Το ΚΚΕ αλλάζει γραμμή!...

Η «πολιτική γραμμή» σε αντιδημοκρατικούς κομματικούς μηχανισμούς διαμορφώνεται από τα κομματικά ιερατεία και όχι στα κομματικά συνέδρια. Ο προσυνεδριακός διάλογος για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ ο οποίος ολοκληρώθηκε πρόσφατα, ήταν μια κομματική διαδικασία η οποία αποβλέπει σε επικοινωνιακές ανάγκες: Να καταγράψει ότι υπάρχει πράγματι «διάλογος», ότι η «βάση» του κόμματος συμμετέχει στην διαμόρφωση της γραμμής αλλά ταυτόχρονα να περιφρουρήσει την «ενότητα» του κομματικού μηχανισμού κάτω από αυτό το δημοκρατικό προσωπείο. 

Όποιος έχει παρακολουθήσει την ιστορία των τριτοδιεθνιστικών κομμουνιστικών κομμάτων γνωρίζει ότι οι μεγάλες αλλαγές στην «γραμμή» δεν γίνονται στα συνέδρια, αλλά πριν ή μετά απ’ αυτά. Τα κομματικά συνέδρια επικυρώνουν απλά αυτές τις αλλαγές: Η επικύρωση δεν αφορά κυρίως σε αλλαγές των λεκτικών διατυπώσεων στα κείμενα των «θέσεων» και των «προγραμμάτων», αλλά στις αλλαγές των προσώπων και κυρίως του «Γραμματέα».

Η κομμουνιστική παράδοση μας λέει ότι όταν αλλάζει ο «Γραμματέας», αλλάζει και η «γραμμή». Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά και στα αστικά. Αφορά στο γεγονός ότι η «γραμμή» παράγεται πίσω από τις κουρτίνες. Δεν είναι μια ανοικτή και δημόσια διαδικασία. Σε κλειστά γραφεία καθορίζονται οι πραγματικοί «στόχοι» και οι «προτεραιότητες», διαμορφώνονται οι «ταχτικές» και ακολούθως προσδιορίζεται ο «δημόσιος λόγος», ο οποίος υπηρετεί τις επικοινωνιακές -προπαγανδιστικές ανάγκες. Η εκφορά του δημόσιου λόγου λοιπόν είναι ένα επιμέρους στοιχείο της πολιτικής πρακτικής, το οποίο ενδεικτικά και μόνον είναι χρήσιμο για την εξαγωγή συμπερασμάτων ως προς τους πραγματικούς «πολιτικούς σχεδιασμούς» των επιτελείων.

Με αυτά τα δεδομένα, η αλλαγή του Γραμματέα στο ΚΚΕ είναι η «τομή», η οποία σηματοδοτεί τις πραγματικές αλλαγές σε αυτό τον πολιτικό μηχανισμό και όχι τα κείμενα των αποφάσεων του 19ου Συνέδριου. Σήμερα το ΚΚΕ περνάει κρίση, η οποία απειλεί την ηγετική του ομάδα. Η σεχταριστική αναδίπλωση που καταγράφεται στον προσυνεδριακό διάλογο, δεν αφορά στις θέσεις και στον διάλογο, ο οποίος επικεντρώνεται στο ΑΑΔΜ, αλλά στις αλλαγές του καταστατικού, στο οποίο θεσμοθετείται η απεμπόληση της αντίληψης του «μαζικού κόμματος». Αυτή ήταν μια προβλέψιμη ενέργεια, αφού είναι μονόδρομος για παρόμοιους μηχανισμούς: Αυτοί οι μηχανισμοί έχουν ως 1ο ταχτικό στόχο στον οποίο υποτάσσουν όλους τους άλλους, την εξασφάλιση των όρων αναπαραγωγής τους. Στην ομαλή διαδοχή της ηγεσίας λοιπόν αποβλέπει λοιπόν η «φιέστα» του 19ο Συνέδριου και όχι σε «τομές» στην πολιτική γραμμή. Εφόσον ορισθεί ο διάδοχος της Α. Παπαρήγα, χωρίς ρωγμές και τριγμούς στο εσωτερικό της ηγετικής ομάδας, τότε θα τεθεί πραγματικά το ζήτημα των αλλαγών στην πολιτική γραμμή. Και βέβαια, οι αλλαγές αυτές δεν πρόκειται να προκύψουν από δημόσιο ή εσωτερικό « διάλογο»...

Κόντρα λοιπόν στους «οπορτουνιστές», εντός και εκτός του ΚΚΕ, οι οποίοι συντάσσονται για τακτικούς λόγους με την ξεπερασμένη γραμμή του 15ου Συνέδριου και του ΑΑΔΜ, δεν πιστεύουμε ότι το μέλλον του ΚΚΕ εξαρτάται από τις «θέσεις» του Συνεδρίου. Το μέλλον του θα κριθεί από το πόσο η ηγετική ομάδα έχει λάβει τα μηνύματα των καιρών. Αυτό όμως δεν θα φανεί στο Συνέδριο, αλλά μετά από τις «πρωτοβουλίες» που θα αναλάβει ο νέος Γραμματέας…