Γιατί τα καθεστωτικά ΜΜΕ προβάλλουν τον Α. Αλαβάνο;

(με αφορμή σχόλια που δημοσιεύτηκαν [εδώ])

Ο Α. Αλαβάνος είναι ένας οξυδερκής πολιτικός. Πριν δυο χρόνια, με την πρωτοβουλία για την ίδρυση του ΜΑΑ (Μέτωπο Αλληλεγγύης & Ανατροπής) οραματιζόταν αυτό ακριβώς που είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Η ομιλία του στο Σπόρτιγκ (όποιος θέλει μπορεί να την δει εδώ: Εικόνες από την εκδήλωση του "Μετώπου Αλληλεγγύης & Ανατροπής" στο ΣΠΟΡΤΙΓΚ) είχε γίνει τότε αντικείμενο κατηγοριών, ανάλογων με αυτών που δέχεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από τους “άσπονδους” φίλους του και τους εχθρούς του: ότι θέλει να δημιουργήσει ένα πολιτικό υποκείμενο πολιτικά πιο πλατύ από τον ΣΥΡΙΖΑ και να κάνει ανοίγματα προς τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Εκείνη την εποχή που το ΜΑΑ γέμιζε το ΣΠΟΡΤΙΓΚ και άνοιγε νέα πολιτικά ζητήματα τα οποία εμπεριείχαν μια ανατρεπτική δυναμική για το πολιτικό σκηνικό, τα καθεστωτικά ΜΜΕ αγνοούσαν και το ΜΑΑ και τον Α. Αλαβάνο.

Η θέση του Α. Αλαβάνου είναι στο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Οι απόψεις που πρεσβεύει εκφράζονται ήδη στο εσωτερικό του, και μάλιστα σε πιο «ακραίες» εκδοχές. Το κριτήριο για την αποδοχή ή την απόρριψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν βρίσκεται σε αυτές τις απόψεις, ούτε στο αν είναι ηγεμονικές ή στο πόσο ανταγωνιστικές είναι με κάποιες άλλες. Το κριτήριο είναι αν αυτές οι απόψεις είναι πράγματι ανταγωνιστικές με την θέση που κατέχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην ταξική πόλωση, όπως αυτή εκφράζεται στην πολιτική συγκυρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βρέθηκε σήμερα να εκφράζει το ένα σκέλος αυτής της πόλωσης. Η έκβαση της ταξικής πάλης η οποία οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την θέση, δεν καθορίστηκε από την ηγεμονία κάποιων απόψεων στο εσωτερικό του που συγκροτούνται πάνω σε συγκεκριμένες “προγραμματικές θέσεις” με τις οποίες ο Α. Αλαβάνος εκφράζει τις διαφωνίες του. Κρίθηκε από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ λειτούργησε - με την πολυφωνία του αλλά και τις όποιες πολιτικές του αντιφάσεις - ως “ομπρέλα” της λαϊκής αγανάκτησης και ελπίδα προστασίας από την καταιγίδα των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης. Η τύχη της χώρας θα κριθεί απ' ότι φαίνεται από την τύχη αυτής της ομπρέλας. Το πολιτικό διακύβευμα της συγκυρίας δεν είναι το ευρώ ή δραχμή, αλλά αν αυτή η ταξική πόλωση θα ανατρέψει το πολιτικό σύστημα με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην εξουσία. Αυτή η προοπτική τρομάζει τον ντόπιο και ευρωπαϊκό αστισμό. Το πείραμα κινδυνεύει να εκτραπεί: Οι φυσιολογικές “εργαστηριακές” συνθήκες κινδυνεύουν να ανατραπούν μετατρέποντας τους “παρατηρητές” σε μετόχους τους πειράματος. Σε συνθήκες τέτοιας οξυμένης πόλωσης, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Όπως δεν υπήρξε και την εποχή του ΕΑΜ...
Ο αστισμός, ο οποίος έχει τρομοκρατηθεί μπροστά στον κίνδυνο στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να είναι πρώτο κόμμα και να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, επεξεργάζεται τα δικά του “PLAN B” για να ακυρώσει αυτές τις προοπτικές. Στα πλαίσια αυτών των σχεδιασμών είναι διατεθειμένος να παρέχει αφειδώς βοήθεια στους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Η προοπτική οικοδόμησης ενός αριστερού πόλου ανταγωνιστικού προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στις επόμενες εκλογές, προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στον αστισμό. Καμία σημασία δεν έχει το «επαναστατικό» πολιτικό του πρόγραμμα, αφού δεν θα μπορέσει να διεκδικήσει την εκλογική αυτοδυναμία ή να συγκροτήσει συμμαχική κυβέρνηση για να πραγματώσει τα πολιτικά του σχέδια. Αυτά ήταν, είναι και θα παραμείνουν σχέδια... Αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα: Να καταφέρει να ανατρέψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, να οξύνει τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του με στόχο να αποσπάσει απ’ αυτόν κάποιο στελεχικό δυναμικό και να αφαιρέσει ένα κρίσιμο ποσοστό από την εκλογική του δυναμική ώστε να χάσει τις εκλογές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λόγω της περιθωριοποίησης στην οποία έχει οδηγηθεί από δικά της λάθη και το ΚΚΕ λόγω του σεχταρισμού του, έχουν περιορισμένη διεισδυτικότητα στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αν κρίνουμε μάλιστα και από τις τελευταίες εκλογές τότε μάλλον το αντίθετο συμβαίνει…

Αν η εσωτερική αντιπολίτευση στο ΚΚΕ (δεν εννοούμε βεβαίως τον Ν. Μπογιόπουλο τον οποίο η “ίσκρα” και ορισμένα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς προσπαθούν να αναδείξουν ως “αρχηγό” της) καταφέρει και επιβάλλει  ένα μετωπικό άνοιγμα, τότε το ΚΚΕ έχει κάποιες πιθανότητες να γίνει εκφραστής του αντιευρωπαϊκού μπλοκ στην χώρα μας με μαζικούς όρους. Με τις συνθήκες πολιτικής πόλωσης όπως έχουν ήδη διαμορφωθεί, δεν θα μπορεί υπάρξει ζωτικός χώρος για άλλα πολιτικά μορφώματα που έχουν παρόμοιες πολιτικές θέσεις χωρίς την «βοήθεια» του αστισμού…

Την δύναμη των Ιδεολογικών Κρατικών Μηχανισμών να κατασκευάζουν αλλά και να διαλύουν διάφορα πολιτικά μορφώματα την έχουμε δει στη χώρα μας με ποιο χαρακτηριστική περίπτωση το “ΛΑΟΣ”, το οποίο ήταν ένα καθαρό δημιούργημα των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Με την “χρυσή αυγή” τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η σχέση της με το κράτος είναι οργανική - και εκφράζει πολιτικές αλλαγές που ήδη έχουν συντελεστεί στο εσωτερικό του - αλλά και με την κοινωνία, όπου αποκτά πλέον ισχυρά ερείσματα. Η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν έχουν αλωθεί από την «χρυσή αυγή». Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί εκεί καταγράφει τον “εκσυγχρονισμό” του κράτους στην εποχή των μνημονίων και της τρόικας, εκσυγχρονισμός που αρχίζει να εκφράζεται και στην πολιτική σκηνή, τόσο με την άνοδο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης της χρυσής αυγής, όσο και την ανακατατάξεις στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, όπως η ανάδειξη του Μάκη Βορίδη σε ηγετική φυσιογνωμία του χώρου της «παραδοσιακής» δεξιάς και η προώθηση στελεχών όπως ο Νίκος Δένδιας σε κρίσιμες κρατικές θέσεις.

Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που συμμετείχε στην ίδρυση του ΜΑΑ είναι ενταγμένη στον νέο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  (γι αυτό θέμα έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν, όπως εδώ: Άτακτη επιστροφή του ΜΑΑ στην ομπρέλα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;) Το ΜΑΑ έχει πλέον εξελιχθεί σε μια περιθωριακή πολιτική ομάδα χωρίς κοινωνικά ερείσματα. Δεν έχει κόσμο να κρατήσει ούτε ένα πανό σε μια διαδήλωση (ας είναι καλά τα μέλη του ΑΚΕΠ που επιδεικνύουν μια ιδιαίτερη προθυμία στις “πρακτικές” δουλειές). Επίσης δεν έχει ούτε κάποια διακριτή πολιτική ταυτότητα, αφού οι βασικές του πολιτικές στοχεύσεις συμπλέουν με τους στόχους και τις πολιτικές πρακτικές άλλων πολιτικών μορφωμάτων της Αριστεράς, τα οποία μάλιστα προϋπήρχαν αυτού και έχουν σαφώς πιο ολοκληρωμένη πολιτική συγκρότηση και πιο επεξεργασμένα «πολιτικά σχέδια». Όμως γίνεται αντικείμενο ιδιαίτερης προβολής από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Τις τελευταίες μέρες υπήρξε μια ξαφνική μεταστροφή απέναντι στο πρόσωπο του Αλέκου Αλαβάνου. Από την “αυριανή” της χρυσής αυγής (“Πρώτο θέμα”) ως την κρατική τηλεόραση (ΝΕΤ) φιλοξενούν τον Α. Αλαβάνο και δεν φείδονται του τηλεοπτικού χρόνου. Γιατί άραγε;

Την εξήγηση μπορεί να την βρει ο αναγνώστης στην ιστοσελίδα του ΜΑΑ, αν συγκρίνει το κείμενο που δημοσιεύεται εκεί: O Αλ.Αλαβάνος στα ''Γεγονότα στη ΝΕΤ'' για το ''Σχέδιο Β΄ '' με ολόκληρη την συνέντευξη στην ΝΕΤ, που είναι εδώ: Αλαβάνος: «Χρειαζόμαστε δικό μας νόμισμα για να πετύχουμε εντυπωσιακή ανάπτυξη». Τότε θα διαπιστώσει ότι στο κείμενο το οποίο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του ΜΑΑ απουσιάζουν κάποιες ερωτήσεις και οι απαντήσεις τους. Είναι ακριβώς αυτά τα κομμάτια που εκφράζουν την ανταγωνιστική - απορριπτική  τοποθέτηση προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Όσες λοιπόν φιλότιμες προσπάθειες και να κάνει η διαχειριστική ομάδα της ιστοσελίδας του ΜΑΑ για να αποκρύψει αυτό ζήτημα, είναι τόσο μεγάλο που δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί...