O πολιτικός αυνανισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ...

Παρακολουθώντας τον δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το πρώτο που διαπιστώνει κάποιος είναι ότι αναφέρεται σε μια άλλη χώρα, η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα μιας σοσιαλιστικής αλλαγής και το ζητούμενο είναι η περιφρούρηση των επαναστατικών κατακτήσεων του κινήματος από τους ρεφορμιστές και τους οπορτουνιστές...

Ακραίοι οπαδοί της θεωρίας του “ώριμου φρούτου” έχουν αποφανθεί πως έτσι κι αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταλάβει την εξουσία, αφού ο καπιταλισμός είναι σε βαθιά κρίση και όπου νάνε καταρρέει. Γιαυτό έχουν αναδείξει ως κύριο μέλημά τους τον πόλεμο ενάντια στον ρεφορμισμό. Έβγαλαν λοιπόν τα επαναστατικά τους σπαθιά οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σφάζονται μεταξύ τους για τον ...ΣΥΡΙΖΑ! Πρωτοπόροι σε αυτόν τον αγώνα, ξεπέρασαν με τις πολιτικές τους πρακτικές ακόμα και τις πιο εσωστρεφείς συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες έχουν τάξει στον εαυτό τους να τον "ριζοσπαστικοποιήσουν", δηλαδή να τον κάνουν σαν τα μούτρα τους...

Αυτή η ενδοανταρσυακή διαπάλη δεν μας αφορά, όπως δεν αφορά ούτε την ελληνική κοινωνία, ούτε το μαζικό κίνημα. Κανείς δεν περιμένει να μάθει από την ΑΝΤΑΡΥΑ το τι είναι και το τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας έχει και μυαλό για να σκεφτεί, και αυτιά και μάτια για να το καταλάβει. Η θεωρία της “ψευδούς συνείδησης”, είναι χρήσιμη μόνον για αυτούς που θεωρούν ότι είναι κάτοχοι των απόλυτων αληθειών, επειδή τους παρέχει το θεωρητικό άλλοθι να αυτοχρίζονται σε ιεροκήρυκες αυτών των αληθειών. Είναι προφανές ότι δεν περιμένουμε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μας απαντήσει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση και αν θα πουλήσει το κίνημα όταν γίνει κυβέρνηση. Αυτό το κρίνει ο καθένας από την θέση που βρίσκεται, από τον κάτοικο της Χαλκιδικής και αγωνίζεται ενάντια στα μεταλλεία χρυσού ως τον άνεργο που δεν έχει πόρους για να επιβιώσει...

Παρακολουθούμε αυτόν τον δημόσιο διάλογο για άλλο λόγο. Μήπως αναδείξει κάποιες πειστικές ερμηνείες αλλά και προτάσεις για το τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία και που πάνε τα πράγματα, πέρα από τον επίσημο λόγο του Κράτους, ο οποίος εκφέρεται από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς μηχανισμούς του, μέρος των οποίων είναι και τα κοινοβουλευτικά πολιτικά κόμματα.

Περιμέναμε λοιπόν μια απάντηση γιατί ενώ δύο χρόνια πριν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ η οποία ήταν “ισοδύναμο άλογο” με την “χρυσή αυγή” - κατά την γνωστή έκφραση του Λ. Κύρκου - σήμερα αυτή η ισοδυναμία έχει ανατραπεί και η “χρυσή αυγή” αναδεικνύεται σε τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα και αποκτά σημαντικά ερείσματα στην ελληνική κοινωνία. Όμως, δεν φαίνεται να απασχολεί σοβαρά τους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ερώτημα γιατί οι ιδέες και τα οράματά που τους εμψυχώνουν, παραμένουν περιθωριακά στην ελληνική κοινωνία. Η μόνη απάντηση που λάβαμε είναι ότι “για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ”. Η άνοδος του ναζισμού δεν αποτελεί καν πολιτικό ζήτημα αυτού του διαλόγου. Από όσα κείμενα διαβάσαμε, σε κανένα δεν βρήκαμε κάποια σχετική αναφορά. Αντίθετα σε όλα ανεξαιρέτως υπάρχουν αναφορές για τα δεινά που επιφέρει στον τόπο και το κίνημα ο ΣΥΡΙΖΑ!...

Αναζητήσαμε επίσης μια πειστική απάντηση γιατί η “νέα εργατική πολιτική” που ευαγγελίζονται οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει και αυτή περιθωριακή και συνεχίζουν να ηγεμονεύουν οι γραφειοκρατικές ηγεσίες, σε συνθήκες τόσο μεγάλης επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα. Και εδώ λάβαμε την ίδια απάντηση...


Και δυο κουβέντες για τον “τρίτο πόλο”

Ο συνεκτικός ιστός της ΑΝΤΑΣΥΑ συγκροτείται από το ιδεολόγημα του “τρίτου πόλου” στο χώρο της Αριστεράς. Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα και όχι για πολιτικό αίτημα το οποίο τίθεται από όρους ανάλυσης της πολιτικής συγκυρίας: Η αναζήτηση αυτού του “θείου δισκοπότηρου” σήμερα το μόνο υλικό αποτέλεσμα που παράγει είναι ότι εξασφαλίζει την αναπαραγωγή πολιτικών μηχανισμών που συγκροτούν τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χωρίς αυτό το “αίτημα”, δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Γι αυτό, όπως όλα τα υπαρξιακά θέματα δεν τίθεται σε συζήτηση και δεν αμφισβητείται από κανένα. Περιφέρεται από τον “λαό της ΑΝΤΑΡΥΑ” στις πολιτικές του περιπλανήσεις, όπως η “Κιβωτός της Διαθήκης” από “λαό του Θεού”.

Τα τελευταία χρόνια μια μόνον φορά αυτό το αίτημα απέκτησε πολιτική υπόσταση και θα μπορούσε να γίνει αφετηρία μετασχηματισμών εντός του χώρου της ελληνικής Αριστεράς. Ήταν οι πρώτες περιφερειακές εκλογές. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο κάτω όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και στο εσωτερικό του υπήρχε έντονη διαπάλη, αντιθέσεις, ρήξεις και αμφισβήτηση της ηγεμονίας του ΣΥΝ οι οποίες οδήγησαν στην κάθοδο του ΜΑΑ ως ξεχωριστού σχήματος στις περιφερειακές εκλογές της Αττικής. Τότε ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν είχε πάρει την πρωτοβουλία συνεργασίας με το ΜΑΑ και κοινής εκλογής καθόδου, σήμερα τα πράγματα στην ελληνική Αριστερά ίσως να ήταν διαφορετικά. Όμως οι σύντροφοί της ΑΝΤΑΡΥΑ, ως οπαδοί της θεωρίας του “ώριμου φρούτου”, θεώρησαν τότε ότι το ΜΑΑ και ο Α. Αλαβάνος δεν είχαν ωριμάσει όσο θα ήθελαν για να πέσουν στην αγκαλιά τους...

Αυτή η ιστορική ευκαιρία τότε χάθηκε με πολιτική ευθύνη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όμως ιστορία είναι σκληρή και δεν επαναλαμβάνεται. Σήμερα, μόνον σαν φάρσα μπορεί να επαναληφθεί. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω...