Ο “Παπουλάκος” της Αριστεράς και η “χρυσή αυγή”

Το κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου “ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ: ΟΙ ΝΕΟ-ΧΙΤΕΣ ΤΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ”στο Unfollow είναι ένα καλό παράδειγμα καταγραφής των θεωρητικών και πολιτικών αδιεξόδων του ΚΚΕ, αφού καταφέρνει να συμπυκνώνει μέσα σε λίγες παραγράφους τις βασικές αντιφάσεις και τα όρια της πολιτικής του.

Ο Ν. Μπογιόπουλος, ως νέο υβρίδιο του “Παπουλάκου” στην ορθόδοξη Αριστερά, κηρύσσει την μνημονιακή εποχή τον θείο λόγο της. Μόνο που οι ιεροκήρυκες σήμερα δεν έχουν να προσφέρουν πολλά στην Αριστερά, γιατί το βασικό της πρόβλημα δεν είναι ότι υστερεί στην προπαγάνδα...

Το ΚΚΕ έχει αυτοπροσδιοριστεί ως το κόμμα της εργατικής τάξης. Αυτός ο αυτοπροδιορισμός είναι καθοριστικός για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται συνολικά το πολιτικό σύστημα ως ένα σύστημα ταξικής εκπροσώπησης μέσα από το οποίο τα πολιτικά κόμματα εκφράζουν απλά τα “ταξικά συμφέροντα” κοινωνικών τάξεων και μερίδων τους. Αυτή η αντίληψη είναι η κεντρική ιδέα του κειμένου του Ν.Μ. Γιαυτό προσπαθεί να αποδείξει με ντοκουμέντα την εξάρτηση της “χρυσής αυγής” από το κεφάλαιο και να καταδείξει αυτή την σχέση εκπροσώπησης/εξάρτησης. Από δημοσιογραφικής πλευράς “κομίζει γλαύκας εις Αθήνας”, αφού το ζήτημα ήδη έχει καλυφθεί και έχουν δει το φως της δημοσιότητας αρκετά περισσότερα στοιχεία απ' αυτά που αναφέρει στο άρθρο του. Αυτό δεν είναι μεμπτό μιας και “η επανάληψις είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως”.

Ας το θεωρήσουμε λοιπόν ως μια πρακτική άσκηση προπαγάνδας από ένα κομμουνιστή ιεροκήρυκα/αγκιτάτορα, η οποία όμως δεν έχει εμβέλεια εκτός των τειχών της Αριστεράς. Απευθύνεται στο “πλήρωμα της εκκλησίας”, το οποίο θεωρεί εκ των προτέρων δεδομένο ότι η “χρυσή αυγή” όσο και οι προστάτες/χρηματοδότες της ανήκουν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Μεσαίος χώρος δεν υπάρχει και οι χρυσαυγίτες με θράσος θα ισχυριστούν ότι εμείς δεν τα παίρνουμε ούτε από την siemens και άλλες πολυεθνικές όπως τα έπαιρνε ο Τσοχατζόπουλος και πολλοί άλλοι, ούτε από την “Μόσχα” όπως τα έπαιρνε το ΚΚΕ, αλλά από πατριώτες έλληνες που ενδιαφέρονται για την σωτηρία της πατρίδας. Θα έρθει καπάκι και η κ. Παναγιωταρέα να πει πως χωρίς το χρήμα των εθνικών ευεργετών δεν θα υπήρχε σήμερα το ελληνικό κράτος, και ο Θέμος Αναστασιάδης να ισχυριστεί ότι η “χρυσή αυγή” είναι η σύγχρονη εκδοχή της “φιλικής εταιρείας”. Μπορεί να γελάμε ως Αριστεροί με αυτούς τους ισχυρισμούς, όμως με την συντηρητική στροφή που έχει επέλθει στην ελληνική κοινωνία αρκετοί “συμπολίτες” μας τους λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους. Η εμβέλεια αυτού του τύπου προπαγάνδας όμως δεν είναι το κρίσιμο ζήτημα σε σχέση με τις απόψεις του Ν.Μ. για την χρυσή αυγή.

Αυτό εντοπίζεται αλλού, σε κάποια άλλα “πραγματολογικά δεδομένα” από αυτά που επικαλείται στο κείμενό του. Αυτά απουσιάζουν παρ' όλο ότι προβληματίζουν σοβαρά όλο τον κόσμο της Αριστεράς: Γιατί η “χρυσή αυγή” αναδείχτηκε στο τρίτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα στην χώρα μας και ασκεί μια πολιτική μέσω της οποίας αποκτά κοινωνικά ερείσματα πολύ πιο ισχυρά από αυτά που αποκτά η Αριστερά του Ν. Μπογιόπουλου και μάλιστα μέσα στην “εργατική τάξη”, την οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζεται; Το γεγονός ότι “τα παίρνουν” από το κεφάλαιο δεν συνιστά απάντηση στο ερώτημα...

