Επτά λόγοι που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κλείσει τη συμφωνία χωρίς να ματώσει ρουθούνι

Το παρακάτω άρθρο παρουσιάζει συνοπτικά την πολιτική επιχειρηματολογία των επιτελείων της Κουμουνδούρου για την υπογραφή συμφωνίας με τους δανειστές και εξηγεί τους όρους της επικοινωνιακής πολιτικής με τους οποίους θα επιχειρήσει να την στηρίξει στο εσωτερικό της χώρας.

Αναδημοσίευση από το "Hit & Run"

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις: Η πρώτη όψη του νομίσματος της επικείμενης συμφωνίας της κυβέρνησης με τους δανειστές, την οποία αποτυπώνει η πλειοψηφία των ΜΜΕ είναι ότι θα προκαλέσει ένα βαθύ ρήγμα στα κόμματα της συγκυβέρνησης και κυρίως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, απειλώντας την κυβερνητική συνοχή, οδηγώντας ακόμη και σε διάσπαση το κυβερνών κόμμα και συνακόλουθα διαμορφώνοντας ένα νέο πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα. Είναι ένα σενάριο το οποίο θα έδενε απόλυτα με την εκτίμηση του παραπαίοντος προέδρου της ΝΔ κ. Αντ. Σαμαρά περί «αριστερής παρένθεσης»

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Εκείνη που θέλει τα κυβερνητικά πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, να αποδέχονται τον «επώδυνο συμβιβασμό» με τους εταίρους, προς χάρη της διατήρησης της κυβερνητικής συνοχής και συνέχισης της απρόσκοπτης παραμονής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία.


Τούτο, παρότι θα κληθούν να ψηφίσουν στη Βουλή ένα πολυνομοσχέδιο – η πρόεδρος του Σώματος κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι απολύτως βέβαιο ότι θα αποτρέψει μία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου-, το οποίο θα περιέχει στην πράξη νέα μέτρα λιτότητας, θα διαιωνίζει την ύφεση στην οικονομία, θα παραπέμπει στο απώτερο μέλλον τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και, εν πολλοίς, θα περιλαμβάνει ρυθμίσεις του περιβόητου e-mail Χαρδούβελη.

Όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν θα ανοίξει ο Ασκός του Αιόλου, ότι δεν θα υπάρξουν διαφοροποιήσεις, «αστερίσκοι», αντιδράσεις, συγκρούσεις και – γιατί όχι (;) – και αρνητικές ψήφοι της συμφωνίας στη Βουλή. Το ερώτημα, ωστόσο, που ανακύπτει είναι αν τα νέα δεδομένα που θα διαμορφωθούν, παρότι θα ταρακουνήσουν, θα είναι ικανά να ανατρέψουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχουν όμως δέκα λόγοι που δεν συνηγορούν σε μία παρόμοια εξέλιξη:

Πρώτον, η συμφωνία που θα υπογραφεί θα ερμηνευθεί από το επικοινωνιακό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου ότι αποτελεί ένα απλώς ένα ενδιάμεσο βήμα προς το new deal, το οποίο θα ακολουθήσει και θα εγγυάται την έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια. Ήδη, μία πρόγευση για το που το πάει το Μέγαρο Μαξίμου έδωσε ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος μιλώντας στη ΓΣ του ΣΕΒ έθεσε τις βάσεις της μεταρρύθμισης του δημόσιου τομέα και των αναπτυξιακών προοπτικών της χώρας.

Δεύτερον, η συμφωνία ήταν «τέκνο της ανάγκης και όχι τέκνο της οργής» για να παραφράσουμε και τον Κ. Βάρναλη. Μ΄ άλλα λόγια, η κυβέρνηση εξαναγκάσθηκε να υποχωρήσει κατά κράτος επειδή είχε ως στόχο της να διασφαλίσει την ομαλή χρηματοδότηση της χώρας. Η διαβεβαίωση του κ. Τσίπρα ότι «αποτελεί προτεραιότητα της κυβέρνησης η επίτευξη συμφωνίας και πως όταν θα έχουμε αυτή την εξέλιξη και αποκατασταθεί η ρευστότητα τότε θα είναι το πραγματικό μομέντουμ για την ελληνική οικονομία και θα γίνει το μεγάλο άλμα προς τα μπροστά ώστε να περάσουμε σε έναν ενάρετο κύκλο βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης», είναι απολύτως ενδεικτική. Σ΄ αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση θα επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη και την επαναδιαπραγμάτευση και την απομείωση του χρέους – κι όχι την διαγραφή του , όπως έλεγε προεκλογικά -, ως δέλεαρ σε όσους ζητούν τη λήψη ριζοσπαστικών μέτρων.

Τρίτον, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία τάσσονται υπέρ της ρήξης δεν φαίνεται να διαθέτουν καμία εναλλακτική αξιόπιστη πρόταση για την άρση του αδιεξόδου, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις.

Τέταρτον, παρά τις έντονες αντιδράσεις για τη συμφωνία, κανένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο μετέχει στην κυβέρνηση, δεν φαίνεται – προς το παρόν τουλάχιστον-, να τραβήξει το χαλί- μία παρόμοια ενέργεια θα ήταν ασυγχώρητη από την κομματική βάση. Ούτε βεβαίως και τα στελέχη τα οποία κρατούν τα «κλειδιά» του κόμματος, τα οποία θέτουν ως όρο ότι η οποία απόφαση κι αν ληφθεί προϋποθέτει την αντιμετώπισή της από τον «όλον ΣΥΡΙΖΑ». Η διατύπωση των διαφωνιών έχει κυρίως ως στόχο τους την πίεση προς την κυβέρνηση να υιοθετήσεις
ριζοσπαστικότερες λύσεις και μονοπωλείται σχεδόν από στελέχη που δεν μετέχουν στην κυβέρνηση

Πέμπτον, οι βουλευτές μπορεί να μην είναι «άβουλοι», αλλά είναι πολύ δύσκολο να αναλάβουν την ευθύνη να ρίξουν την κυβέρνηση, μία ενέργεια στην οποία θα πρέπει να προσμετρηθεί και η απώλεια των προνομίων τους που δεν θα πρέπει να θεωρείται αμελητέα στις παρούσες συνθήκες. Η αρχή της «συλλογικής ευθύνης» επιβάλει ότι σε περίπτωση διαφωνίας τους σε κεφαλαιώδη ζητήματα θα πρέπει να παραδώσουν την έδρα τους στο κόμμα, όπως εξάλλου προβλέπει και ο κώδικας δεοντολογίας τον οποίο έχουν αποδεχθεί.

Έκτον, το Μέγαρο Μαξίμου και προσωπικά ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας διαθέτει το χαρτί του ανασχηματισμού που, έτσι κι αλλιώς, θα γίνει μετά την υπογραφή της συμφωνίας έτσι ώστε να εξασφαλισθούν οι νέες ισορροπίες στην κυβέρνηση. Μ΄ άλλα λόγια, τα κυβερνητικά στελέχη που θα διαφοροποιηθούν απέναντι στη συμφωνία δεν θα έχουν – και δικαίως – καμία θέση στην κυβέρνηση.

Έβδομον, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η πλειοψηφία των πολιτών δεν τάσσεται μόνον υπέρ του με κάθε κόστος παραμονής στο ευρώ, αλλά και υπέρ της υπογραφής συμφωνίας με κάθε κόστος. Το γεγονός αυτό, ανεξαρτήτως ότι καταγράφεται σε «ευρήματα» δημοσκοπήσεων που ελέγχονται για την αξιοπιστίας τους, εν τούτοις αποτελούν ένα ισχυρό επιχείρημα του Μεγάρου Μαξίμου.