Βοήθειά μας! Ο πρώην ιδεολογικός υπεύθυνος του ΚΚΕ επιστρέφει στην αριστερά......

Για την συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς η θεωρία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα απολογητικό εργαλείο των πολιτικών της επιλογών. Σήμερα αυτό το φαινόμενο είναι γενικευμένο, με αποτέλεσμα να μην γίνεται κανένας ουσιαστικός διάλογος για θέματα θεωρίας και συνακόλουθα να απουσιάζει η κριτική σκέψη. Μέσα σε αυτό το κλίμα της πολιτικής αντιπαράθεσης στους χώρους της αριστεράς έχει ενδιαφέρον να ανιχνεύσουμε ορισμένες ακραίες πλευρές αυτής της “αξίας χρήσης” που έχει το “εμπόρευμα” θεωρία για στα μαγαζάκια της Αριστεράς.

Η αριστερά στη χώρα μες είχε – και συνεχίζει να έχει - μια μεγάλη ανασφάλεια με τους δικούς διανοούμενους και δεν αναγνώριζε την πραγματική τους αξία τους σε αντίθεση με τους ξένους, τους οποίους μάλιστα συχνά τους απέδιδε και μεγαλύτερη απ' αυτή που αντιστοιχούσε στο έργο τους . Αυτή η στάση ήταν αποτέλεσμα της εξάρτησης του κομμουνιστικού κινήματος από την μεγάλη πατρίδα του σοσιαλισμού την Μόσχα. Όμως έμεινε σαν κουσούρι από την εποχή που κατέρρευσε ο υπαρκτός κομμουνισμός μαζί με τις ακαδημίες του και τον επιστημονικό του σοσιαλισμό, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα ότι μας έρχεται από το εξωτερικό να το καταπίνουμε συχνά αμάσητο ενώ είμαστε καχύποπτοι αν ακουστεί εδώ κάτι το καινούργιο που ξεφεύγει λίγο από τα πλαίσια που έχουν προσδιορίσει οι κομματικοί μηχανισμοί της αριστεράς.

Ο Ν. Κοτζιάς, όπως κάποτε ως ιδεολογικός υπεύθυνος της Κ.Ε. του ΚΚΕ ντίλαρε τον “σοβιετικό μαρξισμό” στη χώρα μας και δεν σήκωνε μάλιστα μύγα στο σπαθί του, τώρα ντιλάρει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την προοδευτική διανόηση της Δύσης στην χώρα μας ως διευθυντής της εκδοτικής σειράς “αναστοχασμός”. Ο ίδιος βέβαια έχει θεωρητική παραγωγή που αγγίζει τα όρια του μηδενός, όπως εξάλλου και το ΚΚΕ. Αξίζει να δούμε πόσο εγωκεντρικά και διαστρεβλωμένα παρουσιάζει αυτά τα θέματα τα σχετικά με την θεωρία και την αριστερά που θίξαμε παραπάνω, στον πρόλογο του βιβλίου του Ντέιβιντ Χάρβεϊ “Νεοφιλελευθερισμός – Ιστορία και παρόν”( οι υπογραμμίσεις δικές μας):

Στη δεκαετία του "90 ήταν λίγα και μικρά τα τμήματα της Αριστεράς που ασχολήθηκαν με την καπιταλιστική ανασυγκρότηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα μόνο μια μικρή ομάδα ανθρώπων που εξέδιδαν το περιοδικό Επιστημονική Σκέψη και αργότερα τη Διαλεκτική ασχολήθηκε συστηματικά με τις μετατοπίσεις της ΝΔ από τη «λαϊκή Δεξιά» στη νεοφιλελεύθερη και με τη συνολική ανασυγκρότηση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, αλλά και του καπιταλισμού παγκοσμίως. Ως ολότητα, η ελληνική Αριστερά δεν αντιλήφθηκε τη νεοφιλελεύθερη μορφοποίηση της παγκοσμιοποίησης έγκαιρα ή ακόμα χειρότερα, ταύτισε τη νεοφιλελεύθερη παραλλαγή της παγκοσμιοποίησης με τις ίδιες τις αντικειμενικές διαδικασίες που συμπεριλαμβάνονται στην παγκοσμιοποίηση. Με άλλα λόγια, δεν μπόρεσε να διαφοροποιήσει τις αντικειμενικές διαδικασίες από την υποκειμενική τους μορφοποίηση, τις νέες σχέσεις φύσης ανθρώπου και τεχνολογικού τρόπου παραγωγής από την επικυριαρχία τους από τον κυρίαρχο κοινωνικό τρόπο παραγωγής, τον καπιταλισμό, και τη σημερινή στρατηγική ανάπτυξη του, κυρίως το νεοφιλελευθερισμό. Με αυτό τον τρόπο, η Αριστερά πέταξε μαζί με τα βρόμικα νερά και το παιδί. Συνόδεψε την άρνηση στη νεοφιλελεύθερη παραλλαγή του καπιταλισμού με την άρνηση να μελετήσει τα νέα φαινόμενα της παγκοσμιοποίησης και της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης. Παρανοήσεις στην ανάλυση εκ μέρους μεγάλων τμημάτων της Αριστεράς οδήγησαν στην απόρριψη της αντικειμενικής πλευράς της παγκοσμιοποίησης και στην καθυστερημένη ενασχόληση με την καπιταλιστική ανασυγκρότηση. Σε πολιτικό επίπεδο, το τελευταίο έγινε, σχεδόν 20 χρόνια μετά τις πρώτες αναλύσεις της ομάδας του περιοδικού Επιστημονική Σκέψη.

Τόσο αυτό το βιβλίο του Ντέιβιντ Χάρβεϊ, όσο και το άλλο “ο νέος ιμπεριαλισμός” που περιλαμβάνονται στην εκδοτική σειρά που διευθύνει ο Ν. Κοτζιάς είναι σημαντικά βιβλία και αξίζει να τα διαβάσει κανείς. Και προφανώς δεν έχουν σχέση με τις θεωρητικές και πολιτικές τροχιές που ακολουθεί ο κύριος Ν. Κοτζιάς.

Βέβαια αυτή την τροφή που προσφέρει στο ελληνικό κοινό ο Ν. Κοτζιάς μερικοί πρώην σύντροφοί του την τρώνε αμάσητη, χωρίς κανένα ίχνος κριτικής στάσης, όπως είχαν μάθει να τρώνε τα εγχειρίδια του Μαρξισμού – Λενινισμού της Ακαδημίας επιστημών της Μόσχας σε άλλες εποχές. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα το παρακάτω κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή, που είχε μάλιστα αναδημοσιευτεί σε πολλά ηλεκτρονικά μέσα:Η πρόβλεψη της κρίσης από τους μαρξιστές (συζητώντας ξανά για τον ιμπεριαλισμό)

Μια κριτική θεώρηση των απόψεων του Ντέιβιντ Χάρβεϊ από μαρξιστική σκοπιά – για όποιον ενδιαφέρεται ακόμα για τον μαρξισμό - υπάρχει διατυπωμένη στο στο βιβλίο "Ιμπεριαλισμός, χρηματοπιστωτικές αγορές, κρίση" των Γιάννη Μηλιού, Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου