Τουφεκιά στον αέρα

Αναδημοσίευση από το jungle-report

Και η  ξώβεργα έγραφε Made in EU

Τουφεκιά στον αέρα είχε χαρακτηρίσει ο Νίκος Φωτόπουλος τις εικοσιτετράωρες απεργίες που προκηρύσσει περιστασιακά η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ ή άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις οι οποίες έχουν εντάξει τους τη σκέψη, το λόγο και τη δράση τους, στο «μεγάλο όχημα» της πιο  αμφισβητούμενης συνδικαλιστικής ηγεσίας,  των τελευταίων δεκαετιών. Και φροντίζει το «μεγάλο όχημα» να εκτονώνει τον μαζεμένο ατμό από την κατσαρόλα που είναι έτοιμη να σκάσει. Η εκτόνωση αποτελείται από αυτές ακριβώς τις περιστασιακές «τουφεκιές στον αέρα» που ποτέ δεν ανάβουν το φιτίλι της κοινωνικής έκρηξης.

Κατά πόδας ακολουθεί και το άλλο άρμα, εκείνο του Πανεργατικού Μετώπου, το οποίο εκτονώνει τον μαζεμένο ατμό συχνότερα, αλλά πάντα τηρώντας την ευπρέπεια της διαμαρτυρίας, λες και όταν διαμαρτύρεσαι όταν σε βιάζουν, το να φωνάξεις είναι απονομιμοποίηση της διαμαρτυρίας σου. Όποιος φωνάζει είναι παράνομος  (ή εχθρός των ταξικών αγώνων ή αριστεριστής ή ΣΥΡΙΖΑ κατα πως βολεύει)

Με την ευκαιρία της χρήσης της φράσης Φωτόπουλου, ας θυμηθούμε τον αντίκτυπο της. Δηλαδή τον αντίκτυπο μίας μεγάλης αλήθειας. Που δεν είναι μόνο τα όσα γεννάει, στο μυαλό των καταπιεσμένων ανθρώπων αλλά και τα όσα γεννάει στο μυαλό των καταπιεστών και των οργάνων τους.  Πιο συγκεκριμένα, ο Ν. Φωτόπουλος είχε εκστομίσει τη διαπίστωση του, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων του Σεπτέμβρη του 2012. Και ήταν μία διαπίστωση ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΛΗΘΙΝΗ. 

Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό  για όποιον έχει πάρει μέρος έστω και μία φορά σε μία λαϊκή διαμαρτυρία, σε μία κοινωνική αντίδραση και μετά περίμενε –με τον ενθουσιασμό του πρωτόπειρου στον αγώνα- τα αποτελέσματα της δράσης, στην οποία είχε και ο ίδιος συμμετοχή. Ειδικά αν είχαν επέμβει και τα κτήνη με στολή και δίχως πρόσωπο και ψυχή, τα ΜΑΤ,  η προσμονή του πρωτόπειρου θα ήταν ιδιαίτερα αυξημένη. Τι είδε λοιπόν; Είδε το τίποτα. Είδε το σβήσιμο του κρότου της τουφεκιάς μαζί με το σβήσιμο της ελπίδας που ενδεχομένως έτρεφε. Αυτή λοιπόν η διαπίστωση του Νίκου Φωτόπουλου, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η διαπίστωση που έκανε ο καθένας που βρισκόταν στο στρατόπεδο (κυριολεκτικά) των καταπιεσμένων.

Τι είδε την ίδια ώρα ο καταπιεστής; Πώς να το ξέρουμε, εμείς που είμαστε στο απέναντι στρατόπεδο; Μα είναι απλό. Μας το μαρτυράει ο πράκτορας του, ο ρουφιάνος του, ο πεμπτοφαλαγγίτης του που μας επισκέπτεται κάθε μέρα, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σχολείο.  Αυτός που ξέρουμε την ιδιότητα του αυτή, του ρουφιάνου και προπαγανδιστή δηλαδή, αλλά του ανοίγουμε είτε με αδιαφορία είτε με συγκατάβαση είτε και με ανεξήγητη ευχαρίστηση την πόρτα. 

Σχολιάζει το MEGA στις 22/10/2012 «ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ» και στολίζει τον τίτλο (που αποτελεί από μόνος του σχόλιο – καταγγελία – θέση του καταπιεστή) με τηλεοπτικό και γραπτό, λόγο – άλογο, με επιχειρήματα που μόνο αδαείς  τα βλέπουν ως τέτοια, με λόγους και αιτίες που μοιάζουν  λογικά στο άκουσμα αλλά ο μόνος που η λογική του τα δέχεται είναι αυτός που τα μετατρέπει άμεσα σε κέρδος. Δηλαδή ο καταπιεστής, ο κεφαλαιοκράτης.

Έγραφαν τα ΝΕΑ τον Σεπτέμβρη, «Κλιμάκωση των κινητοποιήσεων ζητά ο Φωτόπουλος»,  γιατί την κλιμάκωση τη ζητούσε «ο Φωτόπουλος», όχι οι εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι αδημονούσαν να τους μειώσουν τους μισθούς, να τους απολύσουν, να τους διαλύσουν. Αντίθετα, «οι Φωτόπουλοι» αντιδρούσαν και ζητούσαν, ρουκέτες  και κλιμάκωση από πάνω.

Οι φιλήσυχοι πολίτες που «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται» (τι θα έλεγε άραγε ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Άρης, ο Θεμιστοκλής και ο Αισχύλος πχ) ήθελαν ειρηνική διαδήλωση διαμαρτυρία. Και όταν τα ΜΑΤ και ο Δένδιας που δεν είναι κληρονόμοι του Γκάντι, θα τους πλάκωναν στα χημικά και στο ξύλο, τότε "θα είχαν το δίκιο με το μέρος τους". 

Η αδικία, η αδικοπραξία θα ήταν όλη του Δένδια και των κτηνών που ο Πολύδωρας ονόμαζε «Πραίτορες» (Praetoriani). Και βέβαια, οι ένοχοι, οι φέροντες την ενοχή, θα πλήρωναν την αδικία. Και βέβαια σε μία χώρα που έχει καταλυθεί κάθε έννοια Δικαίου από μία νόμιμη –όπως θέλουν να λένε μέχρι να μας πείσουν- τρικομματική δικτατορία, το να περιμένεις τα παραπάνω, είναι αρκετό για να σε αποκαλέσουν  –και έχοντας δίκιο- ηλίθιο. Άντε να σε αποκαλέσουν απλά, Ψαριανό.

Ας σταθούμε ένα λεπτό εδώ, για να πονέσουμε και να νοιώσουμε την ντροπή για  τις πληγές μας (όπως γράφει και ο καταπληκτικός Κ. Καναβούρης στην ΑΥΓΗ της 17/2/2013*), ακόμα και όσοι ζούμε το δρόμο, το πεζοδρόμιο τη διαδήλωση, όχι σαν κοσμικό γεγονός αλλά σαν αυτό που πράγματι είναι. Λαϊκή διαμαρτυρία. Φωνή ενός βιασμένου λαού. Κραυγή  αγωνίας ενός λαού που τον εξαφανίζουν (έχοντας κιόλας εξασφαλίσει και τη συναίνεση του). 

Θιασώτες μίας «ήσυχης τουφεκιάς» της μίας μέρας, το Πανεργατικό Μέτωπο, αντί να καλεί σε απεργία διαρκείας, καλεί σε απεργία που «θα νεκρώσει τα πάντα»**. Αλλά για μία μέρα… Και η ζωή κυλά (νομίζοντας πως ο αγώνας συνεχίζεται) μέχρι να τελειώσει.

Επειδή, πάντα δυστυχώς, το «αγώι ξυπνά τον αγωγιάτη», η μέρα που μία απεργία – τουφεκιά, θα εξελιχθεί σε πραγματική κανονιά, κατά του καταπιεστή και των ανεγκέφαλων κτηνών που τον υπηρετούν, δεν είναι μακριά. Μπορεί αύριο, η τουφεκιά να μη φτάνει. Και αυτό να το πάρουν πια απόφαση οι καταπιεσμένοι. Μπορεί μία άλλη μέρα. Ένα είναι σίγουρο. Πως η αίσθηση της καταπίεσης είναι πια τεράστια και αντιληπτή από όλους.  

Η ασφυξία που προκαλεί και μόνο η παρουσία τριών απάνθρωπων τεράτων, στην εξουσία, τριών δικτατορίσκων***, είναι τρομακτική. Ακόμα τρομακτικότερο είναι το ότι ακόμα και αν υπάρχουν οι σεναριολόγοι που βλέπουν  την τρόικα εξωτερικού να σχεδιάζει το κακό της χώρας, πόσο χειρότερο είναι ότι Έλληνες (τύπου Στουρνάρα) , όχι μόνο  υπηρετούν τα ξένα αφεντικά με στόχο το κακό του λαού, αλλά να προσπαθούν να πετύχουν το ακόμα χειρότερο χτύπημα, που θα εξαφανίσει όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον. Αλλά όλα γίνονται για τη σωτηρία. (ποιανού αλήθεια;)

Δεν μπορεί, το ξέρουν και αυτά τα τέρατα πως η λαϊκή έκρηξη είναι κοντά. Τόση οργή, πώς να την εκτονώσεις με καθρεφτάκια (που αγοράζουν με πόρους του ΕΣΠΑ) αλλά και με ακριβοπληρωμένη  προπαγάνδα. Τόση οργή –όπως μας διδάσκει η Ιστορία- ζητάει αίμα. Τουλάχιστον να είναι το αίμα του Αδίκου που θα ποτίσει την οργή. Όχι για άλλη μια φορά το αίμα του Αθώου.

Και ευχή, πραγματική είναι να σηκωθούν να φύγουν αυτοί που μας έφεραν εδώ.  Να φύγουν οι δήμιοι που ζητάνε να τραφούν με το αίμα του λαού****  και δεν δίστασαν ποτέ να το χύσουν για να χορτάσουν την κτηνώδη όρεξη τους.

Άλλη μία τουφεκιά στον αέρα θα ακουστεί πάλι αύριο, υπό το άγρυπνο μάτι των κτηνών που καμώνονται πως τηρούν το νόμο και την τάξη, με μέσο την ίδια την ανομία τους. Όμως ξεχνάνε κάτι βασικό. Η λαϊκή οργή δε σταματά με γκλομπ, με αέρια, με ασπίδες, και με ξύλο.  Αυτά μόνο τη θεριεύουν και όταν θεριέψει, οι γελοίοι πραίτορες θα είναι και οι πρώτοι που θα τη γευτούν.
Οι συγκλητικοί τους έρχονται μετά…

*ΑΥΓΗ της Κυριακής. 17/2/2013 Υπάρχει λόγος – Κ. Καναβούρης

«…τα Τάγματα Εφόδου των Παπασταύρου, των Μιχαλολιάκων, των Μαρινάκηδων, των Σαμαράδων, των Βενιζέλων, των... αλλά άσε, άσε να μην ντραπούμε για τις ίδιες μας τις πληγές.»

** Από φυλλάδιο του ΠΑΜΕ που μοιράστηκε σήμερα, παραμονή της «τουφεκιάς» στους χώρους δουλειάς.

***Κάντε την αντιστοιχία Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη με Παπαδόπουλο – Παττακό – Μακαρέζο και θα δείτε πως άνετα οι ρόλοι τους μπορούν να εναλλάσσονται είτε στην κάθε τριάδα εσωτερικά είτε μεταξύ των δύο τριάδων. Άλλωστε ο λόγος και εκείνων και αυτών, τηρουμένου του χρονικού πλαισίου, είναι ακριβώς ο ίδιος (όπως και τα επιχειρήματα για την κάλυψη της ανομίας τους)

**** Από το κείμενο του Κ. Καναβούρη στην ΑΥΓΗ