Η πολιτική της “χρυσής αυγής” και τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά της - που από την μια την διαχωρίζουν από τα άλλα αστικά κόμματα αλλά από την άλλη την ενοποιούν με άλλους κρατικούς μηχανισμούς - τα οποία της προσδίδουν μια ιδιαίτερη δυναμική, είναι στοιχεία που χρίζουν ανάλυσης. Το ΚΚΕ ( και ο Ν. Μ.) παραγνωρίζουν ότι ο πραγματικός εκπρόσωπος των κυρίαρχων τάξεων είναι το αστικό κράτος ως όλον. Το κοινοβουλευτικό σύστημα είναι ένα τμήμα αυτού του κράτους, απευθύνεται πρωτίστως στα λαϊκά στρώματα, διαμορφώνει την συναίνεση και μέσω της οργάνωσης της λαϊκής “αντιπροσώπευσης”. Με αυτό τον τρόπο εμπεδώνει την αστική πολιτική και κοινωνική κυριαρχία του κεφάλαιου. Η αστική πολιτική δεν παράγεται στα παράκεντρα κάποιων καπιταλιστικών κύκλων, των οποίων η “χρυσή αυγή” και άλλοι αστικοί πολιτικοί σχηματισμοί είναι απλά εκτελεστικά τους όργανα, όπως υπονοεί το κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου. Αντίθετα η “χρυσή αυγή” είναι πλέον κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος και αποτελεί χώρο εντός που οποίου συγκροτείται η αστική πολιτική.

Όμως η έννοια του κράτους απουσιάζει εντελώς από την λογική του Ν. Μ. στην προσέγγιση του φαινομένου του ναζισμού και της χρυσής αυγής. Γιαυτό και δεν δίνει καμία σημασία και δεν σχολιάζει ένα σημαντικό σημείο από το απόσπασμα του μεγαλοβιομήχανου κ. Κρουπ, το οποίο παραθέτει στο κείμενό του: “Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του” Ακριβώς αυτό το σημείο είναι σημαντικό για την άνοδο του φασισμού, γιατί αποκαλύπτει πως ο φασισμός - μέσα από το κράτος και τους μηχανισμούς του - διαμορφώνει μια ιδιαίτερα συνεκτική συναίνεση μέσω της υποταγής του “ταξικού” στο “εθνικό”. Είναι ακριβώς το σημείο το οποίο καταδεικνύει πως η πατριωτική αριστερά με τις αυταπάτες της, στρώνει το χαλί της ανόδου της “χρυσής αυγής” και του ναζισμού στη χώρα μας.

Αυτό το θέμα ο Ν. Μ. το κάνει γαργάρα και προσπαθεί να το παρακάμψει μερικές γραμμές παρακάτω με ένα αφορισμό: “Το κεφάλαιο, ως γνωστόν, δεν έχει εθνικότητα και πατρίδα” υποβάλλοντας στον αναγνώστη εμμέσως αλλά σαφώς την θέση πως οι εργάτες είναι αυτοί που έχουν εθνικότητα και πατρίδα. Επικαλείται μάλιστα και κάποια ιστορικά παραδείγματα υπερεθνικής στήριξης του κεφάλαιου στον ναζισμό του Χίτλερ, τα οποία βεβαίως σε καμιά περίπτωση δεν τεκμηριώνουν τον αφορισμό του ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Μια και το παίζει “λενινιστής”, του αφιερώνουμε ένα απόσπασμα από τις “θέσεις του Απρίλη” του δασκάλου του, του Λένιν:

Πρέπει να επαναλάβουμε ότι είμαστε μαρξιστές και παίρνουμε γιά βάση το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” που η σοσιαλδημοκρατία το πρόδωσε και το διαστέβλωσε σε δυό βασικά σημεία:
1.Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα: η “υπεράσπιση της πατρίδας” στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι προδοσία του σοσιαλισμού.
2.Η διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος διαστεβλώθηκε από τη ΙΙ Διεθνή.

Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων και η ΙΙΙ Διεθνής σε αυτά τα δύο κρίσημα ζητήματα δεν τα πήγε καλύτερα από την ΙΙ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...