Ο “συνωμότης” λαός έχει εφαρμόσει το πιο αποτελεσματικό σχέδιο ενάντια στις πολιτικές των επιτελείων του νεοφιλελευθερισμού...

του  Γιώργου Καλαντζόπουλου

Ο μόνος που είχε “σχέδιο” και το έβαλε μάλιστα σε εφαρμογή, είναι ο λαϊκός παράγοντας. Απλό και αποτελεσματικό. Έκανε στάση πληρωμών προς το κράτος, και σήκωσε τις αποταμιεύσεις του από τις τράπεζες. Και όπως φαίνεται, θα συνεχίσει να το εφαρμόζει: Ούτε το κράτος θα εισπράξει αυτά που προϋπολογίζει, ούτε πρόκειται να αρθεί το capital control, όσο συνεχίζονται αυτές οι πολιτικές. Η ανάληψη των καταθέσεων από τις τράπεζες επέφερε ένα καίριο κτύπημα στο τραπεζικό τους σύστημα. Και εκεί πράγματι οικοδομήθηκε η “εθνική ομοψυχία”, όχι στην Βουλή, που φαντασιώνεται το φθαρμένο πολιτικό σύστημα με την ψήφιση του νέου μνημονίου και στο “πάση θυσία στο ευρώ”...

Αυτή η “εθνική” πρακτική ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη προστασία απέναντι σε ένα Grexit, γιατί θωράκισε όσο μπορούσε την ελληνική κοινωνία απέναντι σε αυτό τον κίνδυνο: Πάνω από 40 δις ευρώ βρίσκονται στο εσωτερικό της χώρας έξω από τις τράπεζες, που μπορούν να καλύψουν ανάγκες επιβίωσης και να κινηθεί η αγορά για κάποιο χρονικό διάστημα. Επίσης το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που έχει μεταφερθεί σε τράπεζες του εξωτερικού δεν κινδυνεύει άμεσα να πέσει στα χέρια των ληστών της ΕΕ, όπως έγινε στην Κύπρο. Γιαυτούς τους λόγους, όχι μόνον δεν δημιουργήθηκε η “ταραχή” που ανέμεναν από την επιβολή του capital control, αλλά συγκροτούν και ένα πρόσθετο δεδομένο στις ερμηνείες για το γιατί ο ελληνικός λαός ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.

Το πόσο μεγάλο ήταν αυτό το κτύπημα, φαίνεται από το ποσό των 8.000 ευρώ που σκόπευαν να επιβάλλουν για όριο στο κούρεμα των καταθέσεων. Στην Κύπρο αυτό το όριο ήταν 100.000 ευρώ. Τότε, μετά τον σάλο που ξεσηκώθηκε από την κρίση εμπιστοσύνης προς το τραπεζικό σύστημα που άρχισε να εκδηλώνεται μέσα και κυρίως έξω από τα όρια του κυπριακού κράτους, οι μαφίες της ΕΕ έσπευσαν να την καταλαγιάσουν. Αποφάσισαν λοιπόν πως στο μέλλον θα εγγυώνται σε ανάλογες περιπτώσεις, - όχι μόνον στην ΟΝΕ αλλά και σε όλες τις χώρες της ΕΕ - ότι οι καταθέσεις μέχρι 100.000 σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να κουρευτούν...

Η κρίση εμπιστοσύνης προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι στην πραγματικότητα κρίση εμπιστοσύνης προς τον καπιταλισμό. Δεν δημιουργήθηκε όμως τώρα, ούτε μόνον μετά από την κρίση της Κύπρου. Η φούσκα του χρηματιστηρίου είναι το συμβάν που την γέννησε στην χώρα μας. Τότε έγινε η πρώτη μεγάλη βίαιη αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κεφάλαιου με μαζικούς όρους στη χώρα μας. Αυτό το συμβάν αποτέλεσε μια σημαντική τομή στην πορεία της επιβολής του νεοφιλελευθερισμού. Ήταν αυτό που ακύρωσε τον δρόμο του ήπιου νεοφιλελευθερισμού του Σιμήτη και άνοιξε τον δρόμο της επιβολής του άγριου νεοφιλελευθερισμού της εποχής των μνημονίων. Τώρα η αναδιανομή υπέρ του κεφάλαιου είναι ακόμα πιο σκληρή: σκοπεύουν να πάρουν τα σπίτια και τα χωράφια μας αλλά και την δημόσια περιουσία...

Όμως, αυτή διάσταση της αμφισβήτησης του καπιταλισμού δεν μπορεί να την αντιληφθεί συνολικά η Αριστερά (και επομένως, ούτε να την διαχειριστεί), γιατί έχει μάθει να μετράει τον αντικαπιταλισμό και την αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος με μέτρο την δική της εκλογική δύναμη και επιρροή στην κοινωνία, αφού αυτοπροσδιορίζεται ως η μόνη πραγματική πολιτική έκφραση του αντικαπιταλισμού.

Υπήρχαν λοιπόν ιστορικές ευκαιρίες για την Αριστερά στην χώρα μας να αναζητήσει εναλλακτικές προτάσεις για ένα τραπεζικό σύστημα αποδεσμευμένο από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό, αλλά δυστυχώς ένα τμήμα της περί άλλων τύρβαζε, αφού όλα τα ζητήματα θα λύνονταν μόνον όταν θα ερχόταν η ώρα της να αναλάβει την εξουσία, με ένα κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Ένα άλλο κομμάτι αυτής της Αριστεράς, ο ΣΥΝ του 3% που κυβερνάει σήμερα την χώρα, είχε βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό μέσα στο όνειρο της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης που έφερε στην χώρα μας ο Σιμητισμός.

Για αυτό όμως το ζήτημα έχουμε αναφερθεί αναλυτικά παλαιότερα,με αφορμή το κείμενο του Ε. Τσακαλώτου “Οι ρίζες του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ”, όπου προσπαθούσε να παντρέψει τον νεοφιλελευθερισμό με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, εδώ: “μια απάντηση στον Ε. Τσακαλώτο”.

ΥΓ. Η συζήτηση και προβληματισμός για εναλλακτικά τραπεζικά συστήματα, είναι αρκετά μεγάλη στο κίνημα, όχι όμως και εντός της παραδοσιακής Αριστεράς. Τα εναλλακτικά τραπεζικά συστήματα επίσης, δεν είναι μόνον υπόθεση του κινήματος αλλά και κοινωνιών που έχουν άλλη κουλτούρα για το χρήμα. Ένα παράδειγμα εδώ: Να κάνουμε “χαβάλα” το τραπεζικό σύστημα;