Μετωπικό συναίσθημα και απραξία

Αναδημοσίευση από το antapocrisis.gr
Του Νίκου Γαλάνη

Υπήρξαν στιγμές στο προαύλιο της ΕΡΤ που ήταν ανεπτυγμένο ένα λαϊκό συναίσθημα. Ο κόσμος χάρηκε και χειροκρότησε στις αναφορές που αναδείκνυαν ότι στην ΕΡΤ βρίσκεται μαζί και δίπλα το σύνολο της ελληνικής Αριστεράς. Αλλού και σε άλλες εποχές αυτό θα ήταν αυτονόητο αλλά εδώ και αρκετά χρόνια δεν υπάρχουν πλέον ούτε αυτονόητα ούτε ευνόητα. Αυτή η συμπεριφορά των αριστερών δεν ήταν απλά έκφραση ενός συναισθήματος αλλά και έκφραση μιας μεγάλης ανάγκης μιας απλής αλήθειας ότι για να ανατραπούν τα πράγματα χρειάζεται η μέγιστη και αγωνιστική συσπείρωση δυνάμεων. Οι μεγάλες ανατροπές απαιτούν μεγάλες συμμαχίες και μέτωπα. Απαιτούν μεταβατικά προγράμματα και αντισυστημικά κινήματα. Ο λαός, ιδιαίτερα οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, η νεολαία αντιλαμβάνεται ότι η μετωπική συγκρότηση είναι η τεράστια έλλειψη και ταυτόχρονα αναγκαιότητα για να ανατραπεί η τρίχρονη καταστροφική πολιτική της τρόικας. Μετωπικό συναίσθημα και αναγκαιότητα συνυπάρχουν στις καρδιές και τα μυαλά των οργανωμένων μελών των αριστερών οργανώσεων, τα οποία απογοητεύονται διαρκώς από την έμπρακτη στάση των επιτελείων τους, δείχνουν μειωμένη διαθεσιμότητα και φθάνουν έως την αποστρατεία και την ιδιώτευση.

Δε μπορεί, ως Σχέδιο Β, παρά να δούμε θετικά την άμεση πρακτική του ΚΚΕ να αναμεταδώσει το πρόγραμμα της ΕΡΤ παραχωρώντας το δικό του σήμα, την απόφαση της συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μετωπική συνεργασία με τις όποιες δίκαιες επιφυλάξεις, ακόμα και τοποθετήσεις από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που κάνουν λόγο για συμπαράταξη και συμπόρευση της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς παρά τις πολιτικές μας διαφωνίες για το πολιτικό πρόγραμμα και συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως πλέον δεν αρκούν και δεν πείθουν τα λόγια και τα γραπτά. Γιατί υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα.

Γιατί δεν έχει σχηματισθεί μέτωπο τρία και πλέον χρόνια; Ποιοι είναι οι παράγοντες και τα πραγματικά προβλήματα που δεν επιτρέπουν το σχηματισμό μετώπου; Ποιες ευθύνες υπάρχουν;

1. Δεν υπάρχει βούληση. Υπάρχει μέγιστη μετωπική φλυαρία που την συνοδεύει τεράστια απραξία. Ποιος έχει πάρει πρωτοβουλία που πραγματικά να θέλει και να επιμένει για την οικοδόμηση μετώπου; Πρωτοβουλίες μάλλον πήραν όσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα ή οι ελάχιστοι που αντιλαμβάνονται ότι το κύριο είναι η μετωπική συγκρότηση και όχι ο κομματικός πατριωτισμός. Η ρήξη με τον κομματικό πατριωτισμό δεν σημαίνει διάλυση των οργανώσεων παρόλο που αρκετές θα έπρεπε να ανοίξουν τον δρόμο και διαδικασίες ανασύνθεσης και ανασυγκρότησης. Είναι «κοινό μυστικό» ότι αρκετές δεν έχουν αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια την κοινωνική τους αναφορά, ιδιαιτερότητα και ρόλο σε σχέση με το λαό, ενώ άλλες έχουν χάσει την αρχική δυναμική τους και έμειναν από καύσιμα ανακυκλώνοντας θεωρίες και ιστορικά ρεύματα.

2. Η μετωπική «κουλτούρα» ή και πιο απλά η συνεργασία αριστερών δυνάμεων τσακίζεται στις συμπληγάδες του ηγεμονισμού, της ιδιοτέλειας, των καιροσκοπικών συμφερόντων, του «δικού μας μαγαζιού», του σαμποταρίσματος μικρών ή μεγάλων μετωπικών προσπαθειών. Έχουν εφαρμοστεί και ειπωθεί πολλές μέθοδοι. Πχ να τοποθετείται σαν προαπαιτούμενο το σύνολο των προγραμματικών – πολιτικών- κομματικών θέσεων, είτε να προσπαθούμε να ηγεμονεύσουμε με τεχνητά και οργανωτικά μέτρα, είτε να υπάρχει facecontrolσε πιθανούς ρεφορμιστές, είτε να προτάσσονται οι ιστορικές, ρευματικές ακόμα και προσωπικές αντιπαραθέσεις χρόνων. Τέλος και αρκετά σοβαρό πολιτικό λάθος και εμπόδιο αποτελεί η υποτίμηση του μεταβατικού προγράμματος, ενώ προτάσσεται το αντικαπιταλιστικό, σοσιαλιστικό. Εδώ η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και το διάβασμα των συσχετισμών παίρνει διαζύγιο από τα επιτελεία.

