύνη που ξεπερνά την κατάσταση ωμού και απροσχημάτιστου διορισμού ημετέρων; Μας λέτε ότι ένα υπουργείο (ανάλογα και στις τοπικές βαθμίδες εξουσίας) δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνον με ένα υπουργό ως πολιτικό πρόσωπο και γι αυτό υπάρχουν οι διορισμένοι Γενικοί Γραμματείς που έχουν τον ρόλο της "σύνδεσης" της διοίκησης με την κυβέρνηση, τόσο στο να μεταφέρουν τις γενικές πολιτικές κατευθύνσεις, όσο και να φροντίζουν για την υλοποίησή τους. Με αυτή την λογική οι διορισμένοι Γραμματείς υποκαθιστούν τον διοικητικό διευθυντή! Ερμηνεύουν νόμους! Βγάζουν εγκυκλίους που αλλοιώνουν νομικές προβλέψεις! Διαχειρίζονται ζητήματα χωρίς την γνώμη της διοικητικής ιεραρχίας. Διορίζουν διοικήσεις σε Νομικά Πρόσωπα και Ιδρύματα. Καθορίζουν εργασιακές αρμοδιότητες. Αλλάζουν εργασιακά καθήκοντα σε υπαλλήλους ερήμην άλλων αρμοδίων οργάνων με πολιτικά κριτήρια. Αυτά πρέπει να αλλάξουν!
    Το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα που υπάρχει στο κράτος μας και δεν συζητιέται είναι ο χαρακτήρας της δημόσιας διοίκησης. Το ποιες πολιτικές πρέπει να εφαρμοστούν για να έχουμε μια διοίκηση χωρίς τον κομματισμό, τον παραγοντισμό και τον καιροσκοπικό. Οι γενικοί γραμματείς στην πορεία αλλαγής της κακής κατάστασης που υπάρχει πρέπει να επιλέγονται μέσα από μια αντικειμενική διαδικασία κριτηρίων ή να είναι μόνιμα στελέχη, αξιοκρατικά επιλεγμένα, που υπόκεινται σε συνεχείς αυστηρές διαδικασίες ελέγχου και αξιολόγησης και αυτό τουλάχιστον έπρεπε να επιδιώξει η κυβέρνηση σύριζα-ανελ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1. Τα υπουργεία δεν είναι απλά εκτελεστικά όργανα. Παράγουν και θεσμικό έργο, εισηγούνται νόμους στην βουλή κλπ. Η παραγωγή αυτού του έργου είναι πρώτιστα πολιτική και όχι τεχνοκρατική/διοικητική. Την ευθύνη για αυτό το έργο,θα πρέπει να την έχει ένα πολιτικό επιτελείο και όχι η διοίκηση, η οποία μπορεί να εισηγείται και να εκφράζει την γνώμη της όχι όμως να λαμβάνει αποφάσεις.

      2. Το πρόβλημα του ελέγχου της δημόσιας διοίκησης από τους εκάστοτε κυβερνώντες έχει πολλές πλευρές και δεν περιορίζονται μόνον σε αυτές που αφορούν τους διορισμούς προσώπων σε διευθυντικές θέσεις. Πρώτα απ' όλα ας γνωρίζουμε ότι γενικά το "διευθυντικό προσωπικό" του δημόσιου τομέα στην μεγάλη του πλειοψηφία είναι πειθαρχικό και συνεργάσιμο με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Όμως δεν είχε πρόβλημα με αυτό η εναλλαγή ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στην ΝΔ, δεν έχει σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το διευθυντικό προσωπικό έχει την ιδιοτέλεια (ταξικό συμφέρον) να τα έχει καλά με την εκάστοτε κυβέρνηση ώστε να παραμείνει στην θέση του και να αναρριχηθεί ομαλά στις διοικητικές βαθμίδες.

      3. Εκείνο που απουσιάσει από την δημόσια διοίκηση είναι ο "κοινωνικός έλεγχος", αλλά αυτό είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο και δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε πέντε γραμμές.

      4. Τέλος το κύριο πρόβλημα με στην δημόσια διοίκηση είναι η διαχείριση της σχέσης με τους "πολίτες" (δηλαδή τα ιδιωτικά συμφέροντα). Την εποχή του νεοφιλελευθερισμού διευρύνεται και νομιμοποιείται η ατομική διαπραγμάτευση με το κράτος (δηλαδή αυτό που συνηθίζουμε να λέμε "ρουσφέτι") αφού όλο και περισσότερα ζητήματα δεν τα καθορίζει ο Νόμος αλλά αφήνονται στην διαχείριση της διακριτικής ικανότητας της διοίκησης.

      Διαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