Ούτε βήμα πίσω... Προωθητική αντιπολίτευση

Με "λογισμό και μ' όνειρο" αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τα Επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ. Όμως "με πορδές δεν βάφονται αυγά"...

Αναδημοσίευση από το "δελτίο θυέλλης"

Χαρήκαμε που δημιουργήθηκε αριστερή κυβέρνηση - ακόμα και με τη συμμετοχή των ΑΝΕΛ και τις εθνικομιλιταριστικοβλαχολεβεντιές των παρελάσεων. Και συνεχίζουμε να χαιρόμαστε, παρότι οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους αποδεικνύονται ηρωικές μεν, πένθιμες δε, οι ιδιωτικο­ποιήσεις καλά κρατούν,  η Ομάδα Δέλτα συνεχίζει τους κοινωφελείς περιπά­τους της και οι τρομονόμοι υμνούν το Σύνταγμα. Και συνεχίζουμε να χαιρό­μαστε γιατί η ύπαρξη αριστερής κυ­βέρνησης αποτελεί θετικό συσχετισμό για το κίνημα και τους «από κάτω». Γιατί μέσα στους μετεωρισμούς και τις υπαναχωρήσεις της αποσύρει τα ΜΑΤ από το κέντρο των πόλεων και τις διαδηλώσεις, καταργεί τις φυλακές απομόνωσης, σταματάει την καταστρο­φή της Χαλκιδικής. Γιατί, ακόμα κι αν όλα πάνε κατά διαόλου, προτιμάμε για αντίπαλο μια κυβέρνηση ΣΥΡ1ΖΑ από μια μανιασμένη παλινορθούσα Ακροδεξιά.


Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Οι «δανειστές» πολύ περισσότερο από την «εξόφληση» νοιάζονται για την πειθάρ­χηση, το πρόβλημα δεν είναι οικονομι­κό, είναι απολύτως πολιτικό: η συντριβή του αριστερού παραδείγματος. Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πήγε και δεν τα πάει καθόλου καλά. Προεκλογικά καλλιέργη­σε αυταπάτες (τις οποίες μάλλον είχε και η ηγεσία του) για σοβαρές συμμα­χίες στην EE. Μηδέν στο πηλίκον. Στη συνέχεια αιφνιδιάστηκε και τρόμαξε. Δεν μιλάει ανοιχτά και δεν προετοιμάζει τον κόσμο. Μπορεί -ελπίζουμε- να μην επιβάλει νέο μνημόνιο, αλλά καθη­μερινά περικόπτει την κατάργηση των προηγούμενων.

«Με πορδές δεν βάφονται αυγό», υποστηρίζει η μάλλον κακόηχη, αλλά απολύτως εύστοχη για την περίπτωση μας παροιμία. Αν η ελληνική κυβέρνηση επιμείνει σε μια στοιχειώδη τήρηση των δεσμεύσεων της, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε σύγκρουση με τους «εταίρους», αλλά και το εγχώριο κεφάλαιο, το «βαθύ κράτος» και τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Σε αυτή τη σύγκρου­ση, αν δεν προϋπάρξουν πέσεις στην Τρόικα για μετωπική σύγκρουση με ενδεχόμενο κατάρρευσης της ευρωζώνης, μέτρα όχι απλού ελέγχου αλλά επιβολής στην ασυδοσία του πλούτου, των τραπεζών και των ΜΜΕ, καθώς και συστηματικού ξηλώματος του «βαθέος κράτους», σε αυτή τη σύγκρουση, λοιπόν, η ελληνική πλευρά θα υποστεί μια άδοξη και απολύτως συντριπτική ήττα.

Έχουμε επίγνωση και των «αντικειμενικών» και των «υποκειμενικών» συνθηκών: Στην εποχή της ιμπεριαλιστι­κής παγκοσμιοποίησης οι «αδύνατοι κρίκοι» μπορεί να σπάνε εύκολα αλλά οι δυνατότητες επανασύνδεσης της «αλυσίδας» είναι πολύ μεγαλύτερες απ' ό,τι πριν από έναν αιώνα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Μπολσεβίκοι, ούτε οι ευρωπαϊκοί λαοί μουζίκοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσί­δες τους.

Τι κάνουμε λοιπόν; Πάντως, όχι αναμονή ή υπομονή. Κίνηση χρειαζόμαστε. Στην Αριστερά στον Α/Α χώρο, στο ευρύτερο κίνημα να προχωρήσου­με μπροστά Με διεκδικήσεις, με πέ­σεις με αγώνες, με την αυτοοργάνωσή μας να «ανοίξουμε την τράπουλα». Χωρίς να ακυρώνουμε ό,τι γίνεται, αλλά και δίχως να αρκούμαστε σε αυτά.