3. Υπήρξαν αρκετές στιγμές και ευκαιρίες για την μετωπική συγκρότηση στα 3 χρόνια. Ο αγώνας στην ΕΡΤ ήταν μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία για να συγκροτηθεί μετωπική προσπάθεια με δυνατότητα πολιτικής και αγωνιστικής παρέμβασης. Η οργάνωση του αγώνα, η κλιμάκωση του, η μαζική πανελλαδική απεύθυνση δεν αναλήφθηκε από καμία δύναμη της αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον δεν ήθελε και οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν από μόνοι τους… Θα μπορούσε όμως να υπάρξει μετωπική παρέμβαση ικανοποιώντας και το μετωπικό συναίσθημα που θα ανέβαζε και το λαϊκό φρόνημα. Και όμως πριν στεγνώσει το μελάνι της απόφασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ της ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗΣ, της ΙΣΚΡΑ και αρκετών άλλων δεν υπήρξε καμία προσπάθεια για να χτιστεί μέτωπο και παρέμβαση. Δυστυχώς ούτε αυτοκριτική υπάρχει ακόμα. Δεν ανέλαβε κανείς την ευθύνη να μετατρέψει τον αγώνα σε πολιτικό, να τον «βγάλει» έξω από την ΕΡΤ γιατί κάποιοι φρόντιζαν για εκλογικά αποκρυσταλλώματα, άλλοι κοίταγαν αμήχανα, άλλοι σχολίαζαν και άλλοι φρόντιζαν το μαγαζί... περιμένοντας την πολιτική απεργία, την Δευτέρα παρουσία και την αυτοδιάλυση της κυβέρνησης. Μήπως έχουμε παραιτηθεί από καθήκοντα για τα οποία φωνασκούμε εντός των κομματικών γραφείων;

4. Μετωπική πολιτική ενάντια σε ποιους; Όχι της μιας αριστερής δύναμης ενάντια στην άλλη. Μετωπική πολιτική ενάντια πρώτον στην πολιτική θηλιά και στο πολυεργαλείο μαζικής καταστροφής που είναι το χρέος και δεύτερο ενάντια στο πολιτικό πλαίσιο ΕΕ και η Ευρωζώνης. Η σχέση ΕΕ- Ευρωζώνης- δημοκρατίας- λαικής κυριαρχίας αναδείχτηκε τόσο στην ΕΡΤ όσο και στους καθηγητές, στο μετρό αλλά και στην Κύπρο. Είναι γνωστή στην ιστορία και την εξέλιξη ευρωζώνης και ΕΕ. Η θηλιά και το διεθνές πλαίσιο υποβάλλει πολιτική, επιβάλλει κυβερνήσεις, υποβαστάζει πρωθυπουργούς, δημιουργεί εφεδρείες, κερδίζει χρόνο συνεχίζοντας και καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις, ζωές, δημόσιο πλούτο. Εκ των πραγμάτων αποτελεί αφετηρία αλλά και το πλαίσιο για ένα μεταβατικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Είναι διαχωριστική εμμονή, ταμπού και φετιχισμός ή αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για να δημιουργηθεί μέτωπο ικανό να ανατρέψει το μέτωπο εσωτερικής και εξωτερικής τρόικας;

Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν οι κομμουνιστές πολλαπλασίαζαν τις δυνάμεις τους και την ηγεμονία τους με την αυτοθυσία τους. Σήμερα δεν ζητιέται αυτοθυσία ζωής. Απαιτείται όμως η κομματική υπέρβαση των σεχταριστικών λογικών, των κυβερνητικών ιδεασμών, των μικροσυμφερόντων μηχανισμών αλλά και ανθρώπων που ποθούν αρέσκονται και δηλητηριάζονται από θώκους, έδρανα και κομματικά χειροκροτήματα. Απαιτείται να έρθουμε σε σύγκρουση με εκείνες τις κομματικές νοοτροπίες και πλαίσια που υποτάσσουν την αριστερή ιδεολογία σε «κομματική» και αντιγράφουν την αστική πολιτική πρακτική. Ίσως μόνο μέσα από επώδυνες αλλά αναγκαίες ρήξεις να δώσουμε χώρο για μετωπική συγκρότηση-παρέμβαση. Να ενωθούν μετωπικά τώρα όλοι όσοι κατανοούν την αναγκαιότητα και έχουν την ιστορική και κοινή λογική. Να ενωθούμε μετωπικά ενάντια στον ευρωζουρλομανδύα, στη τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού και υπηρετώντας ένα άλλο σχέδιο και μεταβατικό πρόγραμμα που τα πλαίσια του καθορίζονται από την έξοδο από ευρωζώνη και την μη αποδοχή του χρέους. Ποιοι και πότε επιτέλους θα πάρουν γνήσιες έμπρακτες πρωτοβουλίες και θα μετατρέψουν το μετωπικό συναίσθημα σε μετωπική ανατρεπτική συγκρότηση, ικανή να δημιουργήσει μια άλλη κατάσταση στην Ελλάδα;

Ακούει κανείς;