Αδιάκριτες επιμιξίες

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Περικλή Κοροβέση

Οσο πιο ανασφαλής είναι ο άνθρωπος τόσο σε μεγαλύτερες ιδέες καταφεύγει. Αυτές μπορεί να είναι απόλυτες αλήθειες που καλύπτουν τεράστια γκάμα. Από θρησκεία, πολιτική ιδεολογία μέχρι κατανάλωση. Πόσοι δεν έχουν το αυτοκίνητό τους σαν θεό; Και πόσοι πίσω από το τιμόνι τους δεν αισθάνονται θεάνθρωποι και οδηγούν με τέτοιον τρόπο που μόνο ένας αθάνατος θα μπορούσε να το πράξει; Για τις ζωές των άλλων δεν γίνεται λόγος. Ο πεζός είναι κατώτερη φυλή. Είναι μετανάστης. Μπορεί από το Ιράκ, τη Συρία, την Παλαιστίνη ή την Αίγυπτο. Η Χρυσή Αυγή παρουσιάζεται σαν μια απόλυτη αλήθεια. Λένε: Εμείς είμαστε μόνο Ελληνες, εθνικιστές και ενδιαφερόμαστε μόνο για τον τόπο μας. Οι ξένοι να γυρίσουν στις χώρες τους, γιατί θα μας χαλάσουν την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια. Το Ισλάμ δεν έχει σχέση με την Ευρώπη και είναι απειλή για τον πολιτισμό μας. Καλά ακούγονται όλα αυτά. Είναι όμως έτσι ή είναι ένας μύθος που στηρίζεται σε ένα γοητευτικό ψέμα που δεν χρειάζεται ιστορική απόδειξη, αλλά πίστη σε μαγικο-θρησκευτικές δοξασίες; Στον παγανισμό δηλαδή.

Και ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Υπήρξε όντως ένας μεγάλος αρχαιοελληνικός πολιτισμός και έκανε θαυμαστά πράγματα που εμβολίασαν την ανθρωπότητα. Πώς δημιουργήθηκε; Από τον Σείριο, με παρθενογένεση, σε κενό αέρος; Τίποτα από όλα αυτά. Προϋπήρχαν μεγάλοι πολιτισμοί, όπως του Ιράκ, της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου. Από εκεί πήραμε ό,τι είχαμε ανάγκη και το επεξεργαστήκαμε για να πάρει τη δική του φόρμα. Ο περίφημος ελληνορωμαϊκός πολιτισμός είναι μια επινόηση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού του 19ου αιώνα. Κανονικά θα έπρεπε να ονομαζόμαστε πολιτισμός της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Οταν στην Ευρώπη απαγορευόταν ο Αριστοτέλης στα χριστιανικά πανεπιστήμια μαζί με όλη την αρχαιοελληνική γραμματεία, ήταν το Ισλάμ, στη χρυσή του εποχή, τον 8ο και τον 9ο αιώνα, που διέδιδε τα αρχαιοελληνικά επιτεύγματα σε όλους τους τομείς.

Οι αρχαίοι Ελληνες ήταν διεθνιστές. Ο πατέρας της Ιστορίας, ο Ηρόδοτος, γεννήθηκε στην Αλικαρνασσό που ήταν τότε περσική. Πολλοί είχαν εγκατασταθεί στην Αίγυπτο και μιλούσαν ξένες γλώσσες. Δεν είναι τυχαίο πως το αλφάβητό μας είναι φοινικικό. Γιατί άραγε ο Ομηρος να μιλάει με τέτοια τρυφερότητα για τους Τρώες και γιατί τέτοια συμπόνοια για τους Πέρσες ο Αισχύλος; Γιατί ήταν όλοι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι έχουν τα βάσανα και τα δεινά τους. Και ο άνθρωπος, όποιος κι αν είναι, έχει αξία. Και πάνω σ’ αυτό αναπτύχθηκε ο χριστιανισμός πριν γίνει όργανο των αυτοκρατόρων. Ο χριστιανισμός της αγάπης και της αλληλεγγύης δεν έχει καμιά σχέση με τους μητροπολίτες της Χρυσής Αυγής. Αυτοί διακονούν τον Χίτλερ. Οχι τον Χριστό.

Οι πολιτισμοί είναι σαν τους «λαθρομετανάστες» (όρος που δεν πρέπει να χρησιμοποιείται, γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος και όλοι έχουν νομική υπόσταση, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ). Ο Μέγας Αλέξανδρος για τους Αιγύπτιους είναι Φαραώ και γνήσιο τέκνο αυτής της χώρας. Η Φυλλάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν ένα μπεστ σέλερ στην αρχαιότητα και ανταγωνιζόταν τη Βίβλο. Μεταφράστηκε σε 26 γλώσσες και έφτασε μέχρι τα παραμύθια του Καντέρμπουρι. Οι εθνικιστές όμως δεν έκαναν καμιά διαμαρτυρία. Σκέψου τα Σκόπια να ονομαστούν Αλεξάνδρεια. Τα έβαλαν με τη μικρή επαρχία, την άκακη FYROM, που έγινε ανεξάρτητη από τη Γιουγκοσλαβία. Και αυτή η μπούρδα επέτρεψε σε έναν αποστάτη της Δεξιάς να γίνει πρωθυπουργός. Μην παραπονιόμαστε. Αυτό είναι το επίπεδό μας και αυτό τροφοδοτεί τη Χρυσή Αυγή.

Και ας πάμε τώρα και στην οικογένεια. Και μάλιστα τη σπαρτιάτικη. Οπως οι Λακεδαίμονες ήταν σε διαρκή πόλεμο με τους Μεσσήνιους, τους Είλωτες, δεν τους επιτρεπόταν να γυρίσουν σπίτια τους. Πρώτα έπρεπε να θριαμβεύσουν και μετά επιστροφή. Αλλά πώς θα έκαναν παιδιά οι γυναίκες χωρίς άντρες; Και η λύση βρέθηκε. Οσοι πολεμιστές δεν είχαν ορκιστεί μπορούσαν να γυρίσουν στη Σπάρτη και να κοιμηθούν με όποια ήθελαν. Ακόμα, οι γυναίκες είχαν τη δυνατότητα να πλαγιάσουν με σκλάβους και όλα αυτά μπορούσαν να γίνουν ανακατωτά*. Κοινώς, παρτούζα. Αλλά ας το πούμε πιο αξιοπρεπώς και να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του Διονυσίου του Αλικαρνασσέως: «Εκ τούτων γίνονται των αδιακρίτων επιμιξιών παίδες». Και τα παιδιά γνώριζαν τη μητέρα τους αλλά όχι τον πατέρα τους. Η ιστορία διδάσκει. Ο μύθος παραπλανά.

* J.P. Vernant, P. Vidal-Naquet: Travail & esclavage en Grece ancienne (εκδόσεις Compleye